Her şeyin değişmesi için bazen bir gece yetiyordu. Süveyda Karayağız sadece bir gecede kimsesiz kaldığında tek kurtuluşu yeni bir başlangıç yapmaktı. Yeni bir şehre taşınıp çalışmaya başladığında yaşananları geride bırakıp yeni açtığı sayfasını pla...
Yıldıza basmayı ve yorum yazmayı unutmayın olur mu, keyifli okumalar dilerim🤍
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
•Fasıl-ı Jazz Sen Bir Aysın
Baskı altında içte tutulan gözyaşları, dışarı akıtılanlardan daha acıdır.
Korku • Stefan Zweig
⛓
Arayanın Cemil olma düşüncesi kalbimi mengene gibi sıktı. Aradan geçen dakikalara rağmen korku damarlarımda kol geziyordu. Nazlı bir bardağa su doldurup bana uzattığında minnetle gülümsedim. Muhtemelen neler olduğuna anlam veremiyordu ama neyse ki beni konuşmak için zorlamamıştı. Cemil'in yaptıkları, zihnimde dönüp dolaşırken sudan küçük bir yudum aldım. Yaşananlar midemde bir su birikintisi gibi kaynıyordu.
Çaresizdim, söz konusu Cemil ve yapacağı şeyler olunca tek hissettiğim çaresizlikti. Elimde değildi, o adam öyle kötü biriydi ki onunla başa çıkamazdım. Yeni yeni kurmaya çalıştığım hayatım yıkılırken hayallerim, göğüs kafesimde sallanıyordu. Mutluluğum bu kadar kısa sürmüş olamazdı. Belki de yanılıyordum.
Sadece öylesine biri de aramış olabilirdi. Kafam iyice bulanırken derin bir nefes aldım. Nazlı hâlâ bana bakıyordu ama gözlerinde garip bir hüzün vardı. İlk tanıştığımız gün de böyle bakmıştı. Sormaktan kaçındığım soru aklıma geldiğinde "Nazlı?" dedim.
"Efendim," dediğinde bir an duraksadım.
"Beni benzettiğin..." dedim ve uzun uzun gözlerine baktım. "Aylin kim?"
Gözleri anında doldu. Bunu beklemediğim için gözlerim irileşti. Gözlerini kırpıştırırken titrek ve zayıf bir sesle "Bir arkadaşım," dedi.
Onu ilk defa bu kadar üzgün ve kırılgan görüyordum. Nazlı arkasını dönüp mutfaktan çıktığında arkasından bakakaldım. Önemli biri olduğunu anlamıştım. Ne yapacağımı bilmeden birkaç dakika dikildikten sonra bu konuyu daha sonra konuşmaya karar verdim. Ardından cebimdeki kartı çıkarıp ortadan ikiye böldükten sonra çöpe attım.
Müşterilerden biri "Bakar mısınız?" diye seslendiğinde sakinleşmek için derin nefesler aldım. Daha iyi hissedince dudaklarıma kondurduğum sahte bir gülümsemeyle yürümeye başladım. Orta yaşlarında bir adam kitap almak için gelmiş kasanın önünde bekliyordu.
"Nasıl yardımcı olabilirim?" diye sorduğumda adam konuşmadan elindeki kitabı kasaya uzattı.
Anlaşılan istediği kitabı kendi bulmuştu. Adamla ilgilenirken Nazlı da hesabı isteyen müşterilerle ilgileniyordu. Günün geri kalanı da bu şekilde geçti. Kış ayı olduğu için özellikle üniversite öğrencileri çok geliyordu. Bu yüzden işler iyi ve yorucuydu. Kapanma saatine yarım saat kala, kafe nihayet boşaldı. Nazlı ile sandalyeye çöktük. İkimiz de çok yorgunduk.
