Ξανάρθε.
Τυλιγμένος μιαν απόχρωση ακαθόριστου.
Τα μάτια του βυθός χωρίς επιφάνεια,
τα χείλη του τομή μυστηρίου,
ψιλόβροχο η φωνή του.
Τα λόγια του τράπουλα
που πέφτει έτσι, πέφτει αλλιώς.
Θαμπός.
Το σώμα του θυμίαμα,
και τα μαλλιά του λουσμένα με νιότη.
Το γέλιο του χάλασμα ψυχής.
Μέσα του έκρυβε έναν άνεμο
που ’σκιζε τα χάρτινα όνειρά μου.
Μέσα μου έκλαιγε ένα αύριο.
Πάει τόσος καιρός
που είχα μεταλάβει το χαμό του
σε ποτήρι επιχρυσωμένο με φθινόπωρο,
που σκέπασα τη φωτογραφία του μ’ ένα σούρουπο,
κι έβαλα σύρτη στα τραγούδια μου.
Τόσος καιρός που ξεχαστήκαμε.
Ξ
ανάρθε.
Μια μέρα θα ’ταν
που ξεχώσαμε τις περγαμηνές της μνήμης μας
και υπογράψαμε μια θεία συνέχεια,
που αγαπηθήκαμε.
Χθες χωριστήκαμε.
Κική Δημουλά, Έρεβος (1956)
YOU ARE READING
Ηλιαχτίδες
PoetryΠοτέ στ' αλήθεια δεν το 'μαθα τί είναι τα ποιήματα. Είναι πληγώματα είν' ομοιώματα φενάκη φρεναπάτη; Φρενάρισμα ίσως; ταραχώδη κύματα; τί είναι τα ποιήματα; Είν' εκδορές απλά γδαρσίματα; είναι σκαψίματα; Είναι ιώδιο; Είναι φάρμ...
