- ჩვენც ასე ვფიქრობდი
თვალების ტრიალით ვუთხარი და ჩემს ოთახში ავედით
ვერ ვიტანდი პირფერობას, რატომ გვატყუებდა როდესაც ყველაფერი ვიცოდით
მამა დედას თვალებშიც არ უყურებდა, მთელი დღე საუბარი ისე გავიდოდა რომ თვალებში არც ჩახედავდენ
გავიგონე მათი თუ როგორ ჩხუბობდნენ, მამას მისი არ სკეროდა როგორც მე, მაგრამ ამდენს ვერ გავუძელი და გარეთ წასვლა გადავწყვიტე
სწრაფად გადავიცვი სტორტული და ფანჯრიდან გადავხტი
***
როგორ ვერ ვიტან ნისლს, უფრო ის რაც ნისლს მოაქვს
ვერ ვიტან რომ ვერ ვხსნი ამოცანას და ეს ყველა ამოცანა ზუსტად ნისლს მოაქვს
ისე დავდიოდი აზრიც არ მქონდა სად მივდიოდი, როდესაც გავჩერდი და გარემო მოვათვალიერე, მხოლოდ ნისლი ფარავდა ჩემს თვალს
მაგრამ უეცრად თითქოს ნისლშივე გზა გაიხსნა და ჩემს წინ სხეული შევნიშნე რომელიც მე ძალიან მგავდა
- ჰეიი
დავუძახე რომ გამოიხედა, მაგრამ მან გზა ისე გააგრძელა ვითომ მე იქ არც ვყოფილიყავი
უკან დავევნე, რაც უფრო სისკენ მივიჩქაროდი ისიც, უფრო მშორდებოდა
ბოლოს გავჩერდი და სუნთქვა არეულმა უკეთ გადავკირდი, როდესაც შევნიშნე დავაკვირდი რომ ისიც გაჩერებული იყო და მე მიყურებდა
ტანში საშინელმა ტაომ დამაყარა, იგივე ტანსაცმელი, იგივე მზერა, იგივე დგომა
თვალები დავხუჭე და თავი გავაქნიე
არა, არ არსებობს, ის არ იქნება
პანიკაში ვიყავი და არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა
თავი მუხლებში ჩავიდე და ტირილი დავიწყე
ვიგრძენი როგორ გაიფანტა ნისლი ჩემს ირგვლივ, მაგრამ ეს არ მშველიდა
YOU ARE READING
Another me
Actionდრამის გაკვეთილზე ვაპირებდი შესვლას და უცებ ის გოგო გამახსენდა, წინ რომ შემეჩეხა, ზუსტად ჩემნაირ მწვანე სვიტერში გამოწყობილი. აი, თურმე ვისში შევეშალე მისის უოტს. მწვანესვიტერიანი მანაც დაინახა და მე ვეგონე... ეს ძალიან მარტივი ახსნა იყო, არა?
Reflection 6
Start from the beginning
