İsimsizler

Bırakma Beni

Eve geldiğimizde kapı açıktı ve etrafta koruma yoktu.
Hızla eve girdim.

"Anne neredesin! Ses ver!" diye bağırdım.  Salona girmem ile gördüğüm sahne ile gözlerimi kapadım.

Annem kanlar içinde yerde baygın yatıyordu. Göğsü az da olsa hareket ediyordu. Yani nefes alıyordu.

"Bora yardım edin annemi kaldıralım. Hastaneye götürelim." dedim.

Bora ve Berke annemi kaldırmak için kollarından tutarken gözlerim doldu.

Boralar annemi arabanın arka koltuğuna yatırınca bende arka koltuğa oturdum ve annemin kafasını kucağıma koydum.

Bartu arabayı hızla sürerken annemin elini tuttum.

"Anne lütfen bırakma beni. Lütfen." dedim zorlukla.

Gözümden yaş akarken annemin elini öptüm.

Hastaneye varınca hızlıca arabadan indim ve "Doktor var mı! Acil birisi buraya baksın! Ağır yaralı bir hastamız var! Hamile!" diye bağırdım.

Sağlık personelleri sedye ile geldi ve annemi sedyeye yatırdılar.

"Hemen üçüncü ameliyathaneyi hazırlayın." diyen doktor ile annemi ameliyathaneye götürdüler.

Üstüm annemin kanı ile boyanmıştı. Kardeşimi karnında taşıyan annemin kanı ile.

Herkes buraya gelince  Mafyalığı bırakmıştım ben değil mi?" diye sordum.

"Evet." diyen Bora ile "İkinci silahını bana ver." dedim.

Bora ikinci silahını bana verince "Mafyalıktan uzaklaşmak işe yaramadı. Sahalara dönme vakti geldi." dedim.

"Harbi mi lan?" diye soran Deren ile "Harbi lan." dedim.

"Bartu biliyorum sana söz verdim. Kardeşimi babasız bırakmayacağım diye. Ama onu döven bir babadansa babasız olması daha iyi. Şimdi o şerefsizi bulacağım, ve doğduğuna pişman edeceğim." dedim.