44. Το Ταξίδι της Ψυχής

Start from the beginning
                                    

Έπειτα, το φως Του δυνάμωσε τόσο πολύ, έγινε ένα μαζί του και κάλυψε τα πάντα γύρω του. Για λίγη ώρα δεν έβλεπε τίποτα πέρα από ένα απέραντο λευκό. Έπειτα το τοπίο άρχισε να ξεκαθαρίζει. Μπροστά του απλώθηκε ένα λιβάδι με καταπράσινο χορτάρι, δέντρα και ανθισμένα λουλούδια. Μια γυναίκα κατάξανθη και ντυμένη με ένα λευκό μακρύ φόρεμα εμφανίστηκε και άρχισε να προχωράει προς το μέρος του.

Όταν πλησίασε αρκετά κοντά, τη γνώρισε αμέσως: ήταν η μητέρα του, πιο νέα από ότι τη θυμόταν όταν πέθανε. Κρατούσε κάτι στην αγκαλιά της. Η χαρά και η αγαλλίαση που την έβλεπε ήταν απίστευτη.

«Μαμά;» είπε κι έκανε να πάει να την αγκαλιάσει, όμως εκείνη σήκωσε το χέρι της και τον σταμάτησε.

«Μη.» του είπε. «Αν περάσεις από αυτή την πλευρά, δεν θα υπάρχει γυρισμός. Πρέπει να είσαι απόλυτα σίγουρος ότι θες να φύγεις για πάντα από τον κόσμο σου.»

«Πού βρίσκομαι;» τη ρώτησε.

«Είσαι κάπου ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο. Ο χρόνος στη Γη έχει παγώσει καθώς οι γιατροί προσπαθούν να σε επαναφέρουν. Τώρα είναι επιλογή σου το αν θα περάσεις σε αυτή την πλευρά και θα έρθεις μαζί μου, ή αν θα γυρίσεις πίσω στη ζωή. Όμως, Λεωνίδα, δεν θα ήθελα να έρθεις μαζί μου.»

«Δηλαδή.... αν έρθω μαζί σου...» ρώτησε διστακτικά εκείνος. «...αυτό σημαίνει ότι θα πεθάνω;»

Η μητέρα του ένευσε.

«Ναι. Είναι ωραία εδώ βέβαια. Όμως έχεις πίσω στη Γη άτομα που σε χρειάζονται και θα πονέσουν πολύ αν σε χάσουν. Έχεις την Έλσα, την Άννα, τον πατέρα σου...»

«Μου φαίνεται απίστευτο ότι σε βλέπω ξανά.» της είπε. «Μου λείπεις, μαμά. Σε όλους μας.»

«Κι εμένα μου λείπετε όλοι, Λεωνίδα. Όμως, με παρηγορεί η σκέψη ότι θα σας ξαναδώ κάποια μέρα, ελπίζω μετά από πολλά χρόνια.»

Χαμογέλασαν ο ένας στον άλλον. Ο Λεωνίδας ήθελε τόσο πολύ να περάσει και να πάει σε εκείνο το όμορφο, γαλήνιο μέρος... όμως η μητέρα του είχε δίκιο. Η υπόλοιπη οικογένεια του στη Γη τον είχε περισσότερη ανάγκη.

«Τι κρατάς εκεί;» τη ρώτησε έπειτα.

Η μητέρα του έγειρε το μπογαλάκι προς το μέρος του και του έδειξε ένα πολύ μικρό μωρό.

«Αυτό είναι το αδελφάκι σου, που το έχασα πριν καν γεννηθεί.»

«Ναι, θυμάμαι που μου μίλησε για αυτό ο μπαμπάς όταν ήμουν δώδεκα. Λυπήθηκα πάρα πολύ.»

Μυστικά του Μέλλοντος #scifi2020Where stories live. Discover now