I know a place where the sun's always shining
With lovely flowers around everywhere
Come take my hand, I'll show you I'll guide you
I know this place it's deep down inside you
I know a place where people not fighting
With smiling faces around everywhere
Come take my hand, I'll show you I'll guide you
I know this place it's deep down inside you
'Bedankt Ferdinand, u mag terugkeren naar uw plaats.', zei de begrafenisondernemer.
Ferdinand Thomas, de 54-jarige neef van Jack wandelde terug naar zijn stoel terwijl hij een traantje wegpinkte. Naast de stoel waar Ferdinand plaatsnam speelden Jacks neefje en nichtje met een lach op hun gezicht. De driejarige tweeling, Lindsay & Martin, besefte nog niet goed wat er aan de hand was. De rest van de familie Thomas was in een totaal andere stemming dan het spelende paar. Jacks vrouw, Diana Winslow, kon haar tranen niet bedwingen, en werd getroost door haar twee zonen, Rick en Jeff. Terwijl werd Jacks dochter, Lisa, getroost door haar verloofde, Timothy Davies. De familie Thomas was in grote aantallen aanwezig, want op dichte familie na, waren er nog minstens vijftig gasten die dezelfde achternaam hadden als Jack. Nonkels, tantes, grootouders, neven, nichten, noem maar op, de Thomas familie was immens groot. Achter Jacks familie zaten al zijn vrienden en kennissen. De meest vooraanstaande UPD-leiders stonden tussen de menigte. Ook de Special Forces waren voltallig.
'Dan zou ik graag de Heer Pellier naar voor vragen.', en Emmanuel wandelde zenuwachtig naar het spreekgestoelte.
De begrafenisondernemer gaf de microfoon door aan Cole Washington, de director van de UPD.
'Onderkapitein Pellier, u legt zo dadelijk de officiële UPD-eed af, in het bijzijn van uw team, uw districtsleider Elisabeth Rudd, uw Vice-Director Russel Thomas, en ik, uw Director, Cole Washington.'
Emmanuel knikte.
'Zeg mij na. Ik, Emmanuel Jean-Michel Frederique Pellier.'
'Ik, Emmanuel Jean-Michel Frederique Pellier.'
'...zweer plechtig trouw, aan het Universal Peace Department, en daarbij ook aan zijn Director, Cole Washington.'
Ook dat herhaalde Emmanuel.
'Daarbij benoem ik u nu tot Kapitein van de UPD Special Forces, in de naam van het volk, de vrede, en God. U mag terug plaatsnemen in het publiek.'
Een sober applaus klonk vanuit het publiek. Niemand was in de juiste stemming, zelfs Emmanuel niet, ondanks het voor hem een grote dag was. Het enige waar iedereen op dat moment aan dacht, was Jack.
In de verte zag Frank hoe Emmanuel de eed aflegde, hoe hij werd benoemd tot Kapitein, en hoe hij het podium afliep. Voor hij terug verdween in het publiek werd hij tegengehouden. Een UPD-agent fluisterde iets in zijn oor. De agent keerde terug naar zijn plaats, en Franks blik kruiste die van Emmanuel. Hij draaide zijn hoofd opzij, en Frank had onmiddellijk door wat hij bedoelde. Volg mij!
Frank riep de rest van het team samen, en ze haastten zich naar Emmanuel.
'Wat is er aan de hand?', vraagt John bezorgd.
'Bagwell is gevonden.'
'Wat? Opnieuw?', en Franklin moest een lach onderdrukken, aangezien het niet het juiste moment was.
'Zijn jullie klaar, jongens? Want ik begrijp dat het een moeilijke dag is, desnoods wil ik hem wel alleen ondervragen hoor.'
'Kapitein, wij zijn uw team. Oftewel doen we het samen, oftewel doen we het niet.', zei Alexander, en de rest van de groep knikte instemmend.
'Oké, jongens. Maak jullie klaar, er is werk aan de winkel.'
Jack was niet de enige tegenslag van de UPD. Heel The Loft was leeg. Alle misdadigers liepen op vrije voeten, en er was geen enkele gevangenis die zo goed was als deze. Althans, dat dachten ze. De Special Forces arriveerden met hun helikopter bij een nieuw gebouw, deze keer geen reusachtige gevangenis. Voor hun neus stond een oude, stoffige meubelwinkel, waar een dakloze zelfs niet zou binnenkomen om zich even neer te leggen in één van de zetels. De mannen keken elkaar vragend aan, maar zonder iets te zeggen liep Emmanuel de winkel binnen. De rest volgde.
Achter de toonbank zat een oud vrouwtje op een krakende stoel. Bij het binnenkomen van de mannen, verschoot de vrouw, en duwde haar met veel moeite uit de stoel.
'Op zoek naar iets, mijnheren?', vroeg de vrouw.
'Dat hangt ervan af, valt maandag nog steeds na zondag?', zei Emmanuel, en opnieuw begrepen ze er niets van.
De vrouw knikte, en opende een deur achter de toonbank.
'Volg mij, mannen.', zei Emmanuel.
De deur kwam uit op een kamer van 3 op 3 meter. Iedereen stond op elkaar gepropt, en alsof dat nog niet genoeg was, sloot de vrouw de deur. Het was stikdonker.
Opeens klonk er een stem. Het was overduidelijk een vrouwenstem, maar niet van de dame uit de winkel, nee, deze vrouw moest jonger zijn.
'Welkom, heren.', zei de onbekende vrouwenstem.
Zonder een verdere aankondiging begon de vloer te dalen. Iedereen was verward, op Emmanuel na, die ontzettend kalm bleef. De kamer bleef zakken, en op een gegeven moment kwam er licht binnen. Even werden ze verblind, maar wanneer hun ogen wenden, zagen ze het. Ze bevonden zich niet in een kamer, ze bevonden zich in een glazen lift, met zicht op een enorme gevangenis, wel tien keer groter dan The Loft.
'Jongens, dit, is The Warehouse.', en Emmanuel grijnsde.
'Mijn God, dit is enorm! Waarom hadden we dit niet eerder?', vroeg Pete verbijsterd.
'Enkele jaren geleden kwam de UPD met het idee om een tweede versie van The Loft te maken. Een beetje een geluk bij een ongeluk dat The Loft is gevallen, net nu The Warehouse af is. Dit gebouw is ten minste honderd, misschien wel duizend keer beter beveiligd dan The Loft, en daarbij ook wel tien keer groter van omvang.'
Max Bagwell werd overgebracht naar de verhoorkamer. Alexander en Pete zaten al neer. De rest wachtte buiten, en keek rond in The Warehouse.
'Zo, hier zijn we weer, Bagwell.', begon Alexander.
'Kunnen we het erover eens zijn dat jij een waardeloze crimineel bent?'. Bagwell zweeg.
'Telkens weer treffen we je aan in de gevangenis, wachtend op hulp van The Magician. Wordt jouw baas daar zelf niet gek van?'. Bagwell zweeg nog steeds.
'We gaan het je makkelijk maken. Oftewel vertel jij ons wat je baas van plan is en word jij beschermd door iedere officier in dit complex, oftewel zwijg je, en zal ik er persoonlijk voor zorgen dat je leven een hel wordt in dit gebouw. De bewakers kunnen gerust een oogje dichtknijpen wanneer iemand een eitje te pellen heeft met jou, of we kunnen toevallig het eten voor gevangene Bagwell vergeten maken, nog ideeën, Pete?'
'Goh, misschien elektroshocks? Of nee, ik weet het, we leggen je op dezelfde kamer als Heavy Miguel, ken je die?'
Bagwell knikte, en in zijn ogen was pure angst te zien. Miguel Da Silva verkreeg zijn bijnaam niet enkel vanwege zijn gewicht, maar ook door het aantal misdrijven dat op zijn naam staat. Moord, verkrachting, pedofilie, bendevorming, noem het maar op, er bestond geen enkele misdaad die Heavy Miguel was begaan. Na drie jaar in de bak, ontsnapte hij en vluchtte naar Panama. Daar werd hij aangehouden wegens de verkrachting van zeventien (17!) kleine jongens van pakweg tien jaar oud. Ieder van hen werd dood teruggevonden. Later werd hij herkend als Miguel en werd hij overgevlogen naar Amerika, waar hij voor goed werd opgesloten. In die tijd is hij erin geslaagd om iedere celgenoot die hij had van het leven te beroven, op de meest gruwelijk manieren.
'Ik zou maar beginnen praten, Bagwell, want ik hoef maar één telefoontje te doen, en Heavy Miguel wordt onmiddellijk overgeplaatst naar jouw cel.', en Alexander gaf hem de kans om zijn woord te doen.
'Welke dag is het vandaag?', vroeg Bagwell, meer niet.
'Dat is niet aan de orde, wij stelden jou een vraag.', zei Pete geërgerd.
'Welke dag is het vandaag?', herhaalde hij.
Voor Pete kon reageren kwam Alexander tussen: 'Maandag.'
'Dan heeft u geluk.', zei Bagwell.
'Dinsdag zal President Hartley de leerlingen van Stanford toespreken. Ik geloof oprecht dat hij het goed gaat doen, of toch tot er een kogel door zijn kop wordt geschoten.', en Bagwell grijnsde.
'Meer van het plan weet ik niet, ik weet alleen dat Hartley voor de avond dood moet zijn, en dat The Magician zelf aanwezig zal zijn in het publiek.'
'We weten genoeg.', en Pete en Alexander keerden terug naar de rest van de groep.
