"Let's... spend our night..." I whispered in her ears. I smiled, my heart is pounding fast like it always does everytime I do something like this for her. I don't know but there's this feeling that I want to see her happy always. It makes me happier seeing her happy. Hulog na hulog na ako sa kanya. Mahal na mahal ko talaga si Amira.
"...in here, mi amor." I removed her blindfold to let her see the place and the view. Just like I expected her eyes instantly twinkling. I smiled again. She's just really beautiful, as always, kahit anong gawin, kahit anong ayos, kahit anong sabihin, ang ganda ganda niya pa rin. What did I do to deserve her?
Mas pinili niyang sumama sa akin even in the midst of danger. She accepted me for who I am, for what my father does, for everything. She never had a second thought when she ran to me leaving her family behind. To be honest, takot na takot ako noong gabing tumawag siya sa akin, humihingi ng tulong at naabutan ko nalang na wala na siya sa bahay nila, kinidnap daw. I have searched for her, I tracked her using the ring I gave her na thankfully ay tama akong lagyan ng GPS iyon kaya madali ko siyang nahanap. I can't lose her. Parang ikamamatay ko ata kapag nangyari iyon.
"You've got to be kidding me.." She said still in so much awe. Cute. Alam ko rin kung gaano niya kagustong makapunta rito sa Oia Santorini Greece, I just felt it, hindi lang siya nagde-demand dahil naiintindihan niya ang sitwasyon namin. She's so understanding I couldn't ask for more. I already have everything and she is my everything that I will always cherish forever.
I encircled my arms around her waist, hugging her from behind. Ipinatong ko ang baba ko sa balikat niya. She smells really good, and it really turns me on. She affects me this much, effortlessly. Kaya talong talo ako pagdating sa kanya eh.
"You like it?"
"Of course! It's one of my dreams to be in here! Did you even know that?"
Ang simple ng kaligayahan niya. Ang dami dami niyang pera pero hindi pa pala siya nakakapunta rito. Pero syempre alam ko na ang dahilan. Puro trabaho lang naman ang nasa isip niya. Siguro noong dumating ako sa buhay niya tsaka lang siya naging lakwatsera. Tsaka lang siya mas naging wild and bold. Buti nalang talaga at dumating ako. Naturuan man lang siya makita ang kung ano pang pwedeng i-offer ng mundo.
"Alam ko namang gustong gusto mong pumunta rito. Hindi ka lang nagsasalita because you're waiting for my cue if it's safe."
Well, I'm just really doing my best for us to be safe lalo na siya. May mga bantay kami sa kung saan saan, hindi lang ganon kahalata para hindi siya matakot. I seeked help from Zyrone. Nagpadala siya ng ilang tauhan niya para magbantay sa amin. I also ordered my men to do the same. Hindi talaga ako mapanatag. Hanggat hindi pa natatapos ang lahat ng ito, hindi ako mapapanatag. Hindi ko alam kung sino ang kalaban. Hindi ko alam kung anong kailangan pa nila. Fuck this! But somehow, I managed to make her feel better, at least.
"You really know na talaga a lot of things about me, ano po?"
I just smiled, nah, kaunti palang ang alam ko but it doesn't matter kasi marami pa namang oras para mas kilalanin ko pa siya.
I kissed her.
"Nah. Marami pa akong hindi alam sayo."
"Like what?"
"Favorite sex positio--"
I joked. Nakakamiss lang talaga biruin ang babaeng ito, though araw-araw ko naman siyang inaasar sa mga bagay bagay. Sobrang saya ko kasi kapag naiinis siya. Weird but it really makes me fall in love with her even more. Mainis lang siya ng isang besss buo na araw ko. Pero syempre may kaakibat na sapak galing sa kanya. Amazona talaga.
"What the heck!"
I laughed. She's so cute. And about that, we'll figure that out. Para kasi sa akin ay paborito ko ang lahat basta siya ang kasama.
I ushered her in the table where I've prepared a candle light dinner. Actually I did all of this to do a formal marriage proposal in her dream place. Kasi deserve niya 'yon eh, hindi iyong sa kama lang nagpropose. Wala lang gusto ko lang na the best ang matatanggap niya galing sa akin. Because she's the best that has happened to me.
I was on my knees, showing her the ring and asked...
"Let's get married tomorrow?"
Oo bukas na bukas na agad. Tapos next time na iyong bonggang kasal, kapag naayos ko na ang lahat. Kasi hindi na talaga ako makapaghintay na tawagin ko siyang asawa ko. Misis Kho.
I nodded my head. "Let's do it tomorrow, then."
I kissed her with full of love after I put the ring on her finger. Sobrang nagpapasalamat talaga ako at nakilala ko siya. Wala na akong mahihiling pa. Oh wait, kung meron man edi maraming anak nalang.
And as usual naiyak na naman siya. Sobra ngang iyakin niya these past few weeks. Kung hindi iiyak, nagagalit at sobrang inis na inis sa akin pero syempre kahit ganon siya, mahal na mahal ko pa rin. Potek, wala eh mahal ko talaga. Handa na nga akong magpakaalila at gawin lahat ng sasabihin niya. Aminin ang kasalanan na hindi ko naman ginawa kasi hindi siya magpapatalo tungkol doon.
Until this most special and perfect night turned out to be my scariest night when I answered Zy's call and left Amira on her chair, na sana hindi ko ginawa.
Kasi sa sobrang bilis ng nangyari I just found myself running towards her. Pero huli na, tinamaan ako at tinamaan din siya.
Nanginig ang buo kong katawan nang malaman kong may tama siya sa likod.
Fuck!
Parang guguho ano mang oras ang mundo ko. Bakit siya? Bakit siya pa?
Hindi pwede. Nananaginip lang ata ako.
Damn it! Gisingin niyo naman ako oh! Hindi ito totoo!
Sa puntong ito, sinisisi ko na ang sarili ko. Shit, she's bleeding a lot. And I'm really scared.
Hinawakan ko ang magkabilang pisngi niya. Tangina hindi ko na mapigilang mapaiyak. Wala akong magawa.
"Hang on there. Okay? Don't... don't die."
Iyon na nga ata ang pinaka-kinatatakutan ko sa lahat. No, hindi pwede. Shit. Hindi siya pwedeng mamatay.
"Idiot! Itutuloy pa natin ang... k-kasal bukas no matter... what." Sabi niya kahit nahihirapan na siyang huminga at magsalita.
"We're cornered." I ripped the hemn of her dress and covered her wound.
We're fucking cornered! At hindi ko siya pwedeng iwan ng ganito. Zy said na agad agad siyang magpapadala pa ng tauhan niya papunta sa amin para makaalis kami rito. Hindi ko rin alam kung paanong natunton nila kami. Hindi ko rin alam kung sino ang may gawa ng lahat ng kapunyetahang ito. Huwag lang sanang si Dad. Imposible rin kasi na magagawa iyon ng Mommy ni Amira. Hindi niya ipapahamak ang anak niya.
"But don't worry. I'll get you out of here. Just... just stay with me. Okay? Help is on their way."
She just nodded. Hindi kami makaalis sa lugar na pinagtataguan namin kasi maraming kalaban sa labas.
She started to gasp for air. Tangina, ayokong nahihirapan siya ng ganito pero wala akong magawa!
She says 'I love you' for how many times at hindi ko kayang marinig iyon kasi parang nagpapaalam na siya.
Tangina naman oh!
"I love you." She said while crying. "I love you so much."
"Damn it!"
"I--" Pinutol ko ang sasbaihin niya at binigyan ko siya ng munting halik. I held her hand so tight.
Sobra akong natatakot. Sobra.
"I love you too. Stay with me, hmm?"
She smiled. Damn, it.
"Mi amor, please..."
Pagmamakaawa ko.
Nakikita kong hirap na hirap siya pero kinakaya niya pa rin. That's it, that's it mi amor, fight for me. Fight for us. Don't leave me.
Hanggang sa tuluyan na siyang nawalan ng malay at wala akong ibang nagawa kundi umiyak. I carried her when I couldn't hear gunshots anymore. Patakbo akong umalis sa lugar na iyon habang nakapaligid pa rin sa amin ang ilang mga tauhan.
Hindi na ako nag-aksaya pa ng oras at pinaandar ng mabilis ang sasakyan papuntang ospital.
Habang ginagamot siya ng mga doktor dito sa Greece, paroon at parito ako. Sobra akong natatakot, nag-aalala, kinakabahan.
Hindi ko na naramdaman ang sakit ng daplis ng bala sa tagiliran ko. Hanggang sa nag-insist na talaga ang mga doktor na gamutin ako. Hindi ko sana gustong iwan si Amira. Pero pagkatapos naman ay nagpumilit akong bumalik sa labas ng operating room para hintayin ang sasabihin ng doktor.
It took a lot of time, ilang oras ang hinintay ko nang lumabas ang surgeon na nag-opera sa kanya. She's in a critical condition, iyon ang sinabi at kung ano pang pinaliwanag. At ang pinakamasakit na narinig ko ay nang sabihin niyang, hindi na nila kinayang sagipin ang anak ko. We've lost our baby.
Putangina, buntis si Amira.
And once again, I felt my world came crashing down. Para akong mababaliw. Para akong mamamatay sa sakit.
Iyong anak ko...
Tangina 'yong anak ko wala na.
Kasalanan ko 'to. Kasalanan ko.
Naupos ako sa kinatatayuan ko, humagulhol na parang tanga pero wala na akong pakialam.
Inilipat siya sa ICU at nasa labas lang ako. Nanghihina pa rin ang katawan ko sa lahat ng nangyari. Ang sakit sakit ding makita siyang ganito, maraming makina at mga kung ano-anong hospital equipment ang naka-kabit sa kanya. She looks really fragile in that hospital bed.
Dumating sila Ex-Senator at ang asawa niya at iyong bata. Nalaman nila ang kalagayan ni Amira at iyong anak naming nawala. Nakatanggap pa ako ng ilang sampal at suntok. I deserve that. Kasalanan ko naman kasi kaya tinanggap ko ang lahat.
Ilang araw lang ay kinailangan ng ilibing iyong baby. Nakita ko, nakita ko kung gaano pa siya kaliit. Sobrang liit, pero sobrang sakit tanggapin na wala na talaga siya. Lalaki ang anak ko. Buo na. Pero wala na. They let me mourn and grieve over my child.
"Pagbigyan niyo lang po ako na mahawakan kahit saglit lang ang anak niyo. Parang awa niyo na."
I begged after ilang araw matapos na ilibing namin ang anak ko. Pero matigas pa rin si Tito. Pwede na kasing pumasok sa ICU na kinalalagyan niya.
"Umalis ka na Ozi." Sagot niya, umiling ako.
"Hahanapin niya ako. Ayokong paggising niya ay wala ako sa tabi niya.
"Umalis ka na! Pinapahamak mo lang ang anak ko. Kita mo na ang nangyari? Kasalanan mo 'to."
That shit hurt.
"I know. I know. Pero gusto ko lang siyang mahawakan."
Tumango siya. Pumayag. Ilang minuto lang.
I told her about our baby. Sinabi kong hindi niya kasalan kaya sa oras na malaman niya ang nangyari ay huwag niyang sisisihin ang sarili niya. I also told her, that if she wakes up, I'll go and leave her here for the meantime, for own sake and safety. Sinabi ko ring hindi ko gusto ang gagawin ko pero kailangan. Kasi kapag hindi pa maayos ang lahat baka maulit lang itong nangyari kapag magsasama pa rin kami.
I told her how sorry I am. At babalik ako.
Apat na linggo ang hinintay namin hanggang sa magising siya at nakatulog ulit. Naging stable na ang kalagayan niya.
It's hard to leave without really talking to her but that was also I told Ex-sen, na kapag gumising siya ay aalis na ako. I just wanted to make sure that she'll wake up. At kapag nangyari iyon tsaka ako aalis at aayusin na ang dapat ayusin.
I'm sorry, mi amor. I love you.
Months passed, I wasn't really doing fine. My mind is always with her. Kamusta na kaya siya? Anong ginagawa niya? Is she doing great?
Kinompronta ko rin ang tatay ko kung siya ang may pakana sa nangyari sa amin sa Greece, I was really mad I almost killed him but he said he didn't.
Ibang mafia org, ang gumawa. At kalaban nila Dad.
From then, I took his position to become a new leader, a new boss of Ros Mafia. I looked for those asshole who killed my son and almost killed Amira.
It wasn't easy. Kailangan ko pang halughugin ang lahat ng pinagtataguan nila. Zyrone helped me.
Until Amira showed her face in front of my building.
Pinigilan ko ang sarili kong takbuhin ang pagitan namin para mayakap siya at mahalikan. Kasi miss na miss ko na ang mi amor ko. Para akong baliw sa sobrang pangungulila sa kanya. But even though I would love to do that, I shouldn't do it. Nasa open area kami, sa takot ko na baka may makakita sa kanya at ang naging relasyon ko sa kanya ay gawin na naman siyang kahinaan ko. Pipilayan na naman nila ako. Mapapahamak na naman siya. Ayoko ng ganon. Ayokong maulit ulit iyong nangyari dahil nakaka-trauma.
Umusbong ang galit sa dibdib ko, kasi nasaan ang mga bodyguards niya? Bakit mag-isa lang siyang nandito?
Tangina naman.
She called my name but I didn't look back. Narinig ko siyang nagsisigaw doon na parang baliw pero hinayaan ko lang. Labag sa kalooban kong pilit na tumalikod at iwan siya.
Nakahinga lang ako ng maluwag nang nasa office na ako. I ordered my men again to watch over Amira pero huwag silang magpapahalata.
Dumating ang nagpapanggap na kliyente ko when in fact he's the leader of the mafia org, I have been looking for. Pwedeng alam niya na, na alam ko. Or pwede ring hindi.
I just act normal. But deep inside I really want to plant bullets inside his head.
Bago pa ako magtungo sa conference room ay tinawagan ko ang nasa front desk. Tinanong ko kung nandon pa iyong babae sa labas. At oo raw nandoon pa siya.
Shit. Ang lamig lamig sa labas. Paano kung ubuhin siya? Paano kong sipunin at magkasakit? Paano kung atakihin ng asthma dahil sa lamig?
It's winter in Italy for Pete's sake!
Pero nandito ang kalaban ko. I should not show care towards her or else everything will be in chaos once again. Pero tangina hindi ako mapakali.
Tinapos ko kaagad ang meeting baka kasi kapag nakita niyang umalis ako ay aalis na rin siya. Mas mabuti iyon kaysa mag-stay siya sa labas ng matagal.
Nakalabas na kami pareho ng Amerikanong ito. Kating kati na talaga akong patumbahin siya, buhay ng anak ko ang kinuha niya sa akin.
Katulad kanina hinabol niya ulit ako pero hinarang siya. Nagmamakaawang kausapin ko siya.
Gustong gusto ko ring gawin iyon. Pero hindi ko pa natatapos ang lahat. Hindi ko pa naaayos at ang nakaka-putangina ay nasa tabi lang namin ang pumatay sa anak ko.
"Do you know her Mr. Kho?" He asked.
Shit. May idea na siguro ang hayop na ito.
"I don't know her. Don't let her go inside and outside of my building, ever again."
That shit hurt like hell, I'm sorry mi amor. I have to say it you're not safe yet. Nakita ko kung gaano kabilis ang pagguhit ng sakit sa buong mukha niya.
I couldn't bare to see it so I turned my back as fast as I could and left her once again.
Fuck!
Nakita ko pa siya sa side mirror na nadulas at natumba ng ilang beses habang pilit na hinahabol ang sasakyan na lulan ko.
I closed my fist tightly.
'Don't do this mi amor. Sobra ka ng nasasaktan at sobra ka pang masasaktan kapag malapit ka sa akin. Hindi muna kita kayang kausapin, ang gulo-gulo pa ng buhay ko.'
"Was she your girlfriend?"
Tanong ng hayop na 'to.
I laughed to hide the anger and pain.
"I can't call her a girlfriend when she was just my bedwarmer."
Tumawa siya. Gago. Putangina.
"Just like the old times..."
Ang tinutukoy niya siguro ay kung gaano ka-gago ako noon sa mga babae na may nababaliw dahil sa akin. But I wasn't like that anymore. I only have one woman I would love to spend the rest of my life with and that's Amira. Kung hindi lang sana nabubuhay ang hinayupak na lalaking ito na katabi ko, hindi sana magkakanda leche leche ang buhay namin.
"Nothing's new." Sabi ko para hindi niya na balakin pa ang pakialamanan ulit si Amira.
Sa sumunod na gabi ay nasa tapat na ng bahay ko si Amira. Nagmamakaawa na naman na kauspain ko siya. Since I know that it's safe here. I tugged her inside the house.
Tinulungan siguro siya ni Zyrone na makapasok sa village na ito.
"N-nasasaktan ako, Ozi..." She said. Damn it. Marahas kong binitawan ang kamay niya. Umiinit talaga ang ulo ko kasi mapapahamak siya lalo kapag pinagpatuloy niya iyong ganito.
"Stop doing this!" I shouted. Taas baba ang dibdib ko dahil sobra akong naiinis, natatakot, nagagalit, nasasaktan. Shit, they're all mixed up and I am so messed up.
"Why not?" She asked.
"Can't you see yourself? Para kang tanga, you look pathetic!"
"Tanga nga siguro ako kasi kahit ilang buwan mo akong hindi kinausap at natiis na hindi man lang dalawin ay heto pa rin ako, hinanap ka, begged just to--"
"Sinabi ko bang hanapin mo ako?! Stop this!"
Tangina, Amira tumigil ka na muna. Please? Hindi lang naman ikaw ang nahihirapan. Ako rin. Pagod na. Sobrang hirap na. Sandali nalang 'to... Kailangan mo munang lumayo sa akin. Mapapahamak ka lang.
"Bakit mo ba ito ginagawa? Sabi mo papakasalan mo ako. You told me you lo--"
"And you believed that? You're just like those women I fucked and left after. You're not special as you think you are."
Fuck! I didn't mean it but I had to say it. If only hurting her with my words will make her leave me I would. Mas mabuti nga siguro iyon pero hindi ko talaga gusto ang lahat ng sinasabi ko. Ayoko siyang masaktan, but I left with no choice!
She was damn crying again and it pains me. I wanted to wipe those tears and say sorry.
"Ang sakit mo naman magsalita."
"Truth hurts, isn't it?"
"Hindi ako naniniwala sayo. Mahal mo ako."
I do mi amor. I do love you. Always.
"I never loved you." I said.
I did. I still do. And I will always love you. I'm sorry for saying this.
"Don't do this. Hindi ako naniniwala! Stop playing with me!"
"Baliw ka na..."
"Muntik na Ozi... Muntik na..." I sobbed. "You weren't there when I need you the most... Did you even know that..." She sobbed. Sobrang malinaw sa akin na sobra siyang nasasaktan.
Fuck I'm sorry. But you have to leave me for the meantime.
"That I'm pregnant... well I was."
Doon na naman parang piniga ng sobra ang puso ko. Sobrang sakit na naman balikan ang alaalang iyon.
"Two days after I woke up from coma, they told me I lost our baby... Alam mo ba iyon? Kaya ba ganito ang ginagawa mo sa akin, kasi galit ka? Pero Ozi kasalanan ko ba? I was two months pregnant when I was shot. Hindi ko alam na buntis ako noon... I'm sorry, if that's the reason why you're doing this. Sorry isn't enough but I'm sorry, still."
No, mi amor. It wasn't your fault. Please... please don't blame yourself. Ako ang may kasalanan.
"Pero sa mga araw na iyon kinailangan kita. Wala akong makapitan... Muntik na akong mabaliw kasi hindi ko man lang narinig ang tibok ng puso ng anak ko tapos sasabihin nalang nila sa akin na wala na siya. I felt like I was alone. That I was a terrible mother. I need someone and it was you. Pero nasaan ka? Until now I need you that's why I'm doing this. But what is this play Ozi? Bakit ka naman ganyan? Kailangan ba talagang matulad ako sa nga nagdaang babae mo para tumigil ako? Kailangan ba mabaliw muna ako? Mamatay? I went here because I missed you, I need you. Sobrang sakit mawalan ng anak, ayokong mawala ka rin."
No, don't think like that. You'll be a great Mom, I know that. And no I won't fucking let you do that to yourself, you're not gonna hurt yourself. Please don't. Hindi ka matutulad sa kanila. Just please, give us a little more time. Pangako tatapusin ko agad ang kailangang tapusin, pangako babalik ako at hinding hindi na kita sasaktan at iiwan.
"You don't love me? Are you really sure?" She asked again.
I love you. I love you so much.
I turned my back and punched the wall. Fuck it! Damn everything!
I just need her to be safe until I'm done with my work here. Hirap na hirap na ako, hindi ko gustong sabihin ang lahat pero kailangan eh, shit.
"Pagod na pagod na ako Ozi, akala ko kasi worth it lahat ng ito kapag nakita na kita. I tried hard to believe na busy ka lang sa trabaho mo kaya hindi mo ako mapuntahan man lang. Maiintindihan ko naman iyon. It never crossed my mind that you'll be like this. Kasi mahal mo ako eh, imposibleng iwan mo ako. Imposibleng gumaya kay Mom na wala man lang paliwanag. I know you'll never do that because you know how it hurts me. Pero nagkamali ako..."
I wanted to caged her with my arms and kiss her. Pero tangina lang ng lahat!
"Now... Tell me... Right in front of my face..."
"Sabihin mo sa akin na wala na akong hihintaying bumalik na Ozi. Sabihin mo sa akin na hindi mo na ako mahal."
Damn, it really hurts so bad! Hindi na ako makahinga sa sakit. Pinipiglan ko ang mga luha kong tumulo.
I faced her with all my remaining strength. I'm sorry. I have to say this. You'll be safe, you'll be fine, just don't go near me yet. But I will make sure to do everything I can, maibalik lang sa dati ang lahat. Kaunting panahon pa, mi amor.
"I didn't love you."
Wala na akong naintindihan pa sa sunod niyang mga sinabi, para na rin akong nabingi sa sinabi ko. Gusto kong bawiin. Gusto kong humingin ng tawad. Gusto kong iparamdam na mahal na mahal ko siya but she wasn't already in front of me. Lumabas na pala. Hindi ko na hinabol baka kasi kapag ginawa ko iyon, hindi ko na mapigilan ang sarili ko at huwag nalang siyang paalisin sa tabi mo. Magmakaawa nalang na manatili nalang siya sa piling ko. But I can't risk her life once more. Tama na iyong nawala. Ayokong pati siya rin.
Napaupo ako sa sahig at humagulhol. Putangina.
Ilang beses ko pang sinuntok ang sahig hanggnag sa magdugo ang mga kamao ko pero wala akong pakialam. Mas masakit pa rin iyong ginawa ko. Mas masakit pa rin iyong iniwan niya na ako kasi sobra ko siyang nasaktan at kasalanan ko.
Until Zyrone appeared in front of me. Sinisigawan niya ako ngunit wala na akong maintindihan.
"I fucked up. Putangina. Mahal na mahal ko siya."
Natapos ang ilan pang mga buwan ay nagawa kong tapusin ang lahat. Nabigyan ko na ng hustisya ang nangyari sa amin ni Amira at ang pagkawala ng anak ko.
Pwede na akong bumalik kay Amira, iyon ay kung pwede pa.
Will she forgive me?
I don't know.
But I'll do my best to win her back. Kahit gaano katagal magtitiis ako, kahit imposible gagawin kong posible.
Papatunayan ko na mahal na mahal ko pa rin siya.
Maayos na ang lahat, wala ng mananakit sa kanya. Tapos na.
I love her and I'll do everything no matter what it takes.
I'm going home and get her back.