Nawet tam gdzie czeka mnie inny świat, nigdy cię nie zapomnę

Czas

Zostało mi jakieś siedem miesięcy. Dwadzieścia siedem tygodni na własne zakończenie, które miało wyglądać całkiem inaczej. Miałam dożyć studiów, założenia rodziny, wielu awansów w pracy, dorastania i sukcesów moich dzieci oraz wnuków. Takie mniej więcej miało być moje życie. Nie ma w tym planie żadnej białaczki, ani naświetlania czy innego cholerstwa, które podawali mi bym mogła dłużej żyć. Nie wyzdrowieć, bo to w tym przypadku nie jest to możliwe. Najtrudniejsze było się z tym pogodzić. To jedyne co mogłam zrobić i żyć dalej.

Pamiętam jak trzy lata temu dowiedziałam się że jestem chora. Zamarłam wtedy bez ruchu. Miałam jakieś 17 lat. A lekarz który mi to przekazał wymamrotał tylko słowo "przykro mi ". Co było dla mnie jednoznaczne. W czasie badań miałam dwa rozwiązania: białaczka albo pomyłka lekarzy. Do mnie to nie dochodziło. Mój świąt kręcił się wokół chłopaków, imprez i kosmetyków. Miałam zacząć niedługo być pełnoletnią a nie chora na białaczkę...

Doktor próbował wyjaśnić jak wygląda proces leczenia. Zareagowałam pewnie tak jak większość ludzi w podobnej sytuacji. Po prostu wyszłam. Moja mama za mną. Oczywiście przeprosiła lekarza za moje zachowanie. No ale jak ja miałam się poczuć i co zrobić?! Powiedzieć :"Dobrze, jasne to kiedy pierwsze leki ?!"

Musiałam odreagować. Więc zrobiłam mocny makijaż, loki i założyłam moją ulubioną czarną sukienkę. Po czym wymknęłam się z domu i ruszyłam z przyjaciółką na imprezowy podbój nocy.

Piłam dużo i tańczyłam do bólu. Bawiłam się jakby jutra nie było. Bo tak jakby nie było, nie takiego normalnego. To co miało nadejść było przerażające i zupełnie mi obce. Dlatego szalałam całą sobą do rana.

Po powrocie wdrapałam si do łóżka mamy i płakałam. Kiedy się uspokoiłam, zabrała mnie do szpitala i wszystko się zaczęło.

Wszystkie te rozmowy i wiadomości przyjmowałam z trudem. Nadal nie czułam się na siłach by to zaakceptować i poddać się leczeniu. Czy w ogóle będę gotowa się z tym pogodzić. Od tamtego czasu, liczyła się każda sekunda, minuta a już zwłaszcza godzina. Czas u mnie był jak złoto -trudny do zdobycia.