“Need a hand?” He asked.

          ”I can manage.” I didn’t even bother to look at him.

            I heard him sigh. “Hanggang kelan mo ba ako balak iwasan?”

            “Hmm. Let me think about it.” Nagkunwari akong nag-iisip. “Maybe forever. Did I answer your question?” Mataray kong sagot. Maybe he’ll stop bothering me now.

            “Why do you hate me?” Bat parang nasasaktan sya? Diba dapat ako ‘yong nasasaktan?

            “I don’t hate you. I just don’t like your presence.” As if may kaibahan ang dalawang ‘yon.

            “Can’t you even try to like me?” Ano bang sinasabi nito? Kung alam nya lang ang totoo kong nararamdaman, baka humagalpak na sya ng tawa.

            “And how the hell am I supposed to do that?” Nagkibit balikat na ako.

            “Date me.” Nanlaki ang mata ko sa sinabi nya. Now I know, he’s really out of his mind. There’s no way I’ll date him.

            I laughed sarcastically. “ Nice try dude, but sorry I’m quite busy.” Tinalikuran ko na sya but he kept on following me. “Ano ba? Tigilan mo nga ang pagsunod sakin.” Asar na saway ko dito.

            “Not until you say yes.” Haisst. Ang kulit ng lahi.

            “Bahala ka. Ikaw din ang mapapagod dahil kahit anong gawin mo, di mo ako mapapapayag.” I said with a final tone.

            Napagod din ata sa kakasunod ang mokong. Not until I say yes pala ah. Pssh. Puro salita. Di naman pala kayang panindigan.Teka, bakit ba ako naiinis?

PROJECT BREAK-UP (Editing)Where stories live. Discover now