Another me

Reflection 6

საშინლად ცუდად ვიყავი, არაფრის აღთქმა შემეძლო, მხოლოდ თავი მუხლებში მქონდა ჩადებული და გაუჩერებლი ვტიროდი

- ფეი

უცებ ნაცნობ ხმას გონზე მოვყავარ, მისი ხმის გაგონება ისე მიხარია

თავი ამოვიღე და მისი დანახვა ვცადე, მაგრამ არ გამომივიდა, ცრემლები ამის საშიალებას არ მაძლევდნენ

ვგრძნობ როგორ მიახლოვდება და ხელში როგორ ავყავარ, არ ვუძალიანდები მის ხელებში ვდუნდები და თავს მკერდზე ვადებ

- ყველაფერი კარგად იქნება, მე შენთან ვარ

ბოლოს ეს სიტყვები მახსოვს და გონებას სრული სიბნელე მიმოსავს

***

არ მახსოვს რამდენი ხანი ვიყავი გათიშული, მაგრამ როდესაც თვალები გავახილე ვიგრძენი რომ ვიღაც ჩემს გვერდით იწვა და მისი მზერა როგორი ინტერესით მიყურებდა

- რა მოხვდა?

ვცდილობ მას არ შევხედო და საუბარი ისე დავიწყო, ნამდვილად არ მინდა იმ უხერხულ მდგომარეობაში ჩავვარდე როგორშიც ბოლო დროს გავეხვიე

- სახლში მომყავდი როდესაც გაითიშე

- შეგიძლია ადგომაში დამეხმარო?

ჩემს თხოვნას უცმოდ ასრულებს და ადგომაში მეხმარება, როგორც იქნა ფეხზე ვდგავარ და ნორმანულად ვაზროვნებ

- არ მინდა ცუდი მოგონებები გაგხსენო, მაგრამ იქ რა მოხვდა?

მართალი იყო, ჩემი ქცევა ჩემთვისაც ამოუცნობი იყო,

ჩემს ცხოვრებაში ასე არ შემშინებია, შეიძლება იმიტომ რომ ჩემი ორეული მომეჩვენა, ან იმიტომ რომ მართლა არსებობს

- გახსოვს პარკში კითხვა რომ დაგისვი?

- რომ მითხარი ორეულების მჯერა თუ არა?

ჩემი კთხვით გაოცებული იყო, როგორც ჩანს გიჟი ვგონივარ

მხოლოდ თავი დავიქნიე, მზერა მოვარიდე და წინ გავიხედე