"Ok...Ok ကိုယ္မစေတာ့ဘူး၊ ခ်စ္တယ္ က်န္႔က်န္႔၊ အရင္အခ်ိန္ေတြအတြက္ပါ ကိုယ္ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပိုပိုၿပီး ခ်စ္ေပးမွာပါ"
ေ႐ွာင္က်န္႔ ရီေပၚကို မ်က္ေစာင္းထိုးမိသြားသည္အထိ ၾကည္ေမြ႔ခဲ့ၿပီ။
အခ်စ္ကေပးေသာ ရင္ခုန္မႈက ဘယ္ေလာက္ျပင္းထန္ အားေကာင္းလိုက္သလဲေနာ္။
"ဘာလို႔ မ်က္ေစာင္းထိုးတာလဲ"
"ခင္ဗ်ား စကားတတ္လို႔"
"မတတ္ဘူး၊ တစ္မ်ိဳးတည္း ေျပာမွာ၊ သိလား"
"ဘယ္သိမလဲ"
"ေလးလံုးတည္းေလကြာ"
"ဟင့္အင္း၊ မသိပါဘူးဆို"
"အရမ္းခ်စ္တယ္၊ က်န္႔က်န္႔"
ရီေပၚက ေ႐ွာင္က်န္႔၏ နားနား တိုးတိုးကပ္ေျပာလိုက္ျခင္းပင္။ ရီေပၚက ေ႐ွာင္က်န္႔ ပခံုးေလးကို အသာအယာလွမ္းဖက္ၿပီးလ်ွင္.....
"သြားၾကစို႔ က်န္႔က်န္႔ေနာ္၊ ကိုယ္တို႔ မိသားစုေလး ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြ ဖန္တီးၿပီး အတူတူေနၾကရေအာင္ေနာ္"
ေ႐ွာင္က်န္႔၊ မ်က္ရည္ေလးေတြဝိုင္းလ်က္ႏွင့္ ေခါင္းညိတ္မိသည္။
"ခက္ပါလား"
လူႀကီးမို႔ စကားလံုးအျဖစ္ ဤမ်ွသာ ထြက္ခဲ့ေသာ္လည္း ရင္ထဲမွာေတာ့ မီးေတြ ေတာက္ေလာင္ေနသလိုပါပဲ။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုးနာရီေတာင္ ထိုးေနၿပီ။
"ဒီေလာက္ထိလုပ္သြားဖို႔ လိုလို႔လား"
ဦးေ႐ွာင္ေဝ Companyကေန ခ်က္ခ်င္းထျပန္လာခဲ့သည္။ ဦးခ်န္ကို ထပ္ခါထပ္ျပန္ေမးေပမယ့္ ဒီစကားကိုပဲ မခ်ိဳ႕မယြင္း ၾကားေနရသည္။ ေ႐ွာင္က်န္႔ ဒီေလာက္ထိ လုပ္သြားမယ္လို႔ သူ လံုးဝမထင္ခဲ့ေပ။
"ဦးခ်န္ အဲဒီမွာကတည္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္ရင္ ေကာင္းမွာ"
"ငါလဲ....."
"ဦးခ်န္အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလိုျဖစ္မွာပဲ၊ ျပန္ဆိုျပန္လာရမွာ ဦးခ်န္အလုပ္ပဲဟာ၊ ကြၽန္ေတာ္ကလဲ ဟိုမွာ အစည္းအေဝးခန္းဝင္ေနလို႔ ဖုန္းပိတ္ထားလိုက္ေတာ့ လြဲကုန္တာေပါ့"
Part-27
Start from the beginning
![ရှင်သန်ရာ မျှော်လင့်ရင်ခွင်ဆီ[Completed]](https://img.wattpad.com/cover/234017483-64-k533474.jpg)