Αλεξια'ς pov:
"Ξύπνα αγάπη μου, ξυπνα". Ακούω τη μαμα μου να μου λέει χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου.
"Μμμμμ" μουρμουραω εγώ. "Αφού είναι Σάββατο σήμερα. Το ξέχασες;".
"Δεν το ξέχασα αλλά έχει πάει 2 το μεσημέρι και πρέπει να φαμε". Μου λέει χιουμοριστικά.
"Ποτέ πήγε 2;". Τι στο διάολο τόσο πολύ κοιμηθηκα;
"Χαχα μάλλον θα κοιμήθηκες αργά το βραδυ".
Η αλήθεια είναι αυτή. Γύρω στις 4 αν δεν κάνω λάθος με πήρε ο ύπνος. Και αυτό γιατί σκεφτόμουν συνεχώς την Δήμητρα. Σκεφτόμουν πόσο όμορφη είναι και πόσο θέλω να τη γνωρίσω. Δεν ξέρω γιατί απέκτησα τέτοια εμμονή μαζί της. Πάλι καλά να λες που δεν με θεώρησε για καμια ψυχοπαθή επειδή την κοιτούσα από το παράθυρο. Ντράπηκα πολύ τη στιγμή που το ανέφερε στο σχολείο. Αλλά εντάξει, φάνηκε να μην την πείραξε.
Καθώς η μάμα με χάιδευε στην κοιλιά παρατήρησα μια ουλή στο μπράτσο της.
"Τι είναι αυτο;" Τη ρωτάω δείχνοντας με το δάχτυλο μου την πληγή.
"Αα εε τίποτα τίποτα. Απλώς χτύπησα σε μια γωνιά." Λέει με οχι και τόσο πειστικό τρόπο.
"Σιγουρα;"
"Ναι καλέ τι άλλο να είναι. Άντε έλα κατέβα σιγά σιγά πρέπει να φάμε." Λέει και φεύγει κλείνοντας την πόρτα του δωματίου μου.
Περίεργο. Φαινόταν πολύ σοβαρή ουλή για την χτύπησε σε γωνιά. Δεν πειράζει άστο, σκεφτηκα. Για να το λέει έτσι θα είναι.
Κοίταξα από το παράθυρο, και είδα την Δήμητρα να με κοιτάει ήδη, και μόλις είδε πως την κοιτούσα, γύρισε κατευθείαν το κεφάλι της. Χα, σκέφτηκα. Σειρά σου να νιώσεις άβολα.
Έπειτα, αφού πλυθηκα, κατευθύνθηκα προς την κουζίνα. Εκεί είδα για άλλη μια φορά τους γονεις μου να μαλώνουν και τον μπαμπά μου να στέκεται πολύ κοντά στη μαμά μου. Σταματά Αλεξία, σκέφτηκα. Δεν συμβαίνει αυτό που έχεις στο μυαλό σου, ξέχνα το επιτέλους. Μόλις με είδαν, κατευθείαν σταμάτησαν και μου έκαναν νεύμα να καθήσω στο τραπέζι για να φάμε. Νεκρή ησυχία επικρατούσε. Κανείς δεν είπε τίποτα, ούτε μια κουβεντα. Προσπάθησα εγώ 2, 3 φορές να τους κάνω να μιλήσουν αλλά αυτοί ανενδοτοι. Έτσι κι εγώ σταμάτησα.
Η υπόλοιπη μέρα πέρασε βαρετά. Δεν είχα τίποτα να κάνω. Βασικά σκεφτόμουν την Δήμητρα. Τι σκατα με επιασε με αυτήν; Δεν την ξέρω καν, κι όμως θέλω τόσο πολύ να τη γνωρίσω. Ξαφνικά ακούω την πορτα του δωματίου μου να ανοιγει.
"Να σου πω, πανε πάρε μου καμία μπύρα. Έχει ματς και επιβάλλεται να πιω μπύρα." Λέει με αποφασιστικότητα ο μπαμπάς μου.
"Δεν μπορείς να πας εσυ;"
"Είπα κάτι δεν θα το ξαναπώ 2η φορά, πάρε λεφτά και πανε πάρε μου".
"Δικά μου λεφτα;"
"Ναι". Λέει και κλείνει την πόρτα με δύναμη.
Είχα αρχίσει να χάνω την υπομονή μου. Όχι μόνο μου απαιτεί να παω να του πάρω μπυρα με άσχημο τρόπο, αρνείται να μου δώσει και λεφτά. Πρέπει να πάρω αναγκαστικά από τα δικά μου. Έλεος.
Με βιαστικές και θυμωμένες κινήσεις παίρνω λεφτά, ντύνομαι και φεύγω απο το σπίτι. Σε όλη τη διαδρομή σκεφτόμουνα πόσο απεχθάνομαι τον πατέρα μου. Γιατί δεν μπορώ να έχω έναν φυσιολογικό πατέρα όπως όλα τα παιδιά, που να με αγαπάει; Πάντα έτσι ψυχρός ήταν αλλά τους τελευταίους μήνες ακόμα περισσότερο. Δεν τον αντέχω άλλο.
Καθώς φτάνω στο περίπτερο δίπλα από την παραλία, βλέπω την Δήμητρα να κάθεται μόνη της στην αμμουδιά και να πίνει κάτι. Ήθελα τόσο πολύ να παω να κάτσω δίπλα της, αλλά από την άλλη φοβόμουν κι όλας. Χωρίς να το πολυσκεφτω όμως, παίρνω το θάρρος και κατευθυνομαι προς το μέρος της.
"Γεια". Της λέω αμήχανα.
"Γεια". Μου απαντάει έκπληκτα.
"Τι κάνεις εδώ μόνη σου στην παραλια;" Προσπαθώ να ανοίξω κουβεντα.
"Με ηρεμει". Απαντάει πίνοντας μια γουλιά από την μπύρα της.
Νιώθω πολύ όμορφα κοντά της.
Αποφασίζω να βγάλω τα τσιγάρα και να κάνω ένα.
"Θες;"
"Η αλήθεια είναι πως θα έκανα ένα τωρα". Λέει και μου το παίρνει από το χέρι.
Το πρόσωπο της είναι τόσο όμορφο. Τα κάστανα της ματια λαμπυριζουν και η επιδερμίδα της είναι σαν πορσελανινης κούκλας.
"Για πες μου γιατί μετακομισες εδω;". Με ρωτάει ανάβοντας το τσιγάρο.
"Βρήκε ο μπαμπάς μου καλύτερη δουλειά". Της απαντάω.
"Από που ηρθες;"
"Από την Αθηνα".
"Ωραια".
Για ένα λεπτό, επικρατεί μια ησυχία που όμως δεν είναι καθόλου άβολη. Ίσα ίσα. Είναι όμορφη.
"Τους γαμησες για τα καλά πάντως χθες στην ταξη". Λέει γελώντας.
"Χαχα λες ε;"
"Φυσικά. Κάποιος έπρεπε να τα πει."
"Πώς συναναστρέφεσαι με αυτούς κάθε μερα;"
"Άστο καλυτερα". Λέει ξεφυσωντας.
"Κάτι άκουσα ότι τα έχεις με αυτόν τον Χρήστο."
Αρχίζει και γελάει. "Δεν είχαμε ποτέ τίποτα σοβαρό".
"Γιατί ετσι;"
"Γιατι είναι μαλακας. Αλλά κι εγώ ηλίθια που ασχολουμουν μαζί του. Μόνο για σεξ με ήθελε."
"Λυπάμαι πολυ". Της λέω μη ξέροντας αν είπα αυτό που έπρεπε.
"Καθόλου μη λυπάσαι. Έτσι κι αλλιώς ο,τι είχαμε τελειωσε".
Δεν της απαντάω. Δεν ήξερα τι να της απαντήσω. Πάντως αυτό που ήξερα ήταν ότι ένιωθα υπέροχα σε αυτό το μέρος. Η άμμος ήταν τόσο καθαρή και απαλή, τα μικρά κυμματα έσκαγαν στην ακτή και άρχισε σιγά σιγά να βγαίνει ηλιοβασιλεμα. Ήταν ονειρικά.
"Είναι πολύ ωραία εδω". Αποφασίζω να έκφρασω τις σκέψεις μου.
"Μπορούμε να ερχόμαστε πιο συχνά αν θες".
Εκείνη την ώρα ένιωσα πεταλούδες στο στομάχι μου.
"Θα το ήθελα πολυ". Της απαντάω με ένα πλατύ χαμόγελο.
Την ωραία αυτή ατμόσφαιρα κατέστρεψε ο μπαμπάς μου, καθώς με πήρε τηλέφωνο. Μου είπε νευριασμένα να γυρίσω σπίτι γιατί αρχίζει το ματς. Γαμω την τύχη μου.
"Πρέπει να φύγω. Με περιμένει ο μπαμπάς μου".
"Οκευ, αν είναι πάμε μαζι". Μου λέει και σηκωνόμαστε και φεύγουμε.
Καθ'όλη τη διάρκεια της επιστροφής, η Δήμητρα μου μιλούσε για το σχολείο. Με ενημέρωνε για τα παιδιά, για τους καθηγητές, για τα μαθήματα, για όλα. Η αλήθεια είναι ότι χεστηκα για όλα αυτά. Έτσι κι αλλιώς δεν τα πάω καθόλου καλά στο σχολείο. Απλά μου άρεσε τόσο πολύ ο τρόπος που μιλούσε.
Όταν δυστυχώς φτάσαμε έπρεπε να αποχαιρετηθουμε.
"Τώρα που γνωριστήκαμε, θα κάνουμε παρέα στο σχολείο ε;" Τη ρωτάω. "Έτσι κι αλλιώς δεν ξέρω κανέναν αλλον".
"Φυσικά. Ούτε εγώ έχω κανέναν άλλον." Λέει με αστείο τρόπο.
Έπειτα αγκαλιαστηκαμε και πήγε η κάθε μία σπίτι της.
Ειναι τόσο όμορφη. Σκεφτόμουν συνεχώς. Τα μάτια της, τα μαλλιά της, τα χείλη της, το σώμα της, όλα. Η κοπέλα είναι τέλεια. Είναι τόσο μικρούλα και αυτό με τρελαίνει. Δεν πιστεύω να αρχιζω να αποκταω συναισθήματα ε; Όχι φυσικά και όχι. Απλά μου αρέσει πολύ εμφανισιακά, τίποτα παραπάνω.
"Άντε μια ωρα! Για ποιον σκατα λογο άργησες τοσο;". Με βγάζει ο μπαμπάς μου από τις σκέψεις μου.
"Συγγνωμη." Λέω διστακτικά. Δεν έχω διάθεση να καβγαδισω πάλι μαζί του. Πέρασα τόσο ωραία με τη Δήμητρα, δεν θα του επιτρέψω να μου το χαλάσει αυτό.
Καθώς ανεβαίνω στο δωμάτιο, το κινητό μου αρχίζει και δονείται. Ηταν ο Αντωνης. Α καλά. Τον είχα ξεχάσει τελείως αυτόν.
"Ναι;"
"Έλα Αλεξα σκοπεύεις να μας πάρεις κανένα τηλ; Η μόνο εμείς θα σε παίρνουμε;". Δεν μ'αρέσει όταν με φώναζει Αλεξα. Του το έχω πόσες φορές, αλλά στα αρχιδια του με γράφει.
"Σορυ σε ξεχασα". Του λέω ξερα, καθώς δεν με νοιάζει αν θα παρεξηγηθεί.
"Ευχαριστώ μαλακά. Κι εγώ σ'αγαπώ." Μου λέει ειρωνικά.
"Έλα λεγε τώρα πως περνας; δεν πιστεύω να βρήκες άλλον γκομενο;"
Αρχίζω και εκνευρίζομαι.
"Όχι."
"Πάλι καλά. Να μη γίνεσαι από αυτές τις πουτανες που πανε με όποιον να Ναι."
"Άμα θέλω θα το κανω". Μισώ τον τρόπο που εκφράζεται.
"Τότε θα είσαι πουτανα".
"Ναι θα είμαι μαλλον". Του λέω και του κλείνω το τηλέφωνο στα μούτρα.
Δεν τον αντέχω άλλο. Θέλω να τον χωρίσω, ΠΡΕΠΕΙ να τον χωρίσω. Δεν ξέρει καν να σέβεται τις γυναίκες, αλλά παραμένω μαζί του. Καλή ειμαι κι εγώ.
Αφού πάει μεσάνυχτα και παίρνω την απόφαση πως πρέπει να κοιμηθώ, βάζω τις πυτζάμες μου, κλείνω τα φώτα και ξαπλώνω. Κοιτάζω από το παράθυρο και βλέπω την Δήμητρα να μου χαμογελάει. Της χαμογελάω κι εγώ και νιώθω την καρδιά μου να φτερουγίζει. Θα τρελαθώ. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει.