Kidnapped By Him

Hoofdstuk 59

POV Grace
Ik kan mijn ogen haast niet geloven en snak naar adem als ik realiseer wie er voor me staat. De jongen die ik nooit meer dacht terug te zien, staat nou recht voor mijn neus. De enige jongen waar ik ooit van heb gehouden. Ik wrijf ongelovig in mijn ogen om er zeker van te zijn dat dit echt gebeurd. Als ik mijn ogen open en hij er nog steeds staat, scannen ze hem van top tot teen. Zijn haar is nog steeds dezelfde donkerbruine kleur dat bijna zwart lijkt. Zijn lichtblauwe ogen stralen nog steeds als twee ijzige cirkels. Hij heeft een zwart pak aan, wat hem een zakelijke uitstraling geeft. Zijn zelfverzekerde houding en charmante glimlach heeft hij ook zeker gehouden.

Als ik hem een keer goed bekeken heb, besluit ik mijn aandacht te vestigen op het gesprek dat de mannen lijken te voeren. "Dus Jordan," het horen van zijn naam lijkt wel de laatste connectie in mijn brein te leggen: dit is hem, "ik hoorde dat jij iets hebt dat ik wil." Mijn ex-vriendje knikt, een ietwat trotse grijns maakt zijn weg op zijn gezicht: "Daar lijkt het wel op, vriend." Ik huiver bij het horen van zijn stem en voel mijn hart, op dezelfde manier als dat het ooit deed, breken.  Zonder dat ik het wil, komt er een flashback voor mijn zicht.

~Flashback~
"Geef terug," giechel ik nadat hij mijn telefoon afpakt. Hij houdt het lachend boven mijn hoofd: "Pak hem dan." Ik hang over hem heen om zo een kans te hebben mijn telefoon te pakken. Ik pak zijn arm vast en probeer het ding uit zijn handen te grijpen, als hij ineens achter over op het veld valt. We zaten voorheen op de grond, dus gelukkig is de impact minimaal doordat het zachte gras hem opving. Helemaal op hem liggend, lijk ik wel te vergeten dat hij mijn telefoon vast heeft terwijl ik hem in zijn ogen aanstaar. Ook hij lijkt compleet verdronken te zijn in onze staar.

Eindelijk uit de trans komend en gebruik makend van het feit dat hij nog steeds afgeleid is, reik ik naar mijn telefoon. Als ik het ding vast heb, trek ik het uit zijn handen. Met een kleine triomfantelijke grijns kijk ik hem aan: "Hebbes." 
~Einde flashback~

Weer terug in de echte wereld komend, luister ik door naar het gesprek tussen Nick en Jordan. "Ik had het net met jouw mannen over een ruil," oppert Nick. "Een ruil?" Vraagt Jordan geïntrigeerd. "Ja, want ik heb toevallig iets wat jullie willen," merkt Nick op. "Klopt dat?" Vraagt Jordan, zijn koel houdend. "Dat is natuurlijk zo, tenzij jij je broer niet terug wil," Nick kijkt Jordan grijnzend aan, wetende dat hij hem beet heeft. "En hoe weet ik dat je niet bluft?" Vraagt Jordan kalm, maar achterdochtig. Nick kijkt een beetje verbaasd door die vraag, maar herstelt zich snel.

"Misschien ga je mij maar op mijn woord willen geloven, anders gebeurd er straks nog iets met arme Nathan. Dat zouden we niet willen, toch?" Nick zegt dit terwijl hij hij doet alsof hij zich er droevig bij voelt. Wacht, Nathan is Jordan's broer?! "Ik weet toch wel heel zeker dat jij mij niet gaat lopen bedreigen in mijn eigen huis, toch Nick?" Jordan laat zijn kalme expressie niet los terwijl hij dit zegt. "Maar natuurlijk niet," zegt Nick nep glimlachend, "dus we hebben een deal?" Alle ogen zijn nou op Jordan gericht, wachtend op zijn antwoord. "Zoals ik al zei: geen bewijs, geen eis," zegt Jordan, zijn kaken nu wel gespannen.

"Best, maar hier kom ik nog op terug," snauwt Nick voordat hij en de rest van zijn groep opstaan. Wetende dat ze nu richting mij gaan lopen, draai ik me om en sprint ik de trap op. Ik ren naar de kamer waar ik in geslapen had en doe de deur zo zacht mogelijk achter me dicht. Ik ga op mijn bed liggen en probeer de informatie dat net van alle kanten naar mijn hoofd gegooid werd, te verwerken. Dus mijn ex-vriendje, Jordan, leeft nog en is de leider van de groep die mij vasthoudt. Hij gaat me misschien aan Nick 'geven' en wie weet wat die gek met me gaat doen. En Nathan is zijn broer! Dit alles lijkt wel te veel voor mijn hoofd te worden, dus probeer ik me ergens anders op te focussen. Mijn gedachtes blijven maar terug gaan naar Jordan en voordat ik het door heb, krijg ik nog een flashback.

~Flachback~
Snikkend en snotterend duw ik mijn hoofd dieper mijn kussen in. Talloze vragen dwalen mijn gedachtes rond en de frustratie van het niet weten van de antwoorden, uit zich in dikke tranen die mijn wangen strelen. De vragen verschillen van: 'waar kan hij zijn' naar 'waarom heeft hij niks laten weten' naar 'leeft hij überhaupt nog wel'. Wetend dat ik de antwoorden daarop misschien wel nooit te weten zal komen, laat mij nog harder huilen.

Het is twee weken geleden dat ik voor het laatst iets van hem gehoord heb, de dag voor mijn zestiende verjaardag. We hadden helemaal geplant hoe we een feest bij mij thuis zouden organiseren en al onze vrienden zouden uitnodigen. Dat feest was veranderd in een bezoekje naar het lokale politiebureau toen Jordan ineens vermist bleek te zijn. Als zijn vriendin was ik een van de eerste die ondervraagt zou worden.

De rest van de twee weken verliepen zoals nu: met heel veel tranen en verdriet. Ik til mijn hoofd op zodat ik recht op kan zitten en pak de foto van Jordan, die ik eerder uit frustratie op de grond had gesmeten, weer op. Ik staar ernaar en tranen vullen weer mijn zicht: "Alsjeblieft kom terug."
~Einde flashback~

Alleen al terug denken aan de dag dat ik er achter kwam dat Jordan, samen met zijn vader, verdwenen was, laat al een brok in mijn keel vormen. Het heeft me meerdere maanden gekost om erover heen te kunnen komen en zelfs toen bleef er altijd nog wel een sprankje hoop op zijn terugkomst. En nu is hij in hetzelfde huis als mij...

POV Jake:
"Weten we al iets meer over de locatie van Grace?" Hoor ik Logan zeggen aan de telefoon. "Oké, bel me als jullie iets weten," Logan klinkt teleurgesteld, wat mij laat weten dat ze nog steeds niks weten over haar locatie. Ik kan mezelf niet stoppen van terug denken aan haar. Hoe ze altijd wel een sarcastische reactie klaar had liggen en het absolute vuur in haar ogen wanneer ze ergens niet mee eens was. Ik mis haar zo ongelofelijk erg dat ik zelfs onze ruzies begin te missen.

Wat ik misschien nog wel het meeste mis is als ik haar betrapte op een oprechte glimlach te hebben. Het tovert een lach op mijn gezicht als ik daaraan terug denk. Ze heeft je nu nodig. Die gedachte laat de zwakke glimlach langzaam doen verdwijnen. Ik denk terug aan alle keren dat ik haar reddende engel kon zijn. Maar mijn gedachtes gaan naar een specifieke keer. Dat is toen Liam haar te pakken had gekregen en op het punt stond vreselijke dingen met haar te doen. Verzinkend in die herinnering, bedenk ik me ook hoe boos hij was toen ik hem eruit zette.

~Flashback~
Zonder iets te zeggen loop ik op hem af en sla hem hard in zijn gezicht. Geblindeerd door woede, laat ik mijn vuisten op hem neer komen. Als ik een beetje kalmer ben, grijp ik zijn shirt vast en duw ik hem tegen de muur aan. "Wat de fuck was jij daar aan het doen?" Mijn stem trilt van de woede en mijn handen grijpen zijn shirt nog strakker vast. "Jake, ik-." "Kies je woorden heel voorzichtig," waarschuw ik hem met wijde ogen.

"Kom op man, het is maar een wijf," stelt een bebloede Liam voor. De woede stijgt nog een keer naar boven en ik probeer het niet eens onder controle te houden. Zonder enig schuldgevoel, stomp ik hem hard in zijn maag waardoor hij zijn lichaam dubbel vouwt. "Grace. Is. Mijn. Meisje," zeg ik met gespannen kaken, "en nou rot je op uit mijn huis voordat je het kruipend gaat moeten doen." Mijn harde stem liet geen ruimte voor tegenspraak, dus met een blik vol wraaklust loopt hij naar de deur. "Dit is nog niet voorbij," had hij nog gemompeld voordat hij mijn huis uit was.
~Einde flashback~

En dan lijkt het besef pas op me neer te komen. "Het was Liam," fluister ik realiserend. "Wat?" Vraagt Logan als hij me niet verstaat. "Het was die godverdomme klootzak van een Liam," spreek ik nou luider, gemixte emoties duidelijk te horen in mijn stem. Ik ben opgelucht doordat we eindelijk dichterbij weten waar Grace is zijn, maar ik ben woedend om het feit dat zij nu bij hem is. Logan kijkt me nu ook beseffend aan en pakt meteen weer zijn telefoon om iemand te bellen. Ik spring zelf ook op van de bank en roep iedereen naar beneden. Als ze eenmaal allemaal beneden zijn spreek ik ze toe: "Jongens, pak jullie jassen. Het lijkt erop alsof we een oude vriend gaan bezoeken."

Holaaaaaaaaa, zoals je ziet weer een nieuw hoofdstukje. Deze keer heeft het me wel heel lang geduurd om te updaten😬 Maaaaaarrrr dat is ook gedeeltelijk doordat ik al de oude hoofdstukken heb doorgelezen en verbeterd. Daardoor vind ik het boek nou een stuk beter geworden en is het fijner voor mij om verder te schrijven. Ik ben toch wel heel benieuwd wie jullie favoriete personage in het boek is! Laat het me weten in de comments😚 Ik hoop deze keer wat sneller te kunnen uploaden... Geen beloftes natuurlijk😉 Ik wens de mensen die nog vakantie hebben nog een fijne vakantie en als je bij iemand iets kwijt wil, kan je mij altijd een privè berichtje sturen.
Comment😊
Vote🙈
Ly all💕
Xx K