Chapter 2

63 7 0
                                    

At exactly 7 PM, we are all gathered in our dining area to have our supper for our dinner. When we're at the middle of our eating session, papa said something.



"Dalawang buwan nalang ang bibilangin at ako'y mangingibang bansa na," aniya. All of the sudden I felt sting on my heart.



"Papa, b-bakit napaka bilis naman? Akala ko ba, kaya tayo lumipat dahil para mapalapit kami kina lolo at lola?" May pagtatampong sambit ko. Ayoko ng ganitong sitwasyon, para bang gusto ko nalang matapos ito.



I receive nothing but silence, tanggap ko na ito dahil ang sasabihin nila ay para sa kinabukasan namin ni kuya. When I'm finished, I stood up then leave without saying anything. Wala naman kasi akong magagawa para pigilan sya, desisyon nila iyon at wala akong magagawa kundi unawain at suportahan sila.



"Rid, pasok ako sa kwarto mo," ani kuya. Hindi ko alam kung nagpaalam ba sya or nagsabi lang, nang makita ko sya ay ngumiti lang sya sakin at tinabihan akong nakaupo sa kama.



"Bakit ka naman nandito? Kung sasabihin mo yung tungkol kay papa, naiintindihan ko sya. Kaya anong----" potangena, bastos, epal, yawa.



"Tanga, nandito ako kase sasabihin ko sayo na bukas ng gabi pupunta tayo ng court dahil may basketball league at kasali ako doon, syempre kailangan nandoon ka dahil alila kita." Sabi nya at wala akong gana para makipagtalo. Napairap ako at napabuga ng hininga.



"Bakit kailangan na kasama ako? E pota kuya bangko ka lang naman!" Naiinis kong sabi kaya naman binatukan nya ako, potang--- ang sakit non!



"Sasamahan mo si Diara, at syempre isisigaw mo ang pogi kong pangalan," he winked at me, yuck. Diara, e tita kaya namin yon! Ewan ko pero I hate her aura. Kung makalapit sya kay kuya akala mo hold-upper. San kaya sya napulot nila lolo, para dyang pinaglihi sa bubble gum.



"GO DENVER! DENVER! GO! GO!" Irit ni bubble gum, arghh! Kung icheer nya si kuya akala mo naman malaki ambag ni kuya sa loob ng court, tumatakbo lang naman sya tapos kapag nasa kanya na yung bola, ipapasa naman nya sa kakampi nya pero nakaka 3 points naman sya, well dapat lang dahil nag-effort ako para panoodin sya at maya-maya sumenyas ng time out ang kabilang team.



Tinapik ako ni bubble gum, "Yngrid, tingnan mo yon oh! Akin yung naka kulay blue, ang gwapo!" Sabi nya sabay turo doon sa dalawang lalaking nag-aagawan ng bola para ishoot ang bola sa basketball ring, sabagay may itsura nga naman yung naka kulay blue na shirt pero naagaw ng pansin ko yung kasama nyang naka kulay red na sweat shirt.



Hindi sila players dahil hindi naman sila naka jersey pero bakit ang lakas ng appeal nya? Then I saw how he licked his lower lip and I noticed that he has a scar on his lower lip, beautiful scar. I'm so amazed on that scar, it's so unique.



"Sige, sakin naman yung kasama n'yang naka sweat shirt," then I focused my sight on him again. If only I dont have Theo, I will grab this opportunity to give him a show, but no because I will let this pass.



"Maharot! Gusto mo kunin ko name nya? Ipapakilala kita. Alam mo bang player din ang dalawang iyan? Pero next league pa sila dahil junior pa sila," oh? So may age limit na sinusunod ang bawat league? Hmm, next time I will clear my schedule just to watch his game.



"D, nagugutom ako. Samahan mo akong bumili ng snacks then bibilhan ko na din si kuya ng water," then Diara followed me. At least hindi ako na bore dahil he caught my attention.



We bought popcorn, burgers, our drinks, then water for kuya. I made my decision, I will support him now on his game because I know I'm going to see that guy with a unique scar on his lips.



"Nice game, Denver!" Diara cheered him again. Baka 'pag tapos ng game nito sobrang laki na ng ulo ni kuya. I sipped on my drink then ate my popcorn. I dont usually watch his games, but this time I am now willing to stand and cheer for him.



It's already fourth quarter, and the scores are 98 - 96, shit. If they did'nt to their best, they will lose! I gazed on the screen then the time is ticking! 10 fucking seconds, the aura of the crowd are obviously intense.



Habang ang bola ay nasa kalaban, ako ang kinakabahan para kina kuya. Tumakbo ng mabilis si kuya para agawin ang bola kay Madrid pero napasinghap ako dahil natapilok si kuya, shit! He's having an ankle sprain. But to my surprise, I heard the loud sound and it's the sign that the game is over and I removed my gaze on my kuya and, I saw the ball hanging on the basketball ring and slowly falling into the ground, that's it!



"Three points for number 12, Mr. Viaros!" The umpire said and scored it to my kuya's team. Holly cow! They did it! Our team made it!



It's 98 - 99, we fucking won!



"We're now going to proceed to the championship!" Says the happy coach then
He request a team hug and congratulate everyone.



"Tomorrow, let's throw a night out party everyone! And be fucking wasted! Yeah," the team cheered for their success again and again.


They look so cheerful, and that's a great job for them.



"Kuya, you know you can't have a celebration with them tomorrow night, right?" I clearly reminded him and force himself to nod.


:)

Dribbling Heartbeats (Gambol Series #1)Where stories live. Discover now