"We're going somewhere today. Dahil nandito ka na rin lang naman, ikaw na muna magbantay sa anak ko. Saglit lang kami," his cousin told him. Ibinigay nito kay Jake ang kanyang anak habang ang kanyang asawa naman ay binigay din kay Jake iyong feeding bottle.
Nakaupo lang ako habang kinakain iyong dessert na kanilang ibinigay sa amin. Actually, balak ko naman sanang tanggihan kaso mas umiral iyong pagiging mabuti nila.
"Ba't ako? Hanep, ah? Pumunta lang ako rito tapos naging instant babysitter na ako?" he whined. Hindi naman niya maibigay ulit iyong bata dahil nasa braso na niya ito.
His cousin only smirked at him and then looked at me. Saglit akong napatingin din sa kanya bago niya ibinalik ang tingin kay Jacob na ngayon ay pinapatahan na ang biglang umatungal na bata.
"I'm training you. Sa susunod, magiging tatay ka na rin naman kaya bakit hindi kita sanayin ngayon pa lang?" Napaubo ako sa pagkakarinig niyon.
Kung halos lahat nga ng pinsan niya ay may mga anak na, ibig sabihin, siya na lang ba ang natitirang hindi pamilyado? Will he remain single until the rest of his life? Balak pa ba niyang makabuo ng pamilya sakali?
Jacob heard me coughing so he went to my place. Karga niya ang bata na parang siya ang tunay na ama.
"Gago. Tagal pa 'yon. Saan ba kayo pupunta? Baka aalis na rin kami agad kaya dalian niyo. Mareklamo pa naman itong kasama ko," he said. Napairap ako sa kanyang sagot bago uminom ng tubig.
Mareklamo ba ako? Kung wala lang sana ang pinsan niya sa harap namin, binatukan ko na ito.
"Sandali lang kami. Be sure that you'll take care of my son. Kung hindi, talagang mababaog ka." Jacob laughed a bit but has a tense on his tone. Nanahimik lang ako habang pinagmamasdan iyong kanyang asawa.
Pinahiran ko ang gilid ng labi. From the way she dresses herself, she looks professional. Parang gamay na nito kung anong estilo ba ang nababagay sa kanya. Added by his beautiful curls, she looks like a living doll for me.
She also has this aura of being innocent. Ewan ko ba kung iyon lang ba ang tingin ko sa kanya o mula noon ay ganito na talaga ang kanyang aura. She's beautiful. Ganito ba ang mga tipo ng mga Valdemora? Bakit ako, sobrang layo sa kanya?
I am not comparing myself to her. Nagtataka lang ako kung bakit ako, na malayo sa kanyang dating ay nagustuhan ni Jacob. Do we share the standards that they are looking for some girl?
Umalis ang mag-asawa nang payapa sa harap namin. I swallowed my saliva hardly. Napadako ang tingin ko kay Jacob na nakanguso habang tinitignan ng mariin iyong bata.
He's carrying it with all his might. Maingat naman ang kanyang pagkakahawak habang hindi alam kung paano ba aliwin ito.
"Hindi ka marunong mag-alaga ng bata, 'no? Kanina pa naiiyak ang itsura tapos hindi mo man lang magawang aliwin?" pang-aasar ko sa kanya. I diverted my attention to the baby, and I stared at him.
Walang duda. Kuhang-kuha niya ang mukha ng isang Valdemora. I can see that he has a big resemblance from his father. Ang tatapang ng dugong dumadaloy sa kanya.
"Yabang mo, ah? Hindi ba pwedeng hindi ako sanay mag-alaga? Malay ko bang kailangan ko pang aliwin 'to," sagot niya sa akin bago tinitigan iyong bata.
Napabuntong hininga ako saka marahang kinuha iyon sa kanya.
I smiled when I finally felt his weight. Sa pagkakataong iyon, hindi ko mapigilang hindi mamangha lalo sa batang hawak ko. Mula sa pagiging malamlam na mga mata, napalitan iyon ng kaunting galak.
I tried my best to at least give smile to him. Sa totoo lang, kaunti lang din naman ang alam ko pagdating sa ganitong bagay. I have no siblings. Hindi rin naman ako humingi sa magulang ko. Masyadong malabo naman na kasing mangyari pa iyon.
Nasanay naman akong mag-isa kaya si Jacob ay tinuring kong parang kuya ko na. He's my friend and family now.
Sinubukan kong aliwin iyong bata sa pamamagitan ng pagpapatawa rito. I guess, my plan worked because I can now see him giggling at what I'm doing. Natigil lang iyon nang sandaling makadinig ng tunog ng camera.
By that, I knew that Jacob took a photo of us. Napabaling ako sa kanya saka tinigil ang ginagawa. He's smiling while looking at his phone. Nilapitan ko ito saka napatingin sa litratong kanyang kinuha.
"Naks. Pwede ka nang maging ina, sseb. Bagay na bagay sa'yong may hawak na bata." I raised my left brow at that. Maganda ang kanyang naging kuha tapos marami pa iyon.
"Tsk. Tapos ikaw ang tatay? Style mong bulok."
He widened his eyes. Napaismid ako sa naging kilos niya kaagad, dahilan kung bakit napaupo na rin ako.
"Nababasa mo ba naiisip ko? Grabe. Superpowers mo na 'yan, sseb?" He joined me sitting and then gave me this interested look. Naroon na naman ang kanyang pagiging makulit.
Alam ko na kung ano ang gusto niyang iparating kaya inunahan ko na. Hindi ko naman inaasahang ganito ang kanyang magiging reaksyon sa sinabi ko.
He really is a pro when it comes to hiding his real emotion. Katulad ngayon, na kahit alam kong gusto naman niya, mas pinili niyang ipakita ang pagiging maloko. Ginawa niyang biro lang iyon.
And what I've said was just a joke also. I'm his crush and I like to throw jokes at him as much as I can. Hindi naman ako obligadong bigla na lang hayaang mahulog ang nararamdaman sa kanya.
"Alam mo, bawas-bawasan mo 'yang pagiging maloko mo. You're too old for that shit, Jake. I know that it's your nature pero sana naman, magseryoso ka kasi mas nakakagwapo kaya 'yon sa'yo," I told him. Iyong daliri ko ay nasa kamay ng bata.
He bit his lip and then stared at me. Tanging mata ko lang ang kanyang natititigan at hindi ang kung anong parte pa ng katawan ko. Nanliliit ang mga iyon.
"Bakit? Tayo na ba?" Nahigit ko ang hininga ko pagkarinig niyon. I automatically froze for a moment and then I almost dropped the baby. Kung hindi lang dahil sa pagkaalarma niya, baka umatungal na ang bata.
Just by hearing the seriousness on his voice, I know that he's expecting for something. Something that he knows that I know.
Sa lahat ng tao, iyong kaibigan ang mahirap mahalin. You'll never know that when the time comes, you'll lose both friendship and relationship. Tapos kapag nangyari iyon, pareho kayong mahihirapan sa pag-usad, especially if you both spent half of your life being together as friends.
Para sa akin, mahirap kapag iyon nga ang nangyari kasi halos simula noon pa man, magkasama na kami ni Jacob. From our high school life up to this day. Hindi na kami naghiwalay pa simula noon.
And mind you, we don't have a single common trait. Magkaiba kami sa halos lahat. And we still treasured our friendship despite of all our differences.
"Why? Do you think, we'll end up as a couple?" hamon ko sa kanya. He's now holding the baby in his arms. Iyong kanyang labi ay naging tuwid kaagad sa pagkakasabi ko niyon.
I now have the power to ask him that. Tila naging mabagal sa kanya ang pagpatak ng segundo. I witnessed how he stopped his breathing. Parang nahirapan ito kaagad sa naging tanong ko sa kanya.
Gusto niya ako. Walang naging problema iyon sa akin kasi alangan namang utusan kong pigilan niya? Hindi naman kasi napipigilan ang pagkagusto sa isang tao. Once you've fallen in love, you cannot do anything. You can't force yourself to totally get over that person. Kasi habang sinusubukan mo, mas napapaigting lang iyong nararamdaman mo.
Sa amin nga lang, mas pinili niya lang itago sa akin for the sake of our friendship. Kahit ano naman ang nararamdaman niya sa akin, wala akong balak na iwan siya.
Jacob is that person I ran to whenever I need something. Siya ang nagiging sandalan ko sa lahat and he didn't question me about running to him as always for help. Sa halip na magreklamo, tinanggap niya ako ng buo.
"Hindi ba, sinabi ko sa'yo na kung kailan ka lang handa? I won't force—"
"What if I am?" pagpuputol ko sa kanya na ikinagulantang niya.
He gulped. Nanatiling nakatitig ako sa kanya habang kalmado lang.
Sa ganoong paraan ba napapayanig ko ang mundo niya? He was shocked and his expression says that. Walang takas sa paningin ko ngayon.
I shook my head and then stood up again, started whistling to call for some air. Masyadong mainit saka parang bigla akong tinamaan ng ilang pagkasabi niyon.
He also stood up and then joined me. Karga niya pa rin iyong bata sa kanyang bisig. Unlike earlier, the baby's not that crying creature anymore. Parang naiiintindihan nito kung ano ang pinag-uusapan namin.
"Sigurado ka? Baka talk shit 'yan?" he made sure of it. Hindi ako sumagot saka pinanatiling nakatingin lang ako sa harap ngayon.
He waited for me for about years. Itinago ang nararamdaman sa akin sa halos ilang taon, naging torpe at naging saksi sa lahat ng pag-iyak ko noon. It's like he's the living witness of all.
"You know what? It's always okay to take some risk," sabi ko sa kanya. Kinuha niya iyong feeding bottle ng bata saka pinadede iyon. Ibinalik ko ang tingin sa kanya.
Now, he looks like the responsible father here. Bagay na bagay sa kanyang tignan kapag may hawak na bata.
"You mean, getting you is a risk? Alam mo bang makulay na ang mundo ko? Baka pwedeng padagdagan mo naman?" My brows furrowed at that. Ako naman ang tila naging blangko ang utak.
"What do you mean?" I asked him, being curious on what he have said.
Namula siya ng kaunti dahil doon.
"Having you as my friend gave color to my life. Baka naman, sa kahit ganitong pagkakataon, mas lalo mong patingkarin ang mga kulay na iyon?" Natawa ako ng bahagya.
Seryoso ito pero bakit parang mas lamang iyong nakakatawa para sa akin? Is this really what you feel when hearing those lines?
"Sira. Lakas talaga ng loob mo, ano?"
"Nagiging matapang na nga ako, eh."
I shook my head and then licked my lip. Iyong kanyang mga mata ngayon ay nakatitig sa malayo.
For me, his features are perfect. Malapit sa standards ng mga babae sa ngayong henerasyon. Who knows that this guy beside me, didn't experienced loving a woman in his entire life? Except for his mother. Parang ang lungkot para sa iba ng kanyang buhay kung ganoon.
He's shy and coward when it comes to his feelings. Inaabutan ng kaba at takot sa ganoong usapan. Hindi nagkakaroon ng tyansang makaamin kaagad kaya nahuhuli sa pila, kung minsan ay wala na ngang pag-asa.
I've asked him many times about the girl he likes. Hindi ko naman namalayan na ako pala iyong tinutukoy niya.
"Then, better be brave as always. Huwag mong isipin na kapag sinabi mo ang lahat ng nararamdaman mo tapos na-reject ka, hindi ibig sabihin n'on na hindi mo deserve na mahalin. Life is not life without experiencing rejection. Tandaan mo 'yan."
I hope that he'll apply my advice to him. Kasi naniniwala ako sa ganoong kasabihan. And it really proved something. Hindi ka naman magiging tagumpay kapag hindi ka nakaranas ng rejection.
"Ang dami ko naman kasing gusto, eh. Mga ikaws," he joked and I punched him not that hard. Naroon na naman ang kanyang mapang-asar na tawa.
Seeing him laughing as always is good. Pero sana, kapag tumanda na kaming dalawa, maging ganito pa rin katatag ang samahan namin.
He has his friends also, but I am his closest friend. Minsan, mas gugustuhin pa nitong makasama ako kaysa mga barkada niya. Ganoon siya ka-loyal sa akin na para bang ako ang nagbibigay ng lahat sa kanya.
Kahit na hindi ko naman hiniling na maging ganoon siya sa akin, kusa niyang ginagawa. Ang palaging rason niya, kaibigan niya ako kaya dapat na lagi siyang nandyan para sa akin.
Nailanghap ko ang sariwang hanging tumama sa akin. My hair flew with it. Tanging kaming dalawa lang ang narito sa sala ng bahay ng kanyang pinsan, kasama ang anak nito na nasa kanyang bisig, nakatitig na ngayon sa kanyang mukha. I can see how the baby's eyes adored his face like he's seeing the image of his father. Na parang nakatitig ito sa tila kakambal ng kanyang ama.
Humugot ako ng malalim na hininga.
"Kapag naging matanda na tayo, sana, maging ikaw pa rin si Jacob na kakilala ko. Iyong laging hyper tapos bumabato ng mga malokong linya. I'd probably miss that when we grow old," saad ko sa kanya ng may ngiti.
He smiled at me; his sincerest smile appeared.
"Hindi naman mawawala sa akin iyan. Parte na ng buhay ko ang inisin ka kaya bakit ko iwawala iyon?"
Sana nga kasi, kung ako ang tatanungin, kung pwede lang sanang walang makakapagpigil sa aming dalawa na mabuhay hanggang sa dulo ay mas gugustuhin ko. I'd still choose him to be my friend in my second life. Wala namang makakapalit sa kanya.
"Just promise me that if the time comes, if I leave this world, please be strong. Don't cry and don't you ever make your life miserable just because I'm gone. Make sure of that," paninigurado ko sa kanya. Inilapit ko sa kanya ang nakakuyom kong kamao, hinihintay na idikit niya rin ang kanyang kamao roon.
He hesitated at first. Naroon sa kanyang mukha ang tila pagkagulat at hindi pagsang-ayon sa ideyang naibigay ko.
Hindi niya gugustuhing mawala ako. Kasi kung hindi ko siya pagsasabihan, kabaliktaran ng sinabi ko ang mangyayari.
"Okay, I promise." Then, we made a fist bump.
Right here, on his cousin's house, we made a promise for another years to come. I hope that we'll both live for long because our life is connected to each other.