ဆန္းက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အပန္းေျဖအိမ္ကေန ေက်ာပိုးအိတ္ တစ္လံုးနဲ႔ ထြက္ခြာမယ့္ဆဲဆဲ။ မိုင္းတို႔ ေလးေယာက္ကလည္း ‌ကားေသာ့ကိုယ္စီနဲ႔ လိုက္ရန္ ဟန္ျပင္ေနၾကေလ၏။

"ငါက တစ္လတစ္ခါ အဲ့ဒီ့မွာ volunteer သြားလုပ္ေနၾကေလ ..."

"ေအးေလ မင္းနဲ႔အတူ ငါတို႔လည္း volunteer လိုက္လုပ္ခ်င္လို႔ေပါ့ဟ ..."

"Volunteer လုပ္ရတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲဆိုတာ မင္းတို႔ သိေရာသိရဲ့လား ..."

တစ္ဖက္ထဲ လြယ္ထားတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးကို ႏွစ္ဖက္ေျပာင္းခ်ိတ္ရင္း ဆန္းကေျပာလိုက္သည္။

"ငါတို႔ကို အဲ့ေလာက္ထိ အထင္မေသးပါနဲ႔ သ႑ာန္ဆန္းရယ္ နင္ကလည္း..."

နီနီက ႏႈတ္ခမ္းေလးစူကာ ေျပာၿပီး သူ႔အနားမွာ လာရပ္လိုက္၏။ အထင္ေသးတာမ်ိဳး မဟုတ္ေပမယ့္ ဒီ Rich kidsေတြဟာ volunteer အလုပ္ေတြနဲ႔ ဘယ္လိုအပ္စပ္ဖူးမွာလဲ။

"ငါ့ေနာက္လိုက္ၿပီး အေနွာင့္အယွက္ ေပးခ်င္တာမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ...အခုထဲက ဒီမွာေနခဲ့လိုက္ၾကရင္ ေကာင္းမယ္ ..."

"မင္းေနာက္ လိုက္တယ္ဆိုတာ မွန္ေပမယ့္ ...ငါတို႔က တကယ္လုပ္အားေပး လုပ္ခ်င္လို႔ လိုက္တာေလ ..."

မိုင္းက အဲ့ဒါပဲေျပာၿပီး အေရ႔ွကေန ထြက္သြားေလသည္။ က်န္တဲ့သံုးေယာက္ကလည္း သူ႔အေနာက္ကေန လိုက္ၾက၏။ ဆန္းမွာလည္း ေျပာလို႔မႏိုင္ေတာ့တာမို႔ လက္‌ေလ်ာ့လိုက္ရေတာ့သည္။ ဒါေတာင္မွ လမ္းမွာ ဆန္းက မိုင္းကို ေမးေနေသးသည္။

"ဘာေတြႀကံစည္ေနျပန္ၿပီလဲ ..."

"ဘာကိုလဲ ..."

"ငါ့ေနာက္လိုက္လာတာကို ေျပာေနတာေလ ..."

"ဘာမွမႀကံစည္ဘူး ...ပိတ္ရက္မွာ ဘာမွလုပ္စရာလည္း မရိွဘူး ပ်င္းေနတာ ...အပန္းေျဖအိမ္မွာပဲ မင္းနဲ႔အတူ အခ်ိန္ျဖဳန္းမလို႔ လာတာပဲ ...ဒါေပမယ့္ ဒီေရာက္ေတာ့ မင္းက ေဂဟာကိုသြားမွာဆိုေတာ့ ငါတို႔လည္း လိုက္ျဖစ္သြားတာေပါ့ ..."

မိုင္းက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျပာျပေနသည္။ တကယ္ပဲ ဘာအႀကံအစည္မွ ရိွပံုမရပါ။ သူတို႔ေတြဆီကေန အကူအညီ အေျမာက္အမ်ား လက္ခံထားၿပီးတာမို႔ ဒီတစ္ခုေလာက္ေတာ့ မျငင္းဆန္ခ်င္ေတာ့ေပ။ လိုက္ခ်င္လည္း လိုက္ၾကပါေစေပါ့။

သဏ္ဍာန်ဆန်းWhere stories live. Discover now