Taste of danger | Επικίνδυνος Έρωτας

.Kεφάλαιο 10.

Στέκομαι κάτω από το πελώριο στολισμένο κυπαρίσσι. Είναι παραμονή των Χριστουγέννων, μια ημέρα που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο και είναι για πάντα η ίδια για όλους. Όμως για εμάς είναι τόσο ξεχωριστή σε σύγκριση με τις υπόλοιπες τριακόσιες εξήντα τέσσερις. Είναι το πρωινό που ξημερώνει με την ελπίδα ότι το πνεύμα των εορτών θα εκπληρώσει κάθε μας βαθιά ριζωμένη επιθυμία. 

Είναι η ημέρα που εμείς, όλα τα ορφανά, ξεχνάμε για αρκετές ώρες την σκοτεινή πραγματικότητα και αφηνόμαστε στο φως. Εκείνο το φως που φέγγει λαμπρά στην κορυφή του δέντρου μας. Το αστέρι που κάνουμε κάθε χρόνο την ευχή μας, την κοινή μας επιθυμία. Να βρούμε όλοι μας μια ζεστή και στοργική οικογένεια. 

Τοποθετώ και το τελευταίο στολίδι, μια μικρή λευκή μπάλα επάνω στο φουντωτό κλαδί και εκείνη τη στιγμή κλείνω για λίγο τα μάτια μου. Για πρώτη φορά έπειτα από αυτά τα χρόνια, βρίσκομαι στο ίδιο σημείο, βάζω την ίδια μπάλα, στο ίδιο δέντρο και επάνω στο ίδιο κλαδάκι, όμως η ευχή μου είναι διαφορετική 

Μπορώ να ακούσω το ζωηρό γέλιο του από το βάθος της κουζίνας να αντηχεί σε ολόκληρο το σπίτι. Η χροιά της φωνής του έχει εκείνο το χαρακτηριστικό βάθος που κάνει το στομάχι μου να αναδεύεται ακούσια. 

Και τότε μια καταιγίδα από εικόνες βομβαρδίζουν σαν αστραπές μέσα στο κεφάλι μου η μια επάνω στην άλλη δίνοντας ρίγη στο ταλαιπωρημένο μου κορμί. 

"Καλά Χριστούγεννα κύριε Φρανκ!" η γλυκιά φωνή της δεσποινίδος Λίλι με συνοδεία του ονόματος του με ταρακουνούν για λίγο από την θέση μου όμως παρέμεινα εκεί κάτω από το δέντρο με τα μάτια μου ερμητικά κλειστά. 

"Επίσης κυρία Λίλι και σας ευχαριστώ για όλα όσα μας προσφέρατε για ακόμη μια χρονία!" ήξερα πως μέσα του ανυπομονούσε για την ώρα και τη στιγμή που η "φραγκάτη καριόλα" όπως αποκαλούσε, θα ξεκουμπιζόταν από το ίδρυμα όμως μπροστά σε εκείνη και τον άντρα της προσκυνούσε τον αδόξαστο. 

Ήξερα πως από λεπτό σε λεπτό θα βρισκόταν απροειδοποίητα πίσω μου και θα μου άγγιζε διακριτικά τα οπίσθια, σημάδι ότι για ακόμα ένα βράδυ θα έπρεπε να πονέσω και να σιχαθώ την ίδια μου την ύπαρξη. Ένιωσα τα βήματα του να τρίζουν το ξύλινο πάτωμα και μια παρουσία να κατευθύνεται προς το μέρος μου, για αυτό πήρα μια βαθιά ανάσα και μουρμούρισα το ένα και μόνο πράγμα που ευχόμουν τα τελευταία τρία χρόνια.