"ဪ... မေမေဆက်တာပဲ"
ဖုန်းကို ကြည့်ပြီးမှ ပြောလာသော ထိုစကား၏ အသံအနေအထားက 'တော်သေးတာပေါ့'ဟု ကောက်ချက်ချ၍ ရနိုင်သည်။
"ဟဲလို မေမေ"
ဘယ်သူ့ဖုန်းကို ကိုင်မှာစိုးရိမ်နေတာလဲ။
ကျူးရင့်သာလား။ အခုချိန်အထိ အဲ့အမျိုးသမီးနဲ့ပတ်သက်ရင် ဘာလို့ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမဖြစ်နိုင်သေးတာလဲ။
အတွေးတွေနှင့်အတူ အံ့မဟော် မျက်မှောင်ကြုတ်ရင်းသာ ကြည့်နေမိသည်။
"............"
"မေမေ ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"............"
"ဗျာ..."
တစ်ဖက်က ဘာပြောလိုက်သည်မသိ။ ကိုလင်း၏ မျက်လုံးများ မူလထက် ကျယ်သွားကာ အာမေဋိတ်သံတစ်ခု ထွက်လာသည်။
"မေမေ စိတ်အေးအေးထားနော်... သားအခု လာခဲ့မယ်... အခုလာခဲ့မယ်"
ပြောရင်းဆိုရင်း ကိုလင်းက ဝုန်းခနဲ ချက်ချင်းထသွားသည်။
"သားတောင်းပန်ပါတယ်"
ထိုစကားနှင့်အတူ ကိုလင်းမျက်နှာက အပျက်ပျက်အယွင်းယွင်း။
သူ့အား ရှိသည်ဟုတောင် ကိုလင်းက သတိထားမိဟန်မတူတော့ပေ။ ဖုန်းချပြီးတာနှင့် စကားတစ်ခွန်းတစ်ပါဒမှ မပြောဘဲ ကားသော့ကို ကောက်ယူသည်။
ကိုလင်းအမေက ဘာတွေပြောလိုက်လို့ အခုလိုပျာယာခတ်သွားရတာလဲ။ သူ့ကိုတောင် မေ့သွားသည်အထိ...။
"ကိုလင်း"
သူ ခေါ်လိုက်တော့မှ ပြူးပြူးပျာပျာနှင့် လှည့်ကြည့်လာသည်။
"ဘယ်ကိုလဲ..."
သူ့အသံတွင် စိတ်လှုပ်ရှားမှုတို့ ရောစွက်နေမည်ထင်ပါ၏။
"ပြန်တာတော့ မဟုတ်ဘူးမလား"
ကိုလင်းအဖြေအား မကြားရခင် တံတွေးတစ်ချက် မြိုချမိသည်။
"ဆေးရုံကို သွားမလို့... ညီမလေးကို ဆေးရုံတင်ရတယ်တဲ့... မနေ့ကတည်းက နေမကောင်းဖြစ်နေတာ"
အပိုင်း၅၂
Start from the beginning
