Don't Leave Me

Hst 3

P.O.V Grell

Ik ben weer thuis, en ik lig op mijn bed. ik doe mijn ogen dicht, en val in een diepe slaap...

Ik word wakker omdat er op de deur word geklopt. ik loop moe naar de deur en doe hem open. het is William. hij komt binnen. "Wat kan ik voor je doen?" zeg ik zachtjes. William kijkt me serieus aan. "Ik wil dat je weer moorden gaat plegen. Ik weet dat je vriendin dood is, maar je zult toch echt verder moeten gaan met je eigen leven." ik schud mijn hoofd. "Ik kan het niet zonder Scar." zeg ik en mijn ogen vullen zich met tranen. "Je moet wel." zegt William. ik knik, en kijk naar de grond. dan kijk ik William aan. "De eerste moord die ik ga plegen is op Alois Trancy." zeg ik kwaad. "Die staat niet op de to-die list." zegt William. "Hij heeft mijn vriendin vermoord! ik pleeg geen andere moorden meer, totdat je mij Alois laat vermoorden." zeg ik. William knikt. "Goed. Heb je versterking nodig?" ik schud mijn hoofd. "Nee, dit ga ik helemaal zelf oplossen..."

P.O.V Scarlet

Ik zwerf over het kerkhof. Ik kijk naar de namen op de graven. Dan sta ik stil. "Emily Anderson." ik kijk. "Emily?" zeg ik zachtjes. ik voel dat ik op mijn schouder getikt word. ik draai me om. voor mij staat een geest. "Emily!" Roep ik en ik vlieg haar om de nek. "Oh Scarlet, Wat is er met je gebeurd?" huilt Emily. Ik huil ook. "Ik ben vermoord." Emily kijkt me aan. "Door wie?" Ik zucht. "Alois Trancy." Emily schudt haar hoofd. "Ken ik niet." ik kijk haar aan. "En hoe ben jij gestorven?" vraag ik. "Ik werd ziek..." zegt Emily. ik knik. "Ik ben blij dat ik je weer zie." zeg ik. ze glimlacht. "Dit is de laatste keer dat je me ziet." ik kijk haar onbegrijpend aan. "Waarom? waar ga je heen?" vraag ik met tranen in mijn ogen. "Naar de hemel, ik zal niet langer een geest meer zijn." zegt ze. dan kijkt ze me aan. "Jij kan weer tot leven gebracht worden." zegt ze. ik kijk haar hoopvol aan. "Hoe?" vraag ik. "Zoek het witte meisje..." zegt Emily. "Het witte meisje?" vraag ik. ze knikt. "Een klein meisje met haren zo wit als sneeuw, en ogen als diamanten..." fluistert Emily. ze begint te vervagen. "Nee, Emily! laat me niet alleen!" Roep ik. ze glimlacht. "Het ga je goed Scarlet..." fluistert ze, en dan is ze weg. "Emily..." fluister ik huilend. dan denk ik aan wat ze gezegd heeft. "Het witte meisje? hoe vind ik haar ooit?" zeg ik in mezelf. ik denk na. dan weet ik iets. ik begin
te rennen, richting het Phantomhive Manor.

P.O.V Grell

Ik ben in de slaapkamer van Alois. hij ligt in bed. hij slaapt. ik loop naar hem toe, met mijn kettingzaag in de aanslag. ik haal uit, en steek mijn kettingzaag in zijn buik. zijn ogen gaan wijd open, en er komt bloed uit zijn mond. ik zie zijn cinematic record. Ik zie hoe Scarlet in de put gegooid word, en hoe ze sterft. de tranen staan in mijn ogen. ik zie hoe Alois en Claude wegrijden in de koets. dan stopt het. ik trek mijn bebloede kettingzaag uit zijn buik en vertrek.

P.O.V Scarlet

Ik sta voor het Phantomhive Manor. hoe ga ik ooit binnen komen? niemand kan me zien! dan denk ik na. ik ben kan dwars door mensen heen lopen, dus misschien kan ik ook wel door muren heen... ik begin te lopen. het lukt! ik ben nu binnen. ik ga naar de bibliotheek. ik trek een boek uit de kast. "De legende van het witte meisje" staat er op de voorkant. ik sla het boek open, en begin te lezen.

Lang geleden was er eens een koning. hij was niet geliefd bij de inwoners van zijn koninkrijk. In zijn vrije tijd hield hij zich bezig met het tot leven wekken van de doden. Hij vormde een onoverwinnelijk leger, en veroverde vele landen. toen hij stierf, stierven alle soldaten ook. sindsdien werden er geen doden meer tot leven gebracht. maar honderd jaar later, werd er een prinses geboren. ze werd de witte prinses genoemd. ze kon communiceren met geesten, en men zegt dat ze ook doden tot leven kon wekken. toen ze ouder was, werd ze koningin. Ze werd nu de Witte Koningin genoemd. Ze kreeg een dochter, die de mooie naam Whitney kreeg. Whitney werd opgesloten in een toren, meteen toen ze geboren werd. De witte koningin was namelijk erg arrogant, en wilde niet dat er nog iemand was met haar gave. Maar de koningin stierf, en vandaag de dag zit Whitney (het witte meisje) nog steeds opgesloten in de toren. Er word verteld dat je haar verblijfplaats vind door middel van dit raadsel: "Waar de zon schijnt, maar het niet warm is, en waar je omringd bent door rotsen."

Ik denk na. "Waar de zon schijnt, maar het niet warm is." Ik begin in paniek te raken. "En waar je omringd bent door rotsen." ik zet het boek terug in de kast. ik pak een ander boek, genaamd "Rotsen in Engeland" ik sla het open. "De ijsgrot." ik schud mijn hoofd. Dat kan het niet zijn. ik kijk in de lijst van grotten in Engeland. "De mergelgrotten" Nee, ook niet. ik lees verder.

"De Watergrotten"
"De Vuurgrotten"
"De Bosgrotten"
"De stofgrotten"
"De kristalgrotten"

Ik sla het boek om naar de bladzijde over de vuurgrotten.

"In deze grotten bevind zich het eeuwige vuur. Het is omringd met Lava, en het is er wel 95 graden. Niemand die er ooit in is geweest heeft het overleefd. De vuurgrotten zijn te vinden in Noord-Engeland."

Ik schud mijn hoofd weer. Dat kan het ook niet zijn! Zo kom ik er nooit! ik lees weer verder in de lijst.

"De Zonnegrot"

Ik sla de bladzijde open.

"De Zonnegrot dankt zijn naam aan het grote zonvormige raam aan het plafond van de grot. de grot zit al een paar jaar op slot, en is ontoegankelijk, maar niemand weet hier de rede van. De Zonnegrot ligt in het Woolwoud in Zuid-Engeland."

Mijn hart maakt een sprongetje. Dat moet het zijn! ik moet dus op weg naar het Woolwoud, dat ligt bij het plaatsje Wool. ik ren door de muur heen naar buiten, en ren naar het treinstation.