"Unut. Tüm bu olanları unut, hepsini. Sana gelmemi, bu söylediklerimi...
Bundan sonra karşınada çıkmam merak etme. Kimseyede bir şey anlatmam, sende anlatma."
Ne yani bu kadar mı? Bitti mi şimdi? Bu adam beni ne sanıyordu böyle? Birden hayatıma
'se...
Gözlerimi araladığımda, hemen saat'e baktım. Baya uyumuştum, saat 1'e geli-yordu. Hemen kalkarak üzerimi değiştirip banyoya gittim. Banyodan çıktığımda kahve yapıp bilgisayarımıda alıp çalışma odam gibi bir yere geçtim. Bilgisayarı almamın nedeni tabii ki de Özgür Aydın'dı. Onun hakkında ufak bir araştırma yapmak istemiştim. Arama kısmına Özgür Aydın yazıp beklerken kahvemden bir yudum aldım. Sayfa açılınca kahvemi bırakıp, yazanları okumaya başladım.
Özgür Aydın. 23 yaşında ünlü oyuncu. Kardeşleri: Kumral Aydın. Onur Aydın. 20 yaşından beri oyunculuk yapıyor.
"Normla bir ünlü oyuncu işte" diye mırıldandım. İnternette sadece sıradan şeyler vardı. Bir şey öyrenmek istiyorsam kendisinden öyrenmeliydim. Ama nasıl? Nasıl öyrene bilirdim ki? Onun nerde yaşadığını bile bilmiyordum. Ama o benim hakkımda her şeyi biliyor! Bende onu hakkında ne var ne yoksa öğrenicem! En ufak detayını bile! İnternette biraz gezindikten sonra nihayet ki bir şey buldum. İki gün sonra Özgür Aydın'ın oyuncu arkadaşının bir partisi vardı! Bu benim için mükemmel bir fırsattı, bunu kesinlikle kullanıcaktım! Biraz da Özgür Aydın'ın arkadaşı hakkında bilgiler toplamaya başladım. İsmi Anıl Vural, ve oda 23 yaşında. Evinin adresi Anıl'da yazıyordu. Adresini bulmak benim için çok büyük bir avantajdı.
"Yess be! Aferin kızım sana!"
Bilgisayarı kapatarak odama doğru gitmeye başladım. Odama geldiğimde gardırobu açarak elbiselerime göz gezdirdim. Biliyorum, partiye daha 2 gün var ama olsun. Ben böyleyim işte ne yapabilirsin ki?
🌸
Kapattığım telefonumun açılmasını bek-lerken onu düşünüyordum. Özgür'ü... Nasıl öğrenmişti ki her şeyi? Belki biri söylemiştir? Biri söylemişse başka biride biliyor olmalıydı? Telefonum açılınca aramalar kısmına girdim. En çok arayan tabii ki de Arda olmuştu. 14 kez. Mesajlar kısmına girdiğimde yine en çok Arda'dan bildirim vardı. Mesajların hiç birini okumadan Arda'yı engelledim. Sonra Anne mi ve babamı. Arkadaşım olmadığı için ve rehberimde 3 kişiden başka insan olmadığı için kimseyi engellemek zorun-da kalmadım. İnsanın arkadaşı olmaması ne güzel değil mi? Böyle zamanlarda onları engellemek zorunda kalmıyorsun. Efsane bir şey... Ama bundan sonra olucaktı, onuda kandıracaktım. Her şey gibi buna da mecburdum...
02.02.19.
Arda'ya teşekkür edip sarılmak için yüzümde aptal gülümsemeyle odasına doğru gitmeye başladım. Kapıyı çalmadan sessizce içeri girip arkasından sarılacaktım. Yavaş ve sessiz adımlarla içeri geçtim. Kapıyı kapatmadan yatağına doğru ilerlemeye başladım. Ama Arda yatağının kenarında yere oturmuş ağlıyordu.
Günümüz.
Akşam saat 8-e geliyordu. Hemen duş alıp giyindikten sonra dışarı çıkıp dolaşmaya başladım. Saat 8 olmasına bakmayarak dışarıda hiç kimse yoktu. Ben böyle yerleri sevmem, kimse olmayan yerleri. Ben herkesin olduğu, seslerin geldiği yerleri severim. Yani eğlenceli yerleri. Ben eğlenmesemde insanları öyle görmek beni mutlu ediyor. Sanki bende eğleniyormuşum gibi hiss ediyorum. Yarım saat gezdikten sonra karşıma bir çocuk parkı çıktı. Ayaklarımı parka taraf ilerletip karşımda ki salıncağa oturdum. Sanki yanımdaki salıncakta bir varmış gibi konuşmaya başladım. Çünkü biriyle konuşmaya ihtiyacım vardı. Kesinlikle deli değildim yani.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
