(Unicode)
နေသာနေသည့်အတွက်သူနှင့်လူကြီးဟန်မြစ်ဘက်ကိုလမ်းလျှောက်ရန်ထွက်လာခဲ့သည်။
"ငါ့လက်ကိုလွှတ်အုံး ချွေးတွေတောင်ထွက်နေပြီ ပူရတဲ့ကြားထဲ"
ထွက်လာကတည်းကသူ့၏လက်ကိုမလွှတ်တန်းကိုင်လာသူ တစ်ခုခု
ကိုလည်းကြောက်နေသလိုပင် ဒါကြောင့်မို့သူ့လက်ကိုသာတင်းကျပ်
နေအောင်ကိုင်ထားသောကောင်လေး။
"ရောက်ပြီ ဒီမှာထိုင်မယ်"
"ဟုတ်"
အရှေ့နားကခုံတန်းရှည်လေးတစ်ခုတွင်ထိုင်ရန်ကောင်လေးကိုသူပြောလိုက်သည်။
ထိုင်ပြန်တော့လည်းသူ့အနားကိုအတင်းကပ်ကာထိုင်နေသူ
"မင်းဘာဖြစ်နေတာလဲ ဟိုဘက်ရွေ့ထိုင်စမ်းပါ နွေရာသီရောက်လာ
ပြီပူတယ် ငါ့အနားပဲကပ်မနေနဲ့"
အနည်းငယ်ဟောက်လိုက်တော့ ကောင်လေးကသူ့ကိုမျက်နှာငယ်
လေးဖြင့်ကြည့်လာသည်။
"ကျွန်တော်ကြောက်လို့ပါ"
"မင်းကဘာလို့ကြောက်တာလဲ ဘယ်သူကမင်းကိုကိုက်စားနေလို့လဲ"
"ဒီနေရာကိုကျွန်တော်မှမသိတာ စစ်ဖြစ်နေလား ဗုံးခွဲနေကြလားမသိ
နိုင်ဘူး အ့ကြောင့်ကြောက်တာ"
"မင်းကဂျပန်ခေတ်ကလာတာလား"
"ဟမ် မဟုတ်ပါဘူး ကျွန်တော်ကချယ်ရီပန်းတွေဆီကလာတာ"
ကောင်လေးပြောနေတဲ့စကားတွေကိုသူနားမလည်ပါ အမှန်တွေလား
အမှားတွေလားဆိုတာမသိနိုင်တာမို့သူမယုံကြည်ရဲ ဘာလို့ဆိုဒီကောင်လေးကခေါင်းတာမှမဟုတ်တာ။
"ဘာလို့စာအုပ်ပဲဖတ်နေရတာလဲ ဟင်"
"ပျင်းလို့ပေါ့"
"ပျင်းရင်စာအုပ်ဖတ်ရတာလား"
"အင်း"
"စာအုပ်ဖတ်တော့ ပိုပျင်းတာပေါ့"
"ငါမပျင်းဘူး"
"ဟွန့် ကျွန်တော်ကိုခေါ်လာပြီး ဘာမှမကျွေးဘူးလား စာအုပ်ချည်းပဲ
ဖတ်နေတော့တာပဲ"
နှုတ်ခမ်းဆူကာပြောနေတဲ့ကောင်လေး တကယ့်အဆိုးအဆာလေး
"မင်းကဘာစားချင်လို့လဲ"
YOU ARE READING
ကြွေလွင့်ခဲ့ရသောချယ်ရီပွင့်
Fanfictionအချိန်ကာလတစ်ခုမှာပျော်ခဲ့ကြပြီး အချိန်ကာလတစ်ခုမှာနာကျင်ခဲ့ရတယ်💔 Uni & Zawgyi အခ်ိန္ကာလတစ္ခုမွာေပ်ာ္ခဲ့ၾကၿပီး အခ်ိန္ကာလတစ္ခုမွာနာက်င္ခဲ့ရတယ္💔 Uni & Zawgyi
