"Bakit ma? Bakit natatakot ka sakanila? Kilala mo ba sila?" Natigilan ito at hindi makatingin sa akin.
"H-hindi"
"Ayon naman pala ma, kailangan natin sila ipahuli"
"Hindi mo naiintindihan!" Galit na nitong sambit "kapag sinabi kong hindi, Hindi na natin sila ipapahuli!" Napaatras ako sa bahagyang pagtaas ng boses nito. Tinitimpi ko ang galit at baka mapasigaw nalang din ako.
Ilang linggo ang lumipas bago tuluyan na gumaling ang kapatid ko at makalabas ng hospital, kalahati lang ang nabayaran namin sa hospital galing sa mga nahiramang kakilala at hanggang ngayon wala pa rin balita sa mga gumawa nito sakanya. Hindi pa rin namin napag-uusapan ang mga nalaman ko mula kina Jearence.
Sa loob ng limag taon naniwala ako na sila ang pamilya ko. Buong buhay ko ang itinago nila sa akin. Pinahid ko ang luha ko. Katabi ko ang bunsong si Ade. Napakabigat sa loob ang magkimkim ng galit na gusto mong ilabas pero wala kang mapagsabihan. Iyong mga tinuring mo pang kaibigan ay hindi mo alam kung totoo pa ba saiyo, yung lalaking mahal na mahal mo ay may tinatago rin at ang pamilya mo na siyang dapat masasandalan mo ay wala rin. I am with everyone but I feel like I am alone.
"Ate"
"Hmm?" Dali-dali kong pinahid ang luha ng tumawag ang kapatid.
"Lagi mong tatandaan na mahal na mahal ka namin. Tinuring ka namin totoong pamilya" natigilan ako at napatingin sa kapatid pikit ngunit nagsasalita. Sinuri ko kung totoo bang tulog ito pero gumalaw ito at tumalikod.
Kinabukasan nag-asikaso ako ng mga kailangan para maidraft na ang lahat ng enrolled subjects ko. Kailangan kong tapusin ang lahat ng ito. Kailangan kong harapin ang mga problemang ito. Pumunta ako sa school at dumiretso sa registrar para ipasa ang draft form ko. Nakalagay roon na financial ang problema kung kaya't hindi na ako makakapasok may katotohanan ngunit hindi iyon ang pinakarason ng pagtigil ko.
"May scholarship program naman dito hindi ka ba nasama don? Kaya kong gawan ito iha ng paraan. Sayang naman at iisang taon pa ay makakapagtapos kana" tipid akong ngumiti sa taong naroon sa registrar at umiling.
"Maraming salamat po pero kailangan ko po muna talaga na magtrabaho para makatulong sa pamilya"
"O siya sige pero sana bumalik ka rito para makapagtapos, aba! ay ang tataas ng grado mo" ngumiti nalang ako at nagpasalamat bago umalis. Pinili kong dumaan sa may hallway ng administration office para hindi na makasalubong pa sina Jearence pero sa dulo ng hallway ay naroon ang isang chapel kaya pumasok ako roon para saglit na manalangin.
Ilang minuto akong nakatingin sa poon at humihingi ng kapatawaran sa lahat ng aking mga kasalanan.
"Babe" his voice make me stopped from walking. I miss his voice I miss him but this is not the right time to cuddle with him, to back in his arms. Tahimik ko siyang hinarap. Mapupungay ang mga mata nito na animo'y kulang sa tulog. Ang makinis na mukha ay nagkaron ng markang itim sa ilalim ng mga mata. He's sleepless.
"Let's talk please" tumango ako rito.
"Field" tugon ko at nauna nang maglakad patungo sa soccer field sa likod.
"Babe please. Huwag ganito, mag-usap naman tayo ayusin natin to" panguna nito "huwag mo naman akong iwasan. I really miss you please bumalik kana sa bahay"
"I am not going back to your house"
"It's our babe, not only mine but it's our house" sinubukan nitong hawakan ang kamay ko at napunta ron ang tingin ko.
Chapter 28
Start from the beginning
