That Hot Professor is my Husband

Chapter Six

Hunt POV

Mabilis kong sinundan si Vienna ng umalis ito. Nakasunod lang ako sa kanya. Hindi ko alam kung bakit nakakaramdam ako ng awa sa kanya. Gusto ko siyang komportahin gusto ko ako ang magpapagaan ng loob niya. Sa nasaksihan ko kanina alam kong sobra siyang nasaktan. Pero ang alam ko lang ngayon ay kailangan niya ako sa tabi niya.

Huminto ang sasakyan niya sa isang park. Hininto ko ang sasakyan ko at lumabas. Sinundan ko lang siya. Mahangin dito nakakaginhawa sa pakiramdam ang hangin para bang sumasang-ayon sa nararamdan ko ngayon. Pinagpatuloy ko lang ang pagsunod sa kanya hanngang umupo siya sa swing.

Kita ko ang likod niya. Gusto ko siyang yakapin. "Do I deserved this pain?" tanong niya sa kawalan.

"You don't deserve it" bigla kong sagot. Mabilis siyang lumingon saakin. Umupo ako sa kabilang swing. Gusto ko siyang samahan hanggang siya ang mag yaya na unuwi na.

"Hunt.. I'm sorry you see me like this" pagdedespensa niya. "Ano pala ang ginagawa mo rito delikado dito sa labas"

"Sinundan kita. Narinig ko lahat pero hindi ko naman sinasadya" kinakabahan kong pag amin. Hindi ko alam kung bakit ako kinakabahan ako tuwing kausap siya.

"Okay lang wala na tayong magagawa
narinig mo na eh" sarkasmo niyang sabi.

"Vienna I wanna say I'm here for you kahit ngayon lang" madamdamin kong sabi sa kanya.

"Thank you Hunt. Pwede ba kitang mayakap?" malungkot niyang tanong. Tumayo ako at humarap sa kanya. Niyakap niya ang bewang ko at isinubsob ang mukha sa tiyan ko. Pamilyar saakin ang yakap niya pakiramdam ko matagal ko na siyang kilala. Rinig ko ang mahina niyang hikibi kaya hinagod ko ang likod niya.

"Hunt" pagtawag niya sa pangalan ko.

"Bakit?" tugon ko.

"Thank you pero gusto kong mapag isa ngayon pwede mo ba akong iwan dito"hiling niya. Nag aalinlangan  ang isip ko ngayon. Gabi na delikado baka mapahamak siya.

"Delikado dito baka mapagtripan ka dito" mahinag usal ko.

" Ako ang may ari ng park na to. Alam ko ang pasikot sikot dito" nanigas ako sa kinatatayuan ko.

Ako ang may ari ng park na ito.

Ako ang may ari ng park na to.

Ako ang may ari ng park na to.

Umi echo sa tainga ko ang sinabi niya. Hindi ako makapaniwala sa narinig ko. At her age may sarili na siyang park. Nakalimutan ko wala pala akong alam tungkol sa kanya.

"Are you sure" paninigurado ko.  Baka mapano siya. Mahirap na Lalo na may kakaiba na akong nararamdaman ngayon.

"Hai" tipid niyang tugon. Siya ang kumalas sa pagyayakapan naming dalawa at ako naman ay lumakad palayo. Ang hirap niyang iwan lalo na  sa na nalulungkot siya.

Blade POV....

Hindi ko kinibo si Vane hanggang makapasok kami sa loob. Sinundan ko siya kanina at narinig ko ang lahat. Naawa ako kay Max hindi naman niya ginusto na mabuo siya sa katunayan kasalan iyon ng daddy niya at ng nanay niya. Ginusto nila iyon ang hindi ko lang matanggap na mukhang kasalanan pa ni Max kung bakit pa siya nabuo o nabuhay.

Hindi na siya bata Nineteen years old na siya pero sa tingin ko masyado siyang bata para maranasan ang ganito.Napatigil ako sa pag iisip ng may humawak sa kamat ko at hinalikan iyon mabilis kong binawi ang kamay ko at masamang tiningnan siya. Galit ako sa kanya.

"Vane where's Max?" tanong ni Chairman ang lolo nila Max at Vane. Nagbigay galang ako sa kanila. "Oh is that you Blade?" tanong ni Chairman.

"Yes it's me Chairman"nakangiti kong sagot.

"Umuwi na si Max chairman" sagot ni Vane sa tanong ni Chairman kanina.

"Sayang naman gusto ko sanang makasabay siya sa dinner. Ang tagal na rin ng huli ko siyang makasabay sa dinner" sabi no Chairman at tumawa.

"Are we going home?" tanong ni Vane.

"Yeah chairman need to rest" sagot ni Mier. Sarap niyang kalbuhin at ipakain sa mga asawang.

"I'm staying kailangan kong makausap si Blade"malumanay sa pagpapaalam ni Vane. Gusto ko man sabihin na wag na dahil uuwi na Rin naman ako pero umuurong ang dila ko.

"Okay you're not kid anymore Vane" sita ni Mier sa kanya. Nang makaalis sila hinila ako ni Vane papunta sa motor ko kung saan nakapark.

"Love I'm sorry forgive me" madamdamin niyang paumanhin. Napabuntong hininga ako.

"Stop blaming Max for not having a happy family. Two years ago Max is in pain too. One year siyang na sa mental hospital habang ikaw na sa Tokyo nag tri-training sa pagiging doctor mo. So please stop blaming Max" pagmamakaawa ko.

"W-what Max is in what?" nauutal niyang tanong.

"I need to go Max is waiting for me. She needs me. Mag usap na lang tayo sa susunod kapag malamig na ang sitwasyon ko"ani ko at sumakay sa motor.

"I love you. Take care." huli kong sabi at pinaharurut ang motor ko.

Pagkauwi ko sa bahay rinig ko dumiretso ako sa kwarto ni Max. Nangungupahan lang kami sa maliit na aparment na ito. Sinilip ko kwarto niya nakita ko siyang mahimbing na natutulog pumasok ako sa loob ng tahimik. Umupo ako sa gilid ng kama niya.

"Max I'm sorry hindi ko gusto na pangunahan ka. Nadala lang ako nang emosyon ko parang kapatid na rin kasi kita. Ayaw kong nakikita kang nasasaktan nandito lang ako sa tabi mo" hinalikan ko ang noo niya at tuluyan na lumabas.

Napasinghap ako ng may narinig akong ingay sa likod. Malakas ang pakiramdam ko. Experto akong gumalaw. Sinipa ko ang pintuan handa ko na siyang sipain ng mamukahan ko siya.

"Hunt?" gulat kong sabi. Napakamot siya sa ulo niya. "Anong ginagawa mo rito?"walang emosyon kong tanong.

"Sinundan ko kasi si Viennana nag aalala ako sa kanya" sagot niya. Natawa ako. "Bakit ka tumawatawa?" tanong niya nanaman.

"Natawa ako sa sinabi mo. Ano kamo nag aalala ka kay Max. Nag iba ata ang ihip ng  hangin. Anong nakain mo?" pabiro kong sabi sa kanya. Umiwas lang siya ng tingin.

"I know I hurt her so much. I'm sorry" napataas ang isa kong kilay. "Sorry"

"Wag kang mag sorry saakin kay Max pero tulog siya ngayon kaya bukas na lang o hindi na. Malalim na ang gabi dito ka na lang matulog sa kwarto ni Max total mag asawa naman kayo" gulat siyang napatingin saakin. Kaya natawa ako.

"Sa kwarto ni Vienna" pag uulit niya.

"Wag kang mag aalala kay Max hindi siya malikot matulog hahaha pumunta ka sa taas sa dulo doon ang kwarto niya" Ani ko at pumunta sa kwarto ko.

Sigurado akong magugulat si Max paggising niya. Hahahaha.