ကြၽိ....ကြၽိ.....ကြၽိ....ကြၽိ....
မနက္ကမွ လွည္းေပၚကဆင္းရတဲ့ Yibo
လွည္းေပၚတစ္ခါေရာက္ေနရျပန္ၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့
အေျခအေနတစ္မ်ိဳးနဲ႔။ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း
လွည္းတစ္စီးထဲမွာ သူ႔လိုပဲ အဖမ္းခံလာရတဲ့တဲ့
မိန္းမငယ္ေလးေတြနဲ႔အတူ။
ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း လွည္းသြားေနတဲ့အသံ၊
ျမင္းခြာသံ၊ ေဘး၂ ဘက္က ရဲမက္ေတြရဲ႕ သံခ်ပ္ဝတ္တခြၽင္ခြၽင္နဲ႔ လမ္းေလ်ွာက္သံကလြဲၿပီး တျခားအသံ
မၾကားရ။ တူတူအဖမ္းခံလာရတဲ့မိန္းကေလးေတြက ငိုေနတာတအီအီ။
Yibo က သတိလက္လြတ္မေန။ တံခါးၾကားေလး
ထဲကေန အျပင္ကိုတစ္လမ္းလံုးေခ်ာင္းၾကည့္ၿပီး လမ္းမွတ္လာသည္။ သူမ်ားနယ္ေျမမွာ လက္နက္
ေတြနဲ႔ တပ္ဖြဲ႕မို႔ ဘာမွမတတ္နိုင္ဘဲ အဖမ္းခံလိုက္ရတာ။ အခြင့္အေရးရတာနဲ႔ တစ္ခုခုႀကံမယ္။
" ျမန္ျမန္လာၾကစမ္း "
ေရွ႕ဆံုးကေနသြားေနတဲ့ မင္းသား၂ က ျမင္းေပၚကေန သူ႔တပ္သားေတြကို လွည့္ျပီး အမိန္႔ေပးသည္။
အသံကဆိုးသလို ရုပ္ကလည္း က်က္သေရမရွိ။
ဝတ္ထားတဲ့ ပိုးဖဲကတၱီပါေတြနဲ႔မွမလိုက္ ၾကမ္းေထာ္လြန္းတဲ့ ေလးေထာင့္စပ္စပ္မ်က္နွာျပားႀကီးမွာ
မ်က္လံုးေမွးေမွး၊ နွာေခါင္းႀကီးႀကီးနဲ႔။
" တံခါးဖြင့္ၾက "
နန္းေတာ္ကို ေရာက္ၿပီထင္တယ္။
ကြၽီ.....အီ.....အီ....ဂ်ိမ္း....ဂ်ိမ္း
Yibo ကေတာ့ တံခါးၾကားေလးကေန မ်က္ေတာင္
မခတ္တမ္း ၾကည့္ေနမိသည္။ ႀကီးမားလြန္းသည့္
သံမဏိတံခါးႀကီးက တျခားတံခါးေတြနဲ႔မတူ။ တြန္း
ဖြင့္ရတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ အေပၚဘက္ကိုတျဖည္းျဖည္း
မတင္ၿပီး ဖြင့္တာမ်ိဳး။ စက္ခလုတ္တစ္ခုခုေတာ့
ရွိရမည္။
" လွည္းထဲက ဆင္းၾကစမ္း "
တံခါးႀကီးျပန္ပိတ္ၿပီး အထဲေရာက္တာနဲ႔ လွည္းထဲကေန ထြက္ခိုင္းၿပီး လမ္းဆင္းေလ်ွာက္ခိုင္းသည္။
လမ္းက ေက်ာက္ျပားခပ္ႀကီးႀကီးေတြခင္းထားၿပီး
သိပ္မႀကီးတဲ့သစ္ပင္တစ္ခ်ိဳ႕လည္းရွိသည္။
