"ကိုကိုရယ် ဘယ်တွေသွားနေတာတုန်း
ဖုန်းလဲမကိုင်ပဲနဲ့"
နေ့တဝက်လောက်ထိကိုကို့ကိုရှာနေမိသည်
ဗိုက်ကဆာနေပါပီဆို စောင်ပိုက်ဆံကမပါဘူး
ကောက်ရလိုကောက်ရငြား လမ်းဘေးကိုမျက်စိဝေ့သော်လဲမတွေ့
အားးးး ဗိုက်ဆာတယ်
ကိုကိုရေ! ဘယ်မှာတုန်း!
••••••••••••
"သား... ဂျောင်ကု
ဘယ်ကပြန်လာတာတုန်း"
"လမ်းထိပ်ကဂိမ်းဆိုင်သွားတာလေ"
"ထယ်လေးလာသေးတယ်
သားကိုရှာမယ်ဆိုပီးထွက်သွားတာပဲ
သားကိုဖုန်းမဆက်ဘူးလား"
"ခဏ!... ဖုန်းဆက်ထားတာပဲ
သွားတာကြာပီလား"
"မနက်ထဲကပဲ အခုဆိုအိမ်များပြန်ရောက်နေပီလားပဲ သွားကြည့်လိုက်ပါအုံးသားရယ် ထယ်လေးကသားကိုစိတ်ပူနေတာ"
"ဟုတ်ဟုတ်"
ထဟ့်အိမ်သို့လိုက်သွားကြည့်တော့
ထယ်ကကျွန်တော့ဆီသွားတယ်ဟု ထယ့်မေမေကပြောလေသည်
စိတ်မပူရအောင်ပြောခဲ့ပီး
ထယ့်ကိုရှာပုံတော်ဖွင့်ရလေသည်
ထယ်လေးပိုက်ဆံမပါသွားဘူး
မနက်စာလဲမစားရသေးဘူးဆိုတဲ့စကားကြောင့် စိုးရိမ်မှုတွေကအတိုင်းမသိ
၁နာရီခွဲဆိုတော့ နေကလဲအတော်ပူ
ဟိုဟိုဒီဒီ လမ်းမထက်ရှာနေရင်းက
Busမှတ်တိုင်လေးတစ်ခုကအရိပ်ငယ်လေးကိုတွေ့တော့မှ စိတ်အေးသွားရသည်
အပြေးလေးသွားလိုက်ကာ
"ထယ်~"
"ကို ကို~~"
"ထယ် ! ထယ် !!
ထယ်လေး သတိထားပါအုံး"
နီးစပ်ရာဆေးခန်းသို့အမြန်ပြေးသွားလိုက်တော့
"အစာလွန်သွားပီး အားပျက်သွားတာပါ
မစိုးရိမ်ရပါဘူး ဆေးသွင်းပေးထားပါတယ် ခဏနေသတိရလာပါလိမ့်မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ကျေးဇူးပါ"
"အော်..! လူနာကအစာအိမ်ဖြစ်ချင်နေတော့ အစားသေချာကျွေးပေးပါ"
"ဟုတ်ကဲ့ဆရာမ"
"ကိုကိုတောင်းပန်ပါတယ်ကွာ
ထယ်လေးခံစားနေရမှာစိုးလို့စာမေးပွဲအကျခံလိုက်တာပါ ထယ်လေးစိတ်မချဖြစ်နေမှာစိုးလို့ ဒါပေမယ့်ကိုကိုဘယ်လိုပြောထွက်ပါ့မလဲ ထယ်ကကိုယ့်ကိုယ်ကိုအပြစ်တင်နေမှာပေါ့ ကိုကိုတောင်းပန်ပါတယ်နော်"
part 10
Start from the beginning
