Unicode
~~~~~~~
နှင်းမှုန်တွေက တစ်စထပ်တစ်စပို၍များပြားလာပြီး ကားလမ်းပင်မမြင်ရလောက်တဲ့ထိ ဖုံးလွှမ်းသွားလေတော့တယ် … ဒီရာသီဥတုက ခရီးထွက်ရန်ကောင်းတဲ့အချိန်အခါမဟုတ်သလို ယဉ်မောင်းများအဖို့ လွန်စွာ ခက်ခဲစေတယ် … သူတို့ဦးတည်နေတဲ့အရပ်က မြို့ပြင်မှာရှိနေတဲ့ ယာရှာရဲ့ကိုယ်ပိုင်လေဆိတ်ထံသို့ …
မင်းယွီ စိတ်နဲ့လူမကပ်ဖြစ်နေပြီး ကားမီးအလင်းရောင်ပင်မထိုးဖောက်နိုင်လောက်အောင် နှင်းမှုန်တွေထူထပ်နေသည့် အမှောင်ထုကြီးအား ငေးကြည့်ရင်း လိုက်ပါလာခဲ့တယ် … ကားလမ်းကမြင်မရတော့ စမ်းတဝါးဝါးဖြင့်မောင်းနေရသည်မို့ ထွက်လာတုန်းကထက် အရှိန်ကနှေးနေတယ် …
ယာရှာရဲ့လူယုံက သတိဝီရိယရှိပြီး ပါးလစ်သူမို့ တစ်စုံတစ်ရာမူမမှန်သည်ကို ချက်ချင်း သိလိုက်ရတယ် … နှင်းမှုန်တွေက အရာအားလုံးကို ဖုံးအုပ်ထားနိုင်ပေမဲ့ အသံကိုတော့ဖုံးကွယ်မထားနိုင်ပေ … သွားလာနေကြ လမ်းကြောင်းတွေမို့ မျက်စိမှိတ်ပြီးသွားနိုင်ပေမဲ့ သူ့ရဲ့နဘေးမှာ လွန်စွာအရေးကြီးသည့် ပုဂ္ဂိုလ်ရှိနေ၍ နည်းနည်းလေးမှ သတိမလွတ်ရဲခြေ …
တစ်စထပ်တစ်စ ထူထပ်လာတဲ့နှင်းမှုန်တွေနဲ့အတူ နောက်ဆုံး လမ်းမမြင်ရတော့သည့်အဆုံး ဒီနေရာမှာပဲ ခနလောက်ရပ်တန့်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ် … ထိုလူက ကားပြတင်းပေါက်ကနေအပြင်သို့ငေးမောကာ ကြည့်ပြီး လွမ်းဆွတ်ကြေကွဲနေတဲ့ မင်းယွီကို တည်ငြိမ်စွာဖြင့် မေးလိုက်တယ် …
" Sr ကျန်တော်တို့ ဆက်သွားရင် အန္တရာယ်များမယ်ထင်တယ် … နှင်းမိုးဆဲတဲ့ထိစောင့်ကြည့်ရင်ကောင်းမလား "
ထိုအခါမှ မင်းယွီသတိဝင်လာပြီး ခနရပ်တန့်ဖို့ ခွင့်ပြုလိုက်တယ် … သို့ပေမဲ့ သူတို့ရပ်တန့်ရန်ဆုံးဖြတ်၍မှမဆုံးသေး ရုတ်တရပ် ကားဟာ ထိုးရပ်သွားလေတော့တယ် … အရှိန်ကပြင်းတာမို့ မင်းယွီ ခေါင်းနဲ့ကားမှန်မတိုက်မိစေရန် မနဲထိန်းလိုက်ရလေတယ် … ထိုခန၌ မင်းယွီ ရင်ဘက်တစ်ခုလုံး တဒုန်းဒုန်းဖြင့်ခုန်ပေါက်ကာ ထိပ်လန့်သွားမိတယ် …
ယာရှာရဲ့ အဆင့်မြင့် လက်ရုံးက ပါးလစ်၍သာသော်သေးတယ် … သူက မင်းယွီမထိခိုက်တာသေချာတော့မှ စိတ်အေးသွားစေရန် ပါလာတဲ့ရေကိုတိုက်လိုက်ပြီး ကားပေါ်မှာ ခနထိုင်နေစေပြီးနောက် အပြင်သို့ထွက်သွားတယ် …
ထိုလူက ကားရဲ့အရှေ့တည့်တည့်မှာရပ်နေပြီး အမှောင်ထုတွင်း၌ တစ်စုံတစ်ရာရှိနေသည့်နယ် အာရုံစူးစိုက်ကာကြည့်နေပြီး သတိအပြည့်နဲ့ ကြီးမားသည့် အန္တရာယ်တစ်ခုခုကို ရင်ဆိုင်ရတော့မည့်နယ် … မင်းယွီ သိချင်စိတ်ဖြင့် ထိုလူမျက်နှာမူနေသည့် အမှောင်ထုတွင်းသို့ အကြည့်ပို့လိုက်ချိန်တွင် တဖွဲဖွဲကျနေတဲ့ နှင်းမှုန်တွေကြားကနေ ရုတ်တရပ် စူးရှရှမီးအလင်းရောင်ထွက်ပေါ်လာပြီး ထိုမီးက မင်းယွီရဲ့မျက်ဝန်းများပင် ကျိန်းစပ်သွားစေတယ် …
မင်းယွီမျက်ဝန်းတွေကို ကြိုးစားကာပြန်ဖွင့်မိတော့ ထိုမီးက ဆိုင်ကယ်တစ်ခုရဲ့ ရှေ့မီးလုံးဖြစ်ပြီး အရှေ့တည့်တည့်မှာ ရပ်နေတဲ့ လူရဲ့အရိပ်က သူ့မျက်ဝန်းကိုစူးစေတဲ့အလင်းရောင်ကို ကွယ်ပေးလိုက်သလိုပင် အရာအားလုံးကို ရှင်းလင်းစွာမြင်လိုက်ရတော့တယ် … အရှေ့မှာ ရပ်နေတဲ့ ယာရှာရဲ့လူဟာလဲ တုန်လှုပ်သွားပြီး အနောက်ကိုပင်ခြေ ၂ လှမ်းမျှ ဆုတ်ခွာလိုက်တယ် …
မင်းယွီအမြင်တွေရှင်းလင်းသွားချိန်တွင် သူ့မျက်ဝန်းထဲမှာ မြင်နေရတဲ့ပုံရိပ်ဟာ သူနဲ့အရမ်းရင်းနီးလွန်းနေပြီး ခင်္သြေ့တစ်ကောင်ပမာ ခုန်အုပ်တော့မည့်နယ် သူတို့အား တားစီးထားလေတယ် … အနီရောင် ဆန်တာကလောစ့်ဝတ်ဆုံး အပေါ်မှာ နှင်းမှုန်တွေတင်ကျန်နေပြီး အေးစပ်တောင့်တင်းလျှက် ခရစ္စမတ်အကြိုရုပ်ထုအလားပင်ထင်ရစေတယ် … သို့ပေမဲ့ ထိုလူဟာ အရုပ်တစ်ရုပ်မဟုတ်နေခဲ့ …
သူ့ရဲ့မျက်ဝန်းတွေက ခင်္သြေ့တစ်ကောင်ပမာ စူးရဲနေပြီး တဟုန်းဟုန်းတောက်လောင်နေတဲ့ ဒေါသမီးလျှံတွေက မျက်ဝန်းထဲကနေ ထိုးဖောက်ထွက်လာကာ ရေခဲပြင်ဖြစ်နေတဲ့ ကမ္ဘာကြီးကို အရည်ပျော်ကျသွားသည်ထိ လောင်မြိုက်စေတော့မည့်နယ် သူ့အကြည့်တွေက လွန်စွာ အန္တရာယ်များလွန်းလှတယ် … ထိုစဉ် ခင်္သြေ့တစ်ကောင်ရဲ့ ဟိန်းဟောက်သံပမာ မန်အပြည့်နဲ့ကျယ်လောင်လှတဲ့ အသံတစ်ခုထွက်ပေါ်လာလေတော့တယ် …
" မင်းကများ ငါ့လူကို ရာရာစစ ခေါ်သွားရဲတယ် "
ထိုအသံကိုကြားပြီး မင်းယွီ နာမ်စားတစ်ခုကို ခေါ်ဆိုဖို့ နှုတ်ခမ်းသားများပင် တုန်ယင်လာတယ် … ထိုလူရဲ့ လက်ထဲမှာ အန္တရာယ်များလွန်းတဲ့ မရဏလက်နတ်တစ်ခုကိုင်ဆောင်ထားသည်ကို မင်းယွီမြင်လိုက်ရချိန်တွင် အေးစက်လှသည့် နှင်းတွေကပင် သူ့ရင်ထဲမှာ တောက်လောင်နေတဲ့ မီးတောက်တွေကို မငြိမ်းသက်နိုင်တော့ချေ … ထိုအရာက အထက်သို့ မြှောက်ပင့်လာပြီး အရှေ့က ကားသမားထံ ချိန်ရွယ်လိုက်သည့်အခါ မင်းယွီထိတ်လန့်တုန်လှုပ်စွာဖြင့် ကားပေါ်ကနေပြေးဆင်းကာ အော်လိုက်လေတော့တယ် …
" ရှန်ဖန်းဂူ … မလုပ်နဲ့ "
ဖန်းဂူရဲ့မျက်ဝန်းတွေက မီးဟုန်းဟုန်းတောက်နေပြီး ထိုမီးတောက်တွေကြားက ထိုးထွက်လာတဲ့အသံကြောင့် သူ့ရဲသေနတ်ရွယ်ထားတဲ့ လမ်းကြောင်းပေါ် တည့်တည့်ပြေးလာတဲ့သူအား ထိခိုက်မည်ဆိုး၍ သူ့လက်က ချက်ချင်းတွန့်ဆုတ်သွားလေတော့တယ် …
မင်းယွီ လူတစ်ယောက်အသက်ကို ကယ်နိုင်ခဲ့ပေမဲ့ ဖန်းဂူရဲ့အကြည့်တွေကြောင့် သူ့ရဲ့အပူမီးတောက်တွေက ငြိမ်းမသွားသေးပေ … သူသေချာပေါက် ဖန်းဂူအိပ်ပျော်နေကြောင်း စစ်ဆေးပြီးမှထွက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး ခု သူတို့လမ်းကြောင်းအရှေ့ကို ဘယ်လိုကြိုပြီးရောက်နေလဲဆိုတာ မတွေးတတ်တော့ခြေ …
မင်းယွီတစ်ခန မေ့လျော့သွားမိသည်က ဖန်းဂူဟာ အမှောင်လောကကြီးတစ်ခုလုံးကို အုပ်စိုးနေတဲ့ဘုရင် Lion ဖြစ်ပြီး သူ့ရဲ့ဉာဏ်ရည်ခွန်အား အရာအားလုံးက အတားအစီးမဲ့ထက်မြက်ကာ သူခွင့်မပြုပဲ ဘယ်အရာကမှ သူ့လက်ကလွတ်မြောက်နိုင်မည်မဟုတ် ဆိုတာကိုပင် …
နောက်ကြောင်းပြန် …
ဖန်းဂူဟာ သတိဝီရိယကြီးမားပြီး ဘယ်အရာကိုမဆို မစူးစမ်းပဲ လုပ်လေ့မရှိ … သူ့ရဲ့အကျင့်က အရာရာကိုသတိမျက်စိနဲ့ကြည့်ပြီး နည်းနည်းလေးမှ သတိလက်လွတ်နေတတ်သူမဟုတ် … သူမင်းယွီကိုချစ်မိသွားတဲ့နောက်ပိုင်း သူ့ရဲ့စိတ်တွေက ပုံနှိပ်စာအုပ်ကြီးအတိုင်း အမြဲဒေါသကြီးနေတတ်ပြီး အလုပ်ကိစ္စကိုသာခေါင်းထဲထား လူတွေကိုချုပ်ကိုင်ဖို့အတွက်သာ စဉ်းစားနေတတ်တဲ့အကျင့်တွေပျောက်ဆုံးကာ သူ့ဘဝရှေ့ရေးမှာ သာမန်မိသားစုလေးတစ်ခုလိုပျော်ရွှင်နိုင်ဖို့နဲ့အတူပေါင်းဖက်ဖို့ကိုသာ တွေးတောနေမိခဲ့တယ် … ပြီးတော့ သူ့တစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ် မထမဆုံး ကြောက်ရွံ့မိတဲ့အရာက သူ့ရဲ့အိုမီဂါလေးရဲ့ပြစ်ခွာသွားမှုကိုပင် …
အရိပ်တကြည့်ကြည့် ကြည့်နေသည့်ကြားက ဖန်းဂူ မင်းယွီရဲ့တွေဝေငေးမောနေသည့်အချိန်အခါ များလာသည်ကို သတိထားမိလာခဲ့တယ် … အစက သူထင်လိုက်မိတာ မင်းယွီကို အခန်းထဲမှာပဲတစ်ချိန်လုံးပိတ်မိထားသလိုဖြစ်သွားလို့များလားဟူ၍ သို့ပေမဲ့ သူအဖော်ပြုပေးတဲ့အချိန်တွေမှာလဲ မင်းယွီသူ့ကိုကြည့်တဲ့အကြည့်တွေထဲမှာ ဝမ်းနည်းမှုတွေကိုခံစားနေရတယ် …
မင်းယွီ သူ့ကိုအိမ်တော်ကိုပြန်ဖို့ပြောလာတော့ ဖန်းဂူစိုးရိမ်စိတ်တွေက ပို၍ပြင်းထန်လာခဲ့တယ် … ဒါပေမဲ့မင်းယွီရဲ့တောင်းဆိုမှုကို မငြင်းဆန်နိုင်ခဲ့ဘူး … သူရှိနေသ၍ သူ့မိသားစုကို ဘယ်သူမှမထိစေရဘူး … အဲ့ဒိနေ့က မင်းယွီရဲ့ ပြုံးနေတဲ့မျက်နှာလေးကိုသူတွေ့ခဲ့ရတယ် … သူ့ဖခင်နဲ့လုယီလေးကစားနေတဲ့အချိန် မင်းယွီပြုံးနေခဲ့တယ် … သူ့အပြုံးတွေက နှုတ်ဆက်အပြုံးတွေအလား ဖန်းဂူရင်ကို နာကျင်စေတယ် … သူဆုတောင်းနေမိတဲ့တစ်ခုတည်းသောအရာက မင်းယွီအမှန်တရားကိုမသိရှိဖို့နဲ့ သူနဲ့သားလေးကို ပြစ်ခွာမသွားစေဖို့ …
သို့ပေမဲ့လဲ သူလိုလူတစ်ယောက်က ဆုတောင်းပြည့်ဖို့ဆိုတာ ဖြစ်နိုင်မယ်မထင်ဘူး … မင်းယွီတစ်ယောက်ထည်း ထွက်သွားတဲ့အနောက်ကို ခြေရာခံပြီး လိုက်လာခဲ့တယ် … ဒီနေရာက မင်းယွီအဖေကိုထိန်းချုပ်ထားတဲ့နေရာမို့ ဖန်းဂူအစောင့်တွေကို တိတ်တဆိတ်အမိန့်ပေးပြီး ထွက်ခွာသွားစေလိုက်တယ် … ပြီးတော့ မင်းယွီတို့ပြောစကားတွေကို တိတ်တိတ်လေး နားထောင်နေမိတယ် …
သူထင်တဲ့အတိုင်းပဲ မင်းယွီကအားလုံးကိုသိနေခဲ့တယ် … ပြီးတော့ သူနဲ့သားလေးကို ထားခဲ့ဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးသွားပြီ … ဒီစကားလုံးတွေက Lion ဆိုတဲ့ ရှန်ဖန်းဂူဘဝမှာ အနာကျင်ဆုံးစကားလုံးတွေပဲ … မင်းယွီကိုအိမ်တော်ခေါ်လာပြီး အစောင့်အရှောက်တွေနဲ့ ထားပြီး သူ့စိတ်ပျော်အောင် ပန်းခင်းလေးတစ်ခုဖန်တီးပေးလိုက်တယ် … အစကအဆင်ပြေပြီလို့ထင်ထားပေမဲ့ ဒီတစ်နေ့လုံး မင်းယွီပုံစံကပိုပြီးထူးဆန်းလာတယ် … ခရစ္စမတ်ကိုအများကြီးမျှော်လင့်မထားပေမဲ့ အနည်းဆုံးတော့ သူ့အတွက် လက်ဆောင်သေးသေးလေးဖြစ်ဖြစ် ပေးလိမ့်မယ်လို့ ဖန်းဂူထင်ထားခဲ့တာ … ခုတော့ မင်းယွီပေးလာတဲ့လက်ဆောင်က တစ်သက်လုံးမေ့မရနိုင်တဲ့နာကျင်မှုကြီးတစ်ခုသာ …
ဖန်းဂူ သူ့ရဲ့ကော်ဖီခွက်ထဲက ဆေးအရသာကိုလဲသိနေခဲ့တယ် … သူအိပ်ပျော်ဖို့ မင်းယွီအချိန်အကြာကြီးစောင့်နေတာကိုလဲသိတယ် … သူ့ရဲ့အဝတ်ထုပ်ကို အခန်းထဲက လိုက်ကာအနောက်မှာ ဖွက်ထားတာကိုလဲသိတယ် … နောက်ဆုံး သူနဲ့သားလေးကို နှုတ်ဆက်အနမ်းပေးတာကိုပါသိတယ် … ဒါပေမဲ့သူမတားစီးခဲ့ဘူး … သူလိုချင်တာက မင်းယွီများ စုံးဖြတ်ချက်တွေပြောင်းလဲလာလေမလား … နည်းနည်းလေးများ သူ့အပေါ် ပိုပြီး ယုံကြည်လာလေးမလား … သားလေးနဲ့သူ့ကိုကျောခိုင်းသွားပေမဲ့ သူ့ခြေလှမ်းတွေက သူနဲ့သားလေးထံ ပြန်ပြီး လှည့်လာလေမလားဆိုပြီး မဖြစ်နိုင်ပေမဲ့ မျှော်လင့်နေခဲ့တယ် …
မင်းယွီအခန်းတံခါးပိတ်ပြီးထွက်သွားတော့ ဖန်းဂူကုတင်ပေါ်ကနေထထိုင်လိုက်တယ် … သူ့ရဲ့လက်ကိုဆွဲကိုင်ထားတဲ့လက်သေးသေးလေးတွေထံကြည့်လိုက်တော့ လုယီလေးလဲ နိုးနေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ် … လုယီလေးက ပြိုတော့မဲ့မိုးလို မျက်ရည်လေးတွေဝဲနေပြီး ဖန်းဂူလက်ကိုတင်းနေအောင်ဆုတ်ကိုင်ထားလျှက် အသံတုန်တုန်လေးနဲ့ပြောလိုက်တာက …
" ဒယ်ဒီလဲ ပါပါနဲ့တူတူ မုန့်မုန့်ဝယ်သွားမို့လားဟင် … YiYi တစ်ယောက်ထည်း ကြောက်တယ် "
" …… "
ဖန်းဂူသားလေးကိုပွေ့ဖက်လိုက်တယ် … လုယီလေးက ကလေးမို့ ထားသွာတာကိုမသိရှာပေမဲ့ သူ့ပါပါးထွက်သွားမှာကိုကြိုသိနေရှာတော့ ငိုသံလေးနဲ့ပြောလာတယ် …
" ဒယ်ဒီ ပြင်ပြင်မှာက တအားအေးမှာ … ပါပါးနွေးနွေးအင်္ကျိလဲဝတ်သွားဘူး … ပါပါးအေးရင် ဆေးဆေးထိုးရတယ်လို့ ဖွားဖွားကပြောဖူးတယ် … ပါပါးကိုပေးပေးပါလားဟင် "
ဖန်းဂူသားလေးကိုဖက်ထားရင်း မျက်ရည်များကျလာခဲ့တယ် … ဘာကြောင်းများ ဒီလောက်ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့သားလေးကို ထားခဲ့ရက်တာလဲ မင်းယွီ
…
" အင်း … ဒယ်ဒီယူသွားပေးလိုက်မယ် … သားလေးအခန်းထဲမှာပဲ နေနေနော် "
" ဟုတ် "
ဖန်းဂူ မင်းယွီရဲ့အနွေးထည်ကိုယူပြီး ဖိနပ်ပင် မစစီးနိုင်တော့ပဲ အိမ်ပြင်သို့ပြေးထွက်လာခဲ့တယ် … သူ့အသိနဲ့ပြန်မလာခဲ့ရင်တောင် ရှန်ဖန်းဂူက ထွက်သွားခွင့်ပြုမှာမဟုတ်ဘူး … ဒါပေမဲ့ သူအပြင်ကိုရောက်တော့ မင်းယွီက ကားတစ်စီးပေါ်တက်ပြီး ထွက်ခွာသွားကာ နှင်းမှုန်တွေကြား ပျောက်ကွယ်သွားခြေပြီ … ဖိနပ်မပါတဲ့ခြေထောက်အောက်က အေးခဲမှုက ဖန်းဂူရဲ့နှလုံးသားမှာလောင်မြိုက်နေတဲ့အပူမီးလျှံကို မငြိမ်သက်နိုင်ခဲ့ပေ …
ရှန်ဖန်းဂူရဲ့ဘဝမှာ ဘယ်အရာကမှ ခက်ခဲတယ်ဆိုတာမရှိခဲ့ဘူး … ဒါပေမဲ့ မင်းယွီသူ့အပေါ်အပြည့်အဝယုံကြည်ဖို့က ဘာကြောင့်ဒီလောက်ထိခက်ခဲနေရတာလဲ … သူလုပ်ခဲ့တဲ့အပြစ်ကြွေးတွေက သူ့ကိုပြန်ဒါဏ်ခပ်နေသလားဟုပင်ထင်နေမိတယ် … လူတွေကိုလွယ်လွယ်လေးအရယူနိုင်ပေမဲ့ မင်းယွီဆိုတဲ့လူသားကိုတော့ သူအရမယူနိုင်သေးဘူး … သူတန်ဖိုးထားရတဲ့လူသားက သူ့ကိုပြန်ပြီးတန်ဖိုးထားတာကိုလိုချင်တယ် … ဒါပေမဲ့ ရှုံးနိမ့်နေတုန်းပဲ …
ဖန်းဂူ သူမဟုတ်တဲ့ လူတစ်ယောက်အရှေ့မှာ မားမားမတ်မတ်ရပ်ပြီး ကာကွယ်ပေးနေတဲ့မင်းယွီကိုကြည့်ပြီး သူ့နှလုံးသားကမီးတောက်များပေါက်ထွက်လာမတတ်ပူလောင်လာခဲ့တယ် … မီးယွီရဲ့ ကာကွယ်မှုကို ရနေတဲ့ အဲ့ဒိလူကို ဖန်းဂူမခွင့်လွှတ်နိုင်ဘူး … သူ့ရဲ့လက်က တဖန် ထိုလူထံချိန်ရွယ်လိုက်ပြန်တယ် …
မင်းယွီတစ်ယောက် ဖန်းဂူရဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေကြောင့် ထိပ်လန့်သွားရပြီး ဒီတစ်ကြိမ်တော့ ဖန်းဂူထံ ပြေးသွားကာ တားစီးဖိုးကြိုးစားပေမဲ့ မတတ်နိုင်ခဲ့ပေ …
' ဒိုင်း '
" အား "
ကျယ်လောင်လှတဲ့သေနတ်သံနဲ့ မင်းယွီလန့်သွား၍အော်လိုက်တဲ့အသံက အိပ်ပျော်နေကြတဲ့ သစ်ပင်ပေါ်ကငှက်လေးများပင်လန့်နိုးကာ တောင်ပံခပ်သံများဆူညံသွားလေတယ် … အနီရောင်သွေးစက်တွေက အဖြူရောင်နှင်းမှုန်တွေကြားရောယှက်နေပြီး အနောက်ကလူဟာ ဒူးထောက်ကာ လဲကြသွားလေတယ် … မင်းယွီလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကျဉ်က ထိုလူရဲ့ ညာဘက်ခြေထောက်ကိုထိမှန်သွားခြင်းပင် … အရမ်းအေး၍ သွေးသိပ်မထွက်ပဲ အသက်အန္တရာယ်မဆိုးရိမ်ရပေမဲ့ တိုက်ခိုက်ရန်တော့ မဖြစ်နိုင်တော့ခြေ … ရှန်ဖန်းဂူရဲ့မျက်နှာက အေးဆက်ပြီး ထိုလူအားစိုက်ကြည့်ကာ တစ်လုံးချင်းပြောလိုက်တယ် …
" နောက်တစ်ခါ ငါ့လူကိုထိရင် ဒီသေနတ်ထဲကကျဉ်နဲ့ မင်းရဲ့နှလုံးကိုဖောက်ပြစ်မယ် "
ချိန်းခြောက်မှုက တုန်လှုပ်စရာပင် … ထိုလူလဲဘာမှဆက်မပြောနိုင်တော့ပဲ ကားပေါ်အမြန်ပြန်တက်သွားတယ် …
ထိုလူအသက်မသေဘူးဆိုတာ သေချာတော့မှ မင်းယွီသက်ပျင်းချလိုက်ပြီး အနည်းငယ်စိတ်အေးသွားရတယ် … တို့ပေမဲ့ ကြောက်လန့်မှုတို့ကလျော့မသွား … ထိုနေရာတွင် ခနကြာတဲ့ထိ အရာအားလုံးတိတ်ဆိတ်နေပြီး ဖန်းဂူထံကစကားသံမကြားရသလို မင်းယွီလဲ ဖန်းဂူကို အကြည့်ချင်း မဆုံရဲဘူး … သူ့ရဲ့အကြည့်တွေကိုအောက်ပို့လိုက်တော့ ဖန်းဂူခြေထောက်မှာ ဖိနပ်မပါသာကိုတွေ့သွားပြီး ထိတ်လန့်သွားရပြန်တယ် …
မင်းယွီမော့ကြည့်လိုက်တော့ ဖန်းဂူ ခုချိန်ထိ ဆန်တာကလော့စ်ဝတ်ဆုံကိုဝတ်ထားပြီး သူ့ရဲ့ခေါင်းနဲ့ အဝတ်အစားတွေပေါ်မှာ နှင်းတွေအများအပြားသွယ်ကပ်နေတယ် … ဒါတောင်နည်းနည်းလေးမှအေးပုံမပေါ်ပဲ သူ့အကြည့်တွေက မင်းယွီထံ မြဲမံနေဆဲပင် … မင်းယွီဘာမှပြန်မပြောပဲ တိတ်ဆိတ်နေမိတယ် …
ရှန်ဖန်းဂူ သူ့အရှေ့ကလူသားကို အတော်ကြာစိုက်ကြည့်နေပြီး သူ့ရင်ထဲမှာ ပေါက်ကွဲနေရင်းမှ မထိန်းချုပ်နိုင်တဲ့အဆုံး အေးဆက်သည့်စကားလုံးများ ထွက်ကျလာခဲ့တယ် …
" မင်း ငါ့အပေါ် လုံးဝအယုံအကြည်မရှိခဲ့ဘူးလား "
" …… "
" ငါနဲ့သားလေးကို ထားမသွားပါဘူးဆိုတဲ့ မင်းရဲ့ကတိစကားတွေက အလိမ်အညာတွေကြီးပဲလား "
" …… "
" ငါလိုလူတစ်ယောက်ကို မယုံကြည်ရင်ထားပါ … ဒါပေမဲ့ လိမ်မာတဲ့သားလေးကို လိမ်ညာပြီး ထားသွားရလောက်တဲ့ မင်းနှလုံးသားတွေ အေးစက်နေပြီလားမင်းယွီ "
" …… "
" သူမင်းကို ဘယ်လောက်စိတ်ပူနေလဲမင်းသိလား … ကလေးတစ်ယောက်အိပ်ပျော်ချင်ဟန်ဆောင်နေတာတောင်မသိရတဲ့ထိ မင်းကထွက်ခွာဖို့ ယုံကြည်ချက်အပြည့်ရှိနေတယ်ပေါ့ … သူက မငိုတဲ့အပြင် မင်းအအေးကြောက်တာကိုသိလို့ ငါ့ကိုအနွေးထည်သွားပေးခိုင်းတဲ့ထိပဲ … ငါဆိုတဲ့လူကြီးတောင် သူ့လောက်မတွေးတတ်ဘူး … ငါအရူးလို မင်းပြန်လာမလားမျှော်လင့်နေမိတာ … ဟား … ငါတကယ်ကိုအရူးလိုပဲ … ငါမင်းထွက်သွားတာကိုသိနေတာတောင် မင်းနောက်လိုက်ဖို့သတိမရခဲ့ဘူး … ဘာလို့လဲဆိုတော့ မင်းပေးခဲ့တဲ့ကတိတွေကိုယုံကြည်ခဲ့မိလို့ "
အေးစက်လှတဲ့ဖန်းဂူစကားလုံးတွေက မင်းယွီနှလုံးခုန်နှုန်းတွေကိုပင် ရပ်တန့်သွားစေတယ် … အရာအားလုံးကိုသိရှိနေတာတောင် ဖန်းဂူသူ့ကိုမတားစည်းခဲ့တာ ယုံကြည်လို့တဲ့လား … ဒါဆို သူကရော ဘာကြောင့် မယုံကြည်ခဲ့တာလဲ …
ဖန်းဂူရဲ့စကားသံတွေက အေးဆက်နေတဲ့နှင်းမှုန်တွေနဲ့အတူ ထပ်မံထွက်ကျလာတယ် …
" မင်းလည်ပင်းက လည်ပတ်ကို ငါမမြင်ဘူးလို့ မင်းထင်နေတာလား … မင်းဆေးထည့်ထားတာကို ငါမသိဘူးလို့ မင်းထင်နေတာလား … နောက်ဆုံး မင်းထွက်သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတာကအစ ငါသိနေတယ် … ဒါပေမဲ့ ငါမင်းကိုမတင်းကြပ်ခဲ့ဘူး … မင်းပျော်ရွှင်အောင် မင်းထွက်မသွားအောင် ငါအတတ်နိုင်ဆုံးကြိုးစားခဲ့တယ် … မင်းမကြိုက်တဲ့အလုပ်တွေကအစ ငါစွန့်လွှတ်ပြီး ပြောင်းလဲပေးခဲ့တယ် … ဒါပေမဲ့မင်းကတော့မပြောင်းလဲဘူး … ငါ့အပေါ်ယုံကြည်မှုမရှိတာတွေ နည်းနည်းလေးမှ မပြောင်းလဲလာဘူး "
" မဟုတ်ဘူး … အဲ့လိုမဟုတ်ဘူး "
" မင်းကမှငါ့ကိုမယုံကြည်ရင် ငါကရော ဘာအတွက် ဒါတွေကိုစွန့်လွှတ်နေရမှာလဲ … ငါတို့ဒီခရီးကြမ်းကို အတူလျှောက်လှမ်းဖို့အတိပြုပြီးသား … မင်းတစ်ယောက်ထည်း ခွဲထွက်ချင်တယ်ဆိုရင် ငါ့ကိုမျက်နှာခြင်းဆိုင်ပြီးပြော … ဘာကြောင့်လဲဆိုတာ ငါလက်ခံနိုင်ရင် မင်းကိုခွင့်ပေးမယ် … ဒါပေမဲ့ မင်းရဲ့အဖြေက ငါ့အပေါ်ယုံကြည်မှုမရှိလို့ဆိုရင် ဒီနေရာမှာပဲ မင်းထွက်သွားလိုက်ပါ "
ဖန်းဂူရဲ့စကားတွေက လမ်းခွဲဖို့ပြောနေတဲ့အလား ပျက်သားလွန်းပြီး မင်းယွီမျက်ရည်များပင်မထိန်းနိုင်တော့ခြေ … သူလိုချင်တာက လမ်းခွဲဖို့မဟုတ်ဘူး … သူ့ကိုယ်သူအနစ်နာခံပြီး ရှန်ဖန်းဂူဆိုတဲ့သခင်လေးရဲ့လက်အောက်ခံ လိင်ကျွန်အဖြစ်သတ်မှတ်ကာ လုယီဆိုတဲ့သားလေးကို မွေးပေးပြီး အစွန့်ပြစ်ခံလိုက်ခြင်းပင် … ဒါက ရှန်ဟွှာကို ပိုင်မိသားစုရဲ့ကလဲ့စားချေမည့်အရေးကနေ ကာကွယ်ပေးလိုက်ခြင်းပင် … ခုတော့ ရှင်းပြရန်နောက်ကျသွားခဲ့ပြီ … ဖန်းဂူရဲ့ ခွင့်လွှတ်သည်းခံနိုင်မှု နာကျင်မှုတွေက အတိုင်းအတာတစ်ထပ်ကျော်လွန်သွားတော့ ပေါက်ကွဲထွက်သွားပြီး နောက်ဆုံး မင်းယွီကို ထွက်ခွာခွင့်ပေးဖို့ ဖြစ်စေခဲ့ပြီ …
ဖန်းဂူက လက်ထဲကအနွေးထည်ကို မင်းယွီထံ ပြစ်ပေးလိုက်ပြီး …
" ဒါကို မင်းရဲ့သားက မင်းကိုစိတ်ပူလို့ပေးခိုင်းလိုက်တာ … ငါမင်းကို ဒါလာပေးတယ်လို့ပဲသဘောထားလိုက်… ငါခွင့်ပြုတုန်း မင်းသူနဲ့လိုက်သွား "
မင်းယွီနှလုံးသားက အစိတ်စိတ်အမွှာမွှာကွဲကြေလို့သွားလေပြီ … ဖန်းဂူသူ့ကိုတကယ်ပဲ စွန့်ပြစ်တော့မှာလား … ဖန်းဂူရဲ့အေးစက်ပြီးတောင့်တင်းတဲ့ကိုယ်ထံပြေးဝင်ကာ မင်းယွီဖက်သွယ်ဖို့ကြိုးစားပေမဲ့ အေးဆက်ဆက်လက်တစ်စုံက သူ့အား တားစီးလိုက်တယ် … ဖန်းဂူက မင်းယွီအား ပခုံးနှစ်ဖက်ကိုကိုင်လိုက်ပြီး …
" ငါမင်းကိုသွားခိုင်းနေတယ်လေ … ငါ့ကိုအရူးတစ်ယောက်လို ကျန်နေစေချင်တာလား … ငါစိတ်မပြောင်းခင် ခုချက်ချင်းထွက်သွား "
မင်းယွီ ငိုရှိုက်ရင်း ခေါင်းကိုသာ သွင်သွင်ရမ်းနေမိတယ် …
" အဟင့် … ဟင့် … ကျွန်တော်မသွားဘူး … ကျွန်တော့ကိုမမုန်ပါနဲ့ "
" ပိုင်းမင်းယွီ … မင်းငါ့ကိုဘာဖြစ်စေချင်နေတာလဲကွာ … ဟမ် … ငါ့ကိုထားမသွားပါနဲ့ပြောတုန်းကကျ ထားပြီးထွက်သွားတယ် … ခုထွက်သွားခိုင်းတော့ မသွားပဲ မမုန်းဖို့ပြောတယ် … ငါမင်းကို ဘယ်လိုယုံကြည်ရတော့မှာလဲ "
မင်းယွီ ဖန်းဂူလက်တွေကို မလွှတ်တမ်း ဆုတ်ကိုင်လိုက်ပြီး မျည်တွေရွှဲနေတဲ့မျက်ဝန်းလေးတွေနဲ့ တောင်းပန်ရှာတယ် …
" ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ် … အိမ်ပြန်ကြရအောင် … ခြေထောက်တွေအေးခဲနေလောက်ပြီး … အိမ်ပြန်ရောက်မှပြောရအောင် "
ဖန်းဂူက လက်မခံခြေ …
" မရဘူး ဒီမှာပဲရှင်းမယ် … မင်းထပ်ပြီး ငါတို့ကိုထားသွားဖို့ကြိုးစားအုံးမှာလား … အဲ့လိုဆို မင်းအိမ်ပြန်လိုက်လာတော့ရော ဘာထူးမှာလဲ … ငါ့နှလုံးသားကို ၂ ခါထပ်ပြီး နာကျင်စေချင်တာလား "
မင်းယွီ ခေါင်းကိုသွင်သွင်ရမ်းရင်း ဖန်းဂူရဲ့ရေခဲတမျှအေးစက်နေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အားစိတ်ပူစွာဖြင့် ပြန်ဖြေလိုက်တယ် …
" ကျွန်တော့ကို ဒီတစ်ကြိမ်လေးပဲယုံကြည်ပေးပါ … အိမ်ပြန်ရောက်မှရှင်းရအောင် ဒီမှာအရမ်းအေးတယ် … သွားရအောင် "
ထိုအခါမှဖန်းဂူလက်လျော့သွားပြီး မင်းယွီလက်ထဲက အနွေးထည်ကိုဆွဲယူကာ မင်းယွီကိုယ်ပေါ်လွှမ်းခြုံပေးလိုက်တယ် … ပြီးနောက် ဆိုင်ကယ် ဦးထုပ်ကိုဆောင်းပေးပြီး မင်းယွီအား ခါးကနေပွေ့ကာ သူ့ရဲ့ဆိုင်ကယ်ပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ် … ပြုတ်မကျစေရန် သူ့ရဲ့အရှေ့မှာစီးစေပြီး သူ့ရဲ့ရင်ခွင်ထံမျက်နှာမူစေကာ သူ့ရဲ့ကြီးမားလှတဲ့ကိုယ်နဲ့ အုပ်မိုးလျှက် နှင်းမှုန်တွေရဲ့ ဒါဏ်ကနေ ကာကွယ်ပေးရင်း ထိုနေရာကနေ အိမ်တော်သို့ ထွက်ခွာလာခဲ့ကြလေတော့တယ် …
*
*
*
*
အိမ်တော်ထဲရောက်တော့ ဖန်းဂူ မင်းယွီကိုလှည့်မကြည့်ပဲ ဝင်လာခဲ့တယ် … မင်းယွီက ဖန်းဂူအနောက်ကနေပြေးလိုက်ရင်း လက်ကိုဆွဲဖို့ကြိုးစားပေမဲ့ ခါထုတ်ခံလိုက်ရတယ် … ဒီခံစားချက်က ဖော်ပြလို့မရလောက်အောင်နာကျင်လွန်းလှတယ် … မင်းယွီနေရာမှာပဲရပ်နေမိပြီး သူ့ကိုကျောခိုင်းထားတဲ့ ဖန်းဂူကျောပြင်အား ငေးကြည့်ရင်း တုန်ရီနေတဲ့အသံလေးနဲ့ ပြောလိုက်တယ် …
" ကျွန်တော့ကို လှည့်ကြည့်ပါအုံး ရှန်ဖန်းဂူ "
ထိုအခါမှ လှေကားပေါ်တက်ရန်ပြင်နေတဲ့ ဖန်းဂူခြေလှမ်းတွေရပ်တန့်သွားပြီး သူ့ရဲ့လက်က လှေကားဘောင်ကို တင်းတင်းကိုင်ထားရင်း …
" ငါဘယ်တုန်းက မင်းကို လျစ်လျူရှုဘူးလို့လဲ … ဒါပေမဲ့ ဒီတစ်ခါတော့ ငါမင်းကို လှည့်မကြည့်ချင်ဘူး … မင်းထပ်ပြီးထွက်သွားရင် ငါ … ငါနာကျင်ရလိမ့်မယ် "
" ကျွန်တော်ထွက်မသွားတော့ပါဘူး … ကျွန်တော့ကိုကြည့်ပါ "
" ငါတကယ်ရူးလိမ့်မယ် … မင်းထပ်ပြီး … "
ဖန်းဂူရဲ့စကားတွေကတစ်ဝက်တစ်ပျက် ရပ်တန့်သွားလေတယ် … အကြောင်းက မင်းယွီဟာ သူ့ထံပြေးလာကာ အနောက်ကနေ သိုင်းဖက်လိုက်ခြင်းကြောင့်ပင် …
" ခများခုလို လျစ်လျူရှုထားရင် ကျွန်တော်လဲ တကယ်ရူးသွားလိမ့်မယ် "
ဒီလိုစကားလုံးတွေနဲ့ ဒီလိုအပြုအမူတွေကို ဖန်းဂူဘယ်လိုတွန်းလှန်နိုင်တော့မှာလဲ … သူတို့ ၂ ယောက်လုံးရဲ့ကိုယ်က နှင်းတွေကြောင့် စိုရွဲနေပြီး မင်းယွီထုန်နေတာကို သိလိုက်ရတော့ လက်ကိုဆွဲကာ လုယီလေးမရှိတဲ့ သီးသန့်ခန်းထဲ ခေါ်သွားလေတယ် … ရေပူချိန်ကို အမြင့်ဆုံးမှာထားလိုက်ပြီးနောက် အေးခဲနေတဲ့မင်းယွီအား ဆင်းချိုးစေလိုက်တယ် …
" မင်းတစ်ကိုယ်လုံးအေးခဲနေပြီ ရေအရင်ချိုးလိုက် "
ထိုအခါ မင်းယွီက ထွက်ခွာသွားမည်ပြင်နေသည့် ဖန်းဂူလက်ကို ဆွဲထားလိုက်ပြီး …
" ခများလဲ အေးခဲနေပြီ … တူတူချိုးရအောင် ”
နောက်ဆုံး အဝတ်အစားတွေအားလုံးချွတ်ကာ မင်းယွီနဲ့ဖန်းဂူ ရေပူကန်ထဲဝင်စိမ်လိုက်တယ် … အငွှေ့တွေထနေပေမဲ့ ရေကကြည်လင်လွန်းလှ၍ ခန္ဓာကိုယ်ကိုပင် ဖောက်မြင်နေရတယ် … ဖန်းဂူနဲ့မင်းယွီအတန်ကြာတိတ်ဆိတ်နေပြီးနောက် မင်းထံမှစကားသံထွက်ပေါ်လာခဲ့တယ် …
" ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ် "
" မင်းတောင်းပန်တာကိုမလိုချင်ဘူး "
" ကျွန်တော်ထွက်မသွားတော့ဘူး "
" ငါမင်းကိုမယုံကြည်ဘူး "
ထိုအခါ မင်းယွီ ဖန်းဂူထံ တိုးကပ်လာပြီး လေးနက်စွာဖြင့်ပြောလိုက်တယ် …
" ကျွန်တော် ခများကိုချစ်တယ် "
" …… "
ဒီတစ်ခါ ဖန်းဂူ ဆန့်ကျင်စွာ မပြောလာတော့ခြေ … သူ့အကြည့်တွေက လှုပ်ခပ်နေတဲ့ ရေကြည်တွေကိုကြည့်နေပြီး သူ့နှလုံးသားဟာလဲ ရေလှိုင်းတွေလို လှုပ်ခပ်နေခဲ့တယ် … မင်းယွီက ဖန်းဂူဘယ်လောက် သည်းခံကာ လိုချင်တပ်မက်မှုတွေကို ချုပ်တည်းထားလဲသိနေ၍ ဒီတစ်ကြိမ်တော့ အိုမီဂါတို့ရဲ့အားသာချက် မိတ်အယ်ဖာကို ဆွဲဆောင်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ် …
မင်းယွီလက်တွေနဲ့ ဖန်းဂူရင်ဘက်တွေကို ပွတ်သပ်လိုက်ပြီး ဝမ်းဗိုက်ပေါ်က ကြွက်သားအမြှောင်းလိုက်တွေကို ထိတွေ့ကာ …
" ရှန်ဖန်းဂူ ခများကျွန်တော့ကိုမုန်းရင် တွန်းထုတ်လို့ရတယ် … ကျွန်တော် ခုချက်ချင်း ထွက်သွားပေးပါ့မယ် "
ဖန်းဂူထံကတုန်းပြန်မလာတော့ မင်းယွီအဆင့်တက်ကာ သူ့ရဲ့ကိုယ်ကို ဖန်းဂူအပေါ်သို့ခွထိုင်လိုက်တယ် … ထိုအခါ အသားချင်းထိတွေ့နေပြီး ခံစားချက်တွေက ပို၍ပြင်းထန်လာစေတယ် … မင်းယွီက ဖန်းဂူလည်ပင်းကိုဖက်လိုက်ပြီး ထပ်မံပြောကြားလိုက်တယ် …
" ခုကျွန်တော် ခများကိုနမ်းချင်တယ် … ခများမကြိုက်ရင် ထွက်သွားလို့ရတယ် "
မင်းယွီက ဖန်းဂူမျက်နှာနားကပ်ကာ အေးဆက်နေသေးတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးအား ထိတွေ့လိုက်တယ် … သူ့အားတွန်းလှန်ခြင်းမရှိ … မင်းယွီပျော်ရွှင်သွားမိတယ် … ရှန်ဖန်းဂူက သူ့အပေါ်အချစ်လျော့မသွားဘူး … ပြီးတော့မုန်းလဲမမုန်းခဲ့ဘူး … ပြီးနောက် သူက ဖန်းဂူထံကအဖြေကိုကြားရဖို့ မေးကြည့်လိုက်တယ် …
" ခများဘာကြောင့်ငြိမ်ခံနေတာလဲ ဆိုတာ သိခွင့်ရှိမလား "
ထိုအခါ ' ဝုန်း ' ကနဲ့အသံနဲ့အတူ ကန်ထဲကနေရေတွေဖိတ်စင်ကာ ဖန်းဂူနဲ့မင်းယွီအနေအထားပြောင်းလဲသွားလေတော့တယ် … ဖန်းဂူကအပေါ်ကရောက်သွားပြီး မင်းယွီကိုယ်ကို အုပ်မိုးထားလိုက်တယ် …
" မင်းယွီ … ကစားနေတာတွေ တော်လိုက်တော့ "
မင်းယွီက ဖန်းဂူလည်ပင်းကို ဖက်သွယ်လိုက်ပြီး …
" ကျွန်တော်ကစားနေတာမဟုတ်ဘူး … မယုံရင် ကျွန်တော့လည်ပတ်ကိုဖြုတ်လိုက် ”
ဖန်းဂူ ချက်ချင်းပဲ မင်းယွီလည်ပင်းကအနက်ရောင်လည်ပတ်ကိုဖြုတ်ပြစ်လိုက်တယ် … ထိုအခါ ချိုအီအီရနံ့တွေက ပျံ့နှံ့လာပြီး ဖန်းဂူစိတ်တွေကို စိန်ခေါ်နေသလိုပင် … အမှန်ပင် မင်းယွီ Heat တက်နေပြီ … သူက မျော့တစ်ကောင်ပမာ ဖန်းဂူကိုဖက်သွယ်ထားပြီး …
" ခများယုံပြီလား … ခများကြောင့်ကျွန်တော် ဒီလိုဖြစ်ရတာ … ခများတစ်ယောက်ထည်း ချုပ်တည်းထားရတယ်လို့ထင်နေတာလား "
ဖန်းဂူဘာမှမလုပ်ဆောင်နိုင်တော့ပဲ သူ့ရဲ့ကိုယ်က တုန့်ပြန်လာကာ မာလာသည့်အရာက သူတားစီးရန်ပင်မဖြစ်နိုင်တော့ခြေ … မင်းယွီက ဆိုရွှဲနေတဲ့သူ့ရဲ့အဝလေးထံ ဖန်းဂူအရာကိုတေ့ထားပြီး တစ်ယောက်တည်း ကြိုးစားပန်းစားဆောင်ရွက်နေလေတော့တယ် …
" အင့် … အ့ … ဟ့ … Please … ထည့်ပေးပါ "
ဖန်းဂူဘာမှမဆိုနိုင်တော့ပဲ ရေကန်ထဲမှာပင် မင်းယွီအတွင်းသားလေးထဲတိုးဝင်လိုက်ရတော့တယ် … သူလှုပ်ရှားတိုင် ရေပြင်က လှုပ်ခပ်သွားပြီး အသံကျယ်လောင်စွာထွက်ပေါ်လာတယ် … မင်းယွီထံက ညည်းညူသံတွေက အခန်းလေးတွင်းပျံ့လွင့်နေပြီး ဟော်မုန်းတွေရဲ့နိုးထမှုကြောင့် ဖန်းဂူစိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ မင်းယွီကိုယ်အား ကျေနပ်အားရတဲ့ထိ လုပ်ဆောင်နေမိတယ် …
" မင်းငါ့ကို ရူးအောင်လုပ်နေတာ … ငါတကယ်ရူးတော့မယ် … ဒီခံစားချက်တွေက ရူးလောက်အောင်ကောင်းတယ် "
" အ့ … ကျွန်တော်ရောပဲ … အရမ်းကောင်းတယ် … ခများက အကောင်းဆုံးပဲ "
မင်းယွီနဲ့ဖန်းဂူ ပြဿနာတွေကို မေ့လျော့ကာ အတော်ကြာထိန်းချုပ်လာခဲ့ရတဲ့ဟော်မုန်းတွေကြောင့် ရေကန်ထဲမှာ မပြီးပျက်နိုင်ပဲ ကုတင်ပေါ်သို့ပြောင်းရွှေ့ကာ ထပ်မံလုပ်ဆောင်ကြပြန်တယ် … ဖန်းဂူတစ်ကိုယ်လုံးက မင်းယွီကိုယ်ကို အုပ်မိုးထားပြီး နည်းနည်းလေးမှအလွတ်မပေးပဲ ဖြစ်ညှစ်တော့မတတ်ဖက်ထားကာ လှုပ်ရှားမှုတွေကိုလဲမရပ်တန့်ပဲ မင်းယွီနှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ချိုလုံးရေးကို တစ်လှည့်စီစားသုံးနေလေတော့တယ် …
" အ့… ရှန်ဖန်းဂူ … မကိုက်နဲ့တော့ "
" နာသွားလား "
" အင်း … နည်းနည်းပါ … ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒါက ယားတယ် "
ဖန်းဂူက ဖယ်ခွာမပေးပဲ သူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေက ချိုလုံးလေးကိုမလွှတ်တမ်းကိုက်ထားပြီး လှုပ်ရှားမှုတွေကလဲရပ်တန့်မသွားခြေ … ဒီလိုနဲ့ ခရစ္စမတ်နေ့လေးရဲ့မနက်ခင်းက သူတို့ ၂ ယောက်ရဲ့ညည်းညူသံတွေနဲ့ စတင်ခဲ့လေတယ် …
.
.
.
.
To Be Continued
( ဒီလိုဆိုးတဲ့ဂူဂူးကို ဒို့က နာမည်တစ်ခုတော့ပေးမယ် ' ချိုလုံး ' 😝 ဖန်လုံးညီ ချိုလုံးပါ 😆 လုယီရဲ့အမွှာချိုလုံးကြိုက်တဲ့ကလေးလေး 😂
သိပ်မမှောင်ပေမဲ့ ဒီလောက်နဲ့ပဲကျေနပ်ပါ … 😁 နောက်ထပ်လာမယ်လေ 😉 ဒါလေးကိုဆက်တိုက်ဖတ်ချင်တယ်ဆိုရင် ဒါဒါလေးတွေရဲ့အားဆေးလေးတွေလိုပါတယ် … အားရှိမှ ကိုယ်လဲ ရေးနိုင်မှာ … နည်းနည်းနောက်ကြသွားတယ် … ဒါဒါလေးတွေ Good Night ပါနော် 💕 )
Zawgyi
~~~~~~
ႏွင္းမႈန္ေတြက တစ္စထပ္တစ္စပို၍မ်ားျပားလာၿပီး ကားလမ္းပင္မျမင္ရေလာက္တဲ့ထိ ဖုံးလႊမ္းသြားေလေတာ့တယ္ … ဒီရာသီဥတုက ခရီးထြက္ရန္ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္အခါမဟုတ္သလို ယဥ္ေမာင္းမ်ားအဖို႔ လြန္စြာ ခက္ခဲေစတယ္ … သူတို႔ဦးတည္ေနတဲ့အရပ္က ၿမိဳ႕ျပင္မွာရွိေနတဲ့ ယာရွာရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ေလဆိတ္ထံသို႔ …
မင္းယြီ စိတ္နဲ႕လူမကပ္ျဖစ္ေနၿပီး ကားမီးအလင္းေရာင္ပင္မထိုးေဖာက္နိုင္ေလာက္ေအာင္ ႏွင္းမႈန္ေတြထူထပ္ေနသည့္ အေမွာင္ထုႀကီးအား ေငးၾကည့္ရင္း လိုက္ပါလာခဲ့တယ္ … ကားလမ္းကျမင္မရေတာ့ စမ္းတဝါးဝါးျဖင့္ေမာင္းေနရသည္မို႔ ထြက္လာတုန္းကထက္ အရွိန္ကေႏွးေနတယ္ …
ယာရွာရဲ႕လူယုံက သတိဝီရိယရွိၿပီး ပါးလစ္သူမို႔ တစ္စုံတစ္ရာမူမမွန္သည္ကို ခ်က္ခ်င္း သိလိိုက္ရတယ္ … ႏွင္းမႈန္ေတြက အရာအားလုံးကို ဖုံးအုပ္ထားနိုင္ေပမဲ့ အသံကိုေတာ့ဖုံးကြယ္မထားနိုင္ေပ … သြားလာေနၾက လမ္းေၾကာင္းေတြမို႔ မ်က္စိမွိတ္ၿပီးသြားနိုင္ေပမဲ့ သူ႕ရဲ႕နေဘးမွာ လြန္စြာအေရးႀကီးသည့္ ပုဂၢိဳလ္ရွိေန၍ နည္းနည္းေလးမွ သတိမလြတ္ရဲေျခ …
တစ္စထပ္တစ္စ ထူထပ္လာတဲ့ႏွင္းမႈန္ေတြနဲ႕အတူ ေနာက္ဆုံး လမ္းမျမင္ရေတာ့သည့္အဆုံး ဒီေနရာမွာပဲ ခနေလာက္ရပ္တန႔္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္ … ထိုလူက ကားျပတင္းေပါက္ကေနအျပင္သို႔ေငးေမာကာ ၾကည့္ၿပီး လြမ္းဆြတ္ေၾကကြဲေနတဲ့ မင္းယြီကို တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ ေမးလိုက္တယ္ …
" Sr က်န္ေတာ္တို႔ ဆက္သြားရင္ အႏၲရာယ္မ်ားမယ္ထင္တယ္ … ႏွင္းမိုးဆဲတဲ့ထိေစာင့္ၾကည့္ရင္ေကာင္းမလား "
ထိုအခါမွ မင္းယြီသတိဝင္လာၿပီး ခနရပ္တန႔္ဖို႔ ခြင့္ျပဳလိုက္တယ္ … သို႔ေပမဲ့ သူတို႔ရပ္တန႔္ရန္ဆုံးျဖတ္၍မွမဆုံးေသး ႐ုတ္တရပ္ ကားဟာ ထိုးရပ္သြားေလေတာ့တယ္ … အရွိန္ကျပင္းတာမို႔ မင္းယြီ ေခါင္းနဲ႕ကားမွန္မတိုက္မိေစရန္ မနဲထိန္းလိုက္ရေလတယ္ … ထိုခန၌ မင္းယြီ ရင္ဘက္တစ္ခုလုံး တဒုန္းဒုန္းျဖင့္ခုန္ေပါက္ကာ ထိပ္လန႔္သြားမိတယ္ …
ယာရွာရဲ႕ အဆင့္ျမင့္ လက္႐ုံးက ပါးလစ္၍သာေသာ္ေသးတယ္ … သူက မင္းယြီမထိခိုက္တာေသခ်ာေတာ့မွ စိတ္ေအးသြားေစရန္ ပါလာတဲ့ေရကိုတိုက္လိုက္ၿပီး ကားေပၚမွာ ခနထိုင္ေနေစၿပီးေနာက္ အျပင္သို႔ထြက္သြားတယ္ …
ထိုလူက ကားရဲ႕အေရွ႕တည့္တည့္မွာရပ္ေနၿပီး အေမွာင္ထုတြင္း၌ တစ္စုံတစ္ရာရွိေနသည့္နယ္ အာ႐ုံစူးစိုက္ကာၾကည့္ေနၿပီး သတိအျပည့္နဲ႕ ႀကီးမားသည့္ အႏၲရာယ္တစ္ခုခုကို ရင္ဆိုင္ရေတာ့မည့္နယ္ … မင္းယြီ သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ ထိုလူမ်က္ႏွာမူေနသည့္ အေမွာင္ထုတြင္းသို႔ အၾကည့္ပို႔လိုက္ခ်ိန္တြင္ တဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ ႏွင္းမႈန္ေတြၾကားကေန ႐ုတ္တရပ္ စူးရွရွမီးအလင္းေရာင္ထြက္ေပၚလာၿပီး ထိုမီးက မင္းယြီရဲ႕မ်က္ဝန္းမ်ားပင္ က်ိန္းစပ္သြားေစတယ္ …
မင္းယြီမ်က္ဝန္းေတြကို ႀကိဳးစားကာျပန္ဖြင့္မိေတာ့ ထိုမီးက ဆိုင္ကယ္တစ္ခုရဲ႕ ေရွ႕မီးလုံးျဖစ္ၿပီး အေရွ႕တည့္တည့္မွာ ရပ္ေနတဲ့ လူရဲ႕အရိပ္က သူ႕မ်က္ဝန္းကိုစူးေစတဲ့အလင္းေရာင္ကို ကြယ္ေပးလိုက္သလိုပင္ အရာအားလုံးကို ရွင္းလင္းစြာျမင္လိုက္ရေတာ့တယ္ … အေရွ႕မွာ ရပ္ေနတဲ့ ယာရွာရဲ႕လူဟာလဲ တုန္လႈပ္သြားၿပီး အေနာက္ကိုပင္ေျခ ၂ လွမ္းမွ် ဆုတ္ခြာလိုက္တယ္ …
မင္းယြီအျမင္ေတြရွင္းလင္းသြားခ်ိန္တြင္ သူ႕မ်က္ဝန္းထဲမွာ ျမင္ေနရတဲ့ပုံရိပ္ဟာ သူနဲ႕အရမ္းရင္းနီးလြန္းေနၿပီး ျခေသၤ့တစ္ေကာင္ပမာ ခုန္အုပ္ေတာ့မည့္နယ္ သူတို႔အား တားစီးထားေလတယ္ … အနီေရာင္ ဆန္တာကေလာစ့္ဝတ္ဆုံး အေပၚမွာ ႏွင္းမႈန္ေတြတင္က်န္ေနၿပီး ေအးစပ္ေတာင့္တင္းလွ်က္ ခရစၥမတ္အႀကိဳ႐ုပ္ထုအလားပင္ထင္ရေစတယ္ … သို႔ေပမဲ့ ထိုလူဟာ အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္မဟုတ္ေနခဲ့ …
သူ႕ရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြက ျခေသၤ့တစ္ေကာင္ပမာ စူးရဲေနၿပီး တဟုန္းဟုန္းေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ ေဒါသမီးလွ်ံေတြက မ်က္ဝန္းထဲကေန ထိုးေဖာက္ထြက္လာကာ ေရခဲျပင္ျဖစ္ေနတဲ့ ကမာၻႀကီးကို အရည္ေပ်ာ္က်သြားသည္ထိ ေလာင္ၿမိဳက္ေစေတာ့မည့္နယ္ သူ႕အၾကည့္ေတြက လြန္စြာ အႏၲရာယ္မ်ားလြန္းလွတယ္ … ထိုစဥ္ ျခေသၤ့တစ္ေကာင္ရဲ႕ ဟိန္းေဟာက္သံပမာ မန္အျပည့္နဲ႕က်ယ္ေလာင္လွတဲ့ အသံတစ္ခုထြက္ေပၚလာေလေတာ့တယ္ …
" မင္းကမ်ား ငါ့လူကို ရာရာစစ ေခၚသြားရဲတယ္ "
ထိုအသံကိုၾကားၿပီး မင္းယြီ နာမ္စားတစ္ခုကို ေခၚဆိုဖို႔ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားပင္ တုန္ယင္လာတယ္ … ထိုလူရဲ႕ လက္ထဲမွာ အႏၲရာယ္မ်ားလြန္းတဲ့ မရဏလက္နတ္တစ္ခုကိုင္ေဆာင္ထားသည္ကို မင္းယြီျမင္လိုက္ရခ်ိန္တြင္ ေအးစက္လွသည့္ ႏွင္းေတြကပင္ သူ႕ရင္ထဲမွာ ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ မီးေတာက္ေတြကို မၿငိမ္းသက္နိုင္ေတာ့ေခ် … ထိုအရာက အထက္သို႔ ျမႇောက္ပင့္လာၿပီး အေရွ႕က ကားသမားထံ ခ်ိန္႐ြယ္လိုက္သည့္အခါ မင္းယြီထိတ္လန႔္တုန္လႈပ္စြာျဖင့္ ကားေပၚကေနေျပးဆင္းကာ ေအာ္လိုက္ေလေတာ့တယ္ …
" ရွန္ဖန္းဂူ … မလုပ္နဲ႕ "
ဖန္းဂူရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြက မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနၿပီး ထိုမီးေတာက္ေတြၾကားက ထိုးထြက္လာတဲ့အသံေၾကာင့္ သူ႕ရဲေသနတ္႐ြယ္ထားတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚ တည့္တည့္ေျပးလာတဲ့သူအား ထိခိုက္မည္ဆိုး၍ သူ႕လက္က ခ်က္ခ်င္းတြန႔္ဆုတ္သြားေလေတာ့တယ္ …
မင္းယြီ လူတစ္ေယာက္အသက္ကို ကယ္နိုင္ခဲ့ေပမဲ့ ဖန္းဂူရဲ႕အၾကည့္ေတြေၾကာင့္ သူ႕ရဲ႕အပူမီးေတာက္ေတြက ၿငိမ္းမသြားေသးေပ … သူေသခ်ာေပါက္ ဖန္းဂူအိပ္ေပ်ာ္ေနေၾကာင္း စစ္ေဆးၿပီးမွထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး ခု သူတို႔လမ္းေၾကာင္းအေရွ႕ကို ဘယ္လိုႀကိဳၿပီးေရာက္ေနလဲဆိုတာ မေတြးတတ္ေတာ့ေျခ …
မင္းယြီတစ္ခန ေမ့ေလ်ာ့သြားမိသည္က ဖန္းဂူဟာ အေမွာင္ေလာကႀကီးတစ္ခုလုံးကို အုပ္စိုးေနတဲ့ဘုရင္ Lion ျဖစ္ၿပီး သူ႕ရဲ႕ဉာဏ္ရည္ခြန္အား အရာအားလုံးက အတားအစီးမဲ့ထက္ျမက္ကာ သူခြင့္မျပဳပဲ ဘယ္အရာကမွ သူ႕လက္ကလြတ္ေျမာက္နိုင္မည္မဟုတ္ ဆိုတာကိုပင္ …
ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ …
ဖန္းဂူဟာ သတိဝီရိယႀကီးမားၿပီး ဘယ္အရာကိုမဆို မစူးစမ္းပဲ လုပ္ေလ့မရွိ … သူ႕ရဲ႕အက်င့္က အရာရာကိုသတိမ်က္စိနဲ႕ၾကည့္ၿပီး နည္းနည္းေလးမွ သတိလက္လြတ္ေနတတ္သူမဟုတ္ … သူမင္းယြီကိုခ်စ္မိသြားတဲ့ေနာက္ပိုင္း သူ႕ရဲ႕စိတ္ေတြက ပုံႏွိပ္စာအုပ္ႀကီးအတိုင္း အၿမဲေဒါသႀကီးေနတတ္ၿပီး အလုပ္ကိစၥကိုသာေခါင္းထဲထား လူေတြကိုခ်ဳပ္ကိုင္ဖို႔အတြက္သာ စဥ္းစားေနတတ္တဲ့အက်င့္ေတြေပ်ာက္ဆုံးကာ သူ႕ဘဝေရွ႕ေရးမွာ သာမန္မိသားစုေလးတစ္ခုလိုေပ်ာ္႐ႊင္နိုင္ဖို႔နဲ႕အတူေပါင္းဖက္ဖို႔ကိုသာ ေတြးေတာေနမိခဲ့တယ္ … ၿပီးေတာ့ သူ႕တစ္သက္နဲ႕တစ္ကိုယ္ မထမဆုံး ေၾကာက္႐ြံ႕မိတဲ့အရာက သူ႕ရဲ႕အိုမီဂါေလးရဲ႕ျပစ္ခြာသြားမႈကိုပင္ …
အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ၾကည့္ေနသည့္ၾကားက ဖန္းဂူ မင္းယြီရဲ႕ေတြေဝေငးေမာေနသည့္အခ်ိန္အခါ မ်ားလာသည္ကို သတိထားမိလာခဲ့တယ္ … အစက သူထင္လိုက္မိတာ မင္းယြီကို အခန္းထဲမွာပဲတစ္ခ်ိန္လုံးပိတ္မိထားသလိုျဖစ္သြားလို႔မ်ားလားဟူ၍ သို႔ေပမဲ့ သူအေဖာ္ျပဳေပးတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာလဲ မင္းယြီသူ႕ကိုၾကည့္တဲ့အၾကည့္ေတြထဲမွာ ဝမ္းနည္းမႈေတြကိုခံစားေနရတယ္ …
မင္းယြီ သူ႕ကိုအိမ္ေတာ္ကိုျပန္ဖို႔ေျပာလာေတာ့ ဖန္းဂူစိုးရိမ္စိတ္ေတြက ပို၍ျပင္းထန္လာခဲ့တယ္ … ဒါေပမဲ့မင္းယြီရဲ႕ေတာင္းဆိုမႈကို မျငင္းဆန္နိုင္ခဲ့ဘူး … သူရွိေနသ၍ သူ႕မိသားစုကို ဘယ္သူမွမထိေစရဘူး … အဲ့ဒိေန႕က မင္းယြီရဲ႕ ၿပဳံးေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးကိုသူေတြ႕ခဲ့ရတယ္ … သူ႕ဖခင္နဲ႕လုယီေလးကစားေနတဲ့အခ်ိန္ မင္းယြီၿပဳံးေနခဲ့တယ္ … သူ႕အၿပဳံးေတြက ႏႈတ္ဆက္အၿပဳံးေတြအလား ဖန္းဂူရင္ကို နာက်င္ေစတယ္ … သူဆုေတာင္းေနမိတဲ့တစ္ခုတည္းေသာအရာက မင္းယြီအမွန္တရားကိုမသိရွိဖို႔နဲ႕ သူနဲ႕သားေလးကို ျပစ္ခြာမသြားေစဖို႔ …
သို႔ေပမဲ့လဲ သူလိုလူတစ္ေယာက္က ဆုေတာင္းျပည့္ဖို႔ဆိုတာ ျဖစ္နိုင္မယ္မထင္ဘူး … မင္းယြီတစ္ေယာက္ထည္း ထြက္သြားတဲ့အေနာက္ကို ေျခရာခံၿပီး လိုက္လာခဲ့တယ္ … ဒီေနရာက မင္းယြီအေဖကိုထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ေနရာမို႔ ဖန္းဂူအေစာင့္ေတြကို တိတ္တဆိတ္အမိန႔္ေပးၿပီး ထြက္ခြာသြားေစလိုက္တယ္ … ၿပီးေတာ့ မင္းယြီတို႔ေျပာစကားေတြကို တိတ္တိတ္ေလး နားေထာင္ေနမိတယ္ …
သူထင္တဲ့အတိုင္းပဲ မင္းယြီကအားလုံးကိုသိေနခဲ့တယ္ … ၿပီးေတာ့ သူနဲ႕သားေလးကို ထားခဲ့ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီးသြားၿပီ … ဒီစကားလုံးေတြက Lion ဆိုတဲ့ ရွန္ဖန္းဂူဘဝမွာ အနာက်င္ဆုံးစကားလုံးေတြပဲ … မင္းယြီကိုအိမ္ေတာ္ေခၚလာၿပီး အေစာင့္အေရွာက္ေတြနဲ႕ ထားၿပီး သူ႕စိတ္ေပ်ာ္ေအာင္ ပန္းခင္းေလးတစ္ခုဖန္တီးေပးလိုက္တယ္ … အစကအဆင္ေျပၿပီလို႔ထင္ထားေပမဲ့ ဒီတစ္ေန႕လုံး မင္းယြီပုံစံကပိုၿပီးထူးဆန္းလာတယ္ … ခရစၥမတ္ကိုအမ်ားႀကီးေမွ်ာ္လင့္မထားေပမဲ့ အနည္းဆုံးေတာ့ သူ႕အတြက္ လက္ေဆာင္ေသးေသးေလးျဖစ္ျဖစ္ ေပးလိမ့္မယ္လို႔ ဖန္းဂူထင္ထားခဲ့တာ … ခုေတာ့ မင္းယြီေပးလာတဲ့လက္ေဆာင္က တစ္သက္လုံးေမ့မရနိုင္တဲ့နာက်င္မႈႀကီးတစ္ခုသာ …
ဖန္းဂူ သူ႕ရဲ႕ေကာ္ဖီခြက္ထဲက ေဆးအရသာကိုလဲသိေနခဲ့တယ္ … သူအိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ မင္းယြီအခ်ိန္အၾကာႀကီးေစာင့္ေနတာကိုလဲသိတယ္ … သူ႕ရဲ႕အဝတ္ထုပ္ကို အခန္းထဲက လိုက္ကာအေနာက္မွာ ဖြက္ထားတာကိုလဲသိတယ္ … ေနာက္ဆုံး သူနဲ႕သားေလးကို ႏႈတ္ဆက္အနမ္းေပးတာကိုပါသိတယ္ … ဒါေပမဲ့သူမတားစီးခဲ့ဘူး … သူလိုခ်င္တာက မင္းယြီမ်ား စုံးျဖတ္ခ်က္ေတြေျပာင္းလဲလာေလမလား … နည္းနည္းေလးမ်ား သူ႕အေပၚ ပိုၿပီး ယုံၾကည္လာေလးမလား … သားေလးနဲ႕သူ႕ကိုေက်ာခိုင္းသြားေပမဲ့ သူ႕ေျခလွမ္းေတြက သူနဲ႕သားေလးထံ ျပန္ၿပီး လွည့္လာေလမလားဆိုၿပီး မျဖစ္နိုင္ေပမဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့တယ္ …
မင္းယြီအခန္းတံခါးပိတ္ၿပီးထြက္သြားေတာ့ ဖန္းဂူကုတင္ေပၚကေနထထိုင္လိုက္တယ္ … သူ႕ရဲ႕လက္ကိုဆြဲကိုင္ထားတဲ့လက္ေသးေသးေလးေတြထံၾကည့္လိုက္ေတာ့ လုယီေလးလဲ နိုးေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္ … လုယီေလးက ၿပိဳေတာ့မဲ့မိုးလို မ်က္ရည္ေလးေတြဝဲေနၿပီး ဖန္းဂူလက္ကိုတင္းေနေအာင္ဆုတ္ကိုင္ထားလွ်က္ အသံတုန္တုန္ေလးနဲ႕ေျပာလိုက္တာက …
" ဒယ္ဒီလဲ ပါပါနဲ႕တူတူ မုန႔္မုန႔္ဝယ္သြားမို႔လားဟင္ … YiYi တစ္ေယာက္ထည္း ေၾကာက္တယ္ "
" …… "
ဖန္းဂူသားေလးကိုေပြ႕ဖက္လိုက္တယ္ … လုယီေလးက ကေလးမို႔ ထားသြာတာကိုမသိရွာေပမဲ့ သူ႕ပါပါးထြက္သြားမွာကိုႀကိဳသိေနရွာေတာ့ ငိုသံေလးနဲ႕ေျပာလာတယ္ …
" ဒယ္ဒီ ျပင္ျပင္မွာက တအားေအးမွာ … ပါပါးေႏြးေႏြးအကၤ်ိလဲဝတ္သြားဘူး … ပါပါးေအးရင္ ေဆးေဆးထိုးရတယ္လို႔ ဖြားဖြားကေျပာဖူးတယ္ … ပါပါးကိုေပးေပးပါလားဟင္ "
ဖန္းဂူသားေလးကိုဖက္ထားရင္း မ်က္ရည္မ်ားက်လာခဲ့တယ္ … ဘာေၾကာင္းမ်ား ဒီေလာက္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့သားေလးကို ထားခဲ့ရက္တာလဲ မင္းယြီ
…
" အင္း … ဒယ္ဒီယူသြားေပးလိုက္မယ္ … သားေလးအခန္းထဲမွာပဲ ေနေနေနာ္ "
" ဟုတ္ "
ဖန္းဂူ မင္းယြီရဲ႕အေႏြးထည္ကိုယူၿပီး ဖိနပ္ပင္ မစစီးနိုင္ေတာ့ပဲ အိမ္ျပင္သို႔ေျပးထြက္လာခဲ့တယ္ … သူ႕အသိနဲ႕ျပန္မလာခဲ့ရင္ေတာင္ ရွန္ဖန္းဂူက ထြက္သြားခြင့္ျပဳမွာမဟုတ္ဘူး … ဒါေပမဲ့ သူအျပင္ကိုေရာက္ေတာ့ မင္းယြီက ကားတစ္စီးေပၚတက္ၿပီး ထြက္ခြာသြားကာ ႏွင္းမႈန္ေတြၾကား ေပ်ာက္ကြယ္သြားေျခၿပီ … ဖိနပ္မပါတဲ့ေျခေထာက္ေအာက္က ေအးခဲမႈက ဖန္းဂူရဲ႕ႏွလုံးသားမွာေလာင္ၿမိဳက္ေနတဲ့အပူမီးလွ်ံကို မၿငိမ္သက္နိုင္ခဲ့ေပ …
ရွန္ဖန္းဂူရဲ႕ဘဝမွာ ဘယ္အရာကမွ ခက္ခဲတယ္ဆိုတာမရွိခဲ့ဘူး … ဒါေပမဲ့ မင္းယြီသူ႕အေပၚအျပည့္အဝယုံၾကည္ဖို႔က ဘာေၾကာင့္ဒီေလာက္ထိခက္ခဲေနရတာလဲ … သူလုပ္ခဲ့တဲ့အျပစ္ေႂကြးေတြက သူ႕ကိုျပန္ဒါဏ္ခပ္ေနသလားဟုပင္ထင္ေနမိတယ္ … လူေတြကိုလြယ္လြယ္ေလးအရယူနိုင္ေပမဲ့ မင္းယြီဆိုတဲ့လူသားကိုေတာ့ သူအရမယူနိုင္ေသးဘူး … သူတန္ဖိုးထားရတဲ့လူသားက သူ႕ကိုျပန္ၿပီးတန္ဖိုးထားတာကိုလိုခ်င္တယ္ … ဒါေပမဲ့ ရႈံးနိမ့္ေနတုန္းပဲ …
ဖန္းဂူ သူမဟုတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္အေရွ႕မွာ မားမားမတ္မတ္ရပ္ၿပီး ကာကြယ္ေပးေနတဲ့မင္းယြီကိုၾကည့္ၿပီး သူ႕ႏွလုံးသားကမီးေတာက္မ်ားေပါက္ထြက္လာမတတ္ပူေလာင္လာခဲ့တယ္ … မီးယြီရဲ႕ ကာကြယ္မႈကို ရေနတဲ့ အဲ့ဒိလူကို ဖန္းဂူမခြင့္လႊတ္နိုင္ဘူး … သူ႕ရဲ႕လက္က တဖန္ ထိုလူထံခ်ိန္႐ြယ္လိုက္ျပန္တယ္ …
မင္းယြီတစ္ေယာက္ ဖန္းဂူရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေတြေၾကာင့္ ထိပ္လန႔္သြားရၿပီး ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ ဖန္းဂူထံ ေျပးသြားကာ တားစီးဖိုးႀကိဳးစားေပမဲ့ မတတ္နိုင္ခဲ့ေပ …
' ဒိုင္း '
" အား "
က်ယ္ေလာင္လွတဲ့ေသနတ္သံနဲ႕ မင္းယြီလန႔္သြား၍ေအာ္လိုက္တဲ့အသံက အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတဲ့ သစ္ပင္ေပၚကငွက္ေလးမ်ားပင္လန႔္နိုးကာ ေတာင္ပံခပ္သံမ်ားဆူညံသြားေလတယ္ … အနီေရာင္ေသြးစက္ေတြက အျဖဴေရာင္ႏွင္းမႈန္ေတြၾကားေရာယွက္ေနၿပီး အေနာက္ကလူဟာ ဒူးေထာက္ကာ လဲၾကသြားေလတယ္ … မင္းယြီလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ဥ္က ထိုလူရဲ႕ ညာဘက္ေျခေထာက္ကိုထိမွန္သြားျခင္းပင္ … အရမ္းေအး၍ ေသြးသိပ္မထြက္ပဲ အသက္အႏၲရာယ္မဆိုးရိမ္ရေပမဲ့ တိုက္ခိုက္ရန္ေတာ့ မျဖစ္နိုင္ေတာ့ေျခ … ရွန္ဖန္းဂူရဲ႕မ်က္ႏွာက ေအးဆက္ၿပီး ထိုလူအားစိုက္ၾကည့္ကာ တစ္လုံးခ်င္းေျပာလိုက္တယ္ …
" ေနာက္တစ္ခါ ငါ့လူကိုထိရင္ ဒီေသနတ္ထဲကက်ဥ္နဲ႕ မင္းရဲ႕ႏွလုံးကိုေဖာက္ျပစ္မယ္ "
ခ်ိန္းေျခာက္မႈက တုန္လႈပ္စရာပင္ … ထိုလူလဲဘာမွဆက္မေျပာနိုင္ေတာ့ပဲ ကားေပၚအျမန္ျပန္တက္သြားတယ္ …
ထိုလူအသက္မေသဘူးဆိုတာ ေသခ်ာေတာ့မွ မင္းယြီသက္ပ်င္းခ်လိဳက္ၿပီး အနည္းငယ္စိတ္ေအးသြားရတယ္ … တို႔ေပမဲ့ ေၾကာက္လန႔္မႈတို႔ကေလ်ာ့မသြား … ထိုေနရာတြင္ ခနၾကာတဲ့ထိ အရာအားလုံးတိတ္ဆိတ္ေနၿပီး ဖန္းဂူထံကစကားသံမၾကားရသလို မင္းယြီလဲ ဖန္းဂူကို အၾကည့္ခ်င္း မဆုံရဲဘူး … သူ႕ရဲ႕အၾကည့္ေတြကိုေအာက္ပို႔လိုက္ေတာ့ ဖန္းဂူေျခေထာက္မွာ ဖိနပ္မပါသာကိုေတြ႕သြားၿပီး ထိတ္လန႔္သြားရျပန္တယ္ …
မင္းယြီေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖန္းဂူ ခုခ်ိန္ထိ ဆန္တာကေလာ့စ္ဝတ္ဆုံကိုဝတ္ထားၿပီး သူ႕ရဲ႕ေခါင္းနဲ႕ အဝတ္အစားေတြေပၚမွာ ႏွင္းေတြအမ်ားအျပားသြယ္ကပ္ေနတယ္ … ဒါေတာင္နည္းနည္းေလးမွေအးပုံမေပၚပဲ သူ႕အၾကည့္ေတြက မင္းယြီထံ ၿမဲမံေနဆဲပင္ … မင္းယြီဘာမွျပန္မေျပာပဲ တိတ္ဆိတ္ေနမိတယ္ …
ရွန္ဖန္းဂူ သူ႕အေရွ႕ကလူသားကို အေတာ္ၾကာစိုက္ၾကည့္ေနၿပီး သူ႕ရင္ထဲမွာ ေပါက္ကြဲေနရင္းမွ မထိန္းခ်ဳပ္နိုင္တဲ့အဆုံး ေအးဆက္သည့္စကားလုံးမ်ား ထြက္က်လာခဲ့တယ္ …
" မင္း ငါ့အေပၚ လုံးဝအယုံအၾကည္မရွိခဲ့ဘူးလား "
" …… "
" ငါနဲ႕သားေလးကို ထားမသြားပါဘူးဆိုတဲ့ မင္းရဲ႕ကတိစကားေတြက အလိမ္အညာေတြႀကီးပဲလား "
" …… "
" ငါလိုလူတစ္ေယာက္ကို မယုံၾကည္ရင္ထားပါ … ဒါေပမဲ့ လိမ္မာတဲ့သားေလးကို လိမ္ညာၿပီး ထားသြားရေလာက္တဲ့ မင္းႏွလုံးသားေတြ ေအးစက္ေနၿပီလားမင္းယြီ "
" …… "
" သူမင္းကို ဘယ္ေလာက္စိတ္ပူေနလဲမင္းသိလား … ကေလးတစ္ေယာက္အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနတာေတာင္မသိရတဲ့ထိ မင္းကထြက္ခြာဖို႔ ယုံၾကည္ခ်က္အျပည့္ရွိေနတယ္ေပါ့ … သူက မငိုတဲ့အျပင္ မင္းအေအးေၾကာက္တာကိုသိလို႔ ငါ့ကိုအေႏြးထည္သြားေပးခိုင္းတဲ့ထိပဲ … ငါဆိုတဲ့လူႀကီးေတာင္ သူ႕ေလာက္မေတြးတတ္ဘူး … ငါအ႐ူးလို မင္းျပန္လာမလားေမွ်ာ္လင့္ေနမိတာ … ဟား … ငါတကယ္ကိုအ႐ူးလိုပဲ … ငါမင္းထြက္သြားတာကိုသိေနတာေတာင္ မင္းေနာက္လိုက္ဖို႔သတိမရခဲ့ဘူး … ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ မင္းေပးခဲ့တဲ့ကတိေတြကိုယုံၾကည္ခဲ့မိလို႔ "
ေအးစက္လွတဲ့ဖန္းဂူစကားလုံးေတြက မင္းယြီႏွလုံးခုန္ႏႈန္းေတြကိုပင္ ရပ္တန႔္သြားေစတယ္ … အရာအားလုံးကိုသိရွိေနတာေတာင္ ဖန္းဂူသူ႕ကိုမတားစည္းခဲ့တာ ယုံၾကည္လို႔တဲ့လား … ဒါဆို သူကေရာ ဘာေၾကာင့္ မယုံၾကည္ခဲ့တာလဲ …
ဖန္းဂူရဲ႕စကားသံေတြက ေအးဆက္ေနတဲ့ႏွင္းမႈန္ေတြနဲ႕အတူ ထပ္မံထြက္က်လာတယ္ …
" မင္းလည္ပင္းက လည္ပတ္ကို ငါမျမင္ဘူးလို႔ မင္းထင္ေနတာလား … မင္းေဆးထည့္ထားတာကို ငါမသိဘူးလို႔ မင္းထင္ေနတာလား … ေနာက္ဆုံး မင္းထြက္သြားဖို႔ ဆုံးျဖတ္ထားတာကအစ ငါသိေနတယ္ … ဒါေပမဲ့ ငါမင္းကိုမတင္းၾကပ္ခဲ့ဘူး … မင္းေပ်ာ္႐ႊင္ေအာင္ မင္းထြက္မသြားေအာင္ ငါအတတ္နိုင္ဆုံးႀကိဳးစားခဲ့တယ္ … မင္းမႀကိဳက္တဲ့အလုပ္ေတြကအစ ငါစြန႔္လႊတ္ၿပီး ေျပာင္းလဲေပးခဲ့တယ္ … ဒါေပမဲ့မင္းကေတာ့မေျပာင္းလဲဘူး … ငါ့အေပၚယုံၾကည္မႈမရွိတာေတြ နည္းနည္းေလးမွ မေျပာင္းလဲလာဘူး "
" မဟုတ္ဘူး … အဲ့လိုမဟုတ္ဘူး "
" မင္းကမွငါ့ကိုမယုံၾကည္ရင္ ငါကေရာ ဘာအတြက္ ဒါေတြကိုစြန႔္လႊတ္ေနရမွာလဲ … ငါတို႔ဒီခရီးၾကမ္းကို အတူေလွ်ာက္လွမ္းဖို႔အတိျပဳၿပီးသား … မင္းတစ္ေယာက္ထည္း ခြဲထြက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ငါ့ကိုမ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ၿပီးေျပာ … ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ ငါလက္ခံနိုင္ရင္ မင္းကိုခြင့္ေပးမယ္ … ဒါေပမဲ့ မင္းရဲ႕အေျဖက ငါ့အေပၚယုံၾကည္မႈမရွိလို႔ဆိုရင္ ဒီေနရာမွာပဲ မင္းထြက္သြားလိုက္ပါ "
ဖန္းဂူရဲ႕စကားေတြက လမ္းခြဲဖို႔ေျပာေနတဲ့အလား ပ်က္သားလြန္းၿပီး မင္းယြီမ်က္ရည္မ်ားပင္မထိန္းနိုင္ေတာ့ေျခ … သူလိုခ်င္တာက လမ္းခြဲဖို႔မဟုတ္ဘူး … သူ႕ကိုယ္သူအနစ္နာခံၿပီး ရွန္ဖန္းဂူဆိုတဲ့သခင္ေလးရဲ႕လက္ေအာက္ခံ လိင္ကြၽန္အျဖစ္သတ္မွတ္ကာ လုယီဆိုတဲ့သားေလးကို ေမြးေပးၿပီး အစြန႔္ျပစ္ခံလိုက္ျခင္းပင္ … ဒါက ရွန္ဟႊာကို ပိုင္မိသားစုရဲ႕ကလဲ့စားေခ်မည့္အေရးကေန ကာကြယ္ေပးလိုက္ျခင္းပင္ … ခုေတာ့ ရွင္းျပရန္ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီ … ဖန္းဂူရဲ႕ ခြင့္လႊတ္သည္းခံနိုင္မႈ နာက်င္မႈေတြက အတိုင္းအတာတစ္ထပ္ေက်ာ္လြန္သြားေတာ့ ေပါက္ကြဲထြက္သြားၿပီး ေနာက္ဆုံး မင္းယြီကို ထြက္ခြာခြင့္ေပးဖို႔ ျဖစ္ေစခဲ့ၿပီ …
ဖန္းဂူက လက္ထဲကအေႏြးထည္ကို မင္းယြီထံ ျပစ္ေပးလိုက္ၿပီး …
" ဒါကို မင္းရဲ႕သားက မင္းကိုစိတ္ပူလို႔ေပးခိုင္းလိုက္တာ … ငါမင္းကို ဒါလာေပးတယ္လို႔ပဲသေဘာထားလိုက္… ငါခြင့္ျပဳတုန္း မင္းသူနဲ႕လိုက္သြား "
မင္းယြီႏွလုံးသားက အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာကြဲေၾကလို႔သြားေလၿပီ … ဖန္းဂူသူ႕ကိုတကယ္ပဲ စြန႔္ျပစ္ေတာ့မွာလား … ဖန္းဂူရဲ႕ေအးစက္ၿပီးေတာင့္တင္းတဲ့ကိုယ္ထံေျပးဝင္ကာ မင္းယြီဖက္သြယ္ဖို႔ႀကိဳးစားေပမဲ့ ေအးဆက္ဆက္လက္တစ္စုံက သူ႕အား တားစီးလိုက္တယ္ … ဖန္းဂူက မင္းယြီအား ပခုံးႏွစ္ဖက္ကိုကိုင္လိုက္ၿပီး …
" ငါမင္းကိုသြားခိုင္းေနတယ္ေလ … ငါ့ကိုအ႐ူးတစ္ေယာက္လို က်န္ေနေစခ်င္တာလား … ငါစိတ္မေျပာင္းခင္ ခုခ်က္ခ်င္းထြက္သြား "
မင္းယြီ ငိုရွိုက္ရင္း ေခါင္းကိုသာ သြင္သြင္ရမ္းေနမိတယ္ …
" အဟင့္ … ဟင့္ … ကြၽန္ေတာ္မသြားဘူး … ကြၽန္ေတာ့ကိုမမုန္ပါနဲ႕ "
" ပိုင္းမင္းယြီ … မင္းငါ့ကိုဘာျဖစ္ေစခ်င္ေနတာလဲကြာ … ဟမ္ … ငါ့ကိုထားမသြားပါနဲ႕ေျပာတုန္းကက် ထားၿပီးထြက္သြားတယ္ … ခုထြက္သြားခိုင္းေတာ့ မသြားပဲ မမုန္းဖို႔ေျပာတယ္ … ငါမင္းကို ဘယ္လိုယုံၾကည္ရေတာ့မွာလဲ "
မင္းယြီ ဖန္းဂူလက္ေတြကို မလႊတ္တမ္း ဆုတ္ကိုင္လိုက္ၿပီး မ်ည္ေတြ႐ႊဲေနတဲ့မ်က္ဝန္းေလးေတြနဲ႕ ေတာင္းပန္ရွာတယ္ …
" ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ … အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္ … ေျခေထာက္ေတြေအးခဲေနေလာက္ၿပီး … အိမ္ျပန္ေရာက္မွေျပာရေအာင္ "
ဖန္းဂူက လက္မခံေျခ …
" မရဘူး ဒီမွာပဲရွင္းမယ္ … မင္းထပ္ၿပီး ငါတို႔ကိုထားသြားဖို႔ႀကိဳးစားအုံးမွာလား … အဲ့လိုဆို မင္းအိမ္ျပန္လိုက္လာေတာ့ေရာ ဘာထူးမွာလဲ … ငါ့ႏွလုံးသားကို ၂ ခါထပ္ၿပီး နာက်င္ေစခ်င္တာလား "
မင္းယြီ ေခါင္းကိုသြင္သြင္ရမ္းရင္း ဖန္းဂူရဲ႕ေရခဲတမွ်ေအးစက္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္အားစိတ္ပူစြာျဖင့္ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္ …
" ကြၽန္ေတာ့ကို ဒီတစ္ႀကိမ္ေလးပဲယုံၾကည္ေပးပါ … အိမ္ျပန္ေရာက္မွရွင္းရေအာင္ ဒီမွာအရမ္းေအးတယ္ … သြားရေအာင္ "
ထိုအခါမွဖန္းဂူလက္ေလ်ာ့သြားၿပီး မင္းယြီလက္ထဲက အေႏြးထည္ကိုဆြဲယူကာ မင္းယြီကိုယ္ေပၚလႊမ္းၿခဳံေပးလိုက္တယ္ … ၿပီးေနာက္ ဆိုင္ကယ္ ဦးထုပ္ကိုေဆာင္းေပးၿပီး မင္းယြီအား ခါးကေနေပြ႕ကာ သူ႕ရဲ႕ဆိုင္ကယ္ေပၚ တင္ေပးလိုက္တယ္ … ျပဳတ္မက်ေစရန္ သူ႕ရဲ႕အေရွ႕မွာစီးေစၿပီး သူ႕ရဲ႕ရင္ခြင္ထံမ်က္ႏွာမူေစကာ သူ႕ရဲ႕ႀကီးမားလွတဲ့ကိုယ္နဲ႕ အုပ္မိုးလွ်က္ ႏွင္းမႈန္ေတြရဲ႕ ဒါဏ္ကေန ကာကြယ္ေပးရင္း ထိုေနရာကေန အိမ္ေတာ္သို႔ ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကေလေတာ့တယ္ …
*
*
*
*
အိမ္ေတာ္ထဲေရာက္ေတာ့ ဖန္းဂူ မင္းယြီကိုလွည့္မၾကည့္ပဲ ဝင္လာခဲ့တယ္ … မင္းယြီက ဖန္းဂူအေနာက္ကေနေျပးလိုက္ရင္း လက္ကိုဆြဲဖို႔ႀကိဳးစားေပမဲ့ ခါထုတ္ခံလိုက္ရတယ္ … ဒီခံစားခ်က္က ေဖာ္ျပလို႔မရေလာက္ေအာင္နာက်င္လြန္းလွတယ္ … မင္းယြီေနရာမွာပဲရပ္ေနမိၿပီး သူ႕ကိုေက်ာခိုင္းထားတဲ့ ဖန္းဂူေက်ာျပင္အား ေငးၾကည့္ရင္း တုန္ရီေနတဲ့အသံေလးနဲ႕ ေျပာလိုက္တယ္ …
" ကြၽန္ေတာ့ကို လွည့္ၾကည့္ပါအုံး ရွန္ဖန္းဂူ "
ထိုအခါမွ ေလွကားေပၚတက္ရန္ျပင္ေနတဲ့ ဖန္းဂူေျခလွမ္းေတြရပ္တန႔္သြားၿပီး သူ႕ရဲ႕လက္က ေလွကားေဘာင္ကို တင္းတင္းကိုင္ထားရင္း …
" ငါဘယ္တုန္းက မင္းကို လ်စ္လ်ဴရႈဘူးလို႔လဲ … ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ခါေတာ့ ငါမင္းကို လွည့္မၾကည့္ခ်င္ဘူး … မင္းထပ္ၿပီးထြက္သြားရင္ ငါ … ငါနာက်င္ရလိမ့္မယ္ "
" ကြၽန္ေတာ္ထြက္မသြားေတာ့ပါဘူး … ကြၽန္ေတာ့ကိုၾကည့္ပါ "
" ငါတကယ္႐ူးလိမ့္မယ္ … မင္းထပ္ၿပီး … "
ဖန္းဂူရဲ႕စကားေတြကတစ္ဝက္တစ္ပ်က္ ရပ္တန႔္သြားေလတယ္ … အေၾကာင္းက မင္းယြီဟာ သူ႕ထံေျပးလာကာ အေနာက္ကေန သိုင္းဖက္လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ပင္ …
" ခမ်ားခုလို လ်စ္လ်ဴရႈထားရင္ ကြၽန္ေတာ္လဲ တကယ္႐ူးသြားလိမ့္မယ္ "
ဒီလိုစကားလုံးေတြနဲ႕ ဒီလိုအျပဳအမူေတြကို ဖန္းဂူဘယ္လိုတြန္းလွန္နိုင္ေတာ့မွာလဲ … သူတို႔ ၂ ေယာက္လုံးရဲ႕ကိုယ္က ႏွင္းေတြေၾကာင့္ စို႐ြဲေနၿပီး မင္းယြီထုန္ေနတာကို သိလိုက္ရေတာ့ လက္ကိုဆြဲကာ လုယီေလးမရွိတဲ့ သီးသန႔္ခန္းထဲ ေခၚသြားေလတယ္ … ေရပူခ်ိန္ကို အျမင့္ဆုံးမွာထားလိုက္ၿပီးေနာက္ ေအးခဲေနတဲ့မင္းယြီအား ဆင္းခ်ိဳးေစလိုက္တယ္ …
" မင္းတစ္ကိုယ္လုံးေအးခဲေနၿပီ ေရအရင္ခ်ိဳးလိုက္ "
ထိုအခါ မင္းယြီက ထြက္ခြာသြားမည္ျပင္ေနသည့္ ဖန္းဂူလက္ကို ဆြဲထားလိုက္ၿပီး …
" ခမ်ားလဲ ေအးခဲေနၿပီ … တူတူခ်ိဳးရေအာင္ ”
ေနာက္ဆုံး အဝတ္အစားေတြအားလုံးခြၽတ္ကာ မင္းယြီနဲ႕ဖန္းဂူ ေရပူကန္ထဲဝင္စိမ္လိုက္တယ္ … အေငႊ႕ေတြထေနေပမဲ့ ေရကၾကည္လင္လြန္းလွ၍ ခႏၶာကိုယ္ကိုပင္ ေဖာက္ျမင္ေနရတယ္ … ဖန္းဂူနဲ႕မင္းယြီအတန္ၾကာတိတ္ဆိတ္ေနၿပီးေနာက္ မင္းထံမွစကားသံထြက္ေပၚလာခဲ့တယ္ …
" ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ "
" မင္းေတာင္းပန္တာကိုမလိုခ်င္ဘူး "
" ကြၽန္ေတာ္ထြက္မသြားေတာ့ဘူး "
" ငါမင္းကိုမယုံၾကည္ဘူး "
ထိုအခါ မင္းယြီ ဖန္းဂူထံ တိုးကပ္လာၿပီး ေလးနက္စြာျဖင့္ေျပာလိုက္တယ္ …
" ကြၽန္ေတာ္ ခမ်ားကိုခ်စ္တယ္ "
" …… "
ဒီတစ္ခါ ဖန္းဂူ ဆန႔္က်င္စြာ မေျပာလာေတာ့ေျခ … သူ႕အၾကည့္ေတြက လႈပ္ခပ္ေနတဲ့ ေရၾကည္ေတြကိုၾကည့္ေနၿပီး သူ႕ႏွလုံးသားဟာလဲ ေရလွိုင္းေတြလို လႈပ္ခပ္ေနခဲ့တယ္ … မင္းယြီက ဖန္းဂူဘယ္ေလာက္ သည္းခံကာ လိုခ်င္တပ္မက္မႈေတြကို ခ်ဳပ္တည္းထားလဲသိေန၍ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ အိုမီဂါတို႔ရဲ႕အားသာခ်က္ မိတ္အယ္ဖာကို ဆြဲေဆာင္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္ …
မင္းယြီလက္ေတြနဲ႕ ဖန္းဂူရင္ဘက္ေတြကို ပြတ္သပ္လိုက္ၿပီး ဝမ္းဗိုက္ေပၚက ႂကြက္သားအျမႇောင္းလိုက္ေတြကို ထိေတြ႕ကာ …
" ရွန္ဖန္းဂူ ခမ်ားကြၽန္ေတာ့ကိုမုန္းရင္ တြန္းထုတ္လို႔ရတယ္ … ကြၽန္ေတာ္ ခုခ်က္ခ်င္း ထြက္သြားေပးပါ့မယ္ "
ဖန္းဂူထံကတုန္းျပန္မလာေတာ့ မင္းယြီအဆင့္တက္ကာ သူ႕ရဲ႕ကိုယ္ကို ဖန္းဂူအေပၚသို႔ခြထိုင္လိုက္တယ္ … ထိုအခါ အသားခ်င္းထိေတြ႕ေနၿပီး ခံစားခ်က္ေတြက ပို၍ျပင္းထန္လာေစတယ္ … မင္းယြီက ဖန္းဂူလည္ပင္းကိုဖက္လိုက္ၿပီး ထပ္မံေျပာၾကားလိုက္တယ္ …
" ခုကြၽန္ေတာ္ ခမ်ားကိုနမ္းခ်င္တယ္ … ခမ်ားမႀကိဳက္ရင္ ထြက္သြားလို႔ရတယ္ "
မင္းယြီက ဖန္းဂူမ်က္ႏွာနားကပ္ကာ ေအးဆက္ေနေသးတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးအား ထိေတြ႕လိုက္တယ္ … သူ႕အားတြန္းလွန္ျခင္းမရွိ … မင္းယြီေပ်ာ္႐ႊင္သြားမိတယ္ … ရွန္ဖန္းဂူက သူ႕အေပၚအခ်စ္ေလ်ာ့မသြားဘူး … ၿပီးေတာ့မုန္းလဲမမုန္းခဲ့ဘူး … ၿပီးေနာက္ သူက ဖန္းဂူထံကအေျဖကိုၾကားရဖို႔ ေမးၾကည့္လိုက္တယ္ …
" ခမ်ားဘာေၾကာင့္ၿငိမ္ခံေနတာလဲ ဆိုတာ သိခြင့္ရွိမလား "
ထိုအခါ ' ဝုန္း ' ကနဲ႕အသံနဲ႕အတူ ကန္ထဲကေနေရေတြဖိတ္စင္ကာ ဖန္းဂူနဲ႕မင္းယြီအေနအထားေျပာင္းလဲသြားေလေတာ့တယ္ … ဖန္းဂူကအေပၚကေရာက္သြားၿပီး မင္းယြီကိုယ္ကို အုပ္မိုးထားလိုက္တယ္ …
" မင္းယြီ … ကစားေနတာေတြ ေတာ္လိုက္ေတာ့ "
မင္းယြီက ဖန္းဂူလည္ပင္းကို ဖက္သြယ္လိုက္ၿပီး …
" ကြၽန္ေတာ္ကစားေနတာမဟုတ္ဘူး … မယုံရင္ ကြၽန္ေတာ့လည္ပတ္ကိုျဖဳတ္လိုက္ ”
ဖန္းဂူ ခ်က္ခ်င္းပဲ မင္းယြီလည္ပင္းကအနက္ေရာင္လည္ပတ္ကိုျဖဳတ္ျပစ္လိုက္တယ္ … ထိုအခါ ခ်ိဳအီအီရနံ႕ေတြက ပ်ံ့ႏွံ႕လာၿပီး ဖန္းဂူစိတ္ေတြကို စိန္ေခၚေနသလိုပင္ … အမွန္ပင္ မင္းယြီ Heat တက္ေနၿပီ … သူက ေမ်ာ့တစ္ေကာင္ပမာ ဖန္းဂူကိုဖက္သြယ္ထားၿပီး …
" ခမ်ားယုံၿပီလား … ခမ်ားေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ္ ဒီလိုျဖစ္ရတာ … ခမ်ားတစ္ေယာက္ထည္း ခ်ဳပ္တည္းထားရတယ္လို႔ထင္ေနတာလား "
ဖန္းဂူဘာမွမလုပ္ေဆာင္နိုင္ေတာ့ပဲ သူ႕ရဲ႕ကိုယ္က တုန႔္ျပန္လာကာ မာလာသည့္အရာက သူတားစီးရန္ပင္မျဖစ္နိုင္ေတာ့ေျခ … မင္းယြီက ဆို႐ႊဲေနတဲ့သူ႕ရဲ႕အဝေလးထံ ဖန္းဂူအရာကိုေတ့ထားၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ႀကိဳးစားပန္းစားေဆာင္႐ြက္ေနေလေတာ့တယ္ …
" အင့္ … အ့ … ဟ့ … Please … ထည့္ေပးပါ "
ဖန္းဂူဘာမွမဆိုနိုင္ေတာ့ပဲ ေရကန္ထဲမွာပင္ မင္းယြီအတြင္းသားေလးထဲတိုးဝင္လိုက္ရေတာ့တယ္ … သူလႈပ္ရွားတိုင္ ေရျပင္က လႈပ္ခပ္သြားၿပီး အသံက်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚလာတယ္ … မင္းယြီထံက ညည္းၫူသံေတြက အခန္းေလးတြင္းပ်ံ့လြင့္ေနၿပီး ေဟာ္မုန္းေတြရဲ႕နိုးထမႈေၾကာင့္ ဖန္းဂူစိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့ပဲ မင္းယြီကိုယ္အား ေက်နပ္အားရတဲ့ထိ လုပ္ေဆာင္ေနမိတယ္ …
" မင္းငါ့ကို ႐ူးေအာင္လုပ္ေနတာ … ငါတကယ္႐ူးေတာ့မယ္ … ဒီခံစားခ်က္ေတြက ႐ူးေလာက္ေအာင္ေကာင္းတယ္ "
" အ့ … ကြၽန္ေတာ္ေရာပဲ … အရမ္းေကာင္းတယ္ … ခမ်ားက အေကာင္းဆုံးပဲ "
မင္းယြီနဲ႕ဖန္းဂူ ျပႆနာေတြကို ေမ့ေလ်ာ့ကာ အေတာ္ၾကာထိန္းခ်ဳပ္လာခဲ့ရတဲ့ေဟာ္မုန္းေတြေၾကာင့္ ေရကန္ထဲမွာ မၿပီးပ်က္နိုင္ပဲ ကုတင္ေပၚသို႔ေျပာင္းေ႐ႊ႕ကာ ထပ္မံလုပ္ေဆာင္ၾကျပန္တယ္ … ဖန္းဂူတစ္ကိုယ္လုံးက မင္းယြီကိုယ္ကို အုပ္မိုးထားၿပီး နည္းနည္းေလးမွအလြတ္မေပးပဲ ျဖစ္ညွစ္ေတာ့မတတ္ဖက္ထားကာ လႈပ္ရွားမႈေတြကိုလဲမရပ္တန႔္ပဲ မင္းယြီႏႈတ္ခမ္းေလးနဲ႕ခ်ိဳလုံးေရးကို တစ္လွည့္စီစားသုံးေနေလေတာ့တယ္ …
" အ့… ရွန္ဖန္းဂူ … မကိုက္နဲ႕ေတာ့ "
" နာသြားလား "
" အင္း … နည္းနည္းပါ … ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒါက ယားတယ္ "
ဖန္းဂူက ဖယ္ခြာမေပးပဲ သူ႕ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြက ခ်ိဳလုံးေလးကိုမလႊတ္တမ္းကိုက္ထားၿပီး လႈပ္ရွားမႈေတြကလဲရပ္တန႔္မသြားေျခ … ဒီလိုနဲ႕ ခရစၥမတ္ေန႕ေလးရဲ႕မနက္ခင္းက သူတို႔ ၂ ေယာက္ရဲ႕ညည္းၫူသံေတြနဲ႕ စတင္ခဲ့ေလတယ္ …
.
.
.
.
To Be Continued
( ဒီလိုဆိုးတဲ့ဂူဂူးကို ဒို႔က နာမည္တစ္ခုေတာ့ေပးမယ္ ' ခ်ိဳလုံး ' 😝 ဖန္လုံးညီ ခ်ိဳလုံးပါ 😆 လုယီရဲ႕အမႊာခ်ိဳလုံးႀကိဳက္တဲ့ကေလးေလး 😂
သိပ္မေမွာင္ေပမဲ့ ဒီေလာက္နဲ႕ပဲေက်နပ္ပါ … 😁 ေနာက္ထပ္လာမယ္ေလ 😉 ဒါေလးကိုဆက္တိုက္ဖတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဒါဒါေလးေတြရဲ႕အားေဆးေလးေတြလိုပါတယ္ … အားရွိမွ ကိုယ္လဲ ေရးနိုင္မွာ … နည္းနည္းေနာက္ၾကသြားတယ္ … ဒါဒါေလးေတြ Good Night ပါေနာ္ 💕 )