Chapter 34
I was the happiest the moment she became my girlfriend. Akalain niyo iyon, iyong masungit at hindi mo makausap na babae, girlfriend ko? Sinong mag-aakala na isang katulad ko na maloko, girlfriend ko ang isang Casper? Damn! That was next to impossible!
Akala ko kilala ko na siya, hindi pa pala. Ang dami ko pang hindi nalalaman tungkol kay Casper. Masaya ako dahil unti-unti nakikilala at nakikilala ko na siya ng lubusan. She's slowly opening her life to me. Nagbabago na rin ang pakikitungo niya sa iba. Ngumingiti at nagiging palakaibigan na rin siya. Minsan nga nakakapagselos na rin, pero sino ako para pigilan iyon? I will let her feel the things she didn't experience before. Sige lang, Casper, do whatever that makes you happy. I will just be here right beside you.
Seeing her smile was like a heaven to me. I am every day in heaven, then. Araw-araw kong nakikita ang mga ngiti niya eh. Ibang-iba ang Casper na nakikita ko ngayon. Ibang-iba sa dati. My heart was filled with joy and contentment. I never feel this kind of feeling before.
Parang hindi kumpleto ang araw ko na hindi ko siya napapasaya. Nababaliw na yata ako sa kanya. Tanga, dati ka pa namang baliw sa kanya...
I want to keep those smiles of hers. Ayokong mawala ang mga ngiting iyan, Casper. Pangako sa araw-araw na pagsasama natin, pangingitiin kita palagi. Malulungkot ka man, nandito naman ako para pasayahin ka. Hindi kita iiwan. Hindi ko ipaparamdam sa iyo na mag-isa ka. Kasama mo ako palagi... kakampi mo ako palagi.
"King, your Ninong Chris will be home next year together with his family," masayang balita sa akin ni Papa. I am already a 4th year college student and we are already working on our thesis. Medyo busy na rin sa dami ng mga ginagawa. Kauuwi ko lang at sinalubong ako ni Papa ng magandang balita.
"Talaga, Dad? Sasakto ba sa graduation ko kung ganoon?" graduation? Ulol! Thesis mo muna, boy!
"Baka hindi na maabutan. Later next year ata kung 'di ako nagkakamali." mas maganda sana kapag sakto sa graduation ko. Pero ayos na rin, sa susunod na pagkikita namin ni Ninong... Engineer na ako.
Nag-aral akong mabuti nang mga panahong iyon. Kasama ko si Casper na nag-aaral sa library, minsan sa starbucks din para date na rin. She became my inspiration and motivation. Akalain mo iyon, magseseryoso rin pala ako.
Finally we both graduated in college. I've never been this so proud of myself than ever. I am beyond proud of her too. She's a consistent dean's listee and she graduated with flying colors! Leche ka, King saan ka naman nakakuha ng swerte sa katawan mo at girlfriend mo ang isang katulad niya? Talino talaga ng gilfriend ko oh. Gilfriend ko 'yan!
Hindi bale nang hindi ako grumaduate ng with flying colors, jowa ko naman grumaduate with flying colors!
"Swerte mo naman..." I whispered to her after I took a photo of us in my phone. Gagawin ko itong profile picture.
"Ha? Bakit? Walang swerte rito, parehas tayong grumaduate. That's a blessing," she smiled. I kissed her cheek and my lips remained there. We're still wearing our togas.
"Graduate ka na nga ng with flying colors may jowa ka pang sobrang guwapo," halakhak ko. Akala ko kukurutin na naman niya ako sa gilid ko o 'di kaya hahampasin ng likod ng kanyang kamay sa tiyan ko. Nilingon niya ako saka hinawakan ang mukha ko at ngumiti.
"Oo nga eh," she giggled. "I love you!"
Hearing her I love you's made me want to cry in joy. Akalain mo iyon, mahal ako ng taong nasa harapan ko ngayon? Hindi magkandamayaw ang tibok ng puso ko tuwing naririnig ko ang I love you niya. Kahit ilang beses niyang sabihin iyon sa akin hinding-hindi ako magsasawang pakinggan. Uulit-ulitin ko pa ah!
We both want to achieve our dreams together... Iyon naman talaga ang pinaka-importante hindi ba? Iyong sabay ninyong abutin ang mga pangarap ninyo. Unang pangarap namin sa buhay ang maging ganap kaming inhinyero. Ngayong naabot na namin ang una, isusunod naman namin ang iba pa...
Marami akong pangarap sa aming dalawa pero dahil bata pa kami, we should prioritize ours first. Saka na iyong para sa aming dalawa... plano muna sa ngayon. Pero kahit ganoon, gusto ko kasama ko siya sa pag-abot lahat ng mga pangarap ko sa sarili. Gusto ko sa bawat tagumpay ko kasama ko siya...
Pero hindi nangyari iyon nang maghiwalay kami. Kasalanan ko...
It was all my fault... I made her feel alone that night. Dapat hindi ko na lang siya iniwan pa para hindi na mangyari iyon. Maling-mali na iniwan ko siyang mag-isa.
I was fumingly mad at her that time. Nandoon pa rin ang pagpipigil ko sa nararamdaman dahil alam ko naman na hindi maganda ang relasyon niya sa Papa niya. Hindi niya nakasama ang Papa niya at nagkaroon na ng bagong pamilya ito. Other than that, wala na akong alam.
"What happened?" nasa loob ng bahay sina Ninong Chris, Celine, at Tita Leila. Kaharap nila ngayon sila Mama at kinakausap. I went near them.
"Look what she did to us!" sigaw ni Tita Leila. I closed my eyes fervently and feel a little bit ashamed.
"I'm sorry, Tita," mahinahon kong sabi. "What happened?"
"That girl suddenly attacked us! She's crazy like her mother! Ang tagal na ng panahon pero galit na galit pa rin sa amin?!" she shouted. Muli akong pumikit dahil sa masasakit na narinig mula sa kanya.
Huminga ako ng malalim saka yumuko.
"Pasensiya na po. Kakausapin ko po siya," mahinahon kong sabi.
"You should!"
"Pasensiya ka na, King..." Tito Chris apologized. Nag-angat ako ng tingin sa kanya. "Nakakahiya sa mga bisita ninyo."
"Should we end the party now?" I heard Mama talking to Daddy. Muli akong huminga ng malamim at lumabas na para kausapin siya.
Yeah.... it was ruined. Damn...
Nadatnan ko siyang nakahilig sa sasakyan ko at nakasimangot at galit. Umayos siya ng tayo nang makita ko. She was about to say something but I spoke first.
"Casper, what did you do?" pagod kong sabi.
"I didn't do anything—"
"You didn't do anything but you just attacked them?" I said sarcastically which made her lips parted. Damn... I am... so mad.
"Casper, you created a scene! Hindi ba sinabi mo sa akin na lalayo ka na lang sa kanila? Bakit naman ganito?"
"Sila ang nauna. They insulted me and my Mom. They said many hurtful words to us."
"But they said you were the one who did—"
"So naniniwala ka sa kanila?" she cut me off.
"Ugh! Stop being like that, Casper! Hindi ito tungkol sa kung sino ang mas pinaniniwalaan ko o hindi. Stop being hard! Kaya nga kita kinakausap ngayon kasi wala akong kinakampihan sa inyo. Kinakausap ko kayo kasi ayoko namang hindi maging patas dahil kahit papaano pamilya rin ang turing ko sa kanila!"
Hindi ko alam kung anong nakain ko at nasigawan ko siya. Dala na rin siguro ng frustration. Putangina gusto ko suntukin ang sarili ko ng mga panahong iyon. Hindi siya makapaniwala na sinigawan ko siya. Hindi rin ako makapaniwala. This is the first time I get mad at her. I am so patient and kind to her. Kahit na minsan napaka-irrational ng mga rason niya, kahit minsan hindi ko na siya naiintindihan... iniintindi ko pa rin siya. Pero ngayong gabi, hindi ko alam ang nagawa ko. Napaka-laking pagsisisi ko lalo na nang makita ko siyang umiiyak.
Mas maliwanag pa sa sikat ng buwan kung sino ang kinakampihan ko ng gabing iyon. Tanga mo, King.
"Okay. I did that cuz she insulted Mama. Sinagot at inaway ko ang nanay niya kasi ininsulto niya ang nanay ko. I did that to Celine cuz she wanted to attack me but I just defended myself. I said hurtful words to your loving Ninong because... because he still chose them over me though that is something I already accepted. He still does not care about my feelings... and it hurts." she's violently wiping her tears. My feet rooted on the ground. My eyes were glued on her helpless and hopeless eyes. Damn... what did I do?
"Now, I already told you the truth. Okay na? What do you want me to say? Okay, I created a scene... I ruined your night. It's my fault. I hurt them." bawat salitang binibitawan niya para akong sinasaksak nang paulit-ulit at doon ko napagtanto kung ano ang ginawa ko. Bawat luhang pumapatak sa mga mata niya ay ang bilang din ng pagsisisi na nagawa ko.
"I am just mad... and hurt. You all don't consider my feelings too."
"You don't understand me," she said. My lips parted. Memories flashed in my mind the time I promised to her that I will understand her. Shit!
I tried to capture her hands but she refused. She stepped backwards moving far away from me. Putangina, anong nagawa ko?
"Wala pala akong kakampi rito. So unfortunate." she laughed, a painful laugh.
"Casper... it's not like that—"
"Hindi mo ako naiintindihan!" sigaw niya.
Shit!
Her words were like a bullet to me. It pains me... and I deserved it.
"Kompleto kasi ang pagkatao mo kaya hindi mo ako naiintindihan! Kompleto ang pamilya mo. Hindi mo naranasan ang maiwanan kaya hindi mo alam! Hindi mo alam ang pakiramdam na makarinig ng masasakit na salita sa kanila kaya hindi mo ako naiintindihan!"
"I got no chance to be with my own father cuz he chose them and not us at hindi mo alam ang pakiramdam ng walang ama kaya kahit kailan hindi mo ako maiintindihan. Ang swerte mo nga eh kasi nakakasama mo pala ang tatay ko, na pamilya pala ang turing niyo sa isa't-isa."
"I'm sorry..." I cried. I hugged her like it would ease the pain she's feeling right now. What did I do? A question that I kept on asking myself. Dapat ako iyong kasama niya. Dapat ako iyong kakampi niya. Pero anong ginawa ko? She was hurt.
"Bitiwan mo ako! Ang sabi mo sa akin iintindihin mo ako. Akala ko kasama kita. Akala ko maiintindihan mo ako pero hindi pala! Masyado akong nagtiwala sa iyo, masyado akong umasa sa iyo! Pareho-pareho kayong lahat!"
"I'm sorry..." paulit-ulit kong sinasabi sa kanya.
"Sabi mo pamilya ang turing mo sa kanila hindi ba? Paano ako? Ano ako?"
"Sa huli pala ako pa rin ang naiiwang mag-isa. Tonight King I feel so alone and helpless. You're here with me but I feel so alone."
Nakawala siya sa mga yakap ko at tumakbo palayo sa akin. I tried to chase her but she's already inside taxi. Sinundan ko siya pauwi. Gising pa ang Mama niya. Nagtataka niya kaming pinapanood habang hinahabol ko si Casper na ngayon ay nasa kuwarto na niya.
I knocked on her door several times but she didn't respond.
"Hey, Casper. Let's talk. I'm sorry. Please, forgive me. I'm sorry," malambing kong sabi pero hindi na rin nakayanan ng boses ko at naiyak na.
"Buksan mo 'to please. Let's talk. I'm sorry. I wasn't considerate with your feelings... na dapat ako ang umiintindi sa iyo. Na ako dapat ang kakampi at kasama mo." I knelt in front of her door while my tears are falling. Nasasaktan ako hindi para sa sariling nararamdaman kung hindi para sa kanya... sa nararamdaman niya.
She was hurt. She was embarrassed. She was left alone. She's feeling alone. Those thoughts pained me the most. How can she carry all those emotions? Gutso ko siyang tulungan at yakapin pero galit sa sarili ang naramdaman ko nang maalalang kasalan ko pala.
I felt a tapped on my back. It was Casper's mother. Yumuko ako.
"Pasensiya na po." kinuwento ko sa kanya ang nangyari... at kinwento rin niya sa akin ang tungkol sa kanila ng Papa niya. Doon ko nalaman kung bakit galit siya sa Papa niya at kung bakit ganoon na lamang nag reaksiyon niya.
Now I have more reason to say to myself that I am such a jerk. Ang gago ko. Ang tanga ko.
Hindi ako nakatulog nang gabing iyon. Iniisip ko siya. I tried to call her many times but her phone was already off so I decided to visit her the next morning but that day was the most painful day of my life.
She broke up with me...
Parang ayokong lunukin lahat ng mga salita niya. Dahil lang doon, maghihiwalay na kami? Damn! That was so frustrating!
I pleadingly talked to her. I know that she's just disappointed at me. Hindi naman na dapat kailangan pang humantong sa hiwalayan. I know I am at fault but I will not break up with her. Hindi.
Hindi na mauulit, Casper. Please. Don't do this. Please don't break up with me. I'll be good. I will never disappoint you again. Kakampihan na kita sa lahat. Just don't... leave me.
I can't.
Pero buo na ang desisyon niya. Her weakness was her past and her father. It is obviously that I still have connection with her father. Nang mga panahon na masayang nakikipaglaro ako sa Tatay niya, mga panahon na masayang tinuturuan ako ng Tatay niya sa mga iba't-ibang aspeto sa buhay, iniisip ko na sana si Casper iyon. Mapalad ako dahil mas nagkaroon pa ako ng oras kay Tito Chris kaysa sa anak niya na si Casper. Sobrang sakit nun sa akin kapag naiisip ko.
She wanted to heal, so I'd let her heal. She wanted to become stronger, so I let her go. She wanted to experience things out of her box so I let her do whatever she wants. After that... we'll be back, Casper. When the right time comes, when you are already healed and stronger, we'll be back together, right?
Then heal... if time is the only way for you to heal then let's take things slowly and patiently like I always do when we were starting. Ngayon pa ba ako susuko?
Thirdy Vallejo:
Sad boy. Haha.
"Mas lumalaki at dumadami na ang branches ng business ninyo, King. Congratulations!" that was Celine. She's here in my office. Umupo siya sa upuan sa harap ng table ko.
"Thanks," I said.
"Our family, as business-partners, we should celebrate!" magiliw niyang sabi. I smirked inwardly. Lately, hindi na ako umaasa sa mga pera o kahit anong investment na galing sa kanila. Malaki ang tulong nila noon, oo, pero ngayon as much as possible hindi na ako aasa at hihingi ng tulong sa kanila. But they were a dear friend to us kaya... hanggang ngayon may parte pa rin sila sa business namin.
I am planning to build my own business too. Wala lang, para may pagkaabalahan ulit. Para na rin sa amin. Kung sakaling ayaw niya makisali o magtrabaho sa kompanya ng pamilya ko dahil sa Papa niya, at least may sarili kaming business na siya at kami lang ang naghahawak. At least she had an option.
Me:
Shut up.
"Hindi na kita nakikitang lumalabas. Palagi ka na lang dito sa opisina," puna niya. She's right though. Simula nang maghiwalay kami subsob na ako sa trabaho. Wala naman akong ibang pupuntahan pa bukod rito. Wala rin naman sila Thirdy, Cody, at iba kong mga kaibigan dito. Busy rin ang iba sa kanila.
"I'm busy."
"Eh? You're not going out with her anymore?" she asked. Umiwas ako ng tingin at inabala ang blueprint sa tabi ko. I will try to accept some offer this time too.
"Break na kayo?" makahulugan niyang tanong. Hindi kami nagbreak. Magbabalikan din kami.
Hindi ko siya pinansin.
"Well, that's right and a good decision," she said. My brows furrowed but I didn't mind her. "She's no good to you. She's crazy and too ambitious," she laughed.
Napantig ang tainga ko sa sinabi niya. Noong college kami hindi ko hinahayaan na may manakit o makarinig man lang ng masasakit na salita tungkol kay Casper, walang kaibahan 'yan ngayon kahit na naghiwalay kami.
"My Mom said she's just like her mother. Hindi na nakakapagtaka pa na maging baliw—"
"Umayos ka," I cut her off.
"What?" she blinked twice but her irritating smile was still put on.
"It was you and your mother who hurt her so fix your words, Celine. Huwag mong pagsalitaan ng ganyan si Casper..." tumayo ako nang padarag. Namutla siya sa sinabi at asta ko.
"Just be thankful that I have a high respect to your father baka pinaalis na kita agad-agad ngayon. Just shut your mouth."
Umalis na ako sa opisina dahil wala naman ata siyang balak umalis.
Thirdy Vallejo:
Kasama ko ngayon si Casper.
Putangina?
Magtitipa na sana ako ng reply ko.
Thirdy Vallejo:
Dito na pala siya sa Manila magta-trabaho? Malapit lang din pala sa condo ko iyong kompanya kung saan siya magtatrabaho.
Me:
Tangina ka. Lumayo ka sa kanya.
Thirdy Vallejo:
Haha! Babantayan ko siya para sa'yo, bro.
Si Thirdy ang naging mata ko sa kanya sa Manila. Habang abala ako rito sa Pangasinan, si Thirdy ang taga-balita sa akin sa kung anong nangyayari sa kanya doon.
Thirdy Vallejo:
Nagba-bar. Should I drag her out of that place? Sabihin ko magagalit ka?
Me:
Just let her do whatever she wants to do. Basta kapag alam mong may mali na, doon na.
Alam ko lahat pati sa mga naging promotions niya sa mga trabaho niya at sa kung anong ginagawa niya doon. Nakakainggit nga si Thirdy eh, nakakasama niya ang taong mahal ko.
Thirdy Vallejo:
She bought a condo. Same building with mine ;)
I gritted my teeth while reading his message.
Me:
Lumayo kang hayop ka.
I warned.
Thirdy Vallejo:
Gago! Haha. Alam mo kung bakit ako nandito!
While she's busy living her life there in Manila, I am already planning for our future. Nang makapag-ipon-ipon na, nakabili na ako ng lote dito rin sa Pangasinan para sa amin. Wala pang bahay dahil gusto ko kaming dalawa ang magdedesisyon. Iniisip ko na kapag babalik na siya, tanging pagpapamilya na lang ang iisipin niya. Na ako na lang ang bahala sa magiging buhay namin.
Reality once hit me the moment a thought flashed on my mind.
Baka kaya hindi niya ako magawang bisitahin o kamustahin man lang kasi meron na siyang iba roon sa Manila? Anger boiled down to my system. No... I have high hopes on her and on us. Kakapit at kakapit pa rin ako sa amin. May tiwala ako sa kanya.
Thirdy Vallejo:
She's in the bar. Lasing. May kasamang lalaki. Boyfriend niya ata.
~~
Happy New Year!