The Hunting Game

Jade

Het is een heel groot oud huis, waarin ik woon. Het is gemaakt van roodgebakken bakstenen samen met accenten van witte houten randen. De voordeur is enorm, en door de versieringen van repen van staal, krijgt het huis een machtige uitstraling. Het huis is omringd met een gemaaid grasveld, dit loopt over in een wild, dichtgegroeid bos. Klinkt best mooi toch? Het nadeel is de reden waarom ik hier woon. En met wie ik hier woon.

Ik open de grote zware deur en stap de hal binnen. Ik trek mijn jas uit en gooi hem over de kapstok. Zo snel mogelijk loop ik de trap op, maar het is al te laat. "Jade!" galmt er door het huis, David heeft me alweer gehoord. Ik blijf stil staan met mijn hand rustend op de gelakte eikenhouten trapleuning. David komt te voorschijn, en hapt meteen toe. "Heb je er dit keer wel voor gezorgd dat je niet opvalt? Zo nee, dan is het klaar met zo'n openbare school, dan kan je hier blijven!" "Nou rustig hoor , ik heb nauwelijks met iemand gepraat en ik doe helemaal niets opvallends op school!" zei ik een beetje boos. "Beter hou je het zo, anders ben ik er klaar mee. Wat vorige week is gebeurd ging totaal te ver!" roept David. "Ja, mag ik nu gaan?" vraag ik, maar ik wacht niet op zijn antwoord en ik loop door naar boven. Ik hoor hem nog net verontwaardigd snuiven.

Vorige week moest ik mijn telefoonnummer geven aan enkele van  mijn klasgenoten, we moesten samenwerken aan een opdracht. Toen David zag dat ik met deze mensen aan het praten was via mijn telefoon, werdt hij helemaal woest. Sindsdien is hij nog strenger geworden op dat ik me gedeist hou.

Als ik bovenaan de trap ben klop ik op de eerste deur aan de linkerkant. "Alex?" vraag ik. "Hey Jade, kom binnen!", komt er meteen als antwoord. Ik open de deur en loop meteen de grote kamer in. Ik kijk verbaast naar Alex, "waarom werk je hier aan je motor?" "Ach ja, het is zo koud in de schuur, ik heb hem even naar mijn kamer gebracht." zegt Alex nochalant terwijl hij zijn zwarte vingers afveegt aan een doek. "Maar hé, hoe was school?" vraagt Alex. "O, afgezien van het feit dat iedereen me een freak vindt en ik met niemand mag praten, geweldig!" zeg ik sarcastisch. "Ik weet het meid maar David heeft echt het beste met je voor, dat weet je." probeert Alex. "Nou ik snap wel waarom ik moet opletten dat ik niet teveel over mezelf vrijgeef en geen echte vrienden mag maken, maar David overdrijft wel heel erg! De anderen mogen nog dingen doen na school, maar ik moet altijd meteen naar huis komen. Wat is er aan mij zo anders dat ik dat soort dingen niet mag?" vraag ik Alex hopeloos. "Omdat je anders bent dan anderen." zegt Alex met zijn ogen neergeslagen. "Ja, duh, tuurlijk ben ik anders, we zijn allemaal anders." zeg ik verward. Alex kijkt me aan, "Je mag niet tegen David zeggen dat ik dit heb gezegd, maar ik vind dat het tijd is dat je het weet", Alex viel even stil en keek weg, "je bent specialer dan de rest, je heb nog een gave die gevreesd wordt door vele mensen." Ik kijk hem verontwaardigd aan. "Nog een gave?! Nog meer van dit vreselijke irritante..." en ik steek mijn handen in de lucht. Alex knikt. "Ik weet niet wat voor een gave, maar een ding weet ik zeker, David zou je nooit zo behandelen als het niet nodig was." Ik kijk Alex sprakeloos aan. Natuurlijk, mijn leven kon niet erger worden.