Σε εκείνο το παράθυρο που μόνο κρύο έμπαζε τις κρύες νύχτες του Δεκέμβρη.
Σε εκείνο το τζαμί που με την ανάσα μου έγραφα τα ονόματα μας. Σε εκείνο..
Σε αυτό που η βροχή έσκαγε και η κάθε σταγόνα προκαλούσε κρότο. Με κάθε αστραπή να αναμένω την επόμενη βροντή που θα ταρακουνήσει το μέσα μου όπως ακριβώς εσύ έκανες.
Ακούγοντας τραγούδια από μια αγαπημένη μας ταινία. Παλιά σκονισμένα ιταλικά στιχάκια ανοίγουν μικρά παραθυράκια στο παρελθόν.
Εκείνο το παρελθον και τι δεν θα έδινα για μια στιγμή σε εκείνο το παρόν.
_Ophelia Pearlman
