- კიდევ ერთხელ ხმას ამოიღებ და ძალიან გატკენ
მის ასეთ მიქარაზე ცრემლებმა უფრო იმატა მაგრამ ორივესი ყურადღება კარებმა მიიპყრო რომელსაც დიდი ძალა აწვებოდა და მალე ვიღაც ამ კარს შემოამტვრევდა
როგორ ვიფიქრე კარი ლიამმა შემოამტვრია და დაინახა რაც ხვდებოდა
მისი თვალები გაშავდა, თითქოს სხვა პიროვნებად იქცა, გრიგორის ხელი დაავლო და მისი ცემა დაიწყო
- ლიამ გაჩერდი!
ჩემს ხმას არანაირი რეაქცია არ ქონდა მასზე
- ლიამ!!
ბოლო ხმაზე ვიყვირე რაზეც მე შემომხედა და გაჩერდა , როდესაც დაინახა რა დღეშიც ვიყავი მას მოშორდა და ჩემთან მოვიდა
- კარგად ხარ? რამე ხომ არ დაგიშავა?
მხოლოდ თავი გავაქნიე და მის მკლავებს მივენდე
- გთხოვ სახლში წამიყვანე
არაფერი უთქვამს უხმოდ ხელში ამიყვანა, ყველასგან ჩუმად და გაუფთხილებლად ამ ყველაფერს მომაშორა
მანქანაში ჩამსვა და ქვემოთ დაიხარა, უკვე ამდენი ტირილისგან მთვლემდა მაგრამ მაინც ვიგრძენი მისი ხელი რომელიც თმებზე მეფერებოდა და მისი სიტყვები რომელიც გულს მიმთელებდა
- არავის მივცემ უფლებას რომ ზიანი მოგაყენოს
ბოლოს ვიგრძენი როგორ გამიტაცა მისგან სიბნელემ
ლიამ p.o.v
თვალებს ვერ ვუკერებდი რომ იმ ნაბიჭვარმა ხელი დააკარა ამდენი რამის შემდეგ, გაბედა და მას ხელი დააკარა
სახლში არ მიმიყვანია, ჩემთან წავიყვანე, ნამდვილად არ მინდოდა მისი მშობლების ამდენ კითხვაზე უფრო გამერთულებინა საქმე
ისე ვიყავი მის ყურებაში გართული რიმ ვერც კი გავიგე ტელეფონის ხმა
- ჰარი, რამე მოხვდა?
- ფეი სად არის?
- ჩემთანაა, ცუდად გახდა და წამოვიყვანე
YOU ARE READING
Another me
Actionდრამის გაკვეთილზე ვაპირებდი შესვლას და უცებ ის გოგო გამახსენდა, წინ რომ შემეჩეხა, ზუსტად ჩემნაირ მწვანე სვიტერში გამოწყობილი. აი, თურმე ვისში შევეშალე მისის უოტს. მწვანესვიტერიანი მანაც დაინახა და მე ვეგონე... ეს ძალიან მარტივი ახსნა იყო, არა?
Reflection 10
Start from the beginning
