No one but you(OR)The Mafia Guys[completed]

Chapter 30

အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝထဲက ျမန္မာလူမ်ိဳးစပ္တဲ့ေကာင္ေလးမလို႕ ပိုၿပီးခင္တြယ္မိခဲ့သည္။ျမန္မာစကားမေတာက္တစ္ေခါက္ပဲတတ္တဲ့သူ႔ကို ျမန္မာႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္လိုေရေရလည္လည္ေျပာႏိုင္ေအာင္ ​ေမပဲသင္ေပးခဲ့ရသည္။တစ္​ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္အရမ္းဂ႐ုစိုက္တဲ့အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။အျမဲတမ္းအလိုလိုက္အေလ်ာ့ေပးေပါင္းရသူကေမသာျဖစ္သည္။

ခမ္းကဆိုးသည္။ေပြသည္။႐ႈပ္သည္။ရည္းစားကိုတြဲစရာလက္ႏွစ္ဖက္ျပည့္ေအာင္ထားသူျဖစ္သည္။သို႔ေပမဲ့သူ႔ရည္စားေတြအားလုံး ​ေမ့ကိုေတာ့လာယွဥ္လို႔မရပါ။ေမ့ကိုထိရင္ခ်က္ခ်င္းျဖတ္ခ်ပစ္သူ။ေမလိုအပ္တဲ့အခ်ိန္တိုင္းေရာက္တဲ့အရပ္ကေျပးလာတတ္တဲ့သူ။ေမ့ကိုအားကိုးၿပီးသူ႔ရဲ႕ကိစၥမွန္သမ်ွတစ္ခုမက်န္ေျပာျပတတ္သူ၊ဘာပဲလုပ္လုပ္ေမ့ကိုတိုင္ပင္တတ္တဲ့သူျဖစ္သည္။

အခုေတာ့အားလုံးေျပာင္းလဲကုန္ၿပီ။ဘယ္သူ႔ကိုမွေမ့ထက္ပိုၿပီးဂ႐ုမစိုက္တဲ့ခမ္းကမင္းဆက္ေစတန္ကို႐ူးမတတ္ျဖစ္ေနသည္။ရင္ေတြနာရသည္။အျမဲတမ္းမာနႀကီးတဲ့ခမ္းကသခင္ေလးဆိုၿပီးဝပ္တြားေနသည္။မုန္းသည္။မင္းဆက္ေစတန္ကိုအရမ္းကိုမုန္းသည္။မရရေအာင္ခြဲပစ္မည္။ခမ္းသည့္ေမ့အတြက္သာျဖစ္ရမည္။ႀကိဳက္သလိုဆိုးခြင့္႐ွိသည့္ေမ့ရဲ႕အရိပ္ေအာက္မွာေနရင္းနဲ႔ေပါ့။

"ငါ....နင့္ကိုမုန္းလိုက္တာ"

လက္ထဲမွဖန္ကြဲစကိုလႊတ္ပစ္ကာခမ္းထိုင္ခ်လိုက္သည္။လက္ေခ်ာင္းေတြကကိုယ့္ဆံပင္ကိုယ္ဆြဲစုတ္ထားသည္။

"ဘာလို႔.....ဘာလို႔ဖမ္းထားတာလဲ"

"ခ်စ္လို႔"

မ်က္ဝန္းေသေတြနဲ႔ေမ့ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွထြက္လာသည့္အသံ

အံ့ျသမႈေၾကာင့္ခမ္းမ်က္လုံးေတြဝိုင္းက်သြားသည္။ေမသူ႔ကိုခ်စ္ခဲ့သည္လား။

"မရဘူး....နင္ငါ့ကိုမခ်စ္ရဘူးေလ"

အနည္းငယ္တုန္ရီေနေသာခမ္းအသံေၾကာင့္ေမရယ္ခ်လိုက္သည္။

"ဟဟား..ဘာလိုမခ်စ္ရမွာလဲ"

"ငါတို႔ကသူငယ္ခ်င္းေတြ"