Zonder gedag te zeggen verliet hij hun levens. Nog nooit had ze gedacht dat dit zou gaan gebeuren. Dit hoort toch niet zo? Nog nooit had ze geweten dat ze zoveel tranen had. Huilen leek het enige wat ze kon. Haar warme tranen bedekten haar gezicht. Ze moest sterk zijn voor zichzelf. Waarom had hij hun verlaten? Waarom koos hij voor haar? Vragen. Het waren vragen zonder antwoorden. Ze hadden wel antwoorden, maar niet de antwoorden die zij wilde horen. Haar gesnik vulde de ruimte. De muren huilden met haar mee. Ze wilde geen woord horen. Ruzies zijn er niet geweest. Of toch wel? Waren er misschien wel ruzies? Was ze zo naïef dat ze dat niet had opgemerkt? Nee er waren geen ruzies. Hij verliet hun. Terwijl de tranen bleven rollen over haar wangen, voelde ze zich verstikt in haar lichaam. Ze moest hier weg. De muren hadden medelijden. De voordeur ging open en weg was ze. Rennen. Dat was het enige wat ze kon. Buiten adem, maar ze bleef door rennen. Uiteindelijk viel ze neer in het parkje. Het gras onder haar knieën. Waarom gebeurde haar dit? Waarom huilde ze zoveel? Vragen. Het waren vragen zonder antwoorden. De regen viel met bakken uit de hemel. Vluchten. Ze wilde hier weg. De regendruppels vielen op haar hand. Was het allemaal haar schuld? Haar tranen smolten samen met de regen. Het enige wat ze nog hoorde, was het vallen van de regen. Het vallen van haar tranen versmolten met de regendruppels.
