- THE BLOOD CURSE (THE VAMPIRE DIARIES) -

02. HI, ELIZABETH

)(

Elizabeth była zaskoczona, gdy na ganku swojego domu zobaczyła Stefana. Chłopak prawie że nic się nie zmienił od czasu, gdy ostatni raz go widziała. Jasne kosmyki jego włosów lśniły w świetle dnia, tworząc wokół niego coś na wzór anielskiej aureoli.

- Stefan... - wydusiła.

Ciepły uśmiech wpłynął mu na usta i nagle przypomniała sobie te wszystkie letnie dni w rezydencji Salvatorów, kiedy kładli się na kocyku piknikowym za domem i czytali sobie nawzajem wiersze. Wtedy mieli normalne, szczęśliwe życie. Ona, Stefan i Damon. Razem.

- Cześć, Elizabeth.

Widziała nadzieje rodzącą się w jego zielonych oczach, kiedy zrobiła krok do przodu i stanęła na ganku. Stare panele skrzypiały, kiedy przeszła przez werandę, by otrzepać bambusowe fotele i gestem dłoni zaprosić Stefana by usiadł na jednym z nich. Zgodnie z jej poleceniem usiadł w głębokim siedzisku i odetchnął ledwie słyszalnie.

- Miło cię znów zobaczyć, po tylu latach - wyznał - Damon chciał przyjechać ze mną, ale coś mu wypadło i musiał zostać w Mystic Falls.

- W Mystic Falls? - zmarszczyła brwi, skupiając się tylko na tej części jego wypowiedzi - Wróciliście do rodzinnego miasta?

- Niedawno, ale zdążyliśmy się tak zaaklimatyzować - machnął dłonią - Mamy jednak problemy.

Westchnęła. Mogła się tego spodziewać.

- Czyli dlatego wróciłeś?

Pokiwał niepewnie głową. Odchrząknęła nie wiedząc co powiedzieć, więc palnęła pierwsze lepsze pytanie:

- Chcesz się czegoś napić?

- Pewnie - uśmiechnął się serdecznie, co próbowała choć w lekkim stopniu odwzajemnić.

Zaprosiła go do środka. Zerknęła na niego ukradkiem, kiedy przyglądał się zdjęciom wiszącym na ścianie. Większość z nich była zrobiona w trakcie jej pobytu w Nowym Orleanie, kiedy razem z Alice dały się ponieść atmosferze panującej w sercu Luizjany i imprezowały dzień, w dzień. Na jednej z fotografii tańczyły na blacie trzymając butelki burbonu. Uśmiechnęła się lekko na wspomnienie tamtego dnia, w którym Nowy Orlean stał się jej ulubionym miastem.

Zaprowadziła go do kuchni, gdzie usiadł na jednym z wysokich barowych krzeseł przy wyspie kuchennej. Wyjęła z lodówki zrobioną wcześniej lemoniadę i nalała jej do dwóch szklanek. Przyjął napój z wdzięcznością i upił łyka.

- Jest pyszna - przyznał - Zawsze takie robiłaś, kiedy szliśmy na nasze "kółka poezji, w których uczestniczyły tylko dwie osoby, bo reszta nie mogła słuchać naszego żargonu" - zrobił cudzysłów w powietrzu.

Prychnęła cichym śmiechem na nawiązanie do żartu Damona, który lubił nazywać tak ich schadzki za domem. Zawsze kpił z jej zamiłowania do czytania romansów i wierszy o miłości, mówiąc że jest tylko "marzycielką zapatrzoną w denne historyjki o idealnej miłości, która normalnie nigdy by się nie wydarzyła". Nie cierpiała go za te obelgi, jednak teraz musiała przyznać racje jego słowom. Idealna miłość istniała tylko w jej wierszach i książkach.

- Uwielbiał się z nas nabijać. Przychodził wtedy i zabierał nam książki, zaczynając czytać je na głos swoim dramatycznym głosem - oparła się łokciami o blat, mając za pewne minę jakby coś wspominała.

- O tak, nienawidziliśmy go za te żarty - zaśmiał się.

Stefan zawsze był inny od Damona. Od niej też. Kiedy ona i starszy brat lubili prowadzić bardziej beztroskie życie, Stefan był tym nienagannym, z dobrymi manierami i zachowaniem. Elizabeth nie była taka jak starszy z braci, ale nie była też taka jak młodszy. Zawsze stała gdzieś między nimi i mimo łączącej ją bliźniaczej więzi z Damonem, wolała towarzystwo spokojnego Stefana.

- Może powiedziałbyś mi w końcu, jaki macie problem, skoro musiałeś przyjechać aż tutaj? - klasnęła w dłonie, co było jej nawykiem, którego za nic nie mogła się pozbyć.

Stefan wyglądał na niepewnego, co do powiedzenia jej prawdy, jednak doskonale wiedział, że musiał. W końcu po to tu przyjechał i nie mógł odjechać dopóki jej tego nie powie.

- Katherine wróciła - spojrzał jej w oczy - I chce zrobić piekło z naszego życia.

Czuła jakby żołądek podszedł jej do gardła ze stresu. Już dawno zdążyła w choć minimalnym stopniu zapomnieć o wydarzeniach sprzed lat i pogodzić się z błędami przeszłości. Jednak teraz, gdy jej młodszy brat siedział w jej kuchni prosząc ją o pomoc, czego przyjęcie oznaczałoby wrócenie do bolesnych wspomnień, nie mogła już utrzymać muru obronnego, który z każdą sekundą sypał się coraz bardziej.

- Ja... - wydusiła z siebie - Ja nie mogę, Stef.

Zapewne spodziewał się takiej odpowiedzi, bo jeszcze chwilę wcześniej zanim jej powiedział, widziała gasnące światło w jego oczach. Spuścił zrezygnowany głowę, na co ścisnęło jej się serce.

- Przepraszam, nie pomyślałem - powiedział wstając z krzesła - Nie powinienem był przyjeżdżać.

Ruszył ku wyjściu. Pod wpływem impulsu wybiegła za nim przed dom.

- Poczekaj!

Obrócił się w jej stronę, trzymając już dłoń na otwartych drzwiach samochodu. Dobiegła do niego i kładąc dłonie na biodrach, powiedziała :

- Nie mówię, że się zgadzam, jednak przemyślę to - nie była pewna co do swoich słów i naprawdę nie chciała przeżywać znów na nowo tego z czym się pogodziła, ale radość jaką wywołały w Stefanie jej słowa, wynagrodziły jej wszystko.

W przypływie szczęścia objął ją w pasie i uniósł, okręcając się wokół. Zaśmiała się, kiedy znów postawił ją na ziemi. Odgarnęła jasny farbowany kosmyk włosów za ucho, uśmiechając się szczerze do Stefana.

- Zadzwoń do mnie jeśli zdecydujesz się nam pomóc - podał jej karteczkę z numerem telefonu i adresem mieszkalnym.

Kiwnęła głową, przyglądając się karteczce, jakby miała być jej najgorszym koszmarem. Brat ułożył ciepłą dłoń na jej szczupłym ramieniu.

- Miło cię było znów zobaczyć, Lizzy.

Stanęła na palcach przytulając go i całując w policzek.

- Ciebie też, Stef.

Gdy parę minut później patrzyła jak odjeżdża z podjazdu, zaczęła zdawać sobie sprawę w jakie gówno się wpakowała.

)(