other self ✦ byaichi

other self ✦ introduction

Bazı çiftlerin ilk kurgularının sahibi olmayı seviyorum...

"Her yaşayan varlık kafasının içindeki diğer sese muhtaçtır..."

Sessiz, sakin, tavandan sarkan minicik lamba ile ne kadar aydınlandığı bilinmez; çoğu çocuk gardiyanının o küçük bedenleri uzak tuttuğu, bazı insanlar tarafından "fare deliği" diğerlerinin söylemine göre "büyücü yuvası" adıyla siyah renkte bir bina bulunur şehrin tam ortasına kurulmuş eski zamanlardan kalma şamanın isteği üzerine.

O yüzyıllar esnasında kendisi fazla bilge, diğerlerinin yüreğine taht kurmuş küçücük bir kızdı koyu yeşil saçlarının üstüne taktığı beyaz şapka ile tanınan. Mavi, büyüklüğü ve hayata olan bakışı ile bazen parlak elmasları andıran yumuşak gözler hasta ruhların içine ulaşmak amacıyla bedenlere dokunur, çoğu kişi tarafından sihir denilen ilahi bir güçle iyi olmasını sağlardı yerlilerin.

Bu bina ise ondan kalan tek hatıra...

Yine de insanlar bencil, düşüncesiz ve bilinmeyene korku ile yaklaşan canlılar, bir süre sonra o sevgi dolu yüreğin tüm iyiliklerini unuttular yavaşça, sadece hataları ve kötülükleri uyduruldu bir anda akıllarda.

Ne kadar saçma... Bu kişileri neden korumak istersin ki?

Peki merak ediyor musun hikayenin devamını hâlâ? O zaman dinle sadece, konuşma...

Kızın tüm itirazlarına kulak tıkandı, tek dileği göz ardı edildi konseyin kral tarafından da kabul edilmiş isteği ile en sonunda. Yakıldı ruhu şeytanlara bir hediye vasıtasıyla. Külleri ise uçtu havaya usulca.

Adı neydi peki bu güzel meleğin, bunu bana fısılda...

Neden bilmediğim sorular duyuyorum her zaman kulaklarımdan içeriye, sana demiştim lütfen sus, konuşma, özellikle de yanlış bir hareket yapma diye...

Sadece devam et sakince, üzmek değil amacım senin de bilgince.

Pekala, pekala ama daha fazla araya girmek yok ama, aksi takdirde susar tamamen dudaklarım aynı mühür vurulmuş gibi bir anda.

Yöneticiler ise zaman geçtikçe daha da artışa geçen büyücülük vakaları ile ne yapacaklarını bilememişti. Nedeni de belli aslında, kızın gitmesi hastalıkları tekrar ortaya çıkarmıştı ve herkesin inancına göre eğer geri getirilirse dünya düzelecekti bir anda yine onun sihirli eli yardımıyla.

Ama olmadı tabi ki kimsenin isteği, çünkü ölü de yanımızdan giden de dönmez asla...

Sonuç ise daha trajik, kırılan tüm umutlardan da hatta; tahmin et ne oldu tuhaf zihinlerin içinde çıkan kararla?

Sonuç olarak sen sordun bana, ben girmedim araya.

Çok mu biliyorsun sen? Neyse, en iyisi devam etmek bunu da biliyorum ben...

İlaçlar bile dahil tüm cam şişeler içine saklanmış karışımlar kaldırıldı hayatın içinden. İnsanlar daha çok yok oldu, yenileri ise daha çabuk getirildi toprağın üstüne tam tersi şekilde.

Ve o meleksi kızın hatırası minik ev oldu bir hapishane belki iyilik belki de sadece kendi arzularını düşünen yüreklere özel...

Ne kadar yazık...

~

Yeşil gözleri sadece bir anda eski evine girerek dağıtan muhafızlardan zor da olsa saklamayı başarabildiği son keşfi şişenin üzerinde geziniyor, kırmızı düz saçlarını yavaş hareketlerle çekiştirip dursa da yine ne yapacağını bulamadığı için karnına giren ağrıyı görmezden gelemiyordu acıyı başka tarafa yollayarak.

Irie Shoichi, son yüzyılın en büyük mucit, bilim insanı, sihirbaz ya da nasıl seslenmek isterseniz o kişisi, fare deliğinin en yeni sahibi birkaç gün önce buraya tıkılıp kalmış olduğu gerçeğini hâlâ tam olarak kabul edemediği için korkuyla titriyor, zaten tek şükrü kalan kuru tişörtüne tavandaki açıklık yüzünden akan yağmur suları ile de üşüyordu fazlasıyla.

Cidden neyi yanlış yapmıştı ki? Tek istediği birilerini kurtarmak, aynı çocukluğunda annesinin yumuşak dudaklarının arasından çıkan o peri masalından karakteri küçük ve ilahi kahramana benzeyerek sevilen biri olma yolunda ilk adımını atmayı başarma idi sadece. Yalnız olmaktan çok yorulmuştu ve arkadaş kazanmak için yapılması gerekenin yine ruhundan vazgeçerek karşısında bulunanın arzularına uymak olduğunu sanmış küçük bir çocuktu hâlâ. Bir şansı daha olmalıydı yaşamak adına...

Ama asla buna kavuşamaz, tekrar gün yüzünü göremezdi bu durumda kalmaya devam ederse. Ki saniyeleri gittikçe tükeniyor, kum saatinde tane kalmayacak seviyeye bekleme gibi bir düşünceye sahip olmadan ilerliyordu hızla. Bunun bilgisi ve en bitiş noktasına dayandığı gerçeği üzerine yapabileceği tek şeyi yaptı çok da düşünmeden. Vasiyetini yazması için bırakılmış kağıt ile kalemi eline geçirdi, küçük birer not yazdı beklediği kişiye ithafen.

Ve dudaklarının arasına aldı tadımlık bir damla iksirden.

Tekrar uyandığı zaman ise yağmur ile ıslanmış tişörtü değişmiş, bu sefer kan ile yıkanmıştı sanki; yine de asıl sürpriz duvarda keşfettiği aynı kırmızı sıvıdan yazılmış bir cümleydi karşılayan gelişini.

"Merhabalar sevgili yaratıcı, benim adım Gesso Byakuran. Umarım çok iyi anlaşırız, bir isteğin olursa hiç çekinmeden yaz bana, bunları hayata geçirmek için elimden geleni yaparım. Hem sonuçta bundan sonra sürekli birlikteyiz, birbirimize alışmamız gerekir değil mi?.."