ရင်ကွဲငှက်ငယ်

အပိုင်း၂၉

လင်းသန့်မောင် ဒေါ်နန်းဆီမှ အံ့မဟော်အား ရေပတ်တိုက်ရန် အဝတ်စနှင့် ရေဇလုံကို တောင်းလိုက်သည်။ မှိန်းနေသော အံ့မဟော်အား ခဏထစေရန် နှိုးသော်လည်း အင်းအဲနှင့် ညည်းညူပြီး ပြန်ငြိမ်သွားသည်။

နှိုးလို့ရမည့် အရိပ်အယောင်မမြင်တာကြောင့် မနှိုးတော့ဘဲ အဝတ်စအား ရေရွှဲရွှဲ နှစ်ကာ အံ့မဟော်၏ မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးနှင့် လက်ဖဝါးတွေအား ရေပတ်တိုက်ပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် နဖူးပြင်ပေါ်သို့ ရေစိုဝတ်ကို ကပ်ပေးရင်း အပူကျစေရန် ဘေးမှာထိုင်၍ ခဏခဏလဲပေးနေလိုက်သည်။

အချိန်ကြာလာသည့်အခါ အံ့မဟော်ရဲ့ အဖျားက သိသိသာသာ ကျလာသည်။ ခိုကဲ့သို့ အံ့မဟော်ဆီမှ တဟင်းဟင်း ညည်းညူနေသည့် အသံသည် တိုးတိတ်လာရာမှ တဖြည်းဖြည်း ပျောက်ကွယ်သွားသည်။

အံ့မဟော်ရဲ့ လက်ဖျားမှာ ချွေးစလေးတွေ စို့လာတာကို ခံစားမိချိန်၌ အိပ်ပျော်နေသော အံ့မဟော်ကို နောက်တစ်ကြိမ် သူထပ်နှိုးလိုက်သည်။ အပူက အတော်ကျသွားပြီမို့ ဒီတစ်ကြိမ်တွင် အံ့မဟော်နိုးလာပြီး မပွင့်တပွင့်ဖြစ်နေသော မျက်ဝန်းတို့ဖြင့် သူ့အား ငေးကြည့်လာသည်။

"အံ့မဟော်... နိုးပြီလား"

ခေါင်းတောင် မညိတ်ပြနိုင်လောက်အောင် နွမ်းနယ်နေတာကြောင့် မျက်ဝန်းတို့ကို မှိတ်ပြခြင်းဖြင့် အဖြေပြန်ပေးလိုက်သည်။ အခုမျက်စိရှေ့မှာ မြင်နေရတဲ့ လူက ကိုလင်းအစစ်လား.. အိပ်မက်ပေပဲလား သူမခွဲခြားနိုင်သေး။

"နိုးရင် ခဏလေးထ... အဝတ်လဲရအောင်၊ မင်းတစ်ကိုယ်လုံး ချွေးတွေနဲ့ ရွှဲနေတယ်"

အဖျားသွေးကြောင့် အံ့မဟော်ရဲ့ ပါးနှစ်ဖက်ဟာ ခပ်ရဲရဲဖြစ်နေသည်။

အပြင်ဘက်မှာ မှောင်ရီပျိုးနေပြီမို့ ပြတင်းပေါက်မှ ဝင်လာသည့် လက်ကျန်အလင်းဖြင့် မီးခလုတ်တို့ကို မဖွင့်ရသေးသော်လည်း တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက် သဲသဲကွဲကွဲ မြင်နေရသေးသည်။

"ဆေးသောက်ပြီးပြီလား"

အိပ်ယာထက်မှ နေ၍ သူ့အား လှုပ်တယ်ဆိုရုံမျှ ခေါင်းကို ခါပြပြန်သည်။