"မင္း အခုထိ မစားႏိုင္ဘူးလား ?
ငါခြံေကြၽးတာ ေစာင့္ေနတာလား!!!"
ဒီေန့ေတာ့ သူ
အရင္ေန့ေတြကလို တေန့ရာကေန ေစာင့္ၾကၫ့္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ
ဟိုေဆာ့ အေရ႔ွေရာက္ေအာင္သူသြားမည္လို
ရည္ရြယ္ထားေပမယ့္ ညထဲက ဘာမွမစားဘဲ အခန္းေဒါင့္မွာကုတ္ေနတဲ့ ေဆာ့ဂ်င္ေၾကာင့္ သူေအာ္မိေတာ့သည္။
ဒင္းက ေသခ်င္ေနပံုရတယ္။
အစာအငတ္ခံၿပီးေတာ့ေလ!!
"မင္းအငတ္ခံျပေနလို ငါကျပန္လႊတ္ေပးမယ္ထင္ေနတာလား
ဟမ္!!! မင္းငတ္ၿပီးပဲ အာ့ေနရာမွာ ေသသြားမွာ"
သူစကားေၾကာင့္ တခ်က္ေမာ့ၾကၫ့္လာတဲ့ ေကာင္ေလးသည္
လက္သည္းေတြသာ ကိုက္ေနရင္း တကိုယ္လံုး တစက္စက္တုန္ရီေနေလသည္။ ပါးစပ္ကလဲ တခုခုကိုေရရြတ္ေနသည္မို႔ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ ဆြယ္တာေလးရဲ့ ရင္ဟိုက္ေနရာ
ကေနေစာင့္ဆြဲမိေတာ့ ေပ်ာ့ေခြပါလာတဲ့ ကိုယ္ေလး။
" ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေဂဟာမွဴးး သား မငိုေတာ့ပါဘူး
ေတာင္းပနါပါတယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ~~
မရိုက္ပါနဲ႔ေတာ့ အရမ္းနာေနပါၿပိ ~~ ေတာင္းပန္ပါတယ္ "
စိတ္ပံုမွန္ရိွပံုမေပၚေသာ ထိုေကာင္ေလးရဲ့ အမူအရာေတြကို ထယ္ေယာင္း ၾကၫ့္ေနတုန္း သူရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္လာျပန္တဲ့
ထိုေကာင္ေလးရဲ့ အျပဳအမူေၾကာင့္ ေခတၲမွင္သက္မိသြားသည္။
"ကိုကို ~~ က်ေတာ္ေၾကာက္တယ္
ေဒၚေလး~~ ေဒၚေလးက~~ေဂ~~ ေဂဟာျပန္ပို႔မယ္ေျပာေနတယ္ က်~~°°° က်ေတာ္~~~
က်ေတာ္°°°°မသြားခ်င္ဘူး ေၾကာက္တယ္
ေဂဟာမွဴးကိုေၾကာက္တယ္
ေဒၚေလးကို ေၾကာက္တယ္
ၿပီးေတာ့ °°°°°°°°°သူ
သူကိုလဲ ေၾကာက္တယ္ သူက က်ေတာ္ကို~~ က်ေတာ္ကို ဟင္အင္း
ေတာင္းပန္ပါတယ္ မလုပ္ပါနဲ႔ ဟင္အင္း
အားးးူးူးးးးးးးး"
ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို သူဆီက ရုန္းထြက္ရင္း ထေျပးဖို႔ႀကံတဲ့
ထိုေကာင္ေလးဟာ ေျခေထာက္မွာတုပ္ထားတဲ့ ႀကိဳးေၾကာင့္ ျပန္လဲက်ေတာ့သည္။ ဒီ အခ်ိန္မွာပဲ လူေခၚဘဲလ္ေလးက အသံျမည္လာတာမို႔ ထိုေကာင္ေလးရဲ့ ပါးစပ္ကို အဝတ္ႀကိဳးဖျင့္ ပိတ္ကာ တံခါးကိုေလာ့ခ်ခဲ့ရင္းထြက္လာေတာ့သည္။
သူစံအိမ္ေလးသည္ ေျမေအာက္ခန္းေတြ ၊ စတိုခန္းေတြ အမ်ားႀကီးရိွတဲ့ ေရွးက်တဲ့ စံအိမ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။
ထိုေကာင္ေလးကို အစက ေျမေအာက္ခန္းမွာ ပိတ္ေလွာင္ထားေပမယ့္ သူမွားခဲ့မိၿပီးေနာက္ေန့ တနည္း ေကာင္ေလး အဖ်ားႀကီးတဲ့ေန့ကစၿပီး သူအခန္းေျပာင္းထားခဲ့မိေတာ့သည္။
ေဂ်ာင္ဟိုေဆာ့ဆိုေသာသူကို မုန္းတီးၿပီး
သူခံစားရသလို ျပန္ခံစားရေအာင္ လို
ထိုေကာင္ေလးကို ဓားစာခံအေနနဲ႔ သာ ထိုေကာင္ေလးကို ဖမ္းေခၚလာခဲ့ျခင္းေၾကာင့္လားမသိ ထိုေကာင္ေလးအေပၚ
အခုတေလာ သနားစိတ္ေတြ ဝင္မိလာေနသည္။
ဒီလိုျဖစ္မိရင္ သူရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ပ်က္စီးကုန္မွာလဲ သူသိလ်က္နဲ႔။
"မင္းက ဘယ္လို႔လုပ္ၿပီးး!!!"
"ကိုယ္ေကာင္ေလးကို ျပန္စစ္ေဆးဖို႔ေလ ၊ "
ဒီေကာင္းေလးအေၾကာင္းကို သိတဲ့ တဦးတည္းေသာသူ
တနည္း ေဒါက္တာ လီယြန္းဂ်ယ္။
သူစံအိမ္ေလးသို တဖန္ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။
အာ့ေန့က သူအရမ္းစိတ္ပူၿပီး ယံုၾကည္ရဆံုးလူျဖစ္တဲ့
ေဒါက္တာစဉ္းစားေတာ့ ယြန္းဂ်ယ္ကိုသာ ေခါင္းထဲေပၚလာသည္။
"ဟိတ္ေကာင္ ထယ္ေယာင္း တံခါးမဖြင့္ေပးဘဲ ဘာလုပ္ေနတာလဲ? "
"ဪ ေအး!!!"
"ဒါနဲ႔ သူကိုဘယ္အခ်ိန္ထိ မင္းအခုလို ပိတ္ေလွာင္ထားမွာလဲကြာ ၊ သူကဘာအမွားမွလဲမလုပ္တာဘဲ!!"
"ငါ အညိုးေတြေက်တဲ့အထိ!!"
"မင္းတကယ္ပဲ ဟူးးးး
ငါလဲ မင္းေျကာင့္ ေဒါက္တာတေယာက္ျဖစ္ၿပီး ဘာေတြလုပ္ေနမိမွန္းမသိေတာ့ဘူး!!! "
ယြန္းဂ်ယ္ကိုဘာမျွပန္မေျဖဘဲ တံခါးေလးကိုသာဖြင့္ေပးမိလိုက္ေတာ့ ေခါင္းတခါခါနဲ႔ ယြန္းဂ်ယ္တေယာက္အရင္ဝင္သြားေၾတာ့မွ သူလိုက္ဝင္လာမိသည္။
"ဒီႀကိဳးေတြလဲ ေျဖစမ္း ထယ္ေယာင္းး!!"
ယြန္းဂ်ယ္စကားကိုသူဂရုမစိုက္ဘဲေနေတာ့ ယြန္းဂ်ယ္ကပဲ
ေဆးအိတ္ထဲက ကတ္ေၾကးေလးထုပ္ကာ ေကာင္းေလးပါးစပ္ကပိတ္ထားတဲ့ ႀကိဳးေတြနဲ႔ လက္နဲ႔ ေျခေထာက္က ႀကိဳးေတြကိုေျဖေပးလိုက္သည္။
ဒီအခ်ိန္ မ်က္လံုးရြဲရြဲေလးေတြနဲ႔ ေကာင္ေလးသည္
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို တေယာက္တလွၫ့္ဆီ ၾကၫ့္ၿပီး အေနာက္သို႔ ဆုပ္သြားကာ *ေတာင္းပန္ပါတယ္*ဆိုေသာစကားကို
တိုးတီးစြာေရရြတ္ေနျပန္သည္။
"ကိုယါ အဖ်ားတိုင္းဖို႔ေနာ္ ေကာင္ေလး မေၾကာက္နဲ႔ !!"
ယြန္းဂ်ယ္အနားတိုးသြားေလ အေနာက္နံရံသိုပိုပိုကပ္ ကပ္သြားေလဖၿစ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးက လက္အုပ္ခ်ီကာ ေတာင္းပန္လာေတာ့သည္။
"ေတာင္း ေတာင္းပန္ပါတယ္ ~~ ထြက္မေျပးေတာ့ပါဘူး
ငိုလဲ မငိုေတာ့ပါဘူး ~~
ေတာင္းပန္ပါတယ္ ~~
"ကင္မ္ ထယ္ေယာင္း
မင္းေၾကာင့္ အေၾကာက္လြန္ေရာဂါပါ
ျဖစ္ေနၿပီထင္တယ္"
ေၾကာက္လန႔္တၾကားနဲ႔ က်ိဳ႕ေတြပါ ထိုးေနတဲ့ ေကာင္ေလးရဲ့ အျပဳအမူေတြကို
မၾကၫ့္ရက္ေတာ့တဲ့
ယြန္းဂ်ယ္ စိတ္ၿငိမ္ေဆး တလံုး ထိုးေပးလိုက္ရေတာ့သည္။
ယြန္းဂ်ယ္ျပန္သြားထဲက အေတြးလြန္ၿပီး တေနရာထဲမွာသာ
ထိုင္ေနခဲ့တဲ့သူ ညေနဘယ္လိုေရာက္လို႔ေရာက္လာမွန္းေတာင္မသိခဲ့။
ဗိုက္ကသိသိသာသာ ဆာလာေတာ့မွ အသိဝင္ကာ
ညစာအတြက္ျပင္ဆင္မိေတာ့သလို အခန္းထဲက
ထိုေကာင္ေလးကိုသတိမိသည္။
ေဆးအရိွန္ေၾကာင့္ အပူအပင္ကင္းစြာျဖင့္
ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေပ်ာ္ေနရွာေသာ
ေကာင္ေလးရဲ့ ကုတင္ေဘး သူထိုင္မိရင္း ပြေယာင္းေနေသာ
ဆံပင္ေလးေတြကိုသပ္ေပးမိသည္။
"ငါစာေတြ ဒီေလာက္ပို႔ထားလ်ွက္နဲ႔
ေဂ်ာင္ဟိုေဆာ့ဘက္က
ရဲစခန္းမွာအမူဖြင့္ရံုအျပင္
လပ္ကမ္းစာေဆာင္ ေဝရံုအျပင္
ဘာမွ မလႈပ္ရွားလာေတာ့
သူမင္းကိုမလိုအပ္ေတာ့ဘူးမ်ားလား?
ဒါကို ေသခ်ာသိရေအာင္ လုပ္ရမယ္
ငါဖ်က္စီးျပစ္ခ်င္တာ ေဂ်ာင္ဟိုေဆာ့ရဲ့
တန္ဖိုးအထားဆံုးအရမို႔။"
~~~~~
"ဘာေျပာတယ္ !!မင္းဒီေန့သြားေတြ့မယ္ ဟုတ္လား?"
ေဂ်ာင္ဟိုေဆာ့ဆီမွ ေတြ့ဖို႔ခ်ိန္းလာတဲ့ အေၾကာင္းကို
ယြန္းဂ်ယ္ကို ေျပာျပေတာ့ အံဩတႀကီးျဖစ္ေနရွာသည္။
"ဟုတ္တယ္ သူငါကိုဆက္သြယ္လာတယ္
ငါေတာင္းဆိုခ်က္အတိုင္း သူအျပစ္ေတြဝန္ခံမယ္လဲေျပာတယ္ "
"မင္းသူကိုၿခိမ္းေျခာက္စာေတြပိုတာလဲၾကာၿပီ
အခုမျွပန္ဆက္သြယ္လာတယ္ဆိုတာ
ထူးဆန္းတယ္လို မင္းမထင္ဘူးလား
ထယ္ေယာင္း!!
ငါေတာ့ လံုးဝမသက္္ာဘူး!!"
"ငါလဲအစီစဉ္ေတြရိွပါတယ္ကြာ"
"မငိးမသြားရဘူး ၊ ထယ္ေယာင္း
သူတို႔က ဒီေကာင္ေလးလို အလိုမရိွေတာ့တဲ့ပံုစံျဖစ္ေနတာ
ငါစိတ္ထင္ မင္းေတာင္းဆိုခ်က္အတိုင္း
ဝန္ခံၿပီး အဖမ္းခံမယ့္ပံုလဲမေပါက္ဘူး!!"
"သူက ေဂ်ာင္ဟိုေဆာ့ရဲ့ သတိုးသားေလာင္းေလ!!"
"အာတာလြန္ခဲ့တဲ့ကိစၥ
အခုအခ်ိန္မွာ သူက ဒီေကာင္ေလးကို လိုခ်င္ေသးမယ္တဲ့လား?"
"သူဂတိေပးထားတယ္ ယြန္းဂ်ယ္ !!
ငါေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကိုလက္ခံမယ္လို!!"
ေခါင္းမာလြန္းတဲ့ထယ္ေယာင္းကို တားမႏိုင္တဲ့အဆံုး
ဂရုတစိုက္သြားလာျပီး အေရးအေၾကာင္းဆို လႊတ္ေအာင္ေျပးထြက္လာခဲ့ဖို႔နဲ႔ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္သူကို ဆက္သြယ္ဖို႔
ယြန္းဂ်ယ္မွာတမ္းေႁခြရေတာ့သည္။
ကြၽီ~~~
အခန္းတံခါးေလးကိုဖြင့္ကာ လဲလ်က္ရိွေနေသာ
ေကာင္ေလးေဘးသူသြားထိုင္လိုက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းႏိုးလာတဲ့ေကာင္ေလးဟာ းထထိုင္လာသည္။
ရႈပ္ပြေနတဲ့ဆံပင္ေလးေတြကိုသူသပ္ရင္း ေရစိုအဝတ္ေလးျဖင့္မ်က္ႏွာကိုသန႔္ရွင္းေရးလုပ္ေပးလိုက္ သည္။
အေနြးထည္ထူထူတထည္ကိုလဲဝတ္ေပးလိုက္သလို
ႀကိဳးရာေတြထင္ေနတဲ့ လက္ေကာက္ဝတ္ေလးႏွစ္ဖက္အေပၚ
ေနာက္တႀကိမ္ အဝတ္ႀကိဳးျဖင့္ခ်ည္ေနွာင္ရန္ျပင္တုန္း
ပ်ိဳ႕တက္လာပံုရတဲ့ေကာင္ေလးဟာ ေခါင္းကိုတဖက္လွၫ့္ရင္း အခြၽဲရည္တခ်ိဳ႕ကို အန္ခ်လာသည္။
"မင္းေနလိုမေကာင္းဘူးလား?"
သူအေမးကိုေကာင္ေလးမေျဖပါ။
ဒါေၾကာင့္ ေရစိုအဝတ္ျဖင့္ ပါးစပ္ေလးကို သုတ္ေပးခ်ိန္
အၾကည္ေရာင္ အရည္ေလးေတြက ပါးျပင္ထက္စီးက်ေနသည္ကိုေတြ့လိုက္ရသည္။
မ်က္ရည္ေတြ!!
ေကာင္ေလး ထပ္ငိုေနျပန္တာလား?
ဘယ္ေနရာက နာက်င္ေနလိုလဲ?
"မငိုနဲ႔ေတာ့ ၊ ငါမင္းကို အိမ္ျပန္ပို႔ေပးေတာ့မွာမို႔ !!"
ဒီတခါ သူလက္မေလးျဖင့္ ေကာင္ေလးပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္ေပးမိလိုက္သည္။
ဘာေၾကာင္မွန္းမသိ ေကာင္ေလးကိုမ်က္ရည္ေတြနဲ႔
ေတြ့တိုင္း ရင္ထဲကနာလာသလိုလို ၊ ရင္ထဲမြန္းၾကပ္လာသလိုလိုနဲ႔ တကယ္ကို
ဆိုးဝါးတဲ့ခံစားခ်က္မ်ိဳးျဖစ္လာတာ။
သူဘာေျပာေျပာ အသံတသံေတာင္မထြက္လာခဲ့တဲ့ေကာင္ေလးဟာ အရင္လိုရုန္းကန္ျခင္းေတြလဲအလ်ဉ္းမရိွဘဲ
သူျပဳမူရာအတိုင္း အရုပ္ကေလးတရုပ္လိုေနေနခဲ့သည္။
"ထယ္ေယာင္း ဂရုစိုက္သြား"
ယြန္းဂ်ယ္ကိုႏႈတ္ဆက္ရင္း ေပြ့ခ်ီလာတဲ့ ေကာင္ေလးကို အေနာက္ခန္းမွာ ထိုင္ေစလိုက္သည္။ လက္ေတြ၊ေျခေထာက္ေတြ
ကိုေတာ့ တုပ္ေနွာင္ထားလ်က္ ၊ မ်က္ႏွာကို လဲ အဝတ္တခုျဖင့္အုပ္လ်က္။
ခ်ိန္းထားသၫ့္ေနရာျဖစ္သည္ါ
ၿမိဳ႔ႏွင့္အေတာ္ေဝးေသာ ေတာစပ္တေနရာျဖစ္သည္ေနရာသို႔
ေရာက္ခ်ိန္ ညေနေတာင္အေတာ္ေစာင္းေနေလၿပိ။
အသင့္ေရာက္ရိွေနေသာ ခဲေရာင္ကားေပၚသူ ေသခ်ာၾကၫ့္ရင္း လိုရမယ့္ရအသင့္ျပင္ဆင္လာခဲ့သၫ့္ က်ဉ္အျပၫ့္ပါေသာ ပစၥတိုတလက္ကို ခါးၾကားထိုးကာ ကားေပၚကဆင္းလာခဲ့သည္။
"ကင္မ္ ထယ္ ေယာင္း ရွီ!!"
ခဲေရာင္ကားေပၚက ဆင္းလာသူသည္ အသက္ ေလးဆယ္
ပတ္ဝန္းက်င္ခန႔္အမ်ိဳးသမီးတဦးျဖစ္ေနသည္မို႔ ထယ္ေယာင္းမ်က္ေမွာင္အလိုလိုႀကံဳမိသြားသည္။
ဒီေကာင္ဟိုေဆာ့ ဂတိတခုစဖ်က္ၿပီ။
(သူတေယာက္ထဲသာလာမယ္ဆိုေသာ ဂတိ၊)
"ခင္ဗ်ားကဘာလဲ? ဘာလို ေဂ်ာင္ဟိုေဆာ့မထြက္လာဘဲ
ခင္ဗ်ားေရာက္လာရတာလဲ?"
"ဘာလိုဆို ဖုန္းနဲ႔အသံတူလုပ္ျပီးဆက္သြယ္ခဲ့တဲ့သူက ငါမို႔လို
ေလ!!"
"ဘာ!!!"
"ထင္ထားတာထက္ မင္းက တံုးအ တာပဲ
ကင္မ္ထယ္ေယာင္းရွီ!!!
ဪ ဟို အမိႈက္ရႈပ္ကိုပါ ေခၚလာတာလား?
အၿပီးအပိုင္ေခၚထားလိုက္တာမဟုတ္ဘူး!!"
ထိုအခ်ိန္ ၿခံဳေတြ ၊ သစ္ပင္အကြယ္ေတြမွ ထြက္လာတဲ့
လူတခ်ိဳ႕ ၊ သူကားထဲမွာရိွေနတဲ့ ေဆာ့ဂ်င္ကိုပါ အျပင္သို႔
ေစာင့္ဆြဲေခၚလာခဲ့သည္။
"ေနာက္တခ်က္ ဂတိေဖာက္ျပန္တာပဲ!!
ေဂ်ာင္ဟိုေဆာ့!!!! ေဂ်ာင္ဟိုေဆာ့ဘယ္မွာလဲ?
ထြက္လာခဲ့! မဟုတ္ရင္ ဒီမိန္းမကို ငါျပစ္သတ္မွာေနာ္ "
ထယ္ေယာင္းအံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ကာ ေသနတ္ကို
သူမဘက္သို႔ခ်ိန္ထားရင္း ခပ္က်ယ္က်ယ္ေျပာမိသည္။
"ေသာက္ရူးေကာင္ ၊ ငါကမင္းလိုအရူးေနတဲ့အေကာင္နဲ႔
ငါတူကို ေပးေတြ့မယ္ထင္ေနတာလား?
ပတ္က်ိလို ငါတူေဘးတြယ္ကပ္ေနတဲ့မိဘမဲ့ေကာင္အတြက္ အဖိုးတန္လြန္းလွတဲ့ငါတူဘဝကို
ေထာင္ထဲမွာျဖတ္သန္းခြင့္ေပးမယ္တဲ့လား?
မင္းမိန္းမဘာသာ ေသေန့ရိွလို ေသခဲ့တဲ့ကိစၥ
ဒါကို အစျပန္ေဖာ္ၿပီး ဘာေသာက္ျပသာနာရွာခ်င္ေနေသးရတာလဲ?
ဒီမွာ!! ငါဒီေန့ဒီကိုလာခဲ့ရတယ္ဆိုတာကလဲ
မင္းရဲ့စိတ္ကူးယဉ္ဆန္လြန္တဲ့ ေတာင္းဆိုမူေတြကို ရပ္တန႔္ဖို႔
နဲ႔ ရွင္းဖို႔က်န္ေနေသးတဲ့ ဒီအမိႈက္ကို ငါအေရ႔ွမွာ
အျပတ္ရွင္းဖို႔လာခဲ့တာ!!
ကဲ ရွင္းလိုက္ျကေတာ့!!"
ျဖဴေဖ်ာ့ေနတဲ့ ေကာင္ေလးကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့ လူဟာ
လက္ထဲက ဓားကို ေကာင္ေလးရဲ့ လည္ပင္းရိွရာသို႔ ရြယ္လိုက္ေတာ့ ထယ္ေယာင္း ေသနတ္က ထိုလူဘက္ ေျပာင္းခ်ိန္မိသြားသည္။
မ်က္စံေသေတြနဲ႔သူကိုၾကၫ့္ေနေသာ ေကာင္ေလးဟာ
တုန္လႈပ္ျခင္းအလ်င္းမရိွ။
~ဟုတ္တယ္ ငါဆိုတဲ့ ျဖစ္တည္မူက
အားလံုးအတြက္ အရႈပ္ထုပ္ ~~
ဒါေၾကာင့္ ငါမိဘေတြေတာင္ ငါကိုစြန႔္ပစ္ခဲ့ၾကတာ~~
~~ေလာကျကီးမွာ ငါက မေမြးလာသင့္ခဲ့တဲ့သူ
ဒါေၾကာင့္ ဆက္ၿပီး ရွင္သန္ေနလိုလဲ ~~ ထပ္ၿပီးေလွာင္ပိတ္ခံ~အမုန္းတီးချံပီး
ေနရရံုကလြဲလို ဘာမွထူးျခားမွာမွမဟုတ္တာ
ေက်းဇူးပါပဲ ကိုကိုဟိုေဆာ့~~
က်ေတာ္လို လူစားမ်ိဳးကို ဂရုစိုက္ေပးခဲ့လို~ခ်စ္ခဲ့ေပးလို'
ကိုကိုက က်ေတာ္နဲ႔မထိုက္တန္မွန္းသိေပမယ့္
ေနာက္ဘဝ ဆိုတာမ်ိဳး ရိွခဲ့ရင္
~ ' ကိုကိုနဲ႔ထပ္ ေတြ့ခ်င္မိပါရဲ့။
"မျဖစ္ဘူး!!!
မလုပ္နဲ႔!!!!
"ဒိုင္းးးး~~~
ေဆာ့ဂ်င္ လညါပင္းထက္ ျဖဴႏုႏုေပၚ ျဖတ္သြားတဲ့
ဓားအသြားမ်ားနဲ႔အတူ ေသြးေတြက ျမင္မေကာင္းေအာင္
စ္းက်လာခဲ့သည္။
ထယ္ေယာင္းေသနတ္မွ က်ဉ္တေတာင့္ဟာလဲ ဏဓားပိုင္ရွင္ကို ထိမွန္သြားေပမယ့္ ေဆာ့ဂ်င္ကိုယ္ေလးဟာ
ေျမျပင္ေပၚ ပံုလ်က္သား က်သြားခဲ့သည္။
"မျဖစ္ဘူး!!! ေဆာ့ဂ်င္!!
ကိုယ္မင္းကို ဒီလိုေတျြဖစ္ေစခ်င္လို ေခၚလာခဲ့တာ မၾဟတ္ဘူး!!
မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး!! မင္း ဘာမွမျဖစ္ေစရဘူး
ငါမင္းကို အလိုအျဖစ္မခံဘူး!!!"
ေဆာ့ဂ်င္ကိုယ္ေလးကို ေပြ့ထားရင္း ေသြးေတြမတရားထြက္
ေနေသာ လည္ပင္းေနရာေလးကို သူ႔အက်ီျဖင့္ ဖိပိတ္ထားရင္း
ထယ္ေယာင္း ဘဝမွာဒုတိယ အႀကိမ္ နင့္သ္ီးစြာငိုေနခဲ့သည္။
အသက္ကို ခက္ခဲစြာရူေနေသာ ေကာင္ေလးက သူလက္ကို
ဆုပ္ကိုင္လာရင္း စကားတခ်ိဳ႕ကို ေလးပင္စြာေျပာလာခဲ့သည္။
"က်ေတာ္ မရွင္သန္ခ်င္ေတာ့ဘူး~~
က်ေတာ္ကို ထပ္ၿပီး အသက္မရွင္ခိုင္းပါနဲ႔ေတာ့~~
က်ေတာ္ကို မကယ္ပါနဲ႔~~အစ္ ~~"
"မဟုတ္ဘူး!! မဟုတ္ဘူးး မ~~မ ဟုတ္ဘူး!!
မင္းကို ငါဒီတိုင္းထြက္သြားခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူး
ေဆာ့ဂ်င္!! မင္းကို ငါ ဒီလိုအျဖစ္မခံႏိုင္ဘူးလို!!
ေသနတ္ကိုျပစ္ခ်ကာ ေဆာ့ဂ်င္ကိုယ္ေလးေကာက္ေပြ့ရင္း
ကားရိွရာသို႔ သြားေနေသာ ထယ္ေယာင္းကို ၾကၫ့္ေနတဲ့သူမ
"အမိႈက္စုတ္ေတြ ရွင္းလိုက္ေတာ့!!"
ကားေပၚတက္သြားကာ အမိန႔္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္
ထိုလူမိုက္တခ်ိဳဟာ ထယ္ေယာင္းေက်ာျပင္ကို မၫွာမတာ
ရိုက္လာၾကေတာ့သည္။ ထယ္ေယာင္း ေျမျပင္ေပၚ ျပဳတ္က်သြားေပမယ့္ ရေအာင္ကုန္းထကာ ထိုလူေတြကို ျပန္ခံခ်သည္။
သူကိုယ္မွာရေနေသာ ဒဏ္ရာေတြကို ဂရုမမူႏိုင္ဘဲ
ေဆာ့ဂ်င္ကို ကယ္တင္မို႔သာ စိတ္အားထက္သန္ေနတာမို႔
အမ်ားနဲ႔တေယာက္ျဖစ္ေနတာေတာင္ သူရေအာင္ ခ်ေနခဲ့သည္။
ေဆာ့ဂ်င္ကိုေဆးရံုပိုရမယ္!!
သူကို ငါရေအာင္ကယ္ရမယ္!! ဒီေကာင္ေလးကို
အဓိပၸာယ္မဲ့စြာနဲ႔ ဒီေလာကႀကီးထဲက ထြက္သြားခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူး!!!
"အ့!!!"
ေနာက္ေစ့ကိုအရိုက္ခံရလို ထယ္ေယာင္းေျခေထာက္ေတြ ေခြက်သြားသည္။ ဒီအခ်ိန္ထပ္အရိုက္ခံရလို သသတိေတြလစ္မတက္ျဖစ္ေနေပမယ့္ သူ အသိထဲရိွေနတာက
ေသြးအိုင္ထဲ လဲက်ေနေသာ ေကာင္ေလး
ေျခေထာက္ေတြေရာ ၊ လက္ေတြမွာပါ တုပ္ေနွာင္ျခင္းခံရတဲ့
သနားစရာေကာင္ေလး!!!
~~ေတာင္းပန္ပါတယ္~~
ေဆာ့ဂ်င္~~ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္~~
---------
See you next episode ❤️
Bae079
____________
"မင်း အခုထိ မစားနိုင်ဘူးလား ?
ငါခွံကျွေးတာ စောင့်နေတာလား!!!"
ဒီနေ့တော့ သူ
အရင်နေ့တွေကလို တနေ့ရာကနေ စောင့်ကြည့်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ
ဟိုဆော့ အရှေ့ရောက်အောင်သူသွားမည်လို
ရည်ရွယ်ထားပေမယ့် ညထဲက ဘာမှမစားဘဲ အခန်းဒေါင့်မှာကုတ်နေတဲ့ ဆော့ဂျင်ကြောင့် သူအော်မိတော့သည်။
ဒင်းက သေချင်နေပုံရတယ်။
အစာအငတ်ခံပြီးတော့လေ!!
"မင်းအငတ်ခံပြနေလို ငါကပြန်လွှတ်ပေးမယ်ထင်နေတာလား
ဟမ်!!! မင်းငတ်ပြီးပဲ အာ့နေရာမှာ သေသွားမှာ"
သူစကားကြောင့် တချက်မော့ကြည့်လာတဲ့ ကောင်လေးသည်
လက်သည်းတွေသာ ကိုက်နေရင်း တကိုယ်လုံး တစက်စက်တုန်ရီနေလေသည်။ ပါးစပ်ကလဲ တခုခုကိုရေရွတ်နေသည်မို့ စိတ်မရှည်တော့ဘဲ ဆွယ်တာလေးရဲ့ ရင်ဟိုက်နေရာ
ကနေစောင့်ဆွဲမိတော့ ပျော့ခွေပါလာတဲ့ ကိုယ်လေး။
" တောင်းပန်ပါတယ် ဂေဟာမှူးး သား မငိုတော့ပါဘူး
တောင်းပနါပါတယ် တောင်းပန်ပါတယ် ~~
မရိုက်ပါနဲ့တော့ အရမ်းနာနေပါပြိ ~~ တောင်းပန်ပါတယ် "
စိတ်ပုံမှန်ရှိပုံမပေါ်သော ထိုကောင်လေးရဲ့ အမူအရာတွေကို ထယ်ယောင်း ကြည့်နေတုန်း သူရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လာပြန်တဲ့
ထိုကောင်လေးရဲ့ အပြုအမူကြောင့် ခေတ္တမှင်သက်မိသွားသည်။
"ကိုကို ~~ ကျတော်ကြောက်တယ်
ဒေါ်လေး~~ ဒေါ်လေးက~~ဂေ~~ ဂေဟာပြန်ပို့မယ်ပြောနေတယ် ကျ~~°°° ကျတော်~~~
ကျတော်°°°°မသွားချင်ဘူး ကြောက်တယ်
ဂေဟာမှူးကိုကြောက်တယ်
ဒေါ်လေးကို ကြောက်တယ်
ပြီးတော့ °°°°°°°°°သူ
သူကိုလဲ ကြောက်တယ် သူက ကျတော်ကို~~ ကျတော်ကို ဟင်အင်း
တောင်းပန်ပါတယ် မလုပ်ပါနဲ့ ဟင်အင်း
အားးးူးးးးး"
ရုတ်ချည်းဆိုသလို သူဆီက ရုန်းထွက်ရင်း ထပြေးဖို့ကြံတဲ့
ထိုကောင်လေးဟာ ခြေထောက်မှာတုပ်ထားတဲ့ ကြိုးကြောင့် ပြန်လဲကျတော့သည်။ ဒီ အချိန်မှာပဲ လူခေါ်ဘဲလ်လေးက အသံမြည်လာတာမို့ ထိုကောင်လေးရဲ့ ပါးစပ်ကို အဝတ်ကြိုးဖြင့် ပိတ်ကာ တံခါးကိုလော့ချခဲ့ရင်းထွက်လာတော့သည်။
သူစံအိမ်လေးသည် မြေအောက်ခန်းတွေ ၊ စတိုခန်းတွေ အများကြီးရှိတဲ့ ရှေးကျတဲ့ စံအိမ်မျိုးဖြစ်သည်။
ထိုကောင်လေးကို အစက မြေအောက်ခန်းမှာ ပိတ်လှောင်ထားပေမယ့် သူမှားခဲ့မိပြီးနောက်နေ့ တနည်း ကောင်လေး အဖျားကြီးတဲ့နေ့ကစပြီး သူအခန်းပြောင်းထားခဲ့မိတော့သည်။
ဂျောင်ဟိုဆော့ဆိုသောသူကို မုန်းတီးပြီး
သူခံစားရသလို ပြန်ခံစားရအောင် လို
ထိုကောင်လေးကို ဓားစာခံအနေနဲ့ သာ ထိုကောင်လေးကို ဖမ်းခေါ်လာခဲ့ခြင်းကြောင့်လားမသိ ထိုကောင်လေးအပေါ်
အခုတလော သနားစိတ်တွေ ဝင်မိလာနေသည်။
ဒီလိုဖြစ်မိရင် သူရည်ရွယ်ချက်တွေ ပျက်စီးကုန်မှာလဲ သူသိလျက်နဲ့။
"မင်းက ဘယ်လို့လုပ်ပြီးး!!!"
"ကိုယ်ကောင်လေးကို ပြန်စစ်ဆေးဖို့လေ ၊ "
ဒီကောင်းလေးအကြောင်းကို သိတဲ့ တဦးတည်းသောသူ
တနည်း ဒေါက်တာ လီယွန်းဂျယ်။
သူစံအိမ်လေးသို့ တဖန်ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်။
အာ့နေ့က သူအရမ်းစိတ်ပူပြီး ယုံကြည်ရဆုံးလူဖြစ်တဲ့
ဒေါက်တာစဉ်းစားတော့ ယွန်းဂျယ်ကိုသာ ခေါင်းထဲပေါ်လာသည်။
"ဟိတ်ကောင် ထယ်ယောင်း တံခါးမဖွင့်ပေးဘဲ ဘာလုပ်နေတာလဲ? "
"ဪ အေး!!!"
"ဒါနဲ့ သူကိုဘယ်အချိန်ထိ မင်းအခုလို ပိတ်လှောင်ထားမှာလဲကွာ ၊ သူကဘာအမှားမှလဲမလုပ်တာဘဲ!!"
"ငါ အညိုးတွေကျေတဲ့အထိ!!"
"မင်းတကယ်ပဲ ဟူးးးး
ငါလဲ မင်းကြောင့် ဒေါက်တာတယောက်ဖြစ်ပြီး ဘာတွေလုပ်နေမိမှန်းမသိတော့ဘူး!!! "
ယွန်းဂျယ်ကိုဘာမြှပန်မဖြေဘဲ တံခါးလေးကိုသာဖွင့်ပေးမိလိုက်တော့ ခေါင်းတခါခါနဲ့ ယွန်းဂျယ်တယောက်အရင်ဝင်သွားတြော့မှ သူလိုက်ဝင်လာမိသည်။
"ဒီကြိုးတွေလဲ ဖြေစမ်း ထယ်ယောင်းး!!"
ယွန်းဂျယ်စကားကိုသူဂရုမစိုက်ဘဲနေတော့ ယွန်းဂျယ်ကပဲ
ဆေးအိတ်ထဲက ကတ်ကြေးလေးထုပ်ကာ ကောင်းလေးပါးစပ်ကပိတ်ထားတဲ့ ကြိုးတွေနဲ့ လက်နဲ့ ခြေထောက်က ကြိုးတွေကိုဖြေပေးလိုက်သည်။
ဒီအချိန် မျက်လုံးရွဲရွဲလေးတွေနဲ့ ကောင်လေးသည်
သူတို့နှစ်ယောက်ကို တယောက်တလှည့်ဆီ ကြည့်ပြီး အနောက်သို့ ဆုပ်သွားကာ *တောင်းပန်ပါတယ်*ဆိုသောစကားကို
တိုးတီးစွာရေရွတ်နေပြန်သည်။
"ကိုယါ အဖျားတိုင်းဖို့နော် ကောင်လေး မကြောက်နဲ့ !!"
ယွန်းဂျယ်အနားတိုးသွားလေ အနောက်နံရံသိုပိုပိုကပ် ကပ်သွားလေဖြစ်နေတဲ့ကောင်လေးက လက်အုပ်ချီကာ တောင်းပန်လာတော့သည်။
"တောင်း တောင်းပန်ပါတယ် ~~ ထွက်မပြေးတော့ပါဘူး
ငိုလဲ မငိုတော့ပါဘူး ~~
တောင်းပန်ပါတယ် ~~
"ကင်မ် ထယ်ယောင်း
မင်းကြောင့် အကြောက်လွန်ရောဂါပါ
ဖြစ်နေပြီထင်တယ်"
ကြောက်လန့်တကြားနဲ့ ကျို့တွေပါ ထိုးနေတဲ့ ကောင်လေးရဲ့ အပြုအမူတွေကို
မကြည့်ရက်တော့တဲ့
ယွန်းဂျယ် စိတ်ငြိမ်ဆေး တလုံး ထိုးပေးလိုက်ရတော့သည်။
ယွန်းဂျယ်ပြန်သွားထဲက အတွေးလွန်ပြီး တနေရာထဲမှာသာ
ထိုင်နေခဲ့တဲ့သူ ညနေဘယ်လိုရောက်လို့ရောက်လာမှန်းတောင်မသိခဲ့။
ဗိုက်ကသိသိသာသာ ဆာလာတော့မှ အသိဝင်ကာ
ညစာအတွက်ပြင်ဆင်မိတော့သလို အခန်းထဲက
ထိုကောင်လေးကိုသတိမိသည်။
ဆေးအရှိန်ကြောင့် အပူအပင်ကင်းစွာဖြင့်
နှစ်ခြိုက်စွာအိပ်ပျော်နေရှာသော
ကောင်လေးရဲ့ ကုတင်ဘေး သူထိုင်မိရင်း ပွယောင်းနေသော
ဆံပင်လေးတွေကိုသပ်ပေးမိသည်။
"ငါစာတွေ ဒီလောက်ပို့ထားလျှက်နဲ့
ဂျောင်ဟိုဆော့ဘက်က
ရဲစခန်းမှာအမူဖွင့်ရုံအပြင်
လက်ကမ်းစာဆောင် ဝေရုံအပြင်
ဘာမှ မလှုပ်ရှားလာတော့
သူမင်းကိုမလိုအပ်တော့ဘူးများလား?
ဒါကို သေချာသိရအောင် လုပ်ရမယ်
ငါဖျက်စီးပြစ်ချင်တာ ဂျောင်ဟိုဆော့ရဲ့
တန်ဖိုးအထားဆုံးအရမို့။"
~~~~~
"ဘာပြောတယ် !!မင်းဒီနေ့သွားတွေ့မယ် ဟုတ်လား?"
ဂျောင်ဟိုဆော့ဆီမှ တွေ့ဖို့ချိန်းလာတဲ့ အကြောင်းကို
ယွန်းဂျယ်ကို ပြောပြတော့ အံဩတကြီးဖြစ်နေရှာသည်။
"ဟုတ်တယ် သူငါကိုဆက်သွယ်လာတယ်
ငါတောင်းဆိုချက်အတိုင်း သူအပြစ်တွေဝန်ခံမယ်လဲပြောတယ် "
"မင်းသူကိုခြိမ်းခြောက်စာတွေပိုတာလဲကြာပြီ
အခုမြှပန်ဆက်သွယ်လာတယ်ဆိုတာ
ထူးဆန်းတယ်လို မင်းမထင်ဘူးလား
ထယ်ယောင်း!!
ငါတော့ လုံးဝမသက်ာဘူး!!"
"ငါလဲအစီစဉ်တွေရှိပါတယ်ကွာ"
"မငိးမသွားရဘူး ၊ ထယ်ယောင်း
သူတို့က ဒီကောင်လေးလို အလိုမရှိတော့တဲ့ပုံစံဖြစ်နေတာ
ငါစိတ်ထင် မင်းတောင်းဆိုချက်အတိုင်း
ဝန်ခံပြီး အဖမ်းခံမယ့်ပုံလဲမပေါက်ဘူး!!"
"သူက ဂျောင်ဟိုဆော့ရဲ့ သတိုးသားလောင်းလေ!!"
"အာတာလွန်ခဲ့တဲ့ကိစ္စ
အခုအချိန်မှာ သူက ဒီကောင်လေးကို လိုချင်သေးမယ်တဲ့လား?"
"သူဂတိပေးထားတယ် ယွန်းဂျယ် !!
ငါတောင်းဆိုချက်တွေကိုလက်ခံမယ်လို!!"
ခေါင်းမာလွန်းတဲ့ထယ်ယောင်းကို တားမနိုင်တဲ့အဆုံး
ဂရုတစိုက်သွားလာပြီး အရေးအကြောင်းဆို လွှတ်အောင်ပြေးထွက်လာခဲ့ဖို့နဲ့ ဘယ်နေရာရောက်ရောက်သူကို ဆက်သွယ်ဖို့
ယွန်းဂျယ်မှာတမ်းခြွေရတော့သည်။
ကျွီ~~~
အခန်းတံခါးလေးကိုဖွင့်ကာ လဲလျက်ရှိနေသော
ကောင်လေးဘေးသူသွားထိုင်လိုက်တော့ ချက်ချင်းနိုးလာတဲ့ကောင်လေးဟာ းထထိုင်လာသည်။
ရှုပ်ပွနေတဲ့ဆံပင်လေးတွေကိုသူသပ်ရင်း ရေစိုအဝတ်လေးဖြင့်မျက်နှာကိုသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးလိုက် သည်။
အနွေးထည်ထူထူတထည်ကိုလဲဝတ်ပေးလိုက်သလို
ကြိုးရာတွေထင်နေတဲ့ လက်ကောက်ဝတ်လေးနှစ်ဖက်အပေါ်
နောက်တကြိမ် အဝတ်ကြိုးဖြင့်ချည်နှောင်ရန်ပြင်တုန်း
ပျို့တက်လာပုံရတဲ့ကောင်လေးဟာ ခေါင်းကိုတဖက်လှည့်ရင်း အချွဲရည်တချို့ကို အန်ချလာသည်။
"မင်းနေလိုမကောင်းဘူးလား?"
သူအမေးကိုကောင်လေးကမဖြေပါ။
ဒါကြောင့် ရေစိုအဝတ်ဖြင့် ပါးစပ်လေးကို သုတ်ပေးချိန်
အကြည်ရောင် အရည်လေးတွေက ပါးပြင်ထက်စီးကျနေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
မျက်ရည်တွေ!!
ကောင်လေး ထပ်ငိုနေပြန်တာလား?
ဘယ်နေရာက နာကျင်နေလိုလဲ?
"မငိုနဲ့တော့ ၊ ငါမင်းကို အိမ်ပြန်ပို့ပေးတော့မှာမို့ !!"
ဒီတခါ သူလက်မလေးဖြင့် ကောင်လေးပါးပြင်ပေါ်က မျက်ရည်တွေကိုသုတ်ပေးမိလိုက်သည်။
ဘာကြောင်မှန်းမသိ ကောင်လေးကိုမျက်ရည်တွေနဲ့
တွေ့တိုင်း ရင်ထဲကနာလာသလိုလို ၊ ရင်ထဲမွန်းကြပ်လာသလိုလိုနဲ့ တကယ်ကို
ဆိုးဝါးတဲ့ခံစားချက်မျိုးဖြစ်လာတာ။
သူဘာပြောပြော အသံတသံတောင်မထွက်လာခဲ့တဲ့ကောင်လေးဟာ အရင်လိုရုန်းကန်ခြင်းတွေလဲအလျဉ်းမရှိဘဲ
သူပြုမူရာအတိုင်း အရုပ်ကလေးတရုပ်လိုနေနေခဲ့သည်။
"ထယ်ယောင်း ဂရုစိုက်သွား"
ယွန်းဂျယ်ကိုနှုတ်ဆက်ရင်း ပွေ့ချီလာတဲ့ ကောင်လေးကို အနောက်ခန်းမှာ ထိုင်စေလိုက်သည်။ လက်တွေ၊ခြေထောက်တွေ
ကိုတော့ တုပ်နှောင်ထားလျက် ၊ မျက်နှာကို လဲ အဝတ်တခုဖြင့်အုပ်လျက်။
ချိန်းထားသည့်နေရာဖြစ်သည့်
မြို့နှင့်အတော်ဝေးသော တောစပ်တနေရာဖြစ်သည်နေရာသို့
ရောက်ချိန် ညနေတောင်အတော်စောင်းနေလေပြိ။
အသင့်ရောက်ရှိနေသော ခဲရောင်ကားပေါ်သူ သေချာကြည့်ရင်း လိုရမယ့်ရအသင့်ပြင်ဆင်လာခဲ့သည့် ကျည်အပြည့်ပါသော ပစ္စတိုတလက်ကို ခါးကြားထိုးကာ ကားပေါ်ကဆင်းလာခဲ့သည်။
"ကင်မ် ထယ် ယောင်း ရှီ!!"
ခဲရောင်ကားပေါ်က ဆင်းလာသူသည်
အသက် လေးဆယ်
ပတ်ဝန်းကျင်ခန့်အမျိုးသမီးတဦးဖြစ်နေသည်မို့ ထယ်ယောင်းမျက်မှောင်အလိုလိုကြုံမိသွားသည်။
ဒီကောင်ဟိုဆော့ ဂတိတခုစဖျက်ပြီ။
(သူတယောက်ထဲသာလာမယ်ဆိုသော ဂတိ၊)
"ခင်ဗျားကဘာလဲ? ဘာလို ဂျောင်ဟိုဆော့မထွက်လာဘဲ
ခင်ဗျားရောက်လာရတာလဲ?"
"ဘာလိုဆို ဖုန်းနဲ့အသံတူလုပ်ပြီးဆက်သွယ်ခဲ့တဲ့သူက ငါမို့လို
လေ!!"
"ဘာ!!!"
"ထင်ထားတာထက် မင်းက တုံးအ တာပဲ
ကင်မ်ထယ်ယောင်းရှီ!!!
ဪ ဟို အမှိုက်ရှုပ်ကိုပါ ခေါ်လာတာလား?
အပြီးအပိုင်ခေါ်ထားလိုက်တာမဟုတ်ဘူး!!"
ထိုအချိန် ခြုံတွေ ၊ သစ်ပင်အကွယ်တွေမှ ထွက်လာတဲ့
လူတချို့ ၊ သူကားထဲမှာရှိနေတဲ့ ဆော့ဂျင်ကိုပါ အပြင်သို့
စောင့်ဆွဲခေါ်လာခဲ့သည်။
"နောက်တချက် ဂတိဖောက်ပြန်တာပဲ!!
ဂျောင်ဟိုဆော့!!!! ဂျောင်ဟိုဆော့ဘယ်မှာလဲ?
ထွက်လာခဲ့! မဟုတ်ရင် ဒီမိန်းမကို ငါပြစ်သတ်မှာနော် "
ထယ်ယောင်းအံကိုတင်းတင်းကြိတ်ကာ သေနတ်ကို
သူမဘက်သို့ချိန်ထားရင်း ခပ်ကျယ်ကျယ်ပြောမိသည်။
"သောက်ရူးကောင် ၊ ငါကမင်းလိုအရူးနေတဲ့အကောင်နဲ့
ငါတူကို ပေးတွေ့မယ်ထင်နေတာလား?
ပတ်ကျိလို ငါတူဘေးတွယ်ကပ်နေတဲ့မိဘမဲ့ကောင်အတွက် အဖိုးတန်လွန်းလှတဲ့ငါတူ ဘဝကို
ထောင်ထဲမှာဖြတ်သန်းခွင့်ပေးမယ်တဲ့လား?
မင်းမိန်းမဘာသာ သေနေ့ရှိလို သေခဲ့တဲ့ကိစ္စ
ဒါကို အစပြန်ဖော်ပြီး ဘာသောက်ပြသာနာရှာချင်နေသေးရတာလဲ?
ဒီမှာ!! ငါဒီနေ့ဒီကိုလာခဲ့ရတယ်ဆိုတာကလဲ
မင်းရဲ့စိတ်ကူးယဉ်ဆန်လွန်တဲ့ တောင်းဆိုမူတွေကို ရပ်တန့်ဖို့
နဲ့ ရှင်းဖို့ကျန်နေသေးတဲ့ ဒီအမှိုက်ကို ငါအရှေ့မှာ
အပြတ်ရှင်းဖို့လာခဲ့တာ!!
ကဲ ရှင်းလိုက်ကြတော့!!"
ဖြူဖျော့နေတဲ့ ကောင်လေးကို ချုပ်ကိုင်ထားတဲ့ လူဟာ
လက်ထဲက ဓားကို ကောင်လေးရဲ့ လည်ပင်းရှိရာသို့ ရွယ်လိုက်တော့ ထယ်ယောင်း သေနတ်က ထိုလူဘက် ပြောင်းချိန်မိသွားသည်။
မျက်စံသေတွေနဲ့သူကိုကြည့်နေသော ကောင်လေးဟာ
တုန်လှုပ်ခြင်းအလျင်းမရှိ။
~ဟုတ်တယ် ငါဆိုတဲ့ ဖြစ်တည်မူက
အားလုံးအတွက် အရှုပ်ထုပ် ~~
ဒါကြောင့် ငါမိဘတွေတောင် ငါကိုစွန့်ပစ်ခဲ့ကြတာ~~
~~လောကကြီးမှာ ငါက မမွေးလာသင့်ခဲ့တဲ့သူ
ဒါကြောင့် ဆက်ပြီး ရှင်သန်နေလိုလဲ ~~ ထပ်ပြီးလှောင်ပိတ်ခံ~အမုန်းတီးခံပြီး
နေရရုံကလွဲလို ဘာမှထူးခြားမှာမှမဟုတ်တာ
ကျေးဇူးပါပဲ ကိုကိုဟိုဆော့~~
ကျတော်လို လူစားမျိုးကို ဂရုစိုက်ပေးခဲ့လို~ချစ်ခဲ့ပေးလို'
ကိုကိုက ကျတော်နဲ့မထိုက်တန်မှန်းသိပေမယ့်
နောက်ဘဝ ဆိုတာမျိုး ရှိခဲ့ရင်
~ ' ကိုကိုနဲ့ထပ် တွေ့ချင်မိပါရဲ့။
"မဖြစ်ဘူး!!!
မလုပ်နဲ့!!!!
"ဒိုင်းးးး~~~
ဆော့ဂျင် လညါပင်းထက် ဖြူနုနုပေါ် ဖြတ်သွားတဲ့
ဓားအသွားများနဲ့အတူ သွေးတွေက မြင်မကောင်းအောင်
စ်းကျလာခဲ့သည်။
ထယ်ယောင်းသေနတ်မှ ကျဉ်တတောင့်ဟာလဲ ဓားပိုင်ရှင်ကို ထိမှန်သွားပေမယ့် ဆော့ဂျင်ကိုယ်လေးဟာ
မြေပြင်ပေါ် ပုံလျက်သား ကျသွားခဲ့သည်။
"မဖြစ်ဘူး!!! ဆော့ဂျင်!!
ကိုယ်မင်းကို ဒီလိုတြွေဖစ်စေချင်လို ခေါ်လာခဲ့တာ မဟြတ်ဘူး!!
မဟုတ်ဘူး မဟုတ်ဘူး!! မင်း ဘာမှမဖြစ်စေရဘူး
ငါမင်းကို အလိုအဖြစ်မခံဘူး!!!"
ဆော့ဂျင်ကိုယ်လေးကို ပွေ့ထားရင်း သွေးတွေမတရားထွက်
နေသော လည်ပင်းနေရာလေးကို သူ့အကျီဖြင့် ဖိပိတ်ထားရင်း
ထယ်ယောင်း ဘဝမှာဒုတိယ အကြိမ် နင့်သ်ီးစွာငိုနေခဲ့သည်။
အသက်ကို ခက်ခဲစွာရူနေသော ကောင်လေးက သူလက်ကို
ဆုပ်ကိုင်လာရင်း စကားတချို့ကို လေးပင်စွာပြောလာခဲ့သည်။
"ကျတော် မရှင်သန်ချင်တော့ဘူး~~
ကျတော်ကို ထပ်ပြီး အသက်မရှင်ခိုင်းပါနဲ့တော့~~
ကျတော်ကို မကယ်ပါနဲ့~~အစ် ~~"
"မဟုတ်ဘူး!! မဟုတ်ဘူးး မ~~မ ဟုတ်ဘူး!!
မင်းကို ငါဒီတိုင်းထွက်သွားခွင့်မပြုနိုင်ဘူး
ဆော့ဂျင်!! မင်းကို ငါ ဒီလိုအဖြစ်မခံနိုင်ဘူးလို!!
သေနတ်ကိုပြစ်ချကာ ဆော့ဂျင်ကိုယ်လေးကောက်ပွေ့ရင်း
ကားရှိရာသို့ သွားနေသော ထယ်ယောင်းကို ကြည့်နေတဲ့သူမ
"အမှိုက်စုတ်တွေ ရှင်းလိုက်တော့!!"
ကားပေါ်တက်သွားကာ အမိန့်ပေးလိုက်သည်နှင့်
ထိုလူမိုက်တချိုဟာ ထယ်ယောင်းကျောပြင်ကို မညှာမတာ
ရိုက်လာကြတော့သည်။ ထယ်ယောင်း မြေပြင်ပေါ် ပြုတ်ကျသွားပေမယ့် ရအောင်ကုန်းထကာ ထိုလူတွေကို ပြန်ခံချသည်။
သူကိုယ်မှာရနေသော ဒဏ်ရာတွေကို ဂရုမမူနိုင်ဘဲ
ဆော့ဂျင်ကို ကယ်တင်မို့သာ စိတ်အားထက်သန်နေတာမို့
အများနဲ့တယောက်ဖြစ်နေတာတောင် သူရအောင် ချနေခဲ့သည်။
ဆော့ဂျင်ကိုဆေးရုံပိုရမယ်!!
သူကို ငါရအောင်ကယ်ရမယ်!! ဒီကောင်လေးကို
အဓိပ္ပာယ်မဲ့စွာနဲ့ ဒီလောကကြီးထဲက ထွက်သွားခွင့်မပြုနိုင်ဘူး!!!
"အ့!!!"
နောက်စေ့ကိုအရိုက်ခံရလို ထယ်ယောင်းခြေထောက်တွေ ခွေကျသွားသည်။ ဒီအချိန်ထပ်အရိုက်ခံရလို သတိတွေလစ်မတက်ဖြစ်နေပေမယ့် သူ အသိထဲရှိနေတာက
သွေးအိုင်ထဲ လဲကျနေသော ကောင်လေး
ခြေထောက်တွေရော ၊ လက်တွေမှာပါ တုပ်နှောင်ခြင်းခံရတဲ့
သနားစရာကောင်လေး!!!
~~တောင်းပန်ပါတယ်~~
ဆော့ဂျင်~~ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်~~
---------
See you next episode ❤️
Bae079