Związani Księgą Dusz [Nyanko x Natsume] bxb

Nasze zimowe wieczory

Na wstępie chciałabym zaznaczyć, że nie będzie to żadna zoofilia, ponieważ Nyanko-sensei ma tutaj swoją ludzką formę, którą idealnie(według mnie) odwzorowuje art na górze ^^^^^^
Zapraszam do czytania :3

__________________________
★Natsume POV★

Ten zimowy poranek nie pozostawiał mi żadnych złudzeń. Zima zaczęła się już na dobre, wraz z spadnięciem sporej ilości śniegu. To dziwne... Już od dłuższego czasu ten biały, zimny puch tak długo nie zalegał na trawie w naszej okolicy. Wstając z łóżka, właśnie takie pojawiły się w mojej głowie myśli. Wyjrzałem przez okno, odsłaniając rolety i wpuszczając do środka pokoju sporą dawkę światła. Wszystko zaśnieżone i... Zdecydowanie nie mogłem tak tego zostawić. Był to w końcu ogromny problem, którym musiałem się jak najszybciej zająć. Moi opiekunowie może i nie byli staruszkami, to jednak powinienem im pomagać, a odśnieżenie podwórka trochę odciąży ich z obowiązków. Pomoc nawet w najdrobniejszych sprawach, takich jak wynoszenie śmieci albo posprzątanie w łazience coś dawała. Mimo że pani Touko zwykle mówiła, iż z takimi czynnościami sama sobie daje świetnie radę, to chciałem być użyteczny i nie sprawiać swoją osobą za wiele problemów.

Mój wzrok z okna spadł na Nyanko-senseia, który w najlepsze wygrzewał się pod moją kołdrą. Fakt, w tym pokoju również można było odczuć znaczącą różnice temperatur i nie winiłem go za chęć pozbycia się zimna, ale zapach alkoholu dość rażąco drażnił moje nozdrza. Ostatnio coraz częściej wracał pijany o późnych godzinach, przy okazji zostawiając po sobie ogromny bałagan w moim pokoju. Przykładowo błotne odciski jego łap na podłodze. Ten kot nigdy nie pomyślał o tym, aby je w jakiś sposób wyczyścić przed wtargnięciem na tę posesję. Przecież mógł robić to nawet na dachu albo na parapecie! Postanowiłem trochę się zemścić i najzwyczajniej w świecie go obudzić. W końcu była już ósma. O tej godzinie nie powinno się spać!

Podszedłem powoli do wypuklenia na kołdrze i uklęknąłem na jednym kolanie. Szybko złapałem tego kota przez pościel, uśmiechając się w dość wredny sposób. Nieczęsto miałem tak dobry humor z rana. Głównie moje sny sprawiały, że przez jakiś czas bywałem nieobecny i przygnębiony... Nawet moi opiekunowie zaczęli to zauważać. Chociaż starałem się ukrywać przed nimi swój stan.

- Nyanko-sensei! Wstawaj, śpio- - urwałem swoją wypowiedź, ponieważ jak się okazało, ku mojemu zdziwieniu, pod kołdrą nie było tego kota, a jakiś pluszak nasączony zapachem alkoholu. Czemu on to zrobił? Gdzie był ten cholerny kot? Czyżby uciekł, a żeby zachować pozory, zostawił tego pluszaka, abym tak szybko się nie zorientował? Dość dziecinne, nawet jak na niego. Może to kolejny jego żart, który miał za zadanie mnie zirytować...

Nie bardzo się tym przejąłem. Często wychodził bez powiadomienia mnie o tym, ale zawsze wracał cały i zdrowy. Zwykle w porach obiadowych. Akurat darmowego posiłku nie mógłby sobie odmówić. Nie mój sensei, który, mówiąc w skrócie, był wielkim łakomczuchem.

Zebrałem z szafki swoje ubrania. Spodnie dżinsowe, sweter robiony na drutach przez panią Touko oraz skarpetki. Właśnie w to jak najszybciej się przebrałem. Podczas tej czynności, z dołu już słyszałem wołanie mojej opiekunki.

- Takashi! Śniadanie gotowe! - tak, dokładnie to kobieta wykrzyczała. Jak zresztą codziennie. Uśmiechnąłem się pod nosem na myśl o jedzeniu. Kiedyś nie sprawiało mi ono żadnej przyjemności, ale teraz... Było inaczej. Gdzieś przeczytałem, że wszystko smakuje o wiele lepiej, gdy je się razem z bliskimi. Wcześniej uważałem to za głupotę, ale powoli, coraz bardziej zaczynałem w to wierzyć.

- Już idę! - zawołałem, poprawiając jeszcze na szybko swoją fryzurę. Bardzo długich włosów nie miałem, więc ogarnięcie ich nie wymagało ode mnie nawet użycia grzebienia. Po prostu przeczesałem je palcami, spoglądając na swoje odbicie w lustrze. Nie było chyba tak źle... Pierwszy raz od jakiegoś czasu się wyspałem, dzięki czemu wory pod moimi oczyma nie były aż tak widoczne.