ရှင်သန်ရာ မျှော်လင့်ရင်ခွင်ဆီ[Completed]

Part-30

   ကားျပင္ေနၾကေသာ တပည့္(2)ေယာက္က၊ ဝမ္ရီေပၚကို ဂ႐ုဏာသက္စြာ လွမ္းၾကည့္ၾက၏။ အလင္းေရာင္အားနည္းကာ အေမွာင္ႀကီးစိုးေနသျဖင့္၊ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဝိုးတိုးဝါးတားသာ ျမင္ရေလသည္။

   "ေတာ္ေသးတာေပါ့. . .ဆရာရယ္၊ ဆရာတစ္ေယာက္တည္းဆို ဒုကၡေရာက္ေနမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ပါလို႔တာေပါ့၊ ဂီယာေဖာက္ခ်တာ. . .ကလပ္ဘရိတ္လဲတာ အခ်ိန္အေတာ္ကုန္တာ၊ ခုေတာင္. . .နည္းတဲ့အခ်ိန္လား ကုန္သြားကာ"

   တပည့္တစ္ေယာက္က ကားေဘာ္ဒီေအာက္ပိုင္းမွ၊ ထြက္လာရသျဖင့္ ေညာင္းညာေနေသာေၾကာင့္ ကိုယ္လက္လႈပ္႐ွားမႈျပဳကာ၊ ေျပာရင္း "ဝါး" ခနဲ တစ္ခ်က္သမ္း၏။

   "ဟား. . .အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္၊ တစ္ခ်ိဳတည္း အိပ္ခ်လိုက္ရမွာပဲ ပင္ပန္းသြားၿပီ၊ ကားျပင္ၿပီးပါၿပီ ဆရာ"

   "ငါ့မွာလဲ မင္းတို႔ ပါလာလို႔ ေတာ္ေသးတယ္၊ ေနာက္မို႔ဆို ငါတစ္ေယာက္တည္း ဒုကၡျဖစ္ေနမွာ"

   တပည့္(2)ေယာက္က ရယ္ေလသည္။

  "က်န္႔က်န္႔၊ ငါ့ကို စိတ္ဆိုးေနတာနဲ႔ ခုက အိမ္ျပန္ေနာက္က်ျပန္ေတာ့၊ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ဆိုးျပန္မလဲ မသိဘူး"

  "ဗ်ာ"

  တပည့္(2)ေယာက္မွာ၊ အံ့ဩလြန္း၍  ပါးစပ္အေဟာင္းသား၊ မ်က္လံုးအဝိုင္းသား ျဖစ္သြားရ၏။

  တစ္စံုတစ္ခုကိုလည္း၊ ဒက္ခနဲ သေဘာေပါက္သြားၾကကာ.....။

  "ဘာမွ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ Boss၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကူညီပါ့မယ္"

   ထို႔ေနာက္ ဆရာ/တပည့္(3)ေယာက္ Beijingသို႔ ကားေလးကို၊ အေျပးႏွင္ကာ၊ ထိုေနရာမွ ေမာင္းထြက္လာၾက၏။

----------

   Beijingအိမ္သို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္၊ ဆရာသမားက အိမ္ထဲသို႔ လွစ္ခနဲ၊ ေျပးဝင္သြား၏။ သူတို႔လဲ အိမ္ထဲသို႔ လိုက္ဝင္၏။

  ဧည့္ခန္းထဲတြင္ စားရင္းေတြထိုင္စစ္ေနေသာ ပါးက၊ သူ႔ကို ျမင္သည္ႏွင့္.....

  "သားက်န္႔၊ စိတ္ေကာက္ေနတယ္ သြားေခ်ာ့လိုက္ဦး"

  "ဟုတ္၊ သားေလးေရာ"