A Hopeless Wind (NEUST Series #1) (COMPLETED)

Chapter 18

"See? Sabi ko na sa 'yo kaya ko i---" I almost shouted Jranillo's name when the bridge wabbled, mahigpit ang hawak ko sa gilid ng tulay, halos pati mga kasabayan ko na ilan ay doon ako kumapit, I heard Jranillo chuckled, ilang sandali lang ay hinawakan niya ako sa aking kamay, bahagya pa na ginulo ang aking buhok.

"Let's go, neurotic woman." Naiilang na lamang akong tumawa, at ngayon ay mas humigpit lamang ang hawak ko sa kaniyang kamay.

Pagkadating namin sa dulo, ilang lakad lamang ay nakita namin ang pinaka-base location ng zipline, nilingon niya ako, kaagad akong umiling, tumawa naman siya at nagpatuloy na kami sa paglalakad.

There's a lot of beautiful rock formation in our way, different views where we take some pictures of us, together, until we go for a hike in one thousand step stairway that leads to a large cross perched perfectly on a top of it, and we're near for the five hundred steps when he carries me on his back, bagay na hindi ko ina-asahan na kaniyang gagawin.

"Y-You can put me down Jandred, sinasabi ko sa iyo mahihirapan ka." Hindi ko nakikita ang kaniyang mukha, ngunit narinig ko ang bahagyang pagtawa niya.

"It's the one I like with your weight Hulya, I can carry you whenever I want." Napapailing na lamang ako, at hinayaan na siya. I took my sight on the gorgeous view of the wide Sierra Madre mountain range.

"Jandred maglalakad na ako," sabi ko sa kaniya, hindi niya pa ako ako ibababa kung hindi ko siya hinampas.

"You can tell me if you want to touch my body Hulya, you don't need to act like you're making me a punching bag of yours." My mouth became half-open, naging malikot ang aking mga mata.

"Kung ano-ano iyang puma-pasok sa isip mo, pinasok na ba ng hangin iyang utak mo?" He pinched the tip of my nose, tinanggal ko naman iyon.

"Dapat ay nagdala pala tayo ng tubig," sabi niya. Nilingon ko ang paligid, malamang ay walang tindahan dito, ngunit sa pagpapatuloy namin maglakad ay mayroon kaming nakita na nagtitinda ng buko salad ice candy.

We're in the nine hundred seventy-five steps when he told me to stop, tanaw na ang malaking krus.

"Why?" tanong ko.

"C'mon, I'll take you a picture." Nag-init ang aking pisngi, until now I'm not used to it.

"H-Hindi na."

"No please, Hulya." Napabuntong-hininga ako, hinayaan na lamang siya.

Lumayo siya sa akin, he held his DSLR camera, mula sa aking kinatatayuan ay napansin ko na malapit sa kaniyang likod ang grupo ng mga kababaihan.

"Can I see the sweet smile of my one and only love?" He gave me a lopsided grinned, bahagya pa siyang umatras dahilan upang mabunggo siya ng isa sa grupo ng mga babae.

"Oh, sorry!" halos sabay nilang bigkas sa isa't-isa, the girl is like Chelsea, with its sexy body, a long blonde hair, a big—. Ipinilig ko ang aking ulo.

"Gwapo naman ni Kuya!" rinig kong sabi ng iba, may mga humagikgik pa at bahagyang itinulak ang babae kay Jranillo.

"Ano ba kayo guys!" Kahit medyo malayo ako ay nakita ko ang pamumula ng babae, sino nga naman kasi ang hindi mabibiktima ng kagwapuhan ng isang Jranillo Dred?

Pinagmasdan ko sila, Jranillo's wearing a crew-neck sweatshirt, a summer streetwear cargo pants, partnered with a grey native jefferson sneakers. Kahit saan parte ko siguro siya tingnan ay wala akong kapintasan na masasabi sa kaniya.

Madalas hindi na din ako nagtataka, kung minsan paggising ko sa umaga ay naita-tanong ko kung talaga bang totoo na kami na ni Jranillo.

"I'm so sorry for my friends, ganiyan lang po talaga sila kabaliw." Tumawa si Jranillo, I'm not surprised or even mad by that, it just his friendly side at ayaw ko na baguhin niya iyon ng dahil lamang sa akin. Lumingon sa akin si Jranillo, bahagya akong ngumiti at nag-iwas ng tingin.