Sevgili Canlarım! Ben Betül ve bu kitap da benim ilk eserim.Umarım beğenirsiniz.İyi seyirler <3 Yukarıdaki müziği açmayı unutmayın,sizleri daha şimdiden seviyorum ve seveceğim...
_ _
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Hiç bilmediğim bir şehrin, hiç bilmediğim bir sokağında ,bu tüm bilinmezlerin içinde tanıdık gelen tek birşey var.O da kulağımda ki o sesin sahibi...
"Örttüm, gecenin üstünü sen uyurken." diyor sesin sahibi. "Kokladım sabahı en saf yerinden...Bir sen miydin yoksa bana iyi gelen..." diye devam ediyor.
Şu anda bu satırları okuyan kişi!Sen de en az benim kadar yalnız olmalısın ki, bu satırları okuyorsun.Hatta belki de ağlıyorsun...Şimdi ağlamayı bırak, gözyaşlarını sil ve müziğe odaklan,benim hikayem başlıyor...
"Hey,sen!Sen de kimsin?Demek sonunda tuzağımıza düştün." Duyduğum yabancı sesin sahibini gördüğümde bir garajın içine girdiğimi farkettim.Kafamdaki düşüncelerin hala etkisinde olduğum için yabancının ne demek istediğini anlamamıştım bile...
"P-pardon.Ben buraya yanlışlıkla girmişim.B-ben arkadaşımın evini arıyordum." Adam pispis sırıttı.
"Demek ,arkadaşının evini arıyordun?" dediğinde 'evet' der gibi kafamı salladım.
"Ben senin arkadaşının evini aradığını bilmez miyim?Hem de arkadaşının evini arayan bir Hırsız!" Ben daha neye uğradığımın farkına varmadan , adam beni arkamdan sarmıştı bile.Bana 'Hırsız'demişti!Hırsızmış!Pis Adam.Tek yaptığın şey iftira atmak.Aynen ben hırsızım!Ve daha 15 dakika önce geldiğim bir şehirde ilk işim bir garaja girip bir şeyler çalmak oldu!
"B-ben bir hırsız değilim!Lütfen beni bırakın." diyebildim adamın kollarının arasında.Adamın yüz ifadesini göremiyordum ama büyük bir kahkaha attı.Bol samimiyetsiz bir kahkaha!
"Ah,hadi ama,benim minik hırsız dostum.İkimizde bu garajdan araba malzemeleri çaldığını adımız gibi biliyoruz...Ad demişken...Uraz Bey'in garajının düzenli mesai yapan hırsızını tanımak isterim." dediğinde beni bir yandan lüks bir binaya sürüklüyor bir yandan da ardı arkası gelmeyen sorularını sormaya devam ediyordu -tabii cevapsız kalan sorularını- Adamın kollarından ne kadar kurtulmaya çalışsam da bir etkisi yoktu-bir yandan da telefonuyla uğraşmasına rağmen- Adamın gücüne hayrandım.Ama çenesine değil...
En sonunda girdiğimiz lüks binanın 3. katında beni kollarından aşağı indirdi -Binlerce şükür olsun ki- Hala konuşmaya devam ediyordu.Geveze Adam!
"Şimdi hesap vermen gereken bir Duvar Bey var.Seni o adama bırakıp eve gitmem lazım.Uraz Bey'in hırsızını yakaladığıma göre tatlı bir uykuyu hakettim." Hala susmayacağını düşünüyordum ki zile bastı.Ve zile basar basmaz koşarak merdivenlerden aşağı inmeye başladı.Ne yaptığını zannediyordu bu adam!Önce beni buraya kadar sürükledi.Şimdi de kaçıyor muydu yani?
"Hey!Gelsene nereye gidiyorsun? Ben adama ne diyeceğim?Ben hırsız değilim ki." diyordum ki,evin kapısı açıldı.
Ela gözlerin sahibiyle gözlerim buluştuğunda yüz ifadesini sezmeye çalışıyordum ki beni ani bir hareketle eve alıp kapıyı kapattı ve sırtımı duvara yasladı.Ne yaptığını zannediyordu bu adam, daha benim nam-ı değer 'garaj hırsızı' olduğumu bile öğrenmemişti.Acaba öğrense ne yapardı?Tam konuşacaktım ki eliyle ağzımı kapattı.
"Şimdi,bana, garajımda ne halt yediğini, birkaç cümleyle anlatıp buradan defolup gidiceksin!Ne kadar erken başlarsan, o kadar erken gidersin." diye tok bir sesle mırıldandığında,cümleleri yüzüme bir tokat gibi vurulmuştu.İşte o an düştüğüm durumun farkına varmıştım.Demek bu bekçi olduğunu tahmin ettiğim adam,çocuğa çoktan haber vermişti.
"B-ben..." diyebildim titreyen sesimle. "Ben hırsız değilim, sadece kaybolmuştum." Gözyaşlarım benden izinsiz çoktan dökülmeye başlamıştı bile.Uraz denilen çocuk sanki önünde bir kişi ağlamıyormuş gibi,istifini bozmadan bana bakmaya devam ediyordu.
"Seni dinliyorum?"
"Lütfen..." diye mırıldandım hala titreyen sesimle. "Lütfen, bana inan.Ben gerçekten o garaja nasıl girdiğimi bilmiyorum.Arkadaşımın evini ararken kendimi orada buldum." Gözlerini devirdi.
"Dinliyorum derken,gerçeklerden bahsetmiştim.Yalanlardan değil!" diye mırıldandı sakin sesiyle. Neden bu kadar sakindi?Her ne kadar hırsız ben olmasam da garajına düzenli olarak giren hırsız,tam karşısındaydı.
"Ben bu şehre geleli daha bir saat bile olmadı ve ben arkadaşımın evini arıyordum.Sonra da kendimi senin garajında buldum.Gerçekten herşey böyle oldu.Bana inanmaktan başka çaren yok .Lütfen.İnan artık." diye mırıldandığımda sol gözümden bir yaş daha akmıştı.Önümden yavaşca çekildi ve kapıyı işaret etti.
"Sen de, çalınan eşyalarım da,senin hırsız olup olmaman da,döktüğün gözyaşları da, söylediğin yalanlar da benim şeyimde değil.Bir daha garajıma ya da evime girme ve defol git buradan!"dediğinde gözümden bir yaş daha döküldü.Sadece bir saniyeliğine bana inandığını hissetmiştim ya.Sadecebirsaniyeliğine.Senden nefret ediyorum!Evin de garajın da batsın!Madem bu kadar zenginsin neden beni üzüyorsun?Yapmadım diyorum neden inanmıyorsun?Pis Ukala!Hayatımda ilk defa tanımadığım birinden nefret ediyorum ve o kişi de sensin!
_ _
Selam Canlarım!Umarım ilk bölümü beğenmişsinizdir... Ceren ve Uraz hakkında kafanızda ufak tefek birşeylerin oluştuğunu tahmin ediyorum. Tüm roman boyunca en güldüğünüz,en ağladığınız,en korktuğunuz sahneleri yazmayı unutmayın!Hepinizi seviyorum!İyi geceler <3
