Man O To [BxB]

2

7 Eylül 2020

"Murat! Haydi Murat!"
"Bora haydi ama!"

Tezahüratlar birbirine karışırken sahada kıyasıya bir basketbol maçı oluyordu. Murat ter içindeydi. Ama yorulduğunu değil yenilendiğini hissediyordu çünkü basketbol onun tutkusuydu.

Topu sektirdi, bacak arasından geçirdi ve zıplayarak potaya gönderdi. Kenarda izleyen herkes sevinçle bağırırken Murat tişörtüyle yüzündeki teri sildi. Maç, Murat'ın takımının galibiyetiyle bitmişti. Bora Murat'ın omzunu sıvazlayıp sevinçle:
"Nasıl yendik herifleri?!" deyip gülmeye başladı. Onun gözlerinin içine kadar ulaşan gülüşüyle Murat da güldü.

Takım toparlanmaya başladı ve izleyenlerle birlikte evlerine doğru dağılmaya başlamışlardı. Akşam olmuş, hava kararmıştı. Yarın sabah Murat'ın evinde kahvaltı yapmak üzere sözleştiler.

Önce aynı sitede oturan Ali ve Yunus kafileden ayrılıp evlerine gittiler. Ardından Rıfat ve Uğur bir ara sokağa saptılar. Bora sevgilisi Leyla'nın elinden tutarak onu evlerine götürdü. Gülüşerek geriye kalanlara, Ozan ve Murat'a el salladılar.

Ozan'ın evi Murat'ınkinin hemen yanındaydı.

"Karşı eve birileri taşınmış" dedi Ozan. Murat onaylarcasına mırıldandı. Bunu biliyordu ama ilgilenmiyordu. Ozan konuşmaya devam etti.

"Birinin adı Damla mı ne, diğeri de Can diye bir çocuk"

"Umarım gürültücü değillerdir" dedi Murat. Ozan güldü.

"Üzgünüm ama çocuk dj, yani bu sık sık verilecek çılgın partiler demek."

Murat iç çekti. Yapacak bir şey yoktu.

Ozan'ı evine bırakıp kendi evine geçti. Bir duş aldı. Bir şeyler atıştırdı. Ardından annesini arayıp onun halini hatrını sordu, bu her gün yaptığı bir şeydi.

Balkona çıkıp gökteki dolunaya baktı. Geçen gün kamp yaptığında ayın doğuşunu izlemişti. Ama büyük şehirlerde bu imkansızdı. En kısa zamanda tekrar kampa gitmeyi aklına not etti.

Gülüşme seslerini duyduğunda başını sesin geldiği tarafa çevirdi. Karşı evin önünde uzun sarı saçlı bir kız ile genç bir adam gülme krizine girmişlerdi.
Murat bir an tedirgin oldu. Ergenlik döneminde zorbalığa uğradığı, alay edildiği o zamanlardaki buruk his içine oturdu. Çünkü Murat bir ortamdayken ona bakıp bakıp gülüşürlerdi. Ve bu histen, bu durumdan hep nefret etmişti.

Kaşlarını çatıp onlara baktı. Hala gülmeye devam ediyorlardı. Hiddetle içeri girip kapıyı çarptı.

Uyumak üzereyken garip bir şekilde hala o genç adamın gülüşünü düşünüyor, neye güldüğünü merak ediyordu.