Evicted (TLS #2 - COMPLETED)

Article 2 - Section 30

I knew she plans to give me a chaste kiss. A night with her was enough for me to see how playful she can be and how much of a tease she is on bed. Kaya naman ay agad kong hinawakan ang likuran ng ulo niya bago pa man siya makalayo. 

"That's enough, Attorney," she whispered as I tried to catch her lips once more.

Damn! I want more!

"I need to go." muli niyang paalam bago ako mabilis na hinalikan sa pisngi at nagmamadaling umalis sa hita ko.

Hindi ko napigilan ang ngisi habang pinapanood ang papalayo niyang pigura.

It was a very refreshing view. Wala sa sariling napasandal ako sa may pintuan ng kwarto habang pinapanood siyang abala sa pag-iikot at paghahanap ng ebidensya. This is amusing. Her expression was way too far from the woman I saw partying in the bar. 

This look is much more alluring.

"Check the closet," payo ko sakanya ng makita ang frustration sa mukha niya.

"Kanina ka pa?"

"Not really," sagot ko at naglakad na papasok ng kwarto.

I went here to investigate and study the crime scene but then parang siya nalang ang gusto kong aralin ngayon.

I watched her pull out things from the closet after we discovered something inside.

"What is it?" tanong ko at nagsquat sa may tabi niya.

Pareho kaming natigilan ng makita ang baril na katulad ng murder weapon.

"Posibleng dalawa ang murder weapon or..."

"Or ito talaga ang murder weapon." I immediately felt a tinge of pride in my chest with how quick witted she is. Noon pa man ay pansin ko na ang talino niya, but it still got me mesmerize everytime.

We've had a fair share of encounters but yet, I never saw one bit of the things Fryje had been telling me about her.

Napabuga ako ng hangin habang pinupunasan ng towel ang namumuong pawis sa noo niya. She looked so weak and vulnerable as she lay on my bed, pale and unconcious.

Hindi ko malaman kung bakit mas gugustuhin niya pang magpadala sa hotel gayong walang mag-aalaga sakanya doon. She was sick and yet she refused to go home. Now, that just aroused another set of questions.

"You still feel cold?" tanong ko sakanya ng mapansin ko ang paghatak niya ng kumot. She weakly opened her eyes and looked around.

"Is it cold?" tanong kong muli bago pinunasan ang pawis sa noo niya.

"Ang taas parin ng lagnat mo," sandali ko lang na ibinaba ang towel sa maliit na planggana bago ako tumabi ng higa sa kanya at pumasok sa kumot niya para yakapin siya.

When I was young, my mom usually does this when I'm sick. Ang sabi niya ay nababawasan daw ng init ng yakap ang lamig na nararamdaman ng may sakit.

"Baka mahawa ka," bulong niya.

"I won't, sige na pahinga ka ulit." akala ko ay bumalik na siya sa pagtulog ng bigla siyang magsalita.

"Bakit mo ko dinala dito?"

"Ayaw mong magpadala sa ospital and ayaw mo ring umuwi, kaya dinala nalang kita dito."

"You shoud have just left me on a hotel. Kailangan ko lang ng pahinga,"

"Walang mag-aalaga sayo dun," sagot ko sakanya.

"Sanay naman ako." wala sa sarili kong nahigpitan ang yakap ko sakanya.

That sounded too lonely.

Sinong nasasanay sa ganoon? How can a person ever get used to being not taken care of?

"Ako hindi. It's already bad that you're sick, you would only feel worse kung walang nag-aasikaso sayo." I pointed out.

"Naistorbo pa tuloy kita," somehow what she said didn't sit well with me. Hindi ko nagustuhan na iniisip niyang nakakaistorbo siya. Bahagya kong inilayo ang sarili sa kanya para makita ang mukha niya.

She looks so pale. And weak. Malayong malayo sa matapang at palaban na Rebekah na kilala ko.

"Hindi ka aalis?" I felt a light prick on my heart when I heard her tone. She sounded like a child pleading not to be left alone.

God, Rebekah! Ano bang mayroon ka at parang mababaliw ako sa bawat galaw mo?

"San naman ako pupunta?" tanong ko sakanya.

"Ewan ko, maybe to attend to your girlfriend?" biglaan akong natawa sa naging sagot niya. Was she subtly checking if I am already taken? Para akong kiniliti sa isiping interesado rin siya sakin. 

Tuwang tuwa akong pinapanood ang naasar niyang mukha bago sya tumalikod sakin. Sandaling pumasok sa isip ko si Fryje at ang mga sinabi niya noon tungkol sa kapatid niya.

I don't want to judge Fryje since mas matagal na kaming magkakilala at magkasama, but I'm pretty sure this girl is very different from the vicious girl she keeps on rambling about.

Inilibot ko ang mga braso ko sa bewang niya at niyakap siya mula sa likod. I really like the feeling of being able to touch her. Siniksik ko ang ulo ko sa pagitan ng leeg niya bago bumulong sa kanya.

"Sleep now, Rebekah. Dito lang ako,"