ဦးဝမ္ေလာ့ကြမ္၊ မ်က္မွန္ကို တစ္ခ်က္ပင့္တင္ၿပီး၊ Computerကို ပိတ္ကာ၊ အေၾကာေလ်ွာ့လ်က္ႏွင့္.....
"အိပ္သြားၿပီ၊ Companyခြဲေရာ အဆင္ေျပခဲ့ရဲ႕လား ရီေပၚ"
"အဆင္ေျပသြားပါၿပီ၊ Companyရံုးခြဲကိစၥ ေနာက္မွ ေျပာမယ္ေနာ္ ပါး၊ ခုေတာ့ က်န္႔က်န္႔ကို သြားေခ်ာ့လိုက္ဦးမယ္"
"ေအး၊ ေအး"
ပါး ေျပာသည္ကို ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး၊ က်န္႔က်န္႔နဲ႔ သားေလး႐ွိရာ အိပ္ခန္းဆီ အေျပးေလးသြားမိသည္။ မ်က္ႏွာေပၚ၌ အျပံဳးခပ္ႀကီးႀကီးက ခ်ိတ္ဆြဲလ်က္၊ တစ္ပတ္လံုး ပင္ပန္းထားသမ်ွ၊ ခ်စ္ရတဲ့လူသားေလး(2)ေယာက္၏ မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ရလ်ွင္ပင္၊ ပင္ပန္းထားသမ်ွေတြကို စုပ္ယူလိုက္သလို ျဖစ္ရပါသည္။
"ေဒါက္...ေဒါက္"
"က်န္႔က်န္႔...က်န္႔က်န္႔"
အခန္းတံခါးေလးကို ေခါက္ၿပီး ေအာ္ေခၚလိုက္ေပမယ့္၊ ထူးသံမလာ...
"က်န္႔က်န္႔ေလးေရ...ကိုယ့္ကို တံခါးဖြင့္ေပးပါဦး"
"ေဒါက္...ေဒါက္...ေဒါက္"
"သားေလးေရ...က်န္႔က်န္႔"
"ေခ်ာက္..."
အခန္းတံခါးေလး ပြင့္လာသျဖင့္၊ အခန္းထဲဝင္ဖို႔ ေျခလွမ္း လွမ္းလိုက္လ်ွင္ဘဲ.....
"အင့္..."
ေစာင္ႏွင့္ေခါင္းအံုးေလးက၊ လက္ထဲ ေရာက္႐ွိလာ၏။ ထို႔ေနာက္ ေ႐ွာင္က်န္႔က အခန္းတံခါးျပန္ပိတ္ၿပီး.....
"ဧည့္ခန္းမွာ သြားအိပ္၊ ေသာ့ဖြင့္ၿပီး ဝင္လာဖို႔ မႀကိဳးစားနဲ႔၊ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ဆိုးမေျပမခ်င္း ဒီမွာ လာမအိပ္ရဘူး"
"က်န္႔က်န္႔...တံခါးဖြင့္ပါဦးကြာ၊ ဒီလို မေျပာပါနဲ႔ တံခါးေလးေတာ့ ဖြင့္ပါဦး၊ ဧည့္ခန္းထဲက Sofaမွာေတာ့ မအိပ္ခ်င္ဘူး၊ အိပ္ခန္းထဲက Sofaမွာပဲ အိပ္မယ္ေလေနာ္...ေနာ္"
"ခင္ဗ်ား၊ ဒီအခန္းထဲ ေျခတစ္လွမ္းလွမ္းတာနဲ႔ တစ္ခ်က္ပဲ"
"အာဘြား ေပးမွာကိုေျပာတာလားဟင္၊ အဲ့ဆို ကိုယ္ ဝင္လာၿပီေနာ္"
Part-30
Start from the beginning
![ရှင်သန်ရာ မျှော်လင့်ရင်ခွင်ဆီ[Completed]](https://img.wattpad.com/cover/234017483-64-k533474.jpg)