KARA ÇELİŞKİ # YANILGI SERİSİ 2

BÖLÜM 29

Keyifli okumalar...
ASYA

Hissettiğim acıya açtım gözlerimi ansızın. Göğsümün hemen altında canımı benden söküp almaya çalışan bir yangın vardı.
Bedenimdeki tesirini ifade etmeye kelimelerim yetmezken anladım ölmediğimi.Gözlerim hüsranla kapanırken lanet ettim halime.

Ölmemiştim.Buna bile hakkım yoktu.
Kurtuluşum elimden alınmıştı.Benliğim,
özgürlüğüm acımasızca benden sökülüp koparılmıştı.Onun esiriydim artık.
Zihnimdeki düşüncesine bile dayanamazken böyle nasıl yaşayacaktım? Nasıl dayanabilirdim?Ondan kurtulmak için kalbime sapladığım cam parçasına rağmen yaşıyordum.

Hayattaydım. Allah'ın her günü defalarca öleceğimi bildiğim hayata geri dönmek istememiştim.Ölmek istemiştim.
Ondan kaçmak,kurtulmak için...Başka çarem kalmamıştı. En son hatırladığım nefret ettiğim kolları arasında yere yığıldığımdı. 

Son dileğim onun beni kurtarmaması olmuştu.Ama dileğim kabul olmamıştı.
Bedenimde açtığım yaraya rağmen beni geri döndürmüştü.Binlerce kez buna lanet etsem de yaşıyordum.Yarı aralık gözlerime vuran gün ışığında toparlanmaya çalışırken sessizliğin içinde olduğumu fark ettim. Yerimde usulca doğrularak etrafa bakmaya başlarken bulunduğum yer bir hastane odasıydı.Beyaz ve her yeri sarmış olan hastane eşyalarından anladığım buydu en azından.Yarı açık zebra perdelerden içeriye güneş ışığı vuruyordu. Karşı duvarda var olan saat öğleden sonra üçü gösterirken odada bulunan televizyon kapalıydı. Damar yolumda takılı iğneyi fark ederek bakışlarım baş ucumdaki serum torbasına kaydı.Ölmek,yok olmak isterken,
kurtarılmıştım.Tabi buna kurtarılmak denirse…

Bileklerimdeki sargıları fark edince iç geçirdim.Çaresizliğim,ondan kaçmak için çırpınışım,onu yok etmek isterken,tenime sürtünen dudaklarının izleri…
Yüreğim sıkıştı.Aldığım her nefes zehirdi artık bana.
O kelepçelerin görüntüsü beynimi işgal ettiği an tenimi saran ürperti ile beraber titredim.Ruhum benden sökülüp alınmıştı. Kendimi pislik içinde,aciz biri gibi hissediyordum.

Boş bakışlarım üstüme kaydı.Açık mavi bir hasta önlüğü vardı.O iğrenç geceliğin üzerimde olmamasıyla rahatlayarak gülümsedim.Beyazdan iğreniyordum artık. Tenime değen o kumaştan nefret etmiştim. Onun dokunuşunun izlerini taşıyan bedenimi kaynar suların altına atmak istiyordum.
Tamamen temizlenip,onun tenimdeki izlerini çıkarana,cildimi soyulana kadar liflemek istiyordum.
Gözlerimin önüne gelen görüntüler yüzünden göz pınarlarım dolmaya başlarken nefes almaya çalıştım.Beni mahvetmişti. Bundan sonra nasıl devam edebilirdim ki...

Düşmek üzere olan yaşlarımı parmaklarımla kurularken bulunduğum sessizliğin şimdiye kadar şaşılacak şekilde bozulmadığını fark ettim.Bu kapının çoktan on kere açılıp kapanması gerekiyordu.
Fakat kimse gelmediğine göre bu fırsatı değerlendirmeliydim.

O pislik belki de bir hastasıyla ilgileniyordu.Bu yüzden yoktu.Aklıma gelen düşüncelere yoğunlaşmakla vakit kaybetmek yerine odaklanmaya çalıştım.
Ondan kaçmalı,mümkün olan en hızlı biçimde uzaklaşmalıydım.Beni asla bulamayacağı bir yere gitmeliydim. Tekrar onun hapsine giremezdim. Ona boyun eğemez. Onunla bir evde kalamazdım. Korkudan titrediğimi fark etsem de önemsemezken üstüme örtülmüş ince örtüyü itip ayaklandım.Ani hareketim başımın dönmesine neden olsa da durmayarak yerdeki plastik terlikleri giydim.
Kolumdaki iğneyi çekip çıkartmamla süzülmeye başlayan kanın üzerine parmağımın ucuyla baskı yaparken kapıya doğru yöneldim ağır adımlarla.
Attığım her adım göğsümde hissettiğim yarayı zorlasa da umurumda bile değildi. Ondan kurtulmak için önüme çıkan her şansı kullanacaktım. Bu niyetle sessizce kapıyı açarken başımı çekinerek dışarıya uzattım.Ege olmasa bile o şerefsiz falçata suratlı buralarda bir yerde geziniyor olabilirdi ya da diğer adamlarından biri… Ancak gözlerime inanamasam da kimse yoktu. Şansım belki de yüzüme gülüyordu. Bu düşünce ile sarıldığım umudumun ellerinden tutarak bir cesaretle odadan çıktığım gibi tek tük insanların bulunduğu koridordan başımı eğerek hızlıca yürümeye hatta birkaç dakika sonra koşmaya başladım.