ARAF

1. Bölüm: SİYAH AY

Yeni kurguyla karşınızdayım ve çok heyecanlıyım🥺 Burayı fazla uzatmayalım, bölüm sonunda konuşalım.

Twitter'da ki yorumlarınızı #araf ile yaparsanız görüp beğenebilirim.

Beni instagram takip ederseniz sevinirim;
İnstagram: biliyoruzki

Bölüme başlamadan yıldıza basarsanız çok sevinirim, yorumlarda da buluşalımmmmm

İYİ OKUMALAR...

Yeryüzüne düşen her bir yağmur tanesinin iniltisi kulaklarımda yankılanırken bedenimin içerisinde yer alan her bir kemiğimin sızladığını hissedebiliyordum. İlk defa bedenim bu derece kendisini yorgun hissediyordu. Bacaklarımı kendime doğru çektim ve kollarımın arasında ki yastığa başımı gömdüm ama aldığım yabancı kokuyu bir kere hissettiğim anda gözlerim aniden açıldı.

Bu koku da neyin nesiydi?

Bulanık bakan gözlerimin üzerine elimi koydum ve sertçe gözlerimi ovarken bulunduğum yerde doğruldum. Dehşet şimdi yorgunluğumun önüne geçebilecek kadar artmış, kulaklarımda ki yağmur tanelerinin gürültüsü de ona eşlik etmişti. Arkamda kalan pencereye vuran her bir yağmur tanesi sanki kafama çarpıyormuş gibi sertliğini belli ederken dişlerimi birbirine bastırdım ve karşıda ki siyah büyük tabloya baktım. Neredeyse koca duvarı kaplayacak büyüklükte olan siyah tabloda hızla koşan beyaz bir at ve onun üzerinde ok ve yayını tutmuş bir adam vardı ama adamın yüzü yoktu, belirgin olan ok ve yaydı.

Üzerinde bulunduğum yataktan hızla kalktım ve hafif sersemlerken odada hızlıca bakışlarımı gezdirdim. Hemen ortada bulunan siyah yatak örtüleri darmadağın olmuş büyük bir yatak dururken sol tarafında normal pencerelere oranla çok büyük bir pencere vardı ve yağmur tanelerini üzerine çekerken sadece kulaklarım uğulduyordu. Neredeydim ben? Başımı çevirdim ve pencerenin yanında bulunan büyük gömme dolabı gördüm. Siyah ahşap kapakları olan bir dolaptı ve hemen yanında siyah boydan boya bir ayna yer alıyordu. Aynanın üzerine düşen yarım yansımamla birkaç adım attım ve o an kendimi gördüm.

Dağınıktım.

Darmadağınık.

Üzerimde bana ait olmayan kırmızı ihtişamlı bir elbise yer alırken bazı yerlerinde ufak sökülmeler vardı. Saçlarım... Kendince dalgalı ve uzun olan siyah saçlarım birbirine girmiş, az da olsa kabarmışlardı. Yüzüm solgun görünüyor, göz altlarımda ki morarmalara alışkın olmama rağmen onların da kendini bugün ayrıyeten belli ettiklerin düşünüyordum. Ayaklarımın altında ki sızıları yeni yeni anlarken bir an bu odada kendime yabancı gibi hissettim. Ben kimdim ve böyle bir odada ne işim vardı? Bu ev kimin eviydi? Ben neden hiçbir şeyi hatırlamıyordum?

Gökyüzü bir kere gürlediğinde ince tül perdelerden içeriye ışık girdi, aynada ki karanlık yansımamı daha net belli etti. Kapıdan ufak bir tıkırtı sesi geldiği anda kendimi aniden kapının arkasına doğru adımlarken buldum. Kimdi bu gelen? Kaşlarımı biraz daha çatarken beyaz kapının arkasında durdum ve sırtımı her an atağa geçecekmiş gibi yarım bir şekilde soğuk duvara yasladım. Elbisenin etekleri sızlayan ayaklarımın altına girdiğinde daha çok canım acıyordu. Kapı yavaşça açıldığı için oluşan gıcırdama sesi pencereye çarpan yağmur sesi tarafından yutulurken elimi kaldırdım ve kapının arkasında görünecek kişiyi merakla bekledim.

Nerede olduğumu bilmiyordum ve kendimi korumak zorundaydım. Kim tarafından kaçırılmıştım? Ya da tüm bu olanlar bir plan doğrultusu içerisinde miydi? Dişlerimi birbirine bastırdığımda bir kızın profili görüntü alanıma girdi ve o an hiç düşünmeden ilk önce havada ki elimi dudaklarının üzerine kapattım, ardından kızı kendime doğru çektim. Kızı sağ elimle sertçe göğsüme bastırırken sol elimle kapıyı gürültülü bir şekilde kapattım ama evde başkaları da varsa yağmur sesinden kapıyı duyacaklarını zannetmiyordum. Ya da duymamalarını ümit ediyordum? Kapının üzerinde ki kilide bastıktan sonra kızın başını omzuma yatırdım ve eğilerek onun yüzüne baktım. Gözleri kocaman olmuş bir şekilde bana bakarken elleriyle dudaklarının üzerinde olan sağ elimi çekmeye çalışıyor, başarısız oldukça da ayaklarını yere sertçe vuruyordu.