Psychopath+Angel (JARLEY)

-43 Kader

"Bağır..." demişti Yeşil bu sefer de. O da acı çekiyor gibiydi... ama neden? Sevinmesi gerektiğini düşünüyordum. Üzerime bulaşan kanları görüyordum. Harley'i kaç kere vurmuştu? Kaç yarası vardı kucağımdaki kızın? Hiçbirini bilmiyordum... Harley'in saçlarını okşarken şunu mırıldanmıştım; "Babacığın seni hayatının sonuna kadar bırakmayacak."

Jerome'un Ağzından

Görüş açım bulanıklıktan çıkarken gördüğüm şey Harley'di... Joker'i değil Harley'i vurmuştum. İstemeden. Ellerim titrerken doğrultmuş olduğum silahı yere attım istemsizce, kendiliğinden olmuştu. Sanki o silahı elimden bırakırsam ben vurmuş olmayacakmışım gibi hissediyordum. Bu Joker'in bir oyunuydu, öyle değil mi?

Ama... Joker karşımda dizlerinin üzerine çökmüştü ve ağlıyordu... O ağlayabiliyor muydu? Kucağındaki Harley için ağlıyordu. Anlamadığım, anlam veremediğim çok şey vardı ancak Joker'in haykırışları dışında tek duyabildiğim kalbimin hızla çarpışıydı. En son annemi öldürdüğümde böyle hissetmiştim. Bir pişmanlık gibi... ama değil gibi de. Garip bir his.

Harley neden Joker'i kurtarmıştı? Beni istemiyor muydu? Joker'den kurtulmak işimize gelir sanmıştım... yanılmıştım demek ki. Harley'in istediği bu değilmiş. Belki de son anda fikir değiştirmişti. Ama ben onu asla isteyerek öldürmemiştim, bunu hiçbir zaman için isteyerek yapmamıştım. Aksine onu kurtarmak için gelmiştim. Böyle olacağını bilemezdim! Merak ettiğim asıl şey, Harley'in Joker'e hala aşık olup olmadığıydı. Sanırım aşıktı. Joker haklı çıkmıştı... Harley hep ona aşıktı, bana değildi. Ben sadece Joker'in yokluğunda uğradığı limanlardan birisi olmuştum. Bu adil değildi... O beni sevmese bile ben onu sevmiştim, sanırım hala bunu yapmaya devam ediyordum. Her ne kadar Harley benim yüzümden vurulsa bile, onu ben vurmuş olsam bile.

"İsteyerek yapmadım..." diye mırıldanabilmiştim ama Joker'in duyduğundan emin değildim. Kendi sesimi, ben zor duymuştum. Harley'in sonu ile tescillenmişti en başından beri bu işleri doğru bildiğim. Seven sevdiğinin canını yakardı... bu hep böyleydi. Evet, istediğimi yapmıştım. Harley'i Joker'den ve hastalıklı tüm her şeyden kurtarmıştım, onu öldürerek. Tıpkı annemde olduğu gibi. Onu da annem gibi unutamayacaktım. Yinede düşünmeden edemiyordum... Harley'in bana olan bakışları hiçte sahte gibi değildi. Her şey Joker'i görünceye kadar sürmek zorunda mıydı?

Birden bire o gün Harley'in o bara hiç gitmemiş olmasını dilerken bulmuştum kendimi. Joker ile karşılaşmış olmasa şuan bu durumun içinde olmayacaktık. Kader? Sanırım kader bu. Biz sadece oyuncularız. Üstelik bu benim ilk kez omuzlarıma aldığım bir yük değil. İlk kez sevdiğim birini öldürmüyorum ya? O kadar da alışılmadık bir his değil...

O an benim bahçeye girerken araba ile üzerinden geçtiğim, kırdığım kapının oradan bir ses duymuştum. Birisi adımı söylemişti. Arkamı dönmeyi becerememiştim buna rağmen. Tek hareketim titremekti. Ama ses bir yabancıya ait değildi.

Ivy'nin Ağzından

Ben evin içinde Harley'in yada Harleen, her neyse onun eşyalarını kırarken kapının sesini duymuştum. Dürüst olmak gerekirse bunun Jerome olmasını dilediğimden kapıya koşmuş ve hızla açmıştım ama beklediğim gibi bir sonuç elde edememiştim. Karşımda duran kişi Batman'di. Her zamanki sert, ciddi ve güçlü duruşu ile buradaydı. "Beraber gideceğiz." demişti. Anlaşılan Jerome'un yerini çoktan bulmuştu. Soruları yolda sormaya karar vererek telefonumu aldım ve evden çıkıp kapıyı kapattım.

Zaten bu eve bir daha dönmeyecektik. Artık ne Harleen, ne Harley, ne Joker... hiçbiri hayatımızda olmayacaktı. Jerome'un görüp duyabileceği tek kişi olmak için can atıyordum. Heyecanım yüzümdeki geniş gülümsemeden belli olurken Batman'in aracına binmiştim. Pekte konforluydu... tabii iyi bir adam olursan devlet sana çok olanak sağlıyordu. Arkama yaslanıp bunun tadını çıkarmaya başlamıştım. O anda Batman hızla sürmeye başlamıştı. Anlaşılan o da benim kadar aceleciydi, bizi bir an önce Arkham'a tıkmak istiyordu. Kara Şövalye'nin de bizden kurtulacağı bir gün gelecekmiş demek ki ve o gün bu günmüş. Her ne kadar bu biraz teslimiyet olsa bile yaşanılan her şey destansıydı.