Chapter 62;
ေမလ၁ရက္ေန႕ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားသည္
အလြန္ တိုေတာင္းလြန္းသည္။ စစ္စစ္တြင္မူ ေက်ာင္းပိတ္ရက္သည္ ပုံမွန္ရ က္သတၱပတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ထက္ တစ္ရက္ ကေလးမွ်
ပိုတာျဖစ္၏။ေက်ာင္းျပန္တက္ရမည့္အခ်ိန္
က်လာလွ်င္ေက်ာင္းပိတ္ရက္သည္ေက်ာင္း
သားေက်ာင္းသူမ်ားအတြက္ ေက်ာင္းပိတ္
ရက္တစ္ရက္ပိုရတယ္လို႔မခံစားမိၾကေပ။
ထို႔ျပင္ေလာင္႐ႊီကစားပြဲေရွ႕မွာရပ္ၿပီးမၾကာမီ
ေျဖဆိုရမည့္ အတန္းတင္စာေမးပြဲ အေၾကာင္း
ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားရဲ႕နားစည္ထဲသို႔
ဝင္ေအာင္ရိုက္သြင္းေနလွ်က္ရွိသည္။ အတန္း
တင္စာေမးပြဲေျဖဆိုၿပီးလွ်င္၊သူတို႔ တကၠသိုလ္
ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲႀကီးကိုရင္ဆိုင္ဖို႔အခ်ိန္တစ္ႏွစ္
သာက်န္ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္းထပ္ကာတလဲ
လဲ သတိေပးေန၏။
က်န္ခ်န္သည္စားပြဲေပၚတင္ထားသည့္ မွတ္စု
စာအုပ္ေပၚတြင္ေမးေစ့တင္ထားၿပီးတစ္ကိုယ္
လုံးကိုစားပြဲေပၚမွာေမွာက္ထား၏။သူကမ်က္
လုံးတစ္ဝက္သာဖြင့္ထားၿပီး ေလာင္႐ႊီ၏ စိတ္
အားထက္သန္စြာျဖင့္ သတိေပးေနသည့္ဆုံးမ
စကားမ်ားႏွင့္သူ႕ ေဘးပတ္ပတ္လည္ အတန္း
ေဖာ္မ်ားရဲ႕တြတ္ထိုးသံမ်ားကိုနားေထာင္ေနခဲ့
သည္။
က်န္ခ်န္ရဲ႕အထင္တစ္တန္းလုံးက ေလာင္႐ႊီရဲ႕ သတိေပးစကားမ်ားျဖစ္သည့္ အတန္းတင္စာ
ေမးပြဲႏွင့္တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲအေၾကာင္း
မဟုတ္ပဲ၊ထိုအစီအစဥ္ႏွစ္ခုအလယ္ရွိေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္အေၾကာင္းကိုသာ စိတ္ဝင္
စားၾကသည္။
အထက္တန္းစီနီယာေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားစာသင္ႏွစ္ကိုေစာေစာတက္ေရာက္ရမည့္ အခ်က္အားဖယ္လိုက္လွ်င္၊ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္
တစ္ဝက္ဆိုသည့္အခ်ိန္ကယခုသူတို႔ျဖတ္သန္းခဲ့
သည့္ပိတ္ရက္သုံးရက္ထက္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေနဆဲ ျဖစ္သည္။ သူ႕ေဘးမွာ ထိုင္ေနသည့္ အတန္းေဖာ္မ်ားဆိုလွ်င္ သူတို႔ရဲ႕အလည္အပတ္အစီအစဥ္မ်ားႀကိဳတင္ေဆြးေႏြးေနၾကၿပီျဖစ္သည္။
တစ္ခ်ိန္လုံးေခါင္းငုံ႕၍ဖုန္းသုံးေနသည့္ ကုေဖး
ကို က်န္ခ်န္ေခါင္းေစာင္းၿပီးေမးလိုက္တယ္ ။
"ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာဘာလုပ္ေလ့
ရွိလဲ ?။"
"အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လုပ္တယ္ ။စတိုးဆိုင္ထိုင္
တယ္။ လီယန္ နဲ႕ တျခားသူေတြရဲ႕ အရည္မရ
စကားေတြကိုနားေထာင္တယ္။ တစ္ခါတေလ
အျပင္ထြက္ၿပီး ေသာက္တယ္။"
ကုေဖးကဆက္ေျပာသည္။
"ၿပီးရင္ ကုေျမာင္နဲ႕အခ်ိန္ျဖဳန္းတယ္။ေႏြရာ
သီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို သူ(မ)ကို ျပန္လည္
ထူေထာင္ေရးေလ့က်င့္ခန္းေတြ စနစ္တက်
လုပ္ေပးဖို႔ အခ်ိန္ပိုရတယ္။"
"....အိုး။"
က်န္ခ်န္ တိတ္ဆိတ္သြား၏။အသံနားေထာင္
ၾကည့္႐ုံႏွင့္ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ေကာင္းသည္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ႏွင့္တူသည္။
ကုေဖးက ခပ္ဖြဖြေျပာလာ၏။
" မင္း ငါနဲ႕ အတူအခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လုပ္ခ်င္လား?။တင္းက်ဴးရွင္း ဆီမွာအလုပ္ရွိတယ္။ သူ(မ)ဆိုင္အတြက္လည္းဟုတ္တယ္။သူ(မ) သူငယ္ခ်င္း
ေတြလည္း ျဖစ္နိုင္တယ္။ "
တစ္ေန႕က်လွ်င္သူ႕ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ အစီအစဥ္ထဲမွာ "အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္" ဆိုသည့္ ေဝါဟာရစကား ေပၚလာလိမ့္မယ္လို႔ က်န္ခ်န္ ဘယ္တုန္းကမွ်မေတြးခဲ့ေပ။ဒါေပမယ့္ ေန႕စဥ္ ကုန္က်စရိတ္၊ အခန္းငွားခ ၊ ေရဖိုး ၊ ဖုန္း bill ၊
လာမည့္ စာသင္ႏွစ္အတြက္ က်ဴရွင္စရိတ္ႏွင့္
သူ႕ရဲ႕ဘာမွန္းမသိေသးသည့္အနာဂတ္အတြက္ ကုန္က်စရိတ္မ်ားအားလုံးထည့္တြက္လွ်င္ သူ႕
ပိုင္ဆိုင္မႈျဖစ္တဲ့bank cardသည္သူ႕ကို အျပည့္
အဝအာမခံေပးစြမ္းနိုင္ရွိမွာမဟုတ္ေပ။
ထိုခဏတြင္ေႏြရာသီပိတ္ရက္မွာသူ စိတ္ေျပ
လက္ေပ်ာက္အပန္းေျဖမည္ဟုစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့
သမွ်ဘယ္ေလာက္ထိ႐ူးမွန္းက်န္ခ်န္နားလည္
လာသည္။သူေလးေလးနက္နက္ေတြးေတာၿပီး
ေျပာလိုက္၏။
"မင္းလည္း အဲ့ဒီမွာရွိေနမွာလား ?။"
"အင္း ။ငါမသြားတဲ့ေနရာဆိုရင္ မင္းကို
အခုလိုေမးပါ့မလား။"
က်န္ခ်န္ေမးလိုက္တယ္။
"မင္းကခါတိုင္းလည္း models ေတြနဲ႕ အဝတ္
အစားေတြကိုရိုက္ေနၾကလား ?။"
"အၿမဲတမ္းေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ငါ တျခားအလုပ္
ေတြလည္းလက္ခံတယ္။ စီးပြားျဖစ္ ထုတ္ကုန္ ပစၥည္းဘာညာေရာပဲ။ လူ models ေတြမပါတဲ့
အခါမ်ိဳးဆို ဓာတ္ပုံရိုက္ရပိုလြယ္တယ္။"
ကုေဖးက ၿပဳံးသည္။
"ၿပီးေတာ့ ငါ အခ်ိန္အားရင္လည္း အားသလို တစ္သီးပုဂၢလအသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း
ေလွ်ာက္လႊာအတြက္ဓာတ္ပုံရိုက္တယ္။
ဒါေပမယ့္,ဒီႏွစ္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ဖို႔အခြင့္အေရး လြတ္သြားတာ။"
"ခ်ီး,မင္းရဲ႕ အႏုပညာက အရမ္း အထင္ႀကီး
စရာေကာင္းတာကိုဘာလို႔လဲ ?မင္း အရင္က
ဘယ္ေနရာမွာေလွ်ာက္ခဲ့တာမလို႔လဲ?။"
"မဂၢဇင္းတိုက္တို႔ , ဓာတ္ပုံပိုင္းတို႔ , ၿပီးေတာ့ ခရီးသြားလုပ္ငန္းေတြမွာ။ "
ကုေဖးက လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားသည့္ ဖုန္းကို
ခ်လိဳက္၏။
"အဲ့အလုပ္ေတြကပိုက္ဆံသိပ္မရဘူး။ဒါေပ
မယ့္,တျခားအလုပ္အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးတာ
ထက္ဒီအလုပ္ကငါ့ကိုတြန္းအားျဖစ္ေစတယ္။"
ကုေဖးက စာေလ့လာမႈအပိုင္းတြင္ အာ႐ုံစိုက္
မႈလုံးဝမရွိေပ။သူသည္ သူ႕အနာဂတ္ပညာေရး အေၾကာင္းကိုဘယ္တုန္းကမွ်မစဥ္းစားထားခဲ့ေၾကာင္းသိသာ၏။သို႔ေသာ္ သူစိတ္ဝင္ဝင္စား
သည့္တစ္ျခားေသာနယ္ပယ္တြင္ အျပည့္အဝ
အာ႐ုံစူးစိုက္ေနခ်ိန္မ်ိဳးဆိုလွ်င္အလြန္, အလြန္အထင္ႀကီးေလးစားစရာေကာင္းသည္။
အနာဂတ္တြင္,ကုေဖးကအဆင့္ရလဒ္မ်ားရဲ႕ ေထာက္ခံအားေပးမႈကိုသာမက ၊လက္ခံပံ့ပိုး
ေပးမည့္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းလည္းမလိုအပ္
ေခ်။
သို႔ေသာ္ အျခားတစ္ဖက္တြင္,က်န္ခ်န္က သူ႕
ကိုယ္သူ တိုင္းတာဖို႔ရန္အတြက္ အဆင့္ရလဒ္
မ်ားကိုအသုံးျပဳခဲ့ရသည္။သူ ကူကယ္ရာမဲ့စြာ
ကုေဖးရဲ႕ေအးေဆးတည္ၿငိမ္မႈေၾကာင့္မလြယ္
ကူသလိုမ်ိဳးခံစားလာရ၏။
ဖန္းက်္ကျပန္ေရာက္သြားသည္ႏွင့္တေလာက အလည္အပတ္ခရီးစဥ္တြင္ရိုက္ကူးခဲ့ၾကသည့္ ဓာတ္ပုံအားလုံးပို႔ေပးလာသည္။သူကပုံမ်ားကို
ဖိုင္လုပ္ၿပီး က်န္ခ်န္ဆီ သီးသန့္ ပို႔ေပးလာ၏။
"ငါ နားလည္တယ္တာသိတယ္မလား?။"
က်န္ခ်န္ ဓာတ္ပုံမ်ားကို တစ္ပုံခ်င္း ဆြဲၾကည့္
ရင္းဆက္ေျပာလိုက္သည္။
"ဖန္းက်ိက memes လုပ္တဲ့ေနရာမွာ တကယ္
ကြၽမ္းတယ္။"
"အင္း။"
ကုေဖးကသူ႕အနားသို႔တိုးလာၿပီးသူႏွင့္အတူ
ဓာတ္ပုံေတြကိုၾကည့္လာ၏။
"သူ႕အရည္အခ်င္းက မင္းရဲ႕မ်က္ႏွာကိုေတာ့
မယွဥ္နိုင္ဘူး။"
"ငါ မင္းကို ျပန္ၿပီး ျမႇောက္ပင့္ေပးဖို႔
လိုေသးလား?။"
ကုေဖးကျပန္ေျဖသည္။
"မလိုဘူး။ ငါၾကည့္ေကာင္းတာ ငါသိတယ္။ "
"ခ်ီး!"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို မ်က္စိေစြၾကည့္လိုက္၏။
"မင္းကစိတ္ႀကီးဝင္တတ္တဲ့သူဆိုတာ မင္းရဲ႕ fangirlsေတြလည္းသိလား ?။"
"နိုး,ငါက ေကာင္းေကာင္းဖုံးထားနိုင္တယ္။"
ကုေဖးကရယ္လာသည္။
"ဒါေပမယ့္, မင္းကမွ တကယ္ စိတ္ႀကီးဝင္
ေနတဲ့သူဆိုတာေတာ့ ငါသိတယ္။ "
"သြားစမ္း!။"
အတန္ခ်ိန္မကုန္ခင္တြင္ သူအရင္ရက္ကေျဖ
ၿပီးသြားသည့္အေျဖလႊာမ်ားအားလုံးကို ယူၿပီး
ေလာင္႐ႊီ႐ုံးခန္းသို႔က်န္ခ်န္သြားခဲ့သည္။
ေလာင္႐ႊီရဲ႕စိတ္ေက်နပ္ေနသည့္မ်က္ႏွာႏွင့္
အေျဖစာ႐ြက္ကိုလွန္ေလွာၾကည့္ေန၏။
"မင္းအတြက္ အမွတ္ျခစ္ေပးမယ့္ ဆရာ၊
ဆရာမေတြရွာလိုက္မယ္။မင္းရဲ႕အရွိန္ကို
မေလ်ာ့ပစ္လိုက္နဲ႕။ အတန္းတင္ စာေမးပြဲ
အတြက္ မၾကာခဏ ဓာတ္ဆီေလာင္းေပး
ေနရမယ္။"
"ဟုတ္ကဲ့။ "
က်န္ခ်န္ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။
ကုေဖးရဲ႕ဒဏ္ရာရသည့္ေျခေထာက္ကအရင္
ထက္ပိုေကာင္းလာသည္။သူကမတ္တပ္ရပ္ဖို႔အတြက္အကူအညီအနည္းငယ္သာ လိုအပ္ၿပီး ေျဖးေျဖးခ်င္းလမ္းေလွ်ာက္လို႔ရၿပီျဖစ္သည္။
သူေျခတစ္ေပါင္က်ိဳးခုန္ဆြခုန္ဆြသြားသည့္
အခါတြင္လည္းသူ႕လက္ေမာင္းကိုတြဲၿပီးထိန္း
ေပးဖို႔ရန္ တျခားလူမလိုအပ္ေတာ့ေပ။ ဆရာ
ဝန္ကုေဖးရဲ႕အႀကံအစည္အရဆိုလွ်င္
ေနာက္တစ္ပတ္ေနရင္ က်ပ္စည္း စည္းထား
တာျဖည္လို႔ရၿပီျဖစ္သည္။
သူတို႔ေက်ာင္းဂိတ္သို႔ အတူထြက္လာသည့္
အခါ၊ဒီရက္သတၱပတ္လုံးမျမင္ရေသးသည့္
ကုေျမာင္ကို က်န္ခ်န္ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ထို႔ျပင္ ကုေျမာင္ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာေပၚတြင္
ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့အ႐ုပ္ေလးတစ္႐ုပ္...
"ဒါက ..."
က်န္ခ်န္ ခဏရႈပ္ေထြးသြား၏။ထို႔ေနာက္ သူ
ကုေျမာင္ဆီ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ၿပီး ထိုအ႐ုပ္
အားအနီးကပ္ျမင္ရသည္အထိ ခႏၶာကိုယ္ ကို
ၫႊတ္လိုက္သည္။ အ႐ုပ္သည္ သိပ္မႀကီးေပ။
သို႔ေသာ္, ၎က လြယ္အိတ္တစ္အိတ္အ႐ြယ္
ေနရာယူထား၏။ထို႔အျပင္ အ႐ုပ္ရဲ႕လည္ပင္း
တြင္ႀကိဳးတစ္ႀကိဳးႏွင့္ခ်ည္ထား၏။
ထိုႀကိဳးခ်ည္ထားသည့္ အ႐ုပ္ကို ကုေျမာင္ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာအိပ္ကပ္မွာရွိေနသည့္ ၾကယ္သီး
လုံးတြင္ခ်ိတ္ဆြဲထားတာျဖစ္၏။
သူျမင္ေနသည့္ ျမင္ကြင္းကစကားလုံးႏွင့္
အဓိပၸါယ္ ေဖာ္ျပဖို႔ရန္ ခက္ခဲလြန္းသည္။
"သူ(မ)ကိုယ္တိုင္ ဒီလိုလုပ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆို
ထားတာ ။"
ကုေဖးက ေျပာလာသည္။
"ငါ သူ(မ)ကို ႀကိဳးခ်ည္နည္းေလး သင္ေပးဖို႔
ႏွစ္ရက္အခ်ိန္ယူရတယ္။"
"သူ(မ)ကို ႀကိဳးခ်ည္နည္း သင္ေပးဖို႔ ႏွစ္ရက္
အခ်ိန္ယူရတယ္ ?"
ကုေျမာင္ကအေပါင္းအႏုတ္ကိုမနည္း ႐ုန္းကန္
ေနရတာက်န္ခ်န္သိထားသည္။ထို႔ေၾကာင့္
ကုေျမာင္က စိတ္တြက္သခၤ်ာမွာသာအားနည္း
ၿပီး သူမရဲ႕လက္ကေကာင္းေကာင္းအလုပ္လုပ္
နိုင္စြမ္းရွိတာေတြ႕လိုက္ရသည္။ထို႔အျပင္ သူမက စကိတ္ေပၚမွာဆိုလည္း အရမ္း အထင္ႀကီးစရာေကာင္းသည္။
"အင္း။"
ကုေဖးက ကုေျမာင္ကို လွမ္းၾကည့္ေန၏။
"တစ္ခါတေလက်ရင္ အရမ္းပင္ပန္းဖို႔ေကာင္း
တယ္လို႔ ငါေတြးမိတယ္။ ငါ သူ(မ)ကိုသင္ေပးဖို႔ ဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစား, ႀကိဳးစား သူ(မ)က အေလးအနက္မထားဘူး။"
က်န္ခ်န္ႏႈတ္ဆိတ္ေနလိုက္၏။ထိုအစားစက္
ဘီးရပ္ထားသည့္ေနရာဆီ ကုေဖးႏွင့္အတူတူ ေလွ်ာက္သြားၿပီးစက္ဘီးကိုထုတ္လိုက္တယ္။
သူစက္ဘီးေပၚတက္ခြၿပီး စက္ဘီးစနင္းလိုက္
တာႏွင့္ကုေျမာင္ကခ်က္ခ်င္းစကိတ္ေပၚတက္
ကာသူတို႔ေနာက္သို႔အမွီလိုက္လာ၏။
ကုေျမာင္ရဲ႕အျပတ္မိမိုက္ေနသည့္ လႈပ္ရွားမႈမ်ား,မ်က္ႏွာအမူအယာမ်ားကမေသမ်ိဳးေလာ
ကတစ္ခုလုံးကို အထင္ေသးေနသေယာင္ ။
ထိုရႈပ္ပြၿပီးမညီမညာျဖစ္ေနသည့္ ဆံပင္
စတိုင္ကိုသာဖယ္ထားလိုက္လွ်င္
ေျခေထာက္တစ္ဖက္တည္းသုံးကာျဖည္း
ျဖည္းခ်င္းစက္ဘီးနင္းေနသည့္ကုေဖးကို
က်န္ခ်န္လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။
"သူ(မ)ကို ဆံပင္ညွပ္ေပးဖို႔ပိုက္ဆံကိုလီယန္
ကိုမေပးဘူးမလား?။မင္းငါ့ဆီကကလိမ္က်
ၿပီး ယူသြားတဲ့ ယြမ္ငါးဆယ္ကို မင္းလက္ထဲ
မွာ ဘယ္အခ်ိန္ထိ ကိုင္ထားမလို႔လဲ ?။"
"ငါ သူ႕ကို အခုပဲ ေခၚလိုက္မယ္။"
ကုေဖးက အိပ္ကပ္ထဲမွ ဖုန္းကို ထုတ္လိုက္သည္။
"မင္းလည္း ဆိုင္မွာစားမွာမလား ?။ငါ့ကို ခဏေလာက္အေဖာ္လုပ္ေပး။"
က်န္ခ်န္ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။
"အင္း။အင္း။"
ေမလ၁ရက္ေန႕ပိတ္ရက္ေနာက္ပိုင္းသူတို႔ႏွစ္
ေယာက္အတူရွိခ်ိန္မ်ားမ်ားမရွိေပ။ ေက်ာင္း
ျပန္ဖြင့္သည့္အခါ ၊ကုေဖးရဲ႕အေမက တစ္ခုခု
စိတ္ေသာကေရာက္ေနသကဲ့သို႔ဆိုင္ထဲမွာတစ္
ေန႕လုံးေငးေငးငိုင္ငိုင္ႏွင့္လာထိုင္တတ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ကုေဖးႏွင့္ကုေျမာင္က သူတို႔ရဲ႕ေမြး
အေမကို မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ လိုက္ၾကည့္ေန
ၾကသည္။
က်န္ခ်န္ ေမးလိုက္တယ္။
"မင္းအေမ အဆင္ေျပလား ?။"
"ငရဲပဲ သိလိမ့္မယ္။ "
ကုေဖးက လီယန္ဆီသို႔ မက္ေဆ့ခ်္ တစ္ေစာင္
လွမ္းပို႔လိုက္၏။
"တျခားေယာက္်ားတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕
တြဲေနတာေနမွာ ။ ငါလည္း မသိဘူး။"
က်န္ခ်န္ သက္ျပင္းခ်လိဳက္သည္။
"ဒါေပမယ့္,သူ(မ) ဘာလို႔ အခုလိုလုပ္ရတာလဲ ?။"
"ငါ သူ(မ)ကို အထူးျပဳဆရာဝန္ဆရာနဲ႕သြားျပ
ၾကည့္ဖို႔ ေျပာတုန္းက သူ(မ)က ငါ့ကို ျပဴးျပဴး
ၿပဲၿပဲၾကည့္လာတာ။"
ကုေဖးက ဆက္ေျပာသည္။
"ငါထပ္ၿပီး စိတ္အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ခ်င္
ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ(မ)က သူတို႔ကို အိမ္ေခၚ
လာရဲရင္ ေခၚၾကည့္၊ ငါ့မ်က္လုံံးထဲမွာ ေတြ႕
သမွ်လူတိုင္းကို ေဆာ္ပေလာ္တီးေပးလိုက္မယ္။"
"ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ေခါက္တုန္းကလိုမ်ိဳးလား?။"
ကုေဖးက ပုံမွန္မဟုတ္သည့္ အၿပဳံးမ်ိဳး ၿပဳံး
ေနသည္။
"အင္း။ "
"သူတို႔ကိုမျမင္မကန္းနဲ႕ဇြတ္မရိုက္သင့္ဘူး။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္က် လူေကာင္း ျဖစ္ေနရင္
ဘယ္လိုလုပ္မလဲ?။ "
လူတစ္ေယာက္လုံး သစ္ပင္ကိုယ္ထည္ဆီ
လြဲယမ္းၿပီး ပစ္ေပါက္ခံရသည့္ျမင္ကြင္းကို
က်န္ခ်န္ျပန္ျမင္ေယာင္လာ၏။သူ႕ႏွာတံရိုး
ဆီကေန နံရိုးထိ သူ႕တစ္ကိုယ္လုံးမသိမသာ
နာက်င္လာသလိုမ်ိဳးခံစားလိုက္ရသည္။
"သူ(မ)ရဲ႕ စကားခ်ိဳခ်ိဳ ေျပာတိုင္းအယုံလြယ္
တာ ,သူ(မ)ကိုယ္သူ(မ)ဆယ္ေက်ာ္သက္ႏွလုံး
သားေလးလို႔စိတ္ကူးယဥ္ေနသေ႐ြ႕၊သူ(မ)က
ဒီလိုမ်ိဳးေနရာကလူေကာင္းတစ္ေယာက္ကို ရွာ
လာနိုင္ရင္ ငါ လမ္းေပၚမွာဝတ္လစ္စားလစ္နဲ႕
ေတာင္ ေလွ်ာက္ျပလိုက္မယ္။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီး ခဏရယ္လိုက္ၿပီး
ေနာက္ သက္ျပင္းထပ္ခ်မိသည္။
ဆံပင္ညွပ္ဆရာလီလို႔ေျပာလို႔ရသည့္စားဖိုမႉးလီ
သည္ခ်က္စရာျပဳတ္စရာ အိတ္ႀကီးတစ္အိတ္ႏွင့္
ဆိုင္ထဲသို႔ဝင္လာသည္။ ဒါေပမယ့္, သူကဆိုင္ထဲ
သို႔ ဝင္လာလာခ်င္းမွာ ကုေျမာင္
ႏွင့္သူမရဲ႕ေနာက္ေက်ာေပၚကအ႐ုပ္တစ္႐ုပ္ကို
ျမင္လိုက္သည့္အခါ ေၾကာင္အမ္းသြား၏။
"ငါတို႔ ဆိုင္ထဲမွာ သည္းထိတ္ရင္ဖို ဇာတ္လမ္းတြဲရိုက္မလို႔လား ?။"
ထိုအခါ ေငြရွင္းေကာင္တာအေနာက္မွာထိုင္ၿပီး စာရင္းစစ္ေနသည့္ ကုေဖးကေမး၏။
"ဘာ သည္းထိတ္ရင္ဖို ဇာတ္လမ္းတြဲလဲ ?။"
"ညီမေလးႏွင့္ သူ(မ)ေက်ာေပၚက အ႐ုပ္။"
က်န္ခ်န္ႏွင့္ လီယန္က တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း
ေျပာလိုက္၏။
"အားေျမာင္။"
ကုေဖးက ကုေျမာင္နာမည္ကိုလွမ္းေခၚလိုက္
၏။
"ကိုကို လီယန္ကို အျပင္ကန္ထုတ္ပစ္လိုက္။"
ကုေျမာင္ကစကိတ္ေပၚတက္ကာ လီယန့္ေျခ
ေထာက္နားထိလွိမ့္သြားသည္။ထိုအခါလီယန္
ကတံခါးေပါက္ထိေနာက္ျပန္ဆုတ္ရင္း ကုေဖး
ကိုလက္ညိုးေငါက္ေငါက္ထိုး၍ ေအာ္ဟစ္လာ
သည္။
"အခုရက္ပိုင္း ငါ မင္း အေၾကာင္းကို ဘယ္
ေလာက္ေတာင္ဖြခ်င္ေနလဲဆိုတာသိရဲ႕လား?"
ကုေဖးကျပန္ေျဖသည္။
"ငါလည္း ငါတို႔ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းဆက္ဆံေရးကို ငမ္းငမ္းတက္တက္မက္ ေနလို႔ လား?။"
"နည္းနည္းတုန္လႈပ္ေနသင့္တာေပါ့။ မင္းက
ငါနဲ႕ကစားရတာပင္ပန္းသြားေတာ့ ငါ့ကို အခု
လိုမ်ိဳး ေမာင္းထုတ္တာလား!။ "
"ဆက္ေအာ္ေန!"
ကုေဖးက လမ္းဘက္ကို လက္ညွိုးထိုးျပလိုက္
သည္။
"နည္းနည္းက်ယ္က်ယ္ေအာ္။မင္းအသံကို လူ
ဆယ္ေယာက္အထက္ၾကားရင္ , ငါ မင္းကို ငါ့
အရိုးေတြ ခ်ိဳးခြင့္ေပးမယ္။"
လီယန္ကတံခါးေပါက္နားထိ ေနာက္ဆုတ္ေန
ရင္း လူေျပာင္းကာေအာ္ဟစ္လာသည္။
"ကုအားေျမာင္...., ဒီႏွစ္အတြင္းတည္ေဆာက္
ခဲ့တဲ့ ငါတို႔ၾကားကသံေယာဇဥ္ကဘယ္ေရာက္
သြားတာလဲ?။"
"လီယန္,"
က်န္ခ်န္ ခဏတုံ႕ဆိုင္းေနၿပီးမွ ေကာင္တာ
ဆီ ေလွ်ာက္သြားလိုက္၏။
"သိေနတာလား။? "
"မသိဘူး။ ငါသူ႕ကိုမေျပာရေသးဘူး။"
ကုေဖးက သူ႕ကိုေမာ့ၾကည့္လာသည္။
"ဒါေပမယ့္,အကဲခတ္ၾကည့္ရသေလာက္သူသတိ
ထားမိတယ္ထင္တယ္။ငါတို႔ကဒီအေၾကာင္းေတြ
ေျပာေလ့ေျပာထ မရွိဘူး။
မင္းက သူတို႔ကို ေျပာျပေစခ်င္လို႔လား?။"
"မဟုတ္ဘူး။ဒီအတိုင္းလည္းအဆင္ေျပတယ္"
က်န္ခ်န္ ေခါင္းယမ္းလိုက္တယ္။
"တမင္လိုက္ေျပာတာ ေၾကာင္လြန္းတယ္။"
ကုေဖး၊လီယန္ႏွင့္ တျခားသူမ်ားသည္ အခ်ိန္
တိုင္းအတူအခ်ိန္ျဖဳန္းေနၾကတာ မဟုတ္ေသာ္
လည္း၊သူျမင္ေတြ႕ေနရသေလာက္ေတာ့သူတို႔
ၾကားကခိုင္ၿမဲလွသည့္သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြက
ရက္နည္းနည္းႏွင့္ျဖစ္တည္လာတာမ်ိဳး မဟုတ္
ေခ်။က်န္ခ်န္သည္ ကုေဖးအား တမင္လိုက္ေျပာ
ေနတာ မလုပ္ခိုင္းသည့္ အေၾကာင္းအရင္းလည္း
၎ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ထိုသူငယ္
ခ်င္းတစ္သိုက္ရဲ႕ စည္းလုံးမႈ အင္အားကိုဖ်က္စီး
ဖို႔ စဥ္းစားမိသည့္ ဘယ္သူမဆို နာလန္မထူေအာင္ျဖစ္သြားလိမ့္မည္။
အျပင္တြင္ ကုေျမာင္ႏွင့္ တစ္ပြဲတစ္လမ္း ႏႊဲ
ၿပီးသြားသည့္အခါလီယန္ကခ်က္စရာျပဳတ္
စရာအိတ္ႀကီးႏွင့္အတူဆိုင္ထဲသို႔ျပန္ဝင္လာသည္။
"ငါတို႔ေလးေယာက္တည္းပဲဆိုေတာ့ငါ ျမန္ျမန္ေလးက်က္တဲ့ဟာပဲခ်က္လိုက္မယ္။ "
ကုေဖးကေခါင္းညိတ္လိုက္၏။
"သေဘာပဲ။ "
လီယန့္ပုံစံကခ်က္ျပဳတ္တတ္သည့္ သူတစ္
ေယာက္ႏွင့္လုံးဝမတူေပ။ ဒါေပမယ့္, သူက
ကုေဖးဆိုင္မွာအေခါက္တိုင္းခ်က္ျပဳတ္ေလ့
ရွိသည္။လီယန့္လက္ရာကမထူးမျခားနားဆိုေသာ္လည္း၊လီယန္သာဆိုင္မွာရွိလွ်င္ အစား
အေသာက္ေတြကိုခ်က္ျပဳတ္ရသည့္သူက
သူတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္သည္။
ဒါေပမယ့္, သူ႕ရဲ႕အခ်က္အျပဳတ္စြမ္းပကားက အေတာ္လွ်င္သည္။ ေနာက္ဆုံး တစ္ႀကိမ္တုန္း
ကသူဖတ္ဖို႔ဆိုၿပီးဖန္းက်ိကသူ႕အတြက္ပို႔လိုက္
သည့္ပုံႏွိပ္စာအုပ္မ်ားထဲမွတစ္အုပ္ကိုက်န္ခ်န္ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။သူ စာမ်က္ႏွာအနည္း
ငယ္လွန္ေလာဖတ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ သူ႕ေရွ႕က စားပြဲ
ခုံေပၚမွာဟင္းပန္းကန္မ်ား အသင့္ေရာက္ေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
"ျမန္ျမန္ စားရေအာင္။"
လီယန္က စားပြဲဝိုင္းမွာ ထိုင္လိုက္၏။
"ထမင္းစားၿပီးၿပီရင္ ငါ ကုေျမာင္ဆံပင္ကို
ညွပ္ေပးခဲ့မယ္။ ငါ့မွာ ညက်လဳပ္စရာေတြ
ရွိေသးတယ္။ "
"ဘာလုပ္စရာ ရွိလို႔လဲ ?။"
ကုေဖးလည္း ထမင္းစားပြဲဝိုင္းမွာ ဝင္ထိုင္
လာသည္။
"ေပ်ာ္စရာေလးေတြေပါ့။"
ကုေဖးကေမးေန၏။
"မင္း တစ္ခ်ိန္လုံး အိမ္တစ္ေခါက္မွ မျပန္ေသး
တာလား ?။ "
လီယန္ ့မ်က္ႏွာက မႈန္ကုပ္ကုပ္သြားသည္။
"ဘာအတြက္ အိမ္ျပန္ရမွာလဲ ?။"
က်န္ခ်န္က ထမင္းပန္းကန္လုံး တစ္လုံးကို
ယူၿပီးတိတ္ဆိတ္စြာညစားစားေနခဲ့သည္။
လီယန္အိမ္မျပန္ခ်င္သည့္အေၾကာင္းအား
ကုေဖးသူ႕ကိုေျပာဖူးသည္။သူ႕ေဘးတြင္သူ႕
ကိုထိုကဲ့သို႔ ဆရာလုပ္မည့္သူတစ္ေယာက္
မွ်မရွိသည့္အခ်က္ကို တစ္ခါတစ္ရံသေဘာ
က်လာသည္။
ကိစၥမရွိေေပ။ အနည္းဆုံးေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳးကိစၥ
ေၾကာင့္ သူက သူ႕မိသားစုႏွင့္ အႀကီးအက်ယ္ အျငင္းပြားရမည့္ကိစၥမ်ိဳးမရွိလာေတာ့ဘူး။
သူလီေပါင္ေကာ္အေၾကာင္းေတြးမိသည့္အခ်ိန္
စိတ္ဘဝင္မက်သလိုခံစားေနရဆဲပင္။
လီေပါင္ေကာသည္သူ႕ကိုမဆက္သြယ္တာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ထို႔ေၾကာင့္သူစိုးရိမ္ရမည္လား? စိတ္သက္သာရာရမည္လားမသိေတာ့ေပ။ အနာဂတ္တြင္ သူ႕အတြက္ ေစာင့္ႀကိဳေနမည့္အေျပာင္းအလဲတစ္ခ်ိဳ႕အား သူကိုယ္တိုင္လည္း
သိခ်င္မိသည္။
ဆံပင္ညွပ္ေပးသည့္ ျဖစ္စဥ္တစ္ေလွ်ာက္လုံး
ကုေျမာင္ကအရမ္းလိမၼာသည္။သူမက လည္
ပင္းတြင္အဝတ္တစ္ခုပတ္ထားၿပီးေကာင္တာ
ေပၚတြင္မလႈပ္မယွက္ေလးထိုင္ကာလီယန္က
သူမရဲ႕ဆံပင္ညွပ္ေပးတာအား စိတ္ရွည္လက္
ရွည္ခြင့္ျပဳေပးထားသည္။
က်န္ခ်န္သည္ထိုင္ခုံကိုေက်ာမွီၿပီးစာအုပ္ဖတ္
ေနရာကေန ကုေျမာင္ကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။
"ဆံပင္ရွည္လာရင္ ပိုၾကည့္ေကာင္းမယ့္ ဆံပင္
ပုံစံမ်ိဳး သူ(မ)ကိုမညွပ္ေပးတာလဲ ?။သူ(မ)က ကေလးပဲ ရွိေသးတယ္။"
"ငါလည္း မင္းလိုမ်ိဳးေတြးခဲ့ဖူးတယ္။ "
လီယန္က သက္ျပင္းခ်သည္။
"ဒါေပမယ့္,ညွပ္ေပးလို႔မျဖစ္ဘူး။ဆံပင္ေတြ
ျပန္ရွည္လာရင္ သူ(မ)ကအဲ့ဆံပင္ေတြကိုဝါး
စားလိမ့္မယ္။ဆံပင္အရွည္ကိုေလွ်ာ္ဖို႔အခ်ိန္
အၾကာႀကီးယူရတဲ့အခါ သူ(မ)႐ူးသြပ္သြား
မယ့္ ကိစၥကိုေျပာေနစရာမလိုေတာ့ဘူး။"
ကုေဖးကဝင္ေျပာသည္။
"ဒါဆိုရင္ ေနာင္က်ရင္ သူ(မ)ကို ဆံပင္တုပဲ
တပ္ခိုင္းလိုက္ရေအာင္။ "
ထိုအခါ လီယန္ကျပန္ေျဖ၏။
"သူ(မ)က ဆံပင္တုကိုတကြၽတ္ကြၽတ္ျမည္
ေအာင္ဝါးစားမွာမေၾကာက္ဘူးလား?။"
"ဘယ္သူသိမွာလဲ?ေနာက္က် ျပသာနာသစ္ေတြေၾကာင့္သူ(မ)ကတိုးတက္လာနိုင္တယ္။
ၿပီးေတာ့ဆံပင္ဝါးစားတာလည္းေပ်ာက္သြား
လိမ့္မယ္။"
ကုေဖးက လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကိုျမႇောက္ကာ
အၾကာဆန့္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ေျခေထာက္ တစ္ဖက္ဆန့္ထုတ္ၿပီးကုေျမာင္ရဲ႕ေျခေထာက္
ကို အသာလွမ္းကန္လိုက္၏။
"ဟုတ္တယ္မလား?။"
ကုေျမာင္ ဗလာျဖစ္ေနသည့္ အမူအယာႏွင့္
သူ႕ကိုလွည့္ၾကည့္လာသည္။
ကုေဖးက သူမေျခေထာက္ ဖြဖြထပ္ကန္
လိုက္သည္။
"မင္းမွာ မင္းအစ္ကိုႀကီးကို အခုထိမေျပာျပ
ေသးတဲ့ ျပသာနာရွိေသးလား ?။"
ကုေျမာင္က မ်က္ႏွာေသႏွင့္သာ သူ႕ကို
ၾကည့္လာ၏။
"ျမန္ျမန္ အသက္ႀကီးလာေတာ့။"
ကုေဖးကဒူးဆစ္ေပၚမွာတံေတာင္ဆစ္ကို
တင္ကာ ေမးတင္လိုက္ၿပီးသူမကိုၾကည့္ေန၏။
"ငါ့ကို စိတ္ပူရေအာင္ မလုပ္နဲ႕။
ဟုတ္ၿပီလား ?။"
လီယန္သည္ ကုေျမာင္ကို နား႐ြက္ေအာက္နား
ထိရွည့္သည့္ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ဆံပင္ဂုတ္
ဝဲေလးညွပ္ေပးလိုက္သည္။ထို ဆံပင္ဂုတ္ဝဲက
ကုေျမာင္ရဲ႕အၿမဲတေစ အမူအယာ ကင္းမဲ့ေန
သည့္မ်က္ႏွာကိုခ်စ္စရာေကာင္းေစ၏။
ကုေျမာင္ကိုသန့္ရွင္းေရးလုပ္ေပးၿပီးသြား
သည့္အခါ လီယန္က ကုေဖးကိုတစ္ခ်က္
လွမ္းၾကည့္လာသည္။
"မင္း ဆံပင္ေရာ?။"
"ဟမ္?။"
ကုေဖးရဲ႕ မ်က္လုံးအၾကည့္ေတြက က်န္ခ်န္
ဆီသို႔ ေ႐ြ႕သြားသည္။
"နိုး,ဒီေန႕ မညွပ္ဘူး။ ရာသီဥတုပိုေႏြးလာတဲ့
အခါက်မွ ငါ တစ္ေခါင္းလုံးေရွ႕ဗ္ ထိုးလိုက္မယ္။"
"ေရွ႕ဗ္ထိုးမယ္ ?။"
လီယန္ကခဏမွ်တန့္သြားၿပီးမွတဟားဟား
ရယ္ေမာလာသည္။
"ငါ သိၿပီ, သိၿပီ။"
ထိုအခ်ိန္ က်န္ခ်န္သည္ ေျပာင္လက္ေနေသာ
ကတုံးေကမွာကုေဖးရဲ႕ၾကည့္ေကာင္းမႈကိုအား
ျဖည့္ေပးလိုက္သလိုျဖစ္သြားမလားဆိုသည့္ အေၾကာင္းကို သတိလက္လြတ္ ေတြးေတာေနခဲ့
တာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လီယန္က ႐ုတ္တရက္
သူ႕ကို လွည့္ၾကည့္လာ၏။
"မင္းလည္း ဆံပင္ ညွပ္ခ်င္ေသးလား ?"
"အိုး....မညွပ္ေသးဘူး။"
က်န္ခ်န္ အလိုအေလ်ာက္ အေနာက္သို႔ ဆုတ္
လိုက္သည္။
"ငါ..."
"အင္း,သေဘာေပါက္ၿပီ။ "
လီယန္က ထပ္ၿပီး ရယ္လာျပန္သည္။
"မင္းလည္းမင္းရဲ႕ေခါင္းကိုကတုံးျဖစ္ေအာင္
ေရွ႕ဗ္ထိုးဖို႔ ေစာင့္ေနတာလား?။"
က်န္ခ်န္ အသည္းအသန္ျငင္းဆန္လိုက္၏။
"မဟုတ္ဘူး။"
"ငါသြားၿပီ။"
လီယန္က ပစၥည္းမ်ားကိုဘူးထဲသို႔သိမ္းဆည္း
လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ဘူးကိုေငြရွင္းေကာင္
တာေအာက္သို႔ထည့္လိုက္၏။
"ငါ မင္းကိုမေျပာဘူးလို႔ လွ်ိုဖန္းကိုကတိေပး
ထားတဲ့ ကိစၥရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ , ေနာက္တစ္
စကၠန့္အတြင္းမွာ ငါမင္းကိုအဲ့အေၾကာင္းေျပာ
သင့္တယ္လို႔ ထင္တယ္။ "
"ဟမ္?။"
ကုေဖးက သူ႕ကို ၾကည့္လိုက္သည္။
"အဲ့ငႂကြားက ေဆး႐ုံ ေပၚေရာက္ေနတယ္။
သူေျပာတာက...."
"ဘာလဲ?။"
ကုေဖး ခ်က္ခ်င္း မတ္တပ္ထရပ္လိုက္၏။
"သူ ဒဏ္ရာရတာလား?။"
"မဟုတ္ဘူး။"
လီယန္ကလည္ေခ်ာင္းရွင္းလိုက္သည္။
"အာ,အဲ့ဒါက လိပ္ေခါင္းထြက္တာ။မနက္ျဖန္
ခြဲစိတ္ရမွာ။မေန႕က သူ႕ကို ေဆး႐ုံ လိုက္ပို႔ေပး
တဲ့သူကငါေလ။ဒါေပမယ့္, သူက ငါ့ကို ဘယ္
သူ႕မွ မေျပာခိုင္းဘူး။ဘယ္သူ႕ကိုမွလာမလည္
ခိုင္းဘူး။ဒါေပမယ့္, ငါ ေျပာခ်င္တာကို မင္း
သိတယ္မလား...."
"ငါတို႔ သြားကိုသြားသင့္တာ။"
ကုေဖးက ထိုင္ခုံမွာ ျပန္ထိုင္လိုက္၏။
"ဒီလိုမ်ိဳး ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ကို
ဘယ္သူမွ လြတ္သြားလို႔မျဖစ္ဘူး။"
"ဟုတ္တယ္။"
လီယန္ကလည္း ေခါင္းညိတ္လာသည္။
"ေလာယြီနဲ႕တျခားသူေတြကို မင္းပဲ အသိေပး
လိုက္မယ္မလား ?မနက္ျဖန္က် အဲ့ေကာင္ဆီ
သြားလည္ရေအာင္ ။ငါသစ္သီးျခင္းတစ္ျခင္း မွာထားလိုက္မယ္။"
"ေကာင္းၿပီ။"
ကုေဖးက သေဘာက်စြာ ရယ္လိုက္သည္။
လီယန္ ထြက္သြားၿပီးသည့္ေနာက္တြင္
ကုေဖးအား က်န္ခ်န္ ၾကည့္လိုက္၏။
"မင္းတို႔က လူမဆန္တဲ့ေကာင္ေတြပဲ။ "
"အမ္...ဟမ့္"
ကုေဖးက ရယ္ျပန္သည္။
"အဲ့ေကာင္ေတြက အရမ္းပ်င္းေနတာ။ သူတို႔
ကဗ႐ုတ္က်ရတာကိုႀကိဳက္တယ္။မင္းလည္း မနက္ျဖန္အတူလိုက္ခ်င္လား?။လွ်ိဖန္းရဲ႕ဖင္
ေျပာင္ခရီးစဥ္ကိုအတူသြားၾကည့္ရေအာင္။"
"လိပ္ေခါင္းခြဲစိတ္မႈက တစ္ခ်ိန္လုံးဖင္ေျပာင္
နဲ႕ေနရတဲ့အထိလိုအပ္မယ္လို႔ မထင္ဘူး။"
က်န္ခ်န္ ထိုအေၾကာင္းကို ေတြးၿပီး ရယ္
လိုက္၏။
"ဒါေပမယ့္,ငါ မင္းဖင္ကို ၾကည့္... "
စကားတစ္ေၾကာင္းအဆုံးမသတ္ခင္မွာ သူရဲ႕
ပါးစပ္ကိုျမန္ျမန္ပိတ္လိုက္သည္။ကုေျမာင္က
အနားမွာရွိေနၿပီး သူမရဲ႕ အင္အား,အားလုံးကို
တိုႏွံ႕ႏွံ႕ဆံပင္ေကအသစ္ကို ေဆာင့္ဆြဲေနသည့္
အေပၚမွာအျပည့္အဝအား႐ုံစူးစိုက္ေန၏။
"အားေျမာင္,"
ကုေဖးက သူမလက္ကို ဖမ္းဆြဲလိုက္၏။
" မင္းရဲ႕ ဆံပင္ေကအသစ္က အရမ္း, အရမ္း
ၾကည့္ေကာင္းတယ္။"
ကုေျမာင္ကမတုံ႕ျပန္ေပ။သူ လက္လႊတ္လိုက္
သည့္အခါသူမကသူမဆံပင္အားဆက္ေဆာင့္
ဆြဲေနသည္။ကုေဖးက သက္ျပင္းခ်ၿပီး လက္တစ္ဖက္ကိုဆန့္ထုတ္ၿပီးသူမရဲ႕လက္တစ္ဖက္
ကိုအုပ္မိုးကိုင္ၿပီးမွ သူမကို တစ္ေယာက္တည္း
လႊတ္ထားေပးလိုက္၏။
က်န္ခ်န္ အနည္းငယ္စိုးရိမ္သြားသည္။
"သူ(မ)က ဆံပင္ထပ္မေဆာင့္ဆြဲေလာက္
ေတာ့ဘူးမလား ?။"
" သူ(မ)ရဲ႕လက္ကို ငါ ခ်ဳပ္ထားလိုက္ေတာ့ , သူ(မ)ကဆံပင္ကိုၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္ဆြဲလို႔
မရေတာ့ဘူး။ခဏေနရင္ သူမဘာသာသူမ အဆင္ေျပသြားလိမ့္မယ္။ "
"အိုး,"
က်န္ခ်န္ ကုေျမာင္ကို ၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္းခ်
လိုက္သည္။
"သူ(မ)က ဆံပင္တစ္ခါ ညွပ္ၿပီးတိုင္း အခုလို
လုပ္တတ္မွန္းငါမသိခဲ့ဘူး။မဟုတ္ရင္ ငါ မင္း
ကိုသူ(မ)ကိုဆံပင္ညွပ္ေပးဖို႔နားပူနားဆာလုပ္
မိမွာမဟုတ္ဘူး။"
"ဆံပင္ရွည္လာရင္ သူ(မ)က ဝါးစားေနမွာ
မလို႔ ဆံပင္က ညွပ္ကိုညွပ္ေပးရမွာ။ "
ကုေဖးကမဆိုစေလာက္ေလး ၿပဳံးသည္။
"ၿပီးေတာ့ အၿမဲ အခုလိုျဖစ္ေနမွာမွမဟုတ္ပဲ။"
လက္ထဲမွာကိုင္ထားသည့္ စာအုပ္ကိုၾကည့္
ေနရင္းက်န္ခ်န္မွိုင္သြား၏။
"ငါက လီယန့္ေလာက္ သူ(မ)အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းမသိဘူး။"
"လီယန္နဲ႕ ငါကအတူႀကီးျပင္းလာတာ။သူက
ကုေျမာင္ႀကီးျပင္းလာတာကိုျမင္ခဲ့တယ္။အဲ့
ေၾကာင့္ သူကုေျမာင္အေၾကာင္းကိုသိေနတာ
မဆန္းဘူး။မင္းေနာက္ထပ္တစ္မ်ိဳးထပ္ေတြး
ၾကည့္ရင္၊ သနားစရာေကာင္းတဲ့သူကလီယန္
ပဲျဖစ္သင့္တာမလား။ ဒီေလာက္ႏွစ္ခ်ီေနတာ
ေတာင္ အားေျမာင္သူ႕ကို တုံ႕ျပန္တာ အေတာ္ရွားတယ္။ ဒါေပမယ့္, သူ(မ)က မင္းကိုေတာ့ခင္
တြယ္တယ္။"
မွန္တာေပါ့..... ,က်န္ခ်န္ ရယ္လိုက္တယ္။
သူ ရယ္ၿပီးသြားသည့္အခါ အနည္းငယ္
စိတ္ဆိုးစရာတစ္ခုရွာေတြ႕သြားသည္။
"ဒါေပမယ့္ , မင္း လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရ
တာႀကိဳက္တာကိုလည္း ငါ မသိဘူး။"
"ဟမ္?။"
ကုေဖးက႐ုတ္တရက္ရႈပ္ေထြးသြား၏။
"ေလာင္႐ႊီေတာင္ မင္း လက္ဖက္ရည္
ႀကိဳက္တာကိုသိတယ္။"
က်န္ခ်န္ က်စ္ သပ္လိုက္သည္။
"မင္းကလက္ဖက္ရည္ေသာက္ဖို႔ ေလာင္႐ႊီကို
ဆိုင္ကို ေခၚသြားေသးတာဆို ?အားရိုး ,ဘယ္
ေလာက္ေတာင္မွ လူမႈေရး သိတဲ့လူငယ္လဲ !"
ကုေဖးကလုံးဝမမွတ္မိျဖစ္ေနၿပီးမွခဏၾကာ
သည့္အခါ တဟားဟား ရယ္ေမာလာသည္။
"ေဟး..."
"ဘာ ေဟး လဲ? ။ငါဝမ္းနည္းတယ္။ငါကဘာ
မွလည္းမသိဘူး။အခုလည္းၾကည့္...မင္းဘာ
ႀကိဳက္တတ္လဲဆိုတာေတာင္ ငါမသိဘူး။"
"ငါ မင္းကိုေခၚသြားခဲ့တဲ့ဆိုင္ေတြကလည္း ငါအႀကိဳက္ဆုံး အစားအေသာက္ေတြပဲ။ "
ကုေဖးက သူ႕အနားထိေ႐ြ႕လာၿပီး သူ႕ေဘးမွာ
က်ပ္ညွပ္ထိုင္ကာ လက္တစ္ဖက္သူ႕ပခုံးေပၚ
တင္လာသည္။
"ၿပီးေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္, အဲ့အေၾကာင္း
ကိုတကယ္ေလာင္႐ႊီတစ္ေယာက္တည္းပဲ သိ
တာ။ငါလည္း အဲ့ဆိုင္ကို သိပ္မသြားျဖစ္ဘူး။
မင္းသြားခ်င္တယ္ဆိုရင္ ငါတို႔အခုခ်က္ခ်င္း
အဲ့ဆိုင္ကိုသြားမလား။"
"အဲ့လိုမဟုတ္ပါဘူး။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုယ္သူ အရမ္းကေလးဆန္သြား
သလိုမ်ိဳးခံစားလိုက္ရသည္။
"ငါက မင္းရွင္သန္လာခဲ့တဲ့ ၁၇ႏွစ္လုံးလုံးကို
လြတ္သြားလို႔ဝမ္းနည္းတဲ့အေၾကာင္းကိုေျပာ
ခ်င္တာ။"
" အဲ့ဒီႏွစ္ေတြကို မင္းလြတ္သြားတာကမွ
ေကာင္းတဲ့အရာပါ။"
ကုေဖးက သူ႕ကိုၾကည့္လာသည္။
"မင္း သိခ်င္တာမွန္သမွ် ငါပြင့္ပြင့္လင္းလင္း
ေျပာလို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါက အဲ့ဒီႏွစ္ေတြ
ကို မင္းကိုမျမင္ေစခ်င္ဘူး။ငါတို႔ ဆီမွာ အဲ့လို
အခြင့္အေရးမ်ိဳးေရာက္လာခဲ့ရင္လည္း ,ငါတို႔ ေသခ်ာေပါက္ အခုလိုအတူရွိေနနိုင္မွာမဟုတ္
ဘူး။တကယ္လို႔ မင္းက ဒီလိုမ်ိဳး ၿမိဳ႕စုတ္ေလး
မွာဆယ္ခုႏွစ္လုံးလုံးႀကီးျပင္းလာခဲ့တာဆိုရင္ ,
ငါ မင္းကို ဒုတိယအၾကည့္ ေပးမွာမဟုတ္ဘူး။
အဲ့အခ်ိန္က် မင္းဘယ္ေလာက္႐ုပ္ေခ်ာေနေန
ငါ့အတြက္အေရးပါမွာမဟုတ္ဘူး။ "
"သြားစမ္း!"
က်န္ခ်န္ ၿပဳံးလိုက္တယ္။
မွန္သည္,တကယ္လို႔ သူသာ ဒီလိုေနရာမ်ိိုးမွာ,
သံစက္႐ုံမွာ ,ၿပီးေတာ့ လီေပါင္ေကာရဲ႕ အိမ္မွာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့လွ်င္...
"ၿပီးေတာ့ ငါတုန္းကက် ဘယ္ေလာက္ဝမ္း
နည္းခဲ့လဲဆိုတာေတာင္ မင္းကို ေဖာ္ျပခဲ့တာ
မဟုတ္ဘူး။"
ကုေဖးက လက္တစ္ဖက္ကိုကုေျမာင္ဆီဆန့္
လိုက္ၿပီး၊ အိမ္စာေရးေနရင္းစားပြဲခုံႏွင့္ထိေန
သည့္ကုေျမာင္ရဲ႕နဖူးကိုအေနာက္သို႔ တြန္း
လိုက္၏။
"မင္းရဲ႕အတန္းေဖာ္ေဟာင္းေတြေနာက္လည္း
လိုက္ခိုင္းတယ္ , အရင္က မင္းတို႔အတူလုပ္ခဲ့
တဲ့အေၾကာင္းေတြျပန္ေျပာေနတာလည္း နား
ေထာင္ရတယ္။ တကယ္ဆို ဝမ္းနည္းသင့္တဲ့
သူက ငါျဖစ္သင့္တာ မဟုတ္ဘူးလား ?။"
"Geeez!"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို ၾကည့္လိုက္သည္။
"ငါ့အတိတ္ကမရိုးရွင္းတာဘာမွမရွိဘူး။
ေက်ာင္းတက္တယ္။ အတန္းလစ္တယ္။ၿပီးရင္
ထိပ္ဆုံးအဆင့္သုံးေနရာအတြက္တျခားလူ
ေတြနဲ႕လုတယ္။"
ကုေဖးကေမးလာသည္။
"မင္းမွာ ေကာင္မေလး ရွိခဲ့တယ္မလား ?။"
"ေကာင္မေလး မဟုတ္ဘူး။"
က်န္ခ်န္ ခဏစဥ္းစားလိုက္၏။
"အဲ့ဒါက...ငါ ဘယ္လိုရွင္းျပရမလဲမသိဘူး။
အဲ့ဒါ ငါပါတီတစ္ခုကို joinလိုက္သမ်ိဳးပဲ။ငါ့
ေဘးကလူေတြ အားလုံး ကလည္း အဲ့ကိစၥကို
ဂုဏ္ျပဳတယ္။သူ(မ)က ငါ့ကို မနက္စာ ပို႔ေပး
တယ္။တစ္ခါတစ္ေလက် ငါတို႔တစ္ေယာက္
နဲ႕ တစ္ေယာက္အျပန္အလွန္စာပို႔တယ္။သူ(မ) စိတ္ဆိုးရင္ ငါ သူ(မ)ကို ျပန္ေခ်ာ့တယ္။ သူ(မ)
က စိတ္ေကာက္ရင္ ,ငါက ေခ်ာ့တယ္။
သူ(မ)က ထပ္စိတ္ေကာက္ ငါကထပ္ေခ်ာ့..."
ကုေဖးကအနည္းငယ္အံ့အားသင့္သြားသည္။
"အိုး,.မင္းကတျခားလူကိုေခ်ာ့တတ္တာလား?"
"ငါ့ေဒါသကိုထိန္းထား႐ုံကလြဲၿပီးဘာလုပ္
လို႔ရမွာလဲ?သူ(မ)က မိန္းကေလးေလ။"
က်န္ခ်န္ရဲ႕မ်က္ႏွာကမႈန္ကုပ္ကုပ္သြားသည္။
"ငါကငတုံးက်လိဳ႕ , ဘာမွမလုပ္လိုက္ရဘူး။
ငါ့အခ်ိန္အားလုံးက သူ(မ)ကို ျပန္ေခ်ာ့ေနရ
တာနဲ႕ ကုန္ ,ကုန္သြားတာ။"
ကုေဖးက ေလွာင္ၿပဳံးၿပဳံးလာသည္။
"ဘာမွမလုပ္ခဲ့ၾကဘူးလား?"
"အင္း။"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္၏။
"လက္ေတာင္ မကိုင္ဖူးဘူး။ "
"အရမ္းကိုမွအင္နိုးစန့္ေလးေပါ့။ "
ကုေဖးက ကုေျမာင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး
က်န္ခ်န္ရဲ႕ နား႐ြက္နားကပ္လာကာညင္ညင္
သာသာေျပာလာသည္။
"အခု မင္းကအင္နိုးစန့္ေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။"
"Fuck!"
က်န္ခ်န္လည္းသူ႕နား႐ြက္နားထိကပ္သြားၿပီး
ေလသံႏွင့္ေျပာလိုက္၏။
"ငါကအခုအင္နိုးစန့္မဟုတ္ေတာ့ဘူးဟုတ္
လား? ငါကအၿမဲ႐ုပ္ေခ်ာတဲ့အင္နိုးစန့္ေလး
ဆက္ျဖစ္ေနအုံးမွာ!။"
"ေကာင္းၿပီ,ေကာင္းၿပီ ။ ငါ့လိုမ်ိဳး
အင္နိုးစန့္ေလး။"
"ေဟး,"
က်န္ခ်န္ သူ႕ကို မၾကည္သလိုၾကည့္လိုက္၏။
"မင္းရဲ႕ အေရထူတဲ့မ်က္ႏွာကို နည္းနည္းေနာက္ဆုတ္ေပးလို႔ရနိုင္မလား? ငါ့ကိုထိမိေတာ့မယ္။"
ကုေဖးက အသံထြက္ရယ္လာသည္။
"မင္းဘာကိစၥေသာက္ရမ္းရယ္ေနတာလဲ? "
က်န္ခ်န္ သက္ျပင္းခ်ၿပီး အသံေလ်ာ့လိုက္၏။
"လက္နည္းနည္းသုံးခဲ့တာ ၊ ငါတို႔ တကယ္
တစ္ခုခုလုပ္ခဲ့သလို ရယ္မေနနဲ႕။ "
"လက္သုံးတာကို တစ္ခုခုလုပ္တယ္လို႔ သတ္
မွတ္လို႔မရဘူးလား ?။"
ကုေဖး ဆက္ေျပာသည္။
"ဒါဆို ငါတို႔တစ္ခုခုလုပ္ခဲ့တယ္လို႔သတ္မွတ္လို႔ရေအာင္ ဘာလုပ္ရမွာလဲ?။"
ကုေဖးက ဦးေႏွာက္ကို အလုပ္မေပးရခင္မွာ
ထိုစကားမ်ား ေျပာလိုက္ျဖစ္သည္။ထိုစကား
ေျပာၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေယာက္လုံးကကိုးရိုးကား
ယား အေျခအေနအတြင္းသို႔ သက္ဆင္းသြား
သည္။သူတို႔ကရွက္စိတ္ေၾကာင့္မ်က္ႏွာပူခ်င္ေသာ္လည္း ထိုကဲ့သို႔မ်က္ႏွာပူရမွာကိုရွက္ေန
သည္။
သူ႕ရဲတုံ႕ျပန္မႈေၾကာင့္က်န္ခ်န္သည္မ်က္စိေရွ႕
တြင္ အရွက္မရွိညစ္ညမ္းေနသည့္ပုံရိပ္ေပါင္း
မ်ားစြာေတြးမိသြားသည္။ ထိုပုံရိပ္ေတြထဲတြင္ ျမင္သာထင္သာရွိသည့္ ကုေဖးရဲ႕အရွက္ကင္း
မဲ့ေနသည့္ဖင္ေျပာင္ပုံလည္းပါဝင္သည္။
ေသတၱာအတြင္းရွိအေတြးမ်ားပြင့္အံထြက္က်
လာလိမ့္မယ္လို႔ က်န္ခ်န္မတြက္ထားေပ။
> ငါတို႔က ၁၈ေတာင္ မျပည့္ေသးဘူး!
>ဥပေဒအရလည္း အ႐ြယ္မေရာက္ေသးဘူး
>လက္မထပ္ခင္အျပန္အလွန္ လိင္ဆက္ဆံမႈ
ျဖစ္စဥ္ကိုဘယ္လိုလုပ္စိတ္ကူးေနရတာလဲ..
....ေသာက္က်ိဳးနည္း
သူအေတြးရပ္တန့္သြားခ်ိန္တြင္ကုေဖးကခါး
ကိုင္းၿပီးကုေျမာင္ရဲ႕ ႏွာတံႏွင့္စာ႐ြက္ထိကပ္
ေနသည့္စာေရးတဲ့ကိုယ္ဟန္အားျပင္ေပးေန
တာျဖစ္သည္။ကုေဖးရဲ႕ေနာက္ေက်ာကို
က်န္ခ်န္စိုက္ၾကည့္လိုက္၏။
သူစိုက္ၾကည့္ခဲ့တာအခိုက္အတန့္မွ်ျဖစ္ေသာ္
လည္းသူ႕စိတ္ထဲတြင္စကားႏွင့္ေျပာမထြက္နိုင္
ေအာင္ ဆိုး႐ြားသည့္ ျမင္ကြင္းမ်ား ေပါက္ဖြား
လာသည္။
ငါရိုး!
သူ႕စိတ္ထဲမွတန္ခိုးအစြမ္းႏွင့္ ကုေဖးရဲ႕အကၤ်ီ
ကိုမီးေတာက္ေလာင္ေအာင္လုပ္ခ်င္သကဲ့သို႔
က်န္ခ်န္ ခံစားေနရသည္။
ငလူးတဲ့မွ!
ဘုမသိဘမသိႏွင့္ သူကအမ်ားႀကီး ညစ္ညမ္း
ေနသည့္ဗီဒီယိုမ်ားရဲ႕ ဝါးမ်ိဳခံရမႈအားလုံး၀နား
မလည္နိုင္ေတာ့ေပ။
ငါရိုး!
အင္တာနက္ကတကယ္မင္းရဲ႕စိတ္ႏွလုံးသားကိုညစ္ညမ္းေအာင္ လုပ္နိုင္တယ္!!
........