A Hopeless Wind (NEUST Series #1) (COMPLETED)

Chapter 16

"Hindi mo ba alam na mali iyong ginawa mo? Buti nalang at hindi ka niya sinumbong sa Professor natin." Bumagsak ang kaniyang balikat, kasabay ng pag-alon ng kaniyang adam's apple.

"I know."

"Bakit mo nga, ginawa?" I pursed my lips, he massage the temple of his nose, pumikit siya ng mariin at nang magbukas muli ng mga mata at magtama ang aming paningin ay wala na akong emosyon na makita doon.

"I want to punch him, not only that time." Napamaang ako.

"I want to punch him so bad because it's really pissed me off, everytime I remember your moments with him, that you're happy with that man. Sobra akong nai-inis tuwing nakikita kong malapit kayo sa isa't-isa!" He blurted out, makailang ulit ako na napa-kurap ng aking mga mata, humigpit pa ang hawak ko sa kamay ni Chelsea.

"Bakit ka mai-inis sa kaniya? Ano ba ang nakakainis? Bukod sa hindi naman tayo, ay hindi mo naman ako gusto." Napalingon ako sa aking braso ng marahan niya iyong hawakan. My knees is trembling, and my heart's racing, tila habol ko na naman ang aking paghinga.

"Let me tell you, that I like you. Hindi, tayo?" Marahan nitong tinaggal ang kaniyang palad sa aking braso.

"Then wait, and I'll make you mine. Only mine, Juliana Pamintuan."

Halos lumundag sa plato ni Chelsea ang tinolang manok, buti na lamang at hindi napapalingon sa amin ang mga katabi namin na kumakain dito sa may canteen ng COED.

"Ito ang movie ng taon na inaabangan ko, nangyari na kanina iyong trailer." Halos masamid ako sa aking pagkain ng dahil sa kaniyang sinabi, hindi ko maiwasan na matawa.

"Huwag na muna siguro tayo mag-isip ng kung ano, pwede naman na trip niya lang iyon." She rolled her eyes. Tinusok niya ng tinidor ang manok sa kaniyang plato.

"Stop being irony Hulya, taliwas ang sinasabi mo, pero tingnan mo nalang iyang labi mo, halos hindi na ngumuya, gusto ay naka-ngiti na lang." Pinigilan ko ang aking pag-ngiti, ngunit hindi ko iyon nagawa.

"Kung nakita mo lang reaksyon ko kanina, nakanganga nalang ako sa gilid mo." Humagikgik siya. Uminom ako ng tubig at pinunasan ang aking labi.

"I can't really believe that it's happening Chelsea, ang buong akala ko ay hanggang imahinasyon ko lang lahat ng ito, na sa libro lang nangyayari." Napatitig ako kay Chelsea, ngumiti siya sa akin.

"Ang nakatatak na kasi sa isip ko, basta gusto ko ay hindi mapapasaakin, maging bagay man ito o tao, pero heto at tila nagkakatotoo ang isang akala ko'y hanggang panaginip ko lang."

"Maybe you're different Hulya, you're not that jolly or friendly, but look, you have me, you have Jen. Maybe you're not as pretty like other girls you encountered, but see? Nagkagusto sa iyo si Jandred, kasi hindi naman lahat ng lalaki sa panlabas na anyo bumabase." Ibinaba niya ang hawak na kutsara.

"Totoo nalang siguro iyong, kahit ano ka pa, maging sino ka man, mayroon at mayroon tao na mamahalin at tatanggapin ka. It's like we all have eyes to see, but we have different viewpoint when it comes to a person." Hinawakan niya ang aking kamay.

"That's why be yourself Hulya, because whatever and whoever you are in this world, there's always a person who'll find a way to judge you."

Chelsea's also like the opposite of me, back when I was in highschool life, marami akong naging kaibigan na halos kabaligtaran din ng aking pagkatao, ngunit hindi ko sa kanila naramdaman ang pagka-kaibigan na mayroon ako sa kaniya at kay Jen. Maybe along our journey there's always be a person who'll treat us genuine, and someone who'll just only take us for granted.

It was monday, I woke up with a different feelings, an excitement with a blend of nervousness, ganoon pa man ay naging normal ang pagpasok ko sa Unibersidad. May ilang mapanghusga tumingin, may ilang palangiti sa daan, but I don't mind them, itinatatak ko na lamang ang mga sinabi sa akin ng mga taong nagmamahal sa akin at tanggap ako.