Küçük Kadınlar

On Dördüncü Bölüm

Jo korkuyla kardeşine baktı. "Olamaz! Hayır, hayır!" diye bağırdı. "Ah Beth, sen hasta olursan bütün suç bende. Ne yapacağız şimdi?"

"Korkma, hafif atlatırım sanırım. Annemin kitabına baktım. Hastalığın belirtileri baş ağrısı, bademcik şişmesi ve kırıklıkmış. Bunların hepsi bende var. Onun için hemen doktorun söylediği ilâcı aldım. Şimdi daha iyiyim, merak etme."

Beth bir şeyi yokmuş gibi görünmeye çalışıyordu ama alnı ateş gibi yanıyordu.

"Ah annem burada olsaydı!" diye sızlandı Jo. Sonra kitabı alıp okumaya başladı. Birinci sayfayı bitirince Beth'i muayene etti. "Bir hafta boyunca bebeği yoklamaya gittin. Korkarım sen de hastalığı kapmışsın Beth. Şimdi hemen gidip Hannah'yı çağırayım. O hastalıktan anlar."

"Sakın Amy'yi buraya sokma. Benim yüzümden onun da hastalanmasını istemem. Bu hastalık Meg'le sana da bulaşmasın?"

"Sanmam. Hem bana geçse bile bunu hak ettim. Bencil, pis bir kızım ben! Rahatımı bozmamak için, o saçma sapan hikâyelerden birini yazmak için seni oraya ben gönderdim."

Hannah'ya haber vermek üzere, kendi kendine söylenerek aşağı indi.

Hannah Jo'yu iyice dinledikten sonra telâşlanacak bir şey olmadığını söyledi. Herkesin bu hastalığa yakalanabileceğini, iyi bir bakım sonucu kimsenin ölmeyeceğini anlattı. Jo ona inandı ve içi biraz rahatladı. Hemen Meg'e haber vermeye gitti.

Hannah gidip Beth'i muayene etmişti. Birçok soru sorduktan sonra, "Doktoru buraya çağıracağız," dedi, "onu adamakıllı muayene etsin. Beth iyileşene kadar da Amy'yi March Halanızın yanına göndeririz. Böylece onu tehlikeden korumuş oluruz. Sizlerden biri Beth'in yanında kalıp onu oyalar."

Meg, iyice endişelenmişti. O da kendisini suçlu buluyordu.

"Ben kalırım, en büyüğünüz benim," dedi.

"Hayır," dedi Jo kesin bir sesle, "ben kalacağım. Beth'in hastalığına benim ihmalim neden oldu. Anneme evin dışındaki bütün işleri kendim halledeceğime dair söz vermiştim. Ama ben ne yaptım? Sözümü tutmadım."

"Sen yanında kimin kalmasını istersin Beth?" diye sordu Hannah.

Beth, elini Jo'ya uzattı. "Jo kalsın lütfen," dedi.

Meg bu cevaba biraz bozulduysa da hastabakıcılık yapmaktan hoşlanmadığı için bu durum biraz da işine gelmişti. "Ben gidip Amy'ye haber vereyim," diyerek odadan çıktı.

Amy, olanca sakinliği ile, March Halanın yanına gitmektense hastalığa yakalanmayı tercih ettiğini söyledi. Meg ne yapacağını bilemiyordu. İkna edebilmek için Amy'ye uzun uzun dil döktükten sonra onun kesinlikle kararlı olduğunu görerek Hannah'ya haber vermeye gitti.

Tam o sırada içeri Laurie girdi. Amy'nin oturmuş ağladığını görünce neler olduğunu sordu. Amy, bir çırpıda olanları ona anlattı. Laurie'nin kendisinden yana çıkacağını umuyordu ama oğlan en hoş sesiyle, "Şimdi Amy," dedi, "bence duyarlı küçük bir kadın gibi davranmaya başlasan ve ablalarının söylediklerini yerine getirsen iyi olur. Ağlama artık. Hem bak ne diyeceğim, eğer halanın evine gidersen ben de her gün seni ziyarete gelirim. Birlikte dolaşmaya çıkarız. Harika vakit geçireceğimizden hiç kuşkun olmasın. Burada kalıp yas tutmaktan daha iyi değil mi bu sence?"

"Bu şekilde buradan uzaklaştırılmayı istemiyorum," dedi Amy.

"Sevgili Amy, bu sadece senin iyiliğin için. Hasta olmak istemezsin değil mi?"

"Hayır. Ama tabii burada kalırsam hastalanabilirim."

"İşte buradan gitmeni istememizin nedeni de bu. Bence buradan ne kadar çabuk uzaklaşırsan o kadar iyi."

"Ama March Hala o kadar aksi biri ki..."

"Benim her gün gelip seni gezdireceğimi ve Beth'ten haber getireceğimi unutma!"

"Gerçekten her gün gelecek misin?"

"Hiç şüphen olmasın."

"Peki Beth'in iyileştiği gün beni geri getirecek misin?"

"Hemen o gün."

"Tiyatroya da gidecek miyiz?"

"Hem de en az on kere."

"Pekâlâ... O halde halama gidebilirim sanırım."

"Aferin sana! Şimdi Meg'i bulup hemen bu kararını ona da söyleyelim."

Jo ile Meg'i bulur bulmaz, "Tatlı Beth nasıl oldu?" diye sordu Laurie. Beth'i o da çok severdi.

"Annemin yatağında yatıyor," dedi Meg, "şimdi biraz daha iyi. Bebeğin ölümü de onu çok sarstı. Basit bir soğuk algınlığı geçiriyormuş gibi geliyor bana. Hannah da benimle aynı fikirde olduğunu söylüyor ama çok endişeli görünüyor. Bu da beni endişelendiriyor."

"Ne yorucu bir dünya bu!" dedi Jo saçlarını karıştırarak. "Sıkıntının biri bitiyor biri başlıyor! Annem gittiğinden beri ne yapacağımızı şaşırdık."

"Sana şaşkınlık hiç yakışmıyor Jo," dedi Laurie. "Annene telgraf çekmemi ister misin?"

"İşte bu beni düşündürüyor," dedi Meg, "bence Beth kızıla yakalanmışsa annemize haber vermemiz doğru olur ama Hannah buna yanaşmıyor. 'Anneniz hangi birinize yetişsin? Babanıza mı üzülsün size mi?' diyor. Beth'in hastalığının uzun sürmeyeceğini söylüyor. Ona nasıl bakılacağını bildiğini iddia ediyor. Annem de bize Hannah'nın sözünden dışarı çıkmamamızı söylemişti. Ne yapmam gerektiğini bilemiyorum."

"Bu durumda bana da söyleyecek bir şey kalmıyor," dedi Laurie. "İsterseniz doktor Beth'i muayene ettikten sonra bir de dedeme danışalım."

"İyi olur. Hadi Jo, sen hemen gidip doktoru çağır. O gelmeden nasıl olsa bir şeye karar veremeyiz."

Laurie kasketini alıp, "Dur Jo," dedi "senin gitmene gerek yok, ben giderim."

Biraz sonra doktor gelmişti. Beth'i muayene etti ve hastalığın belirtilerini gördü. "Hastalığı hafif geçecek bence," dedi.

Sonra Hummel'ların başına gelenleri duyunca ciddileşti ve Amy'yi hemen evden uzaklaştırmalarını söyledi. Amy, Jo ve Laurie ile birlikte korku içinde evden ayrıldı.

March Hala, onları her zamanki garip konukseverliği ile karşılamıştı. Gözlüğünün altından hepsini iyice süzdü. Sevgili papağanı da koltuğunun arkasına tünemişti. Onları görünce cırtlak bir sesle, "Çek arabanı! Buraya oğlanlar giremez!" diye bağırırken March Hala, "Yine ne istiyorsunuz?" diye sordu.

Laurie hemen pencerenin önüne doğru geriledi. Jo, olanları halasına anlattı. "Böyle olacağı belliydi zaten," dedi halası. "Yoksul kimselerin evine gitmenize izin verilirse olacağı budur. Amy hasta falan değilse burada kalıp bana yardımcı olabilir. Ama o da daha şimdiden hasta görünüyor. Sakın ağlayıp da benim canımı sıkma çocuk!"

Amy dokunsalar hıçkıra hıçkıra ağlayacak gibi bakıyordu. Bu sırada Laurie yavaşça papağanın kuyruğunu çekince papağan çok şaşırarak "Pabucumu yala! Pabucumu yala!" diye bağırmaya başladı. Amy gülmeye başladı. Ağlamıyordu artık.

"Annenizden haber var mı?" diye sordu yaşlı kadın.

"Babam çok iyiymiş," dedi Jo.

"Ya! Öyle miymiş? Eminim çok uzun sürmez!"

Laurie, papağanın ensesini çimdiklemişti. Papağan yaygarayı bastı.

"Hah hah! Hiç ölüm lafı etme! Bir tutam enfiye!"

Bir yandan zıplıyor, bir yandan da yaşlı kadının saçlarını didikliyordu.

"Çeneni tut saygısız kart kuş seni!" diye bağırdı halası. "Sen de hemen git Jo. Bu saatte yanında bu oğlanla serseriler gibi ortalıkta dolaşmanı doğru bulmu..." diyordu ki papağan onun sözünü keserek "Çeneni tut! Saygısız kart kuş seni!" diye bağırmaya başladı.

Laurie gülmekten katılıyordu. Artık daha fazla dayanamayarak oradan ayrıldılar. Amy, March Hala ile yalnız kalmıştı. "Ah ben buna nasıl dayanacağım?" diye düşündü.

O sırada papağan "Defol buradan! Cadoloz!" diye bağırmaya başlamıştı. Bu kadarı da fazlaydı artık. Amy, burnunu çeke çeke ağlamaya başladı.