I decided to look around, nang tumama muli ang aking paningin sa bandang hagdan ay sumagi na naman sa aking isipan ang emosyon na nakita ko kay Jranillo.

Naisipan kong tumungo muna sa bandang likod ng kanilang bahay, upang magpahangin sa garden dito, ngunit napahinto ako ng matanaw doon si Jranillo.

He's so quiet to look at when I can't see his eyes emotions. I gazed at his back, I remain at my place right now, which is not that far from the chair where he's sitting.

I suddenly feel the excitement, it's been a years since I last see him playing a guitar, I think the last time was in our fourth monthsary, halos matawa pa ako noon sa kaniya dahil hindi siya marunong gumamit ng gitara, kaya sa huli ay siya na lamang ang kumanta at ipinasa niya sa iba ang paggi-gitara.

I'm already unable to move or even blink my eyes when I heard him singing in a distressing tone, and it felt like a knife in my heart.

I gazed on his slump shoulder now, his voice was so low yet so deep that it made me feel guilty, and in pain.

He made the song slow to sing, and it became more painful to listen to. It made the happiness, sadness, and pain awaken in my heart. He's one of the people who can read my personality, but now it's too hard for me to read him because he did to be the one I hate the most, liars and betrayals. Mahirap paniwalaan ang sinasabi ng aking puso na talagang mahal niya ako.

Can somebody tell me how to get things back

The way they use to be?

Huminto siya sa pagkanta, inihanda ko na ang aking paghakbang palayo kung sakali man na tatayo na ito.

"I always need you in my life, Hulya. Please come back to me, love..." he said like he's aware that I'm here.

My throat tightened, napahawak pa ako dito, then as I looked again on his back, my vision became blurry, kaagad akong humakbang palayo sa kaniya ngunit natigil ako ng makasalubong ko si Raldon.

"You can't run away and avoid the person that still hurting you, yet you want in your life to come back, stop pretending Hulya." I bowed my head and saw how my teardrops dribbled.

It's December twenty-one, it was a cold grey afternoon with a cloudy sky, the wind's sighing in my ear as I felt its Northeast breeze.

"Hulya, anak. Sigurado ka ba na ayaw mo sumama sa amin ng Tatay mo?" pagtutukoy nito sa pagpunta nila sa pamilihan para bumili ng mga pambalot sa regalo at iba pa na kakailanganin namin sa paparating na pasko.

"Hindi na po, mag-ingat nalang po kayo ni Tatay." Ngumiti ako sa kanila, matagal pa silang napatitig sa akin.

"Are you okay, Hulya?" Halos sabay nila na tanong, hindi na ako nagsalita pa at tumango na lamang, nagpapasalamat na lang din ako at hindi na sila nagtanong pa sa akin.

I gazed at the dull sky, I put my arms in my chest to hug myself when the cold breeze blew. My phone vibrated inside the pocket of the black front button denim short I'm wearing now, then I saw the message come from him again. He's always like that, texting me what I'm doing? If I was already done eating my breakfast, lunch? And something like that, but now he texted me where I am right now?

There are not even fifteen minutes since my parent left me here on the rooftop, but I saw their presence again, but now with Jranillo.

"Gusto ka raw niya maka-usap." Hindi ako kumibo, sa halip ay napatitig lamang ako sa kanila.

"Huwag niyong hayaan na pangunahan kayo ng galit. Hulya, aalis na kami," dagdag ni Tatay na hindi ko naman na binigyan pa ng tugon hanggang sa muli silang maka-alis.

A Hopeless Wind (NEUST Series #1) (COMPLETED)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon